ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : แผลเป็นที่ฝังลึก
ปลายเท้าก้าวลงพื้น ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าต่าง
พร้อมกับสายตาที่จ้องมองออกไปข้างนอก
แก๊ก...!!
ประตูถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับคิมนัมจุนแพทย์ประจำตัว
แต่มินยุนกิไม่ได้หันมาสนใจเค้าเลยแม้แต่น้อย ร่างกายที่นิ่งไร้ความรู้สึกนั้น เค้าเคยเห็นมัน เมื่อครั้งที่พี่ชายของยุนกิจากไป
" ฟื้นของแล้วหรอ "
" กูหลับไปนานเท่าไหร่แล้วนัมจุน ทำไมกูถึงรู้สึกว่ามันนานเหลือเกิน "
" เดือนนึง มรึงนอนหมดสติแบบนี้ได้เดือนนึงแล้ว "
" งั้นก็คงจะถึงเวลาที่กูจะกลับไปแล้วซินะ "
" มรึงจะกลับไปหาใคร ไม่มีใครเค้ารอมรึงหรอก ทุกคนต่างคิดว่ามรึงตายไปกันหมดแล้ว จะมีก็แต่กู กับ พ่อแม่มรึง เท่านั้น "
" กูไม่สน กูจะต้องกลับไปทวงสิ่งที่มันควรจะเป็นของกูกลับคืนมา ถึงแม้ว่ามือกูมันจะต้องเปื้อนไปด้วยกลิ่นคาวเลือดอีกครั้งก็ตาม
ทันใดนั้นเองที่นัมจุนเดินเข้ามาดึงตัวยุนกิเข้ามากอดเอาไว้ ใบหน้าของร่างเล็กซบไปที่อกของนัมจุนพร้อมกับหัวใจที่เจ็บปวด
และนี่อาจจะเป็นอ้อมกอดสุดท้ายในชีวิตของมินยุนกิแล้วก็ได้
" ขอบใจนะนัมจุน "
มหาลัยxx
โฮซอกกำลังนั่งหันหน้ามองออกไปที่นอกหน้าต่าง ในขณะที่ท้องฟ้ากำลังจะมืด ในมือกำโทรศัพท์เอาไว้แน่
ในหัวมีแต่ภาพของจอนจองกุกกับปาร์คจีมินที่กำลังยืนจูบกันอยู่
ก่อนที่ร่างเพรียวจะก้มหน้าลง แล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาด้วยความผิดหวัง
ติ้ง..!!
ข้อความถูกส่งเข้ามา ก่อนที่โฮซอกที่จะรีบปาดคราบน้ำตา
แล้วเปิดข้อความนั้นขึ้นมาอ่าน
: ไงโฮซอก ไม่เจอกันนานเลยนะ มาเจอกูหน่อยซิ บนด่านฟ้า ..." มินยุนกิ "
ม่านตาของร่างเพรียวเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่เค้าจะดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้ววิ่งไปบนด่านฟ้า เพื่อจะให้แน่ใจว่าสิ่งเค้ากลัวมันจะไม่เป็นจริง
พรึ่บ....!!!
ประตูด่านฟ้าถูกเปิดออก ก่อนที่ยุนกิจะหันหน้ามามองเพื่อนรักอย่างโฮซอกด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แล้วแสร้งยิ้มให้ที่มุมปากเบาๆ
O_O
" ไงโฮซอก มรึงตกใจมากเลยหรอที่เห็นกู หรือว่าเพราะกูยังไม่ตายตามที่มรึงคิด ไอ้เพื่อนทรยศ "
ร่างเล็กพูดออกมาด้วยความอารมณ์โมโห สายตาแข็งกร่าวไร้อารมณ์วูบไหวเหมือนที่เคยมี
" ใช่ กูทรยศมรึง กูอยากให้มรึงตาย เพราะว่ากูไม่อยากเป็นได้แค่เงาของมรึงไงมินยุนกิ มรึงบอกว่าเราเป็นเพื่อนรักกัน แต่มรึงกับไม่มองกูแบบนั้น มรึงเองไม่ใช่หรือไงที่ผลักกูให้ออกห่างออกจากชีวิตของมรึงอ่ะ "
" ไม่จริง ! เลิกโยนความผิดให้คนอื่น แล้วยอมรับความจริงได้แล้วจองโฮซอก มรึงไม่มีอะไรที่สู้กูได้หรอก แล้วตอนนี้กูก็ไม่ได้อ่อนแอ ให้มรึงมารังแกกูเหมือนแต่ก่อนแล้ว "
" แล้วทำไมมรึงถึง..."
" ก็เพราะว่านรกยังไม่ต้องการที่จะเปิดประตูรับกูไง บางทีนรกอาจจะอยากรับมรึงไปอยู่ที่นั้นก่อนกูก็ได้จองโฮซอก "
มีดถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อของมินยุนกิ พร้อมกับปลายเท้าที่ค่อยๆเดินเข้าไปหาเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าด้วยความผิดหวัง
( พวกเราสองคนจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปใช่ไหมโฮซอก )
O_O
" อย่านะมินยุนกิ เราสองคนเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ "
" ไม่ใช่ ! เลิกพูดแล้วเตรียมตัวตายเถอะ จองโฮซอก "
ปลายมีดถูกยกขึ้น เพื่อเตรียมที่จะสังหารคนข้างหน้าให้ตาย
ก่อนที่ร่างเพรียวจะหลับตาลงด้วยความกลัว
" ตายซะเถอะ จองโฮซอก "
" อย่านะครับรุ่นพี่ยุนกิ "
สิ้นเสียงของคนๆนั้น ปลายมีดก็ถูกเสียบเข้าไปจนมิดด้ามแล้ว
ก่อนที่โฮซอกจะลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อทุกอย่างเงียบลง
ม่ายยยยยยยยยยยย...!!
" จองกุก ไม่นะจองกุก "
โฮซอกรีบเข้ามาดึงตัวจองกุกเข้ามากอดเอาไว้ พร้อมกับน้ำตา
ก่อนที่จองกุกจะเอื้อมมือมากุมข้างแก้มของเค้าเอาไว้ พร้อมกับรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมา
" อย่าร้องไห้นะครับคนดีของผม ผมรักพี่จริงๆนะครับ พี่โฮซอก "
พูดจบ จองกุกในอ้อมกอดของโฮซอกก็สิ้นใจหมดลมหายใจ ไปต่อหน้าต่อตาของคนที่รัก
จองกุกกกกกกกก ม่ายยยยยยยยยยยยยยย ฮึก....ฮึก....ฮึก....ฮือ !!!
" กูขอโทษนะโฮซอก แต่เพียงเท่านั้นมรึงก็เหมือนกับตายทั้งเป็นแล้วแหละ ส่วนคนที่มันทำกูเจ็บ มันจะต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม "
ยุนกิพูดขึ้นมาแบบนั้น พร้อมกับนัยน์ตาที่แข็งกร่าวราวกับคนที่ไม่มีชีวิต ก่อนจะเดินสวนกับโฮซอกที่นั่งร้องไห้อยู่ แล้วลงไปจากบนด่านฟ้า
บ้านตระกูลปาร์ค..!!
จีมินกำลังกลับมาจากมหาลัยพอดี ก่อนที่ร่างเล็กกำลังจะเอาลูกกุญแจไขประตูบ้าน
" ปาร์คจีมิน "
เสียงเรียก ทำให้ร่างเล็กหันไปมอง ก่อนที่ม่านตาจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ
รอยเลือดไหลหยดมาตลอดทาง พร้อมกับคนตัวขาวที่ยืนมองเค้าอยู่
ตัดฉับ+++++++++++
อัพตอนใหม่ให้แล้วนะค่ะ อ่านจบแล้ว อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจในไรต์ด้วยนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น