คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Heart : II
โรงแรม XX
.
.
เย็นวันนั้น
ห้องสุดหรูถูกจัดเตรียมเอาไว้ ก่อนที่พนักงานจะเดินออกไปห้อง
ปล่อยให้ผมกับจองกุกได้อยู่ด้วยกันสองคนภายในห้อง
สายตาของผมจ้องมองออกไปยังบรรยากาศด้านนอก ก่อนที่จองกุกจะเดินมาอ้อมกอดผมเอาไว้จากทางด้านหลัง
มือเรียวที่ค่อยๆปัดคอเสื้อคลุมของผมให้ลงตกไปตรงแขน
เผยให้เห็นลำคอขาว...ก่อนที่ริมฝีปากของเค้าจะค่อยๆโน้มลงมาสัมผัสมัน ผมรีบหลับตาลงพร้อมกับน้ำตา
ที่เริ่มปริ่ม และเนื้อตัวที่มันรู้สึกวูบวาบไปหมด
นี่ผมกำลังทำอะไร
ผมพร้อมแล้วหรอ
ที่จะมีอะไรกับเค้า..
แล้วผมจะแน่ใจได้ยังไง
ว่าจอนจองกุก จะยอมหยุดอยู่ที่ผมจริงๆ
ม่านตาของผมเบิกกว้างหลังจากที่ตื่นจากภวังความคิด รีบหันหน้าไปมองเค้า
มือทั้งสองข้างสัมผัสไปที่อกแกร่ง พร้อมกับนัยน์ตาที่หวาดกลัว..ก่อนที่จะกลืนน้ำลายตัวเองลงคอแบบฟืดๆ...
“เป็นอะไรกลัวหรอ
ไม่ต้องกลัวนะ กูไม่ทำอะไรมึงแรงหรอก”
“กูขอถามอะไรมึงหน่อยได้ไหมจองกุก ถ้าคืนนี้กูปฏิเสธมึงอีก มึงจะออกไปมีอะไรกับคนอื่นเหมือนที่เคยทำไม “
“พูดอย่างนี้...หมายความว่ามึงจะปฏิเสธกูเหมือนกับทุกครั้งที่กูอยากจะมีอะไรกับมึงใช่ไหมจีมิน
“
.
.
“กูไม่อยากเป็นแค่ของเล่นของมึง ไม่อยากเป็นเหมือนกับคนพวกนั้น
ถ้ามึงไม่หยุด
กูก็ทำใจที่จะมีอะไรกับมึงไม่ได้ “
ผมรีบดึงคอเสื้อขึ้นมาเหมือนเดิม ก่อนที่จะรีบเดินหนีจองกุกไปที่ห้องนอน
ภายในห้องผมได้แต่นั่งกุมมือตัวเองเอาไว้แน่น
จังหวะหัวใจเต้นถี่ผิดปกติเพราะความตื่นเต้น ในหัวของผมมันสับสนไปหมด
ก่อนที่น้ำตาของผมมันจะไหลออกมา..
แก๊ก...!!
ประตูถูกเปิดเข้ามา
ก่อนที่จองกุกจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม มือหนึ่งเอื้อมมาดึงมือของผมเข้าไปกุมเอาไว้
พร้อมกับสายตาที่จ้องมองมาที่ผมด้วยความเป็นห่วง
“กูขอโทษ..กูสัญญาว่ามึงจะเป็นคนสุดท้ายที่กูจะมีอะไรด้วย
“
“กูกลัวจองกุก..กูกลัวว่าซักวันกูจะต้องเสียมึงไป กูไม่อยากให้เป็นแบบนั้น “
ผมบอกกับจองกุกพร้อมกับน้ำใสๆของผมที่มันไหลออกมา สายตาของเราสองคนที่จ้องมองกัน
ก่อนที่จองกุกจะปล่อยมือออกจากมือของผม แล้วยกขึ้นมากุมข้างแก้มของผมเอาไว้ พร้อมกับปลายนิ้วเรียวที่ลูบสัมผัสมาบนแก้มของผมเบาๆ
“อย่าคิดมาก ไม่มีใครคนไหนมาแทนที่มึงได้หรอก ปาร์คจีมิน
เชื่อใจกูนะ “
ผมพยักหน้าพร้อมกับน้ำตา
ก่อนที่จองกุกจะใช้นิ้วปาดคราบน้ำตานั้นให้กับผม แล้วค่อยๆจับตัวผมนอนราบไปบนเตียง โดยที่มีเค้าจ้องมองผมอยู่ข้างบนอย่างอ่อนโยน
ริมฝีปากโน้มจูบลงมาที่หน้าผากของผม ก่อนที่ผมจะรีบหลับตาลง พร้อมกับเนื้อตัวที่เกร็งไปหมด
O_O
ผมจะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมามองเค้า
พร้อมกับเสียงหัวใจของผมที่มันแทบจะเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
“นอนเถอะ..กูรับรองว่ากูจะไม่ทำอะไรมึง นอกจากมึงจะยอมกูเอง...นอนเถอะนะ เดียวกูขอไปดื่มต่อข้างนอกอีกหน่อย”
มือเรียวล่ะออกจากหัวของผมไป
ก่อนที่จองกุกกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง
ผมได้แต่นอนมองการกระทำของจองกุกอยู่ซักพัก ก่อนที่จะรีบดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง
แล้ววิ่งเข้าไปกอดจองกุกเอาไว้จากทางด้านหลัง ใบหน้าซบไปที่แผ่นหลังนั้น
ก่อนที่จองกุกจะจับมือของผมคายออกจากรอบเอวของเค้าแล้วหันหน้ากลับมามองผม
“เป็นอะไร”
“ไม่ไปไม่ได้หรอจองกุก..ไม่ออกไปมีอะไรกับคนอื่นไม่ได้หรอ กูทนรับรู้เรื่องแบบนี้ไม่ได้แล้ว
นะจองกุก...ไม่ไปนะ “
จองกุกพยักหน้ารับคำของผม
ก่อนที่เค้าจะเอื้อมมือมาดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้
ผมรีบเอามือกอดตอบร่างแกร่งนั้นทันที
พร้อมกับใบหน้าที่ซุกไปที่อกของเค้า...มือกำชายคอเสื้อของเค้าเอาไว้แน่น
.
.
และคืนนั้น
ผมก็ได้แต่นอนซบอกจองกุกอยู่บนเตียง
มือข้างหนึ่งสอดประสานกุมกันเอาไว้
พร้อมกับอีกข้างหนึ่งของเค้าที่เอื้อมขึ้นมาลูบหัวของผมเล่น พร้อมกับเสียงเพลงเบาๆที่ดังเคล้าคลอบรรยากาศการพักผ่อนของเราทั้งสองคน
ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของเค้าจะดัง
ครืด....ครืด.....!!
เสียงโทรศัพท์นั้นดังไปเรื่อยๆ ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นไปมองเค้า สายตาของจองกุกไม่ได้เหลือบหรือหันไปมองโทรศัพท์นั่นเลย
เค้ายังคงหลับตาพริ้ม...พร้อมกับมือที่ลูบหัวไปเรื่อยๆ
ผมค่อยๆล่ะสายตาออกจากเค้า
แล้วกลับมานอนซบที่อกของเค้าต่อ
พร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของผมเบาๆ
แอบดีใจนะ..ที่เค้าให้ความคำสัญกับผมมากขนาดนี้
“แอบอมยิ้มอยู่หรอไอ้เตี้ย”
“ปะ..ป่าวซักหน่อย เสียงโทรศัพท์ดังขนาดนั้น มึงจะไม่รับหน่อยเลยหรือไง”
“ไม่อ่ะ..กูไม่อยากรับ อยากนั่งให้มึงนอนซบอกกูแบบนี้มากกว่า “
จองกุกบอกกับผม
ก่อนที่เค้าจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์นั่นมาแล้วปิดเครื่องไปเพื่อตัดปัญหา
ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วหลับตาพริ้มลงเหมือนเดิม
ฝันดีนะ จองกุก..
ผมกระซิบคำนั้นไปที่ข้างหูของเค้าเบาๆ
ก่อนที่จะค่อยๆล่ะออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเบาๆที่มุมปาก
ปล่อยให้เค้าได้นั่งหลับอยู่บนเตียงให้สบาย
ส่วนผมก็ล่ะตัวเดินออกมายืนรับลมที่ริมระเบียง แอบหันกลับไปมองคนที่นอนอยู่ในห้องมั้งเป็นครั้งคราว
กูเชื่อใจมึงได้ใช่ไหม จอนจองกุก
.
.
หลายวันต่อมา
บ้านตระกูลจอน
ครื้น..!!
ล้อรถจอดสนิท ก่อนที่คนขับรถจะรับวิ่งมาเปิดประตูให้กับผมและจองกุก ทันทีที่ผมเดินลงมาทุกคนภายในบ้านต่างพากันมายืนต่อแถวต้อนรับผมในสถานะเจ้านายอีกคนของบ้านนี้ ม่านตาของผมถึงกับเบิกกว้างเพราะพึ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก และมันก็สวยและกว้างมากจริงๆ ทุกอย่างมันเหมือนกับความฝันของผมเลย
ผมยืนอึ้งอยู่ซักพัก ก่อนที่จองกุกจะเดินเข้ามาจับมือผมเอาไว้
“ป่ะ...ไปดูที่อื่นกัน / ส่วนพวกนาย ลากกระเป๋า แล้วก็เอาข้าวของคุณจีมินไปเก็บที่ห้องของฉันด้วยนะ “
“ครับ/คะ นายน้อย “
จองกุกหันมายิ้มให้กับผม ก่อนที่เค้าจะรีบพาผมเดินทัวร์รอบๆบ้านของเค้า
ที่นี่มีทั้งสนามกอล์ฟ สระว่ายน้ำ..แล้วก็อื่นๆอีกมากมาย แทบจะไม่ต้องไปแสวงหามันที่ไหนเลย
.
.
ภายในห้องนอน
ผมกำลังยืนชมบรรยากาศด้านนอกระเบียงอยู่ซักพัก ก่อนที่จองกุกจะเปิดประตูเข้ามาแล้วเดินเข้ามาโอบกอดผมเอาไว้จากทางด้านหลัง
“มึงชอบที่นี่ไหมจีมิน”
“อื้ม..ที่นี่มันสวยมากจริงๆ จนบางทีกูก็คิดว่ากูกำลังฝันไปหรือเปล่า”
“รู้ไหมว่ากูไม่เคยพาใครมาที่นี่เลยนะ มึงเป็นคนแรกเลยรู้ไหม”
จองกุกกระซิบคำพวกนี้ข้างๆหูผม ก่อนที่โน้มริมฝีปากลงมาไซร้ที่ซอกคอของผม พร้อมกับอ้อมกอดที่มันรัดผมแทบจะหายใจไม่ออก จนผมเคลิ้มกับกระทำของเค้าไปซักพัก..
“ อือ.!!..อย่าจองกุก...”
ก๊อก...ก๊อก..!!
เสียงเคาะประตู ทำให้ผมรีบดึงสติของตัวเองกลับมา ก่อนที่จะผลักตัวเค้าออกมาห่างจากผม
ผมได้แต่มองจองกุกด้วยความตกใจ ก่อนที่จะวิ่งผ่านเค้า เข้าไปแอบในห้องน้ำ..
ปั้ง..!!
“ขอโทษครับนายน้อยที่เข้ามาขัดจังหวะ”
“มีอะไร”
“คือว่าที่บริษัทเกิดปัญหาเล็กน้อย..ท่านประธานอยากให้นายน้อยเข้าบริษัทด่วนครับ”
“ตอนนี้เลยหรอ”
“ครับ”
เสียงเงียบไปแล้ว ผมค่อยๆเปิดประตูชะโงกหน้าออกมาเพียงครึ่งนึง กวาดสายตามองดูรอบๆห้อง
แต่ก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า ก่อนที่ผมจะปล่อยมือออกจากขอบประตู แล้วก้าวเท้าเดินออกมา
พาตัวเองมาทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง ก่อนที่จะเหลือบสายตาไปเห็นกระดาษเล็กๆวางอยู่
{ มีปัญหาที่บริษัท
กูต้องรีบไปเคียอาจจะกลับดึก
ถ้ามึงหิวก็กินก่อนเลยนะไม่ต้องรอกู
แล้วถ้าง่วงก็นอนก่อนได้เลย
เพราะกูอาจจะกลับดึก...........จอนจองกุก }
ผมล่ะแผ่นกระดาษนั้นออกจากสายตาของผมทันที ก่อนที่จะเดินไปออกไปมองที่ริมระเบียง
ก่อนที่จะเห็นรถเก๋ง2คัน รีบขับออกไป และหนึ่งคนในนั้น ก็คงหนีไม่พ้น จอนจองกุก ที่นั่งไปด้วย
.
.
ผมกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารเพียงลำพัง ก่อนที่อาหารเย็นจะถูกเสริฟเข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับสายตาของผมที่เหม่อลอย
เฮ้ออออออ..!!
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะความอึดอัด มือกำขากางเกงเอาไว้แน่น
ก่อนที่จะเหลือบสายตาขึ้นไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนัง...23.30 น.
“คุณจีมิน..นี่ก็ผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว ทานอะไรหน่อยเถอะคะ วันนี้นายน้อยคงจะกลับดึก “
“ยังดีกว่าครับ ผมยังไม่หิว..พวกคุณช่วยเอาอาหารพวกนี้ไปอุ่นใส่กล่องให้ผมหน่อยนะครับ ผมจะเอาไปทานกับจองกุกที่บริษัท “
“แต่คุณจีมินคะ..คือว่านายน้อย “
“ไปเถอะครับ...ไม่เป็นไรหรอก “
“คะ..คะ”
บริษัท JT
ตึก
ตึก
ปลายเท้าของร่างเล็กกำลังเดินตามทางไปเรื่อยๆ พร้อมกับกล่องอาหารเย็นที่ถืออยู่ในมือ เพื่อหวังที่จะมากินกับคนรักด้วยกันที่นี่
แก๊ก........!!
O_O
ตุบ..!!
กล่องข้าวเย็นตกลงพื้น พร้อมกับม่านตาที่เบิกกว้างของจีมิน..
มือกำขอบประตูเอาไว้แน่น
ไม่คิดเลยว่าเค้าจะต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้อีก.........
ความคิดเห็น