[ Fic.BTS ] -white- ( KooKmin )

ลำดับตอนที่ #2 : -white- : II

 Love is when you have 100 reasons to leave someone,

but you still look for one reason to fight for them.

ความรัก คือการที่คุณมีเหตุผลนับร้อยที่จะบอกลาใครบางคน

แต่ก็ยังคงมองหาเหตุผลดี ๆ เพียงหนึ่งเหตุผล เพื่อที่จะอยู่ต่อ

ผมทำทุกอย่างพยายามที่จะเข้าใกล้จีมิน

พยายามที่จะทำให้เขารู้สึกว่าผมยังอยู่ตรงนี้    แต่....

ทำไมทุกครั้งที่ผมเข้าใกล้   จีมินจะต้องกลัวผม  และ กรีดร้องออกมาตลอดเวลา

ผมทำอะไรผิด  จองกุกทำอะไรผิด  จีมิน

บอกจองกุกที

"   ออกไป  อย่าเข้ามา..."  

จีมินพูดแบบนี้ทุกครั้ง  และก็เข้าไปหลบอยู่ที่ด้านหลังของ  คนที่ชื่อ  มาร์ค  อะไรนั่นทุกครั้ง

" จีมิน  ..คือ จองกุก "

" นายออกไปก่อนเถอะจองกุก  ไว้ให้จีมินหายกลัวนายก่อน แล้วนายค่อยเข้าใกล้จีมิน

ก็ยังไม่สาย "  ไอ้มาร์คบอกกับผม พร้อมกับยิ้มอ่อนๆของมันที่มุมปากบางๆนั่น

ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคำพูดของมาร์ค  มันฟังดูแปลกๆ   แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้  ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้

" ออกไปกับกูก่อนเถอะจองกุก   รอให้จีมินมันสงบและเลิกกลัวมึงเมื่อไหร่

มึงค่อยเข้าใกล้มันก็แล้วกัน "   

ไอ้แทฮยองบอกกับผม   ก่อนที่ผมจะเดินตามมันออกมา 

ภายในร้านกาแฟ

ผมนั่งเหม่อมองออกไปนอกกระจก   จนไอ้แทฮยองมันเอามือของมันไม่สะกิดที่แขนของผม

ผมสะดุ้งเล็กน้อย  ก่อนจะหันหน้าไปมองมัน

"  รีบๆกินเถอะ  กาแฟมึงเย็นหมดแล้ว "

ผมก้มหน้ามาไปที่ถ้วยกาแฟ    ก่อนที่น้ำตาของผมมันจะเริ่มคลอออกมา

ผมเอามือขึ้นมาปาดน้ำตาของผมแบบลวกๆ  ก่อนจะยกถ้วยกาแฟแก้วนั้นขึ้นมาดื่ม

"  จีมินรักจองกุกนะ "

น้ำตาของผมค่อยๆรินไหลอาบมาที่ข้างแก้ม   ก่อนที่ผมจะค้างอยู่ท่านั้น

พยายามที่จะซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ข้างใน  ไม่อยากให้ใครเห็น .   แม้แต่คนเดียว

ผมล่ะแก้วใบนั้นลง   ก่อนที่ไอ้แทฮยองมันจะมองผม  แต่ไม่ได้ถามอะไร .

" อิ่มแล้วใช่ไหมมึง  กลับโรงแรมกันเถอะ "

" อื้ม  มึงกลับไปก่อนเลย  กูขอเดินเล่นต่อซักพัก  เดียวกูตามกลับไป "    ผมบอก

" เออ "

ผมนั่งเล่นอยู่ที่เก้าอี้   ในสวนสาธารณะ  

มันคงจะดีมากๆ  ถ้าอากาศหนาวๆแบบนี้  แล้วมีจีมินอยู่ข้างๆผม

มันก็ได้แต่คิด

คงเป็นไปไม่ได้หรอก..

เฮ้อ .

"  แม่ฮะ  ลูกโปร่งผมลอยไปแล้ว "

ผมหันไปมองหน้าของเจ้าเด็กน้อยคนนั้น   ก่อนจะเงยหน้ามองลูกโปร่งที่กำลังลอยขึ้นไปข้างบนท้องฟ้า 

มันคงเหมือนความรักของผมกับจีมินซินะ

เหมี๊ยว    เหมี๊ยว      ....

เสียงเล็กๆของเจ้าแมวน้อยทำให้ผมก้มหน้าลงไปมองมัน    มันเป็นแมวที่น่ารักมาก ขนสีขาวราวกับก้อนเมฆ  

ไม่มีกระดิ่งคล้องคอ  คงเป็นแมวเรร่อนซินะ 

" เจ้าแมวน้อย..."

ผมอุ้มมันขึ้นมา  ก่อนที่จะสังเกตุเห็นคาบเลือดที่ติดอยู่ตรงขาของมัน  ไม่ใช่เลือดของมัน   แล้วเป็นเลือดของใครกัน

ชั่งมันเถอะ..

ผมกำลังกลับไปที่โรงแรม   กำลังอยู่ในรถแท็กซี่  พร้อมกับลูกแมวตัวนั้นที่กำลังนอนหลับอยู่ในกระเป๋าของผม

ภายในห้องพักของโรงแรม    จินกับนัมจุน   กำลังนั่งจ้องหน้าแมวตัวนั้น  ก่อนจะหันหน้าของพวกมันมามองผม

" จะเลี้ยงจริงๆหรอ "   ไอ้นัมจุนถามผม

" อื้ม  ทำไมล่ะ กูเลี้ยงไม่ได้หรอ "  

"  เลี้ยงได้ดิ   ว่าแต่มึงตั้งชื่อไว้ในมันหรือยังว่ะจองกุก  "   จินถามผม   ในขณะที่มันเอาแต่สนใจแมวตัวนั้นไม่ยอมหันหน้าของมันมาหาผมเลย

" ชื่อ  มิน  กูอยากให้มันชื่อมิน  "    ผมพูดออกมาลอยๆ  ในขณะที่สายตาของผมกำลังมองไปยังแมวตัวนั้น  พร้อมกับยิ้มอ่อนๆให้กับมัน

เหมี๊ยววววววววว....!!

" ดีใจไหม  ต่อไปแกมีชื่อแล้วนะ  เจ้ามิน "

" ทำไมแกไม่ให้มันชื่อ  จองมิน  ไปเลยว่ะ  จองกุก  ไหนๆก็ไหนๆแล้ว  มึงก็เป็นพ่อให้มันไปเลยดิ  " 

ไอ้แทฮยองมันแซวผม  ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปคว้าหมอนที่อยู่ใกล้ๆเควี่ยงใส่มัน

มันคงจะดีนะ  ที่ จีมิน  ได้เห็น  เจ้าจองมินในตอนนี้ 

จีมินคงจะดีใจมากแน่ๆ  ..

เช้าวันรุ่งขึ้น 

ผมกำลังพาเจ้า  จองมิน  เดินเล่น  อยู่ในสวนสาธารณะใกล้ๆโรงพยาบาลที่จีมินกำลังพักฟื้นอยู่    และในขณะที่ผมกำลังเดินเล่น

จีมินกับมาร์คก็เดินสวนมาพอดี

ผมได้แต่ยืนมองดูนิ่ง   ส่วนเจ้าจองมินมันกับกระโดดออกไปจากอ้อมกอดของผม  แล้ววิ่งเข้าไปหาจีมินด้วยความดีใจ

เหมี๊ยว...........

จองมินใช้หัวของผมรูดไปที่ขาของจีมิน   ก่อนที่จีมินจะค่อยๆนั่งหยองๆลงตรงหน้าของมัน  ..

จีมินมองเจ้าจองมินอย่างคุ้นเคย   ก่อนที่เขาจะเล่นกับแมวตัวนั้นแล้วยิ้มออกมา 

ฮัดชิ้ว  ...

จู่ๆมาร์คก็จามออกไม่ยอมหยุด   เหมือนเขาจะแพ้ขนแมวเหมือนกับใครบางคนที่ผมรู้จักเลย

[พี่ยุนกิ]

จู่ๆ ผมก็คิดถึงเขาขึ้นมา  ทำไมกันนะ 

"  ขอโทษนะจีมิน  ผมไม่ไหว  ขอตัวก่อน "  

 มาร์คเดินหันหลังเดินกลับไป   ปล่อยให้ผมได้มีโอกาสได้อยู่กับจีมินกันสองคน  ถึงมันจะไม่ใกล้มากเท่าไหร่ก็ตาม

ผมเดินตามจีมินไปเรื่อยๆ   ก่อนที่จีมินจะหยุดแล้วหันหลังกลับมามองผม

" ชื่ออะไรหรอ "  

" ห่ะ "

" นายนะชื่ออะไรหรอ  ฉัน ปาร์คจีมินนะ   หรือจะเรียกว่าจีมินเฉยๆก็ได้ "  

 เป็นวันแรกที่จีมินพูดกับผมและหันมามองหน้าของผมด้วยรอยยิ้ม

"   จองกุก  ฉันชื่อจอนจองกุก "   ผมบอก

และจู่ๆ  จีมินก็เริ่มปวดหัว  ผมรีบปล่อยเจ้าจองมินลง  ก่อนจะวิ่งเข้าไปประคองตัวจีมินเอาไว้

" จีมิน .. จีมินเป็นอะไร  บอกซิ  บอกจองกุกซิ  "

" ปวดหัว  จีมินปวดหัว "

จีมินเอามือกุมขมับตัวเองเอาไว้   ก่อนที่เขาจะสลบไปที่อ้อมแขนของผม.

ผมรีบอุ้มจีมินกลับเข้าไปข้างใน     ก่อนที่จะนั่งกุมมือจีมินเอาไว้...

มือของผมลูบไปที่หัวของจีมินด้วยความรัก   แต่ผมดีใจนะ  เพราะในที่สุดผมก็เข้าใกล้จีมินได้แล้ว  

แม้ว่าเขาจะยังจำผมไม่ได้

"  จองกุก  จองกุกอย่าทิ้งจีมินไป "  

จีมินละเมอออกมา  พร้อมกับพยายามเอื้อมมือข้างหนึ่งของเขาคว้าไปบนอากาศ  

ก่อนที่ผมจะรีบคว้ามือนั้นขึ้นกุมเอาไว้

" จองกุกอยู่นี่จีมิน   ได้ยินเสียงจองกุกไหม   "

สิ้นเสียงของผม  จีมินก็ค่อยๆรีบตาตื่นขึ้นมามองหน้าผม

" จองกุก  จองกุกจริงหรอ  จีมินไม่ได้ฝันไปใช่ไหม "  

" ไม่  จีมินไม่ได้ฝัน   จองกุกอยู่นี่  จองกุกจริงๆไม่เชื่อจีมินลองจับแก้มจีมินดูซิ "

ผมเอามือของจีมินมากุมข้างแก้มของผมเอาไว้    ก่อนที่จีมินจะค่อยๆยิ้มอ่อนๆให้กับผม 

"  สุขสันต์วันเกิดนะ  จอนจองกุก   จีมินขอให้จองกุกมีความสุขมากๆ  จีมินรักจองกุกนะ "

" อ่ะอื้ม "  

ผมดึงตัวของจีมินเข้ามากอดเอาไว้    ก่อนที่น้ำตาของผมมันจะไหลออกมาด้วยความดีใจ

" จองกุกก็รักจีมินนะ   กลับบ้าน  กลับเกาหลีกับจองกุกเถอะนะ

จองกุกไม่อยากห่างจากจีมินอีกแล้ว  มันนานพอแล้ว  จองกุกเหงา "

" อื้ม ".

จีมินตอบรับคำขอของผม     ต่อให้ผมจะต้องเจอหรือ  เผชิญหน้ากับอะไร  

ผมก็ไม่กลัวอีกแล้ว  เพราะ ในเมื่อตอนนี้  ผมมีจีมินอยู่ข้างๆผม   

JK :  อยู่กับจองกุก  ตลอดไปนะจีมิน .

Talk :

โว้  ฉากนี้ไรต์รู้สึกฟินอ่ะ  แต่มันจะดูเหมือนรักสามเศร้าไปนะ

แต่ไม่เป็นไรต์หรอกเนอะ  แบบนี้ไรต์ชอบ 

หรีดทุกคนก็ชอบใช่ป่ะ ^^