คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 : ความลับที่ฉันไม่รู้ ( ปิดตา ) Nc.KooKGa
: ความลับที่ฉันไม่รู้ [ ปิดตา]
หอพักxx
แก๊ก...!!
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ก่อนที่ผมจะเดินเอากระเป๋าไปวางเอาไว้ที่ปลายเตียง แล้วหันหน้าไปมองหน้าของจองกุกแฟนของผมที่เดินตามเข้ามาติดๆ
“จะอาบน้ำเลยไหม เดียวกูไปเตรียมน้ำอุ่นๆเอาไว้ให้” ผมบอก ก่อนที่จะดันตัวเองลุกขึ้นจากปลายเตียง
หมับ..!!
ทันใดนั้นเองที่จองกุกดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้จากทางด้านหลัง พร้อมกับริมฝีปากที่โน้มลงมาไซร้ที่ต้นคอของผม
“อย่าจองกุก..กูจั๊กกะจี้”
“นิดเดียวนะ”
เสียงกระซิบนั้นดังมาที่ข้างหูของผม ก่อนที่จองกุกจะจับตัวผมให้หันหน้าไปมองเค้า ริมฝีปากของจองกุกถลาถลมเข้ามาบดขยี้ที่ริมฝีปากของผมทันที ก่อนที่เค้าจะดันตัวผมให้นอนราบลงไปบนเตียง
ผมรีบเอามือยันอกแกร่งของจองกุกเอาไว้ ก่อนที่จองกุกจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
“อย่าพึ่งเลยนะจองกุก กูว่าเราพึ่งกลับมากันเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำกันก่อนดีกว่าไหม”
“ไม่เอา..เสร็จแล้วค่อยไปอาบด้วยกันก็ได้”
จองกุกเอื้อมมือขึ้นมาจับมือของผมออกมาจากอกของเค้า ก่อนที่จะรีบโน้มลงมาไซร้ที่ศอกคอของผม ส่วนผมก็ได้แต่ยอมโดยไม่ได้ขัดขืนอะไร ถามว่าผมต้องการแบบนี้ไหม ไม่เลย..แต่ก็เพราะว่ารักเค้านั่นแหละ ถึงได้ยอม
ผมหลับตาลง นอนแน่นิ่งให้เค้าชื่มชมร่างกายของผมจนพอใจ ก่อนที่น้ำตาของผมมันจะปริ่มออกมาที่ปลายหางตา พร้อมกับมือที่กำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น ทันทีที่เค้าสอดใส่เข้ามา
สวบ....!!
อ้ะ.........!!!
ร่างกายของผม มันเด้งตอบสนองกับสิ่งที่จองกุกมอบให้กับผม หวนกลับไปคิดถึงเพียงวันแรกที่เราคบกันเพียงเท่านั้น
( กูรักมึงนะ จีมิน )
ใช่..จองกุกรักเรา
ถ้าการที่เรายอมปนเปอร่างกายให้กับเค้าเพียงเท่านี้ มันจะทำให้จองกุกมีความสุขได้
มันก็ไม่น่าจะแปลกอะไรไม่ใช่หรอ
.........................................................................................................
(จองกุก)
เสื้อผ้าของเราสองคนลงไปกองอยู่กับพื้น
ในขณะที่จีมินกำลังนอนหันหลังให้กับผมหลังจากเสร็จกิจกรรรมบนเตียงของเราสองคนแล้ว ผมเอื้อมมือไปแตะที่ตันแขนของจีมิน ก่อนที่จะจับเค้าผลิกตัวหนุนมาที่แขนผม สายตาของจีมินมองมาที่ผม ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือขึ้นไปลูบที่หัวของเค้าเบาๆ
“เจ็บหรอ..กูขอโทษนะ” ผมบอก..ก่อนที่จีมินจะส่ายหน้าให้กับผมเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอก เดียวพรุ่งนี้มันก็คงจะดีขึ้น มึงไม่ต้องคิดมากนะจองกุก เรื่องแค่นี้เอง” จีมินบอกผม ในขณะที่เอื้อมมือขึ้นมากุมข้างแก้มของผมเอาไว้
“งั้นเดียวกูออกไปซื้อข้าว ซื้อยามาให้มึงกินดีกว่า ไม่งั้นพรุ่งนี้มึงระบมแน่ รอแปบเดียวนะ เดี๋ยวกูมา”
“อื้ม...”
.
.
ผมเดินออกมาซื้อยาให้กับจีมินจริงๆตามที่บอก แต่ในขณะที่ผมกำลังรอข้าวต้มให้จีมินอยู่ที่หน้าร้าน ผมก็เจอกับยุนกิเข้าพอดี ยุนกิยิ้มให้กับผม ก่อนที่จะเหลือบสายตามองที่ถุงยาที่ผมพึ่งซื้อมา
“ใครเป็นอะไรหรอ” ยุนกิถาม
“ป่าวหรอ..พอดีกูซื้อไปให้จีมินนะ” ผมบอก ก่อนที่จะล่ะสายตาออกจากเค้า แล้วหันไปเอื้อมมือรับถุงข้าวต้มมา
“คงจะจัดกันหนักเลยซินะ..ถึงต้องพึ่งยาแก้ปวดแบบนี้ / กูเองก็อยากให้ใช้ยานั้นมั้งนะ”
ผมยิ้ม..ก่อนที่จะเดินตามเค้าไปที่ห้อง โดยที่ไม่ได้ทันได้คิดเลย ว่าจีมินกำลังรอผมอยู่
.
.
ห้องยุนกิ
ตุบ...!!
ถุงยาที่ผมพึ่งซื้อมา ถูกเหวี่ยงไปที่โต๊ะ ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปดึงตัวยุนกิเข้ามาใกล้ๆ รอยยิ้มที่แสนยั่วยวนนั้นปรากฏบนใบหน้าเล็กๆของเค้า พร้อมกับมือที่เอื้อมมือยันอกแกร่งของผมเอาไว้
“นี่!พึ่งเอากับจีมินมาไม่ใช่หรอ แล้วยังจะมาทำแบบนี้กับกูอีก ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง”
“ถ้ากูเหนื่อย กูคงไม่เดินตามมึงขึ้นมาหรอก”
“ปากดีนักนะ..กูอยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่าง จอนจองกุก มันจะอึดได้ซักขนาดไหน”
ผมยิ้มอย่างพึ่งพอใจให้กับคำเชื้อเชิญของมินยุนกิ ปลายจมูกสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆที่อยู่ตรงต้นคอขาวของเค้า มันทำให้ผมแทบจะห้ามใจตัวเองไม่ไหวแล้ว
โค้ด Nc.
http://www.tunwalai.com/story/185594/dear-evil-friend-%E0%B8%9A%E0%B8%97%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88-3-nc?page=1&target=none
ผมเดินไปก้มหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่
ก่อนที่จะหันไปมองหน้าของยุนกิที่กำลังนอนมองผมอยู่
“ใส่เสื้อผ้าซะ..กูไปนะ” ผมบอก ก่อนที่จะเดินไปหยิบถุงยาที่โต๊ะ
แล้วเดินเปิดประตูออกไปจากห้อง
แก๊ก...!!
“จองกุก”
O_O
เสียงของพี่จิน ทำให้ผมรีบหันไปมองหน้าของเค้าด้วยตกใจ
ก่อนที่จะแสร้งยิ้มให้เพื่อกลบเกลื้อนสิ่งที่ผมพึ่งทำลงไป
“พะ..พะ..พี่จิน”
“ดึกป่านนี้แล้ว
มึงเข้าไปทำอะไรให้ห้องของยุนกิ บอกกูมานะจองกุก”
“คือว่าผม...ผม..มาขอยาแก้ปวดให้จีมินน่ะครับ
พอดีผมไปที่ร้านขายยาแล้ว ร้านยามันปิด”
“งั้นหรอ! พอดีกูก็พึ่งออกมาจากร้านยานั้นเหมือนกัน..คิดจะทำอะไร
ก็คิดถึงใจของเมียมึงก่อนแล้วกันนะจองกุก”
พูดจบ..พี่จินก็เดินผ่านหน้าผมไป ปล่อยให้ผมยืนนิ่งตรงนั้นอยู่คนเดียว
มันทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
กลัวอย่างเดียว
กลัวว่าจีมินจะรู้เรื่องของผมกับยุนกิ...
...............................................................
(จีมิน)
ผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่หน้าโคมไฟบนโต๊ะหนังสือ โดยที่ไม่ทันได้สังเกตเข้มนาฬิกาเลยว่าตอนนี้มันกี่ทุ่มแล้ว
ผมเปิดหนังสืออ่านไปเรื่อยๆ
ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของผมจะดังขึ้น
ครืด...ครืด.....!!
“ฮัลโหล่..ว่าไงจิน”
(มึงทำอะไรอยู่)
“อ่านหนังสือน่ะ..มีอะไรหรอ”
(ป่าว..พอดีกูจะถามว่ามึงกับจองกุกกินข้าวหรือยัง
พอดีกูทำแกงกิมจิเอาไว้ เดียวจะตักแบ่งไปให้)
“ขอบใจนะ..แต่ไม่ต้องหรอก
พอดีจองกุกออกไปซื้อให้กูแล้วแหละ”
ก๊อก...ก๊อก.....!!
“แค่นี้ก่อนนะจิน
ดูเหมือนว่าจองกุกมันจะกลับมาแล้ว”
(อืม..พรุ่งนี้เจอกัน)
ผมวางสายจากจิน ก่อนที่จะรีบดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปเปิดประตูให้กับจองกุก..
“ขอโทษนะจีมินที่กลับมาช้า
พอดีกูไปเจอเพื่อนเก่าน่ะ..เลยคุยกันติดลมไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรหรอก..กลับมาเหนื่อยๆ
ดื่มน้ำก่อนไหม เดียวกูไปรินมาให้”
ผมบอก แต่ไม่ทันที่จะเดินไป จองกุกก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้ก่อนแล้ว ปลายคางเกยมาไหล่ของผม. ก่อนที่ผมจะเอนหัวไปที่ซบที่อกของเค้าเอาไว้ ด้วยความรัก...
“กูรักมึงนะจองกุก”
“อืม...กูก็รักมึงเหมือนกันจีมิน”
.
.
หลังจากที่จองกุกเดินออกไปจากห้อง ยุนกิก็ดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ก่อนที่จะเดินไปคว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่ ไวน์แดงรสเลิศถูกรินลงไปในแก้ว พร้อมกับสายตาของเค้าที่มองออกไปนอกกระจกห้อง
"มึงคงเห็นกูเป็นแค่ของเล่นของมึงซินะจองกุก แต่อีกไม่นานหรอก กูจะทำให้มึงเป็นคนเขี่ยปาร์คจีมินออกไปจากชีวิต ด้วยตัวของมึงเอง ฮ่าฮ่าฮ่า.."
เสียงหัวเราะดังขึ้น ก่อนที่เค้าจะเหลือบไปมองรอยยับบนเตียงสีขาวนั้น แล้วล่ะออกมา
( หึ! ใกล้ถึงเวลาที่ความสุขของมึงมันจะหมดแล้วนะ ปาร์คจีมิน )
ไวน์ถูกแตะมาที่ริมฝีปากสีชมพู ก่อนที่มันจะกลืนผ่านลำคอลงไป...ในค่ำคืนที่แสนจะช่างวิเศษของมินยุนกิ
ถ้าถ่ายรูปเอาไว้ได้ก็คงดี จะได้บอกกับคนของเทอได้รู้ แล้วเราสองคนมีความสุขกันมากขนาดไหน
# ของของคนอื่น) # คนใกล้ตัว...
ความคิดเห็น