คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : น้ำตาจากฝันร้าย
บ้านตระกูลปาร์ค
“
จีมินเดียวเอาขยะออกไปทิ้งให้แม่หน่อยนะลูก “
“
ครับแม่ “
ผมตอบรับกับแม่ไปโดยไม่ได้สนใจอะไร ก่อนจะเดินไปหยิบถุงขยะสีดำเพื่อออกออกไปทิ้งตามที่แม่สั่ง
แก๊ก...!!
เสียงประตูดังขึ้น
พร้อมกับผมที่เดินก้าวเท้าเดินออกมา ก่อนที่ผมจะต้องหยุดชะงักเมื่อเจอหน้าเค้า
ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินผ่านไป
“
เดียวซิจีมิน กูขอคุยกับมรึงหน่อยได้ไหม”
“
กลับไปซะแทฮยอง กูกับมรึงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก “
ผมบอกปัดไปแบบนั้นพลางโยนถุงขยะนั้นลงไปในถัง
ก่อนที่แทฮยองมันจะเอื้อมมือมาจับที่ต้นแขนของผมเอาไว้
O_O
ม่านตาของผมเบิกกว้าง ก่อนที่จะรับแกะมือของทฮยองออกจากต้นแขนของผม
เพี้ย..!!
มือของผมเผลอตัวลงไปกะทบกับข้างแก้มของแทฮยองด้วยความไม่ตั้งใจ
แต่ก็...!!
“
นี่มรึงเกลียดกูมากขนาดนี้เลยหรอจีมิน “
“
ใช่ กูเกลียดมรึง
ออกไปจากชีวิตของกูซะ
กูไม่อยากจำอะไรที่เกี่ยวกับมรึงอีก
“
“
งั้นหรอ !
งั้นก่อนกูจะไป กูขอทิ้งสิ่งที่จะทำให้มรึงจำกูไปตลอดชีวิตหน่อยก็แล้วกัน “
ทันใดนั้นเองที่แทฮยองมันดึงตัวผมเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะใช้ริมฝีปากของมันดูดที่ต้นของผม
ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ
ผมรีบดันตัวเองออกจากการคุกคามนั้น
ก่อนจะใช้ฝ่ามือตบที่ใบหน้าของแทฮยองอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่มันค่อยๆไหลออกมา
“
กูเกลียดมรึง คิมแทฮยอง กูเกลียดมรึง “
ผมพูดออกไปแบบนั้น ก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าบ้านไป
ภายในห้องของจีมิน
ปั้ง+++
ผมรีบเปิดประตูเข้ามาหลบ ก่อนที่จะค่อยเอามือสัมผัสที่รอยนั้น
ก่อนที่จะทรุดตัวเองลงไปกองกับพื้น พร้อมกับปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาเต็มที่
ทำไมมรึงถึงทำแบบนี้แทฮยอง
มรึงกลับมาทำให้กูเจ็บเพราะมรึงอีกทำไม
............................................................
มหาลัยxx
( นี่รู้หรือยัง คิมแทฮยองกับมินยุนกิเลิกกันแล้วนะ )
( เลิกกันได้ซะที มินยุนกิน่าเบื่อจะตายไป.....)
เสียงนินทาทีดังออกมาจากในห้องน้่ำ ทำให้ผมถึงกับรู้สึกทันที
หรือเพราะที่แทฮยองไปหาผมมะวานก็เพราะเรื่องนี้ แล้วพี่ยุนกิล่ะ..!!
" พี่ยุนกิ "
ผมรีบไปที่ด่านฟ้าทันที ที่นั่นเป็นที่ๆพี่ยุนกิ เจอกันครั้งแรก
เค้าทั้งสองคน แล้วก็ผมที่เป็นตัวทำลายทุกอย่าง ถึงแม้ว่าอยากจะแก้ไข แต่ก็ทำไม่ได้แล้ว
บนด่านฟ้ามหาลัยXX
พรึ่บ...!!
ผมเปิดประตูเข้ามา ก่อนที่จะเห็นพี่ยุนกิกำลังนั่งอยู่คนเดียวที่ม้านั่ง พร้อมกับกล่องข้าวที่วางอยู่ข้างๆ ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาพี่ยุนกิช้าๆจากทางด้านหลัง ก่อนผมจะเห็นน้ำตาของพี่ยุนกิที่มันไหลออกมา
" พี่ยุนกิฮะ "
" แทฮยองเค้าไปแล้วจีมิน ต่อให้พี่ทำยังไงเค้าก็ไม่มีวันคืนกลับมาหาพี่
พี่ควรทำยังไงดีจีมิน "
พี่ยุนกิหันหน้ามามองผม ก่อนที่ม่านตาของเค้าจะเบิกกว้างเมื่อเห็นรอยนั้นที่อยู่บนต้นคอของผม
ก่อนที่จะโผล่ตัวขึ้นมาจับต้นแขนของผมเอาไว้ทั้งสองข้าง
" รอยนั่น รอยที่ต้นคอของนาย ใคร "
" คะ..คือ "
" บอกกูมาซิจีมิน ว่ามันเป็นของใคร "
พี่ยุนกิตะคอกถามผมทั้งน้ำตา
จนผมเองก็เริ่มรู้สึกกลัวเหมือนกัน แต่ผมจะบอกยังไง จะอธิบายยังไงให้พี่เข้าใจ
" พี่ยุนกิฮะ ผมขอโทษ "
เพี้ย...!!!
มือของพี่ยุนกิตบลงมาบนหน้าของผม ก่อนที่เค้าจะทรุดตัวลงไปกับพื้น
พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ผมไม่ยินจากเค้า
" ทำไม ทั้งๆที่สัญญากับกูแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับแทฮยองอีก แต่ทำไมมรึงถึงยัง..."
" พี่ยุนกิฟังผมก่อน พี่กำลังเข้าใจผิด ผมกับแทฮยองเราไม่ได้ "
" ไป...ไสหัวมรึงออกไปปปปปปปปปป
พี่ยุนกิกรีดร้องออกมาอย่างคลุ้มคลั้ง ก่อนที่จองกุกจะรีบมาดึงตัวผมออกมาจากตรงนั้น
แต่อะไร เพราะอะไร
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้...!!!
หลังจากนั้นผมก็ได้แต่นั่งนิ่งไป ทุกอย่างรอบๆตัวของผมมันหยุดนิ่งไปหมด
สายตาของพี่ยุนกิ พร้อมกับท่าทางที่ผิดหวังนั้น ผมยังจำมันได้อยู่เลย...!!
“ เป็นอะไรไหม รุ่นพี่ยุนกิทำอะไรมรึงหรือเปล่า
“
“ คงเจ็บมากเลยซินะ
รุ่นพี่ยุนกิน่ะ “
“ มรึงทำดีที่สุดแล้วแหละจีมิน
ที่เหลือก็คงแล้วแต่พวกเค้าทั้งสองคนแล้วแหละ “
“ แต่ถ้ากูไม่เป็นคนทำให้พวกเค้าทั้งสองคนรู้จักกัน เรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น
ถ้ากูรู้จักห้ามใจตัวเองตั้งแต่วันนั้น
ทั้งสองคนก็คงไม่ต้องเลิกกัน กูเป็นคนทำร้ายพวกเค้าทั้งสองคน
จองกุก มรึงได้ยินไหม กูเป็นคนทำร้ายพวกเค้า “
ผมพูดออกไปแบบนั้น
เพราะรู้สึกแย่จริงๆ
ก่อนที่จองกุกจะดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้
มีเพียงความใจดีของเค้าเท่านั้นแหละมั้ง ที่ทำให้ผมสงบลงได้
หลังจากนั้นจองกุกก็พาผมมาที่ห้องพยาบาล
ก่อนที่จะนั่งลงเอาพลาสเตอร์แปะแผลปิดรอยบนคอนั้นให้กับผม
“ ปิดเอาไว้นะ มรึงจะได้ไม่ต้องทนเห็นมันอีก
“
ผมตอบรับด้วยรอยยิ้มที่ฝืนออกมา
ภายในห้องพยาบาลที่มีเพียงเราสองคนเท่านั้น
-ขอบใจนะจองกุก ขอบใจมรึงจริงๆ-
ตัดฉับ++++++++++++
ความคิดเห็น