ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คำโกหกที่เธอรู้ดี
แทฮยองที่ผมเคยรู้จัก เค้าเปลี่ยนไปมากจริง
สิ่งที่เรียกว่า - พอ - สำหรับเค้า มันคือตอนไหนกัน
มหาลัยxx
" งั้นจองกุก มรึงไปรอกูที่ห้องศิลปะก่อนนะ เดียวกูตามไป "
ผมบอกกับจองกุกแบบนั้น ก่อนจะแยกตัวเดินออกมา
ทันใดนั้นเองที่สายตาของผมเหลือบไปเห็น คิมแทฮยอง ที่กำลังเดินสวนมาทางผมพอดี
ผมได้แต่หยุดนิ่ง ไม่อยากจะพูดหรือถามอะไร
แต่ทันทีที่ผมคิดถึงสีหน้าของพี่ยุนกิในตอนนั้นแล้ว
" มะวานมรึงไปไหนมา "
ผมถามออกไปแบบเรียบๆ ก่อนที่คิมแทฮยองจะหันมามองหน้าผม
นัยน์ตาชั่งดูเยือกเย็น เห็นแก่ตัวเหลือเกิน
ก่อนที่รอยยิ้มที่มุมปากของเค้าจะค่อยๆปรากฏ พร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจในลำคอเบาๆ
" ที่ถาม เพราะเสียดาย หรืออะไรหรอ หรือว่าเพราะว่ามรึงยังอยากที่จะให้กูตอบสนองความอยากให้กับมรึงอยู่ ก็ได้นะปาร์คจีมิน ถ้ามรึงต้องการ "
ทันทีที่แทฮยองกำลังจะก้าวเท้าของมันเข้ามาหาผม
เพลีย...!!!
ฝ่ามือของผมก็ตบลงไปกระทบกับข้างแก้มของเค้าแล้ว ก่อนที่แทฮยองมันจะนิ่งไปซักพักแล้วหันหน้ากลับมามองผม ปลายนิ้วยกขึ้นมาปาดคาบเลือดที่มุมปาก พร้อมกับยิ้มเยาะออกมาอย่างพอใจ
" เลิกพูดเลวๆแบบนี้กับกูซักพัก คิมแทฮยอง คนอย่างกูไม่เคยที่จะกลับไปพิศวาสอะไรมรึงเลย แต่ที่กูถามก็เพราะว่า กูอยากให้มรึงแคร์ความรู้สึกของพี่ยุนกิบ้าง เค้าเป็นแฟนมรึงนะเว้ย "
" แฟนแล้วยังไง เค้าไม่ใช่เจ้าชีวิตของกูซักหน่อย ชีวิตกูกูจะใช้มันยังไงก็ได้ ไม่เห็นต้องแคร์ใครเลย "
ซักพักแทฮยองมันก็เอื้อมมือผลักตัวไปที่ติดกับกำแพง ก่อนที่ตัวมันจะโผล่เข้ามาล็อคข้อมือของผมเอาไว้ทั้งสองข้าง
สายตาจ้องมองมาที่ผม ก่อนจะค่อยๆโน้มริมฝีปากลงมากระซิบที่ข้างหูผม
" เพราะทีมรึงเองยังไม่เคยที่จะแคร์ความรู้สึกของกูเลย มรึงต่างหากที่เป็นคนเลวตัวจริง
ปาร์คจีมิน "
O_O
สิ้นเสียงนั้น ม่านตาของผมก็เบิกกว้างทันที
ก่อนที่แทฮยองมันจะปล่อยให้ผมยืนสับสนอยู่คนเดียว
คนที่เลวจริงๆ
ก็คือผมงั้นหรอ !
ผมกำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น ก่อนจะเหลือบสายตามองไปที่ทางที่คิมแทฮยองพึ่งเดินจากไป
ก่อนจะหันกลับมา
ครืด ครืด....!!!
(จองกุก )
เสียงโทรศัพท์ทำให้ผมรีบปาดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าของผมแบบลวกๆ ก่อนจะกดรับสายจองกุกแล้วแสร้งปรับเสียงให้เป็นปกติที่สุด
" ว่าไงจองกุก / อื้มเสร็จแล้ว เดียวกูรีบไปนะ "
ห้องศิลปะ
ปลายพู่กันกำลังถูกแต่งแต้มไปบนผืนผ้าใบสีขาว ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น
มันคิดอะไรไม่ออก คำพูดของแทฮยองมันยังวนอยู่ในสมองของผม
( มรึงต่างหากที่เป็นคนเลวตัวจริง ปาร์คจีมิน )
กูมันเลวมากเลยหรอ
กูมันเลวมากเลยใช่ไหมแทฮยอง ที่กูรักมรึง
กูเลวมาก จริงๆ ใช่ไหม
ทันใดนั้นเองที่จองกุกเอื้อมมือของเค้ามากุมมือของผมเอาไว้
ก่อนที่ผมจะหันไปมอง
" เป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า กูเห็นมรึงดูแปลกๆไปตั้งแต่กลับมาจากห้องน้ำแล้วนะ "
" ปะ..ป่าว กูแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย วาดต่อเถอะจะได้เสร็จแล้วกลับบ้านกัน "
ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามของจองกุก
ไม่อยากตอบ ไม่อยากที่จะพูดถึงมันอีก
สู้แสร้งยิ้ม แล้วทำเหมือนกับว่าไม่เกิดอะไรขึ้นจะดีกว่า
เย็นวันนั้น
ผมแยกกับจองกุกตรงหน้ามหาลัยตามปกติ ก่อนที่จะเห็นพี่ยุนกิกำลังยืนอยู่คนเดียว
" รุ่นพี่ยุนกิฮะ "
ผมเดินเข้าไปทักทายตามปกติ
ก่อนที่พี่ยุนกิจะหันหน้ามามองผม พร้อมกับนัยน์ตาเศร้าๆนั้น
" จีมิน ! มีอะไรหรอ "
" ป่าวฮะ ! ผมแค่เห็นพี่ยืนอยู่คนเดียว เลยเข้ามาทัก
แล้วนี่พี่ยืนรอใครอยู่หรอฮะ หรือว่า คิมแทฮยอง "
" ปะ..ป่าว พี่กำลังจะกำลังแล้ว ขอตัวนะ "
ทันใดนั้นเอง...!!
" แทฮยองมันไม่ได้ดีอย่างที่พี่คิดนะฮะ "
พี่ยุนกิได้แต่นิ่งไป ไม่ได้ตอบอะไรผม
หรือหันหน้ามามองผมเลยซักนิด
แต่ผมกับได้แต่มองเห็นความอ่อนแอของเค้าที่แสดงออกมา
ตัวสั่นระริก พร้อมกับ เสียงสะอื้นเบาๆ
คงเจ็บปวดมากเลยซินะ พี่ยุนกิ !
" คิมแทฮยอง แทฮยองน่ะ ! ไม่ว่ายังไงก็เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในสายตาของพี่เสมอ จีมินอยากพูดอะไรแบบนั้นอีกเลยนะ พี่ไม่ชอบ "
พูดจบ !
พี่ยุนกิก็หันมาแสร้งยิ้มกับผม
ก่อนจะเดินจากไป
อัพตอนใหม่ให้แล้วนะค่ะ อ่านจบแล้ว อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจในไรต์ด้วยนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น