ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องพยาบาล ก่อนจะเห็นจองกุกกำลังนั่งอยู่ข้างๆเตียงผม
" ตื่นแล้วหรอ เป๊นยังไงยังปวดหัวอยู่ไหม "
" กูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง "
" มรึงหมดสติไปกูเลยพามรึงมาส่งที่นี่ ไม่สบายแล้วทำไมไม่ยอมพักอยู่ที่ห้อง หอบสังขารมาเรียนทำไม ... "
" ชั่งกูเถอะ "
ผมพูดในขณะที่กำลังดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง
ก่อนจองกุกจะเข้ามาประคองตัวผมเอาไว้ สายตานั้นมองผมด้วยความเป็นห่วง
ก่อนที่ผมจะรีบดันตัวเองออกจากเค้า
" กลับห้องเถอะนะ เดียวผมไปส่ง "
" ไม่ต้อง ..."
" ทำไม ! พี่กลัวผมจะรู้ที่อยู่พี่มากขนาดนั้นเลยหรอ ผมขอบอกเลยนะ ถ้าผมจะหามันจริงๆทำไมจะหาไม่ได้ แต่เพราะว่าผมเห็นแก่พี่...ผมเลย "
" ก็ได้ๆ ฉันให้นายไปส่งฉันก็ได้ "
ผมแอบเห็นจองกุกแอบอมยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหันมาแสร้งทำเป็นหน้านิ่งกับผม
มันก็แปลกนะ ทำไมทุกครั้งที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน ต้องแสร้งทำเป็นเล่นละครใส่กันด้วย
ครื้น.........!!!
รถจอดอยู่ที่หน้าคอนโดของผม ก่อนที่จองกุกจะค่อยๆไปส่งผมที่ห้อง
จะกระทั่ง !!
ถึงหน้าห้องของผมแล้ว
" เออ ! จองกุก "
ทันทีที่ผมหันไป หน้าของผมก็ไปชนกับหน้าอกของเค้าทันที
ผมเงยหน้าขึ้นมาจองกุกด้วยความตกใจ ก่อนที่จองกุกจะดึงตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเค้า
" พี่มีอะไรจะพูดกับผมหรอฮะ "
"คะ..คะ..คือ พี่จะบอกว่าขอบใจนะที่มาส่ง แล้วก็ขอบใจเรื่องที่พาพี่ไม่ส่งที่ห้องพยาบาลด้วย "
" มันเป็นเรื่องที่ผัวเมียควรที่จะดูแลกันไม่ใช่หรอฮะ "
" จองกุก "
" ถึงพี่จะไม่ยอมรับ ... แต่ผมคิดอยู่เสมอนะฮะ ว่าพี่คือเมียของผม แล้วก็คือคนที่ผมรักมากที่สุด และผมหวังว่าซักวันพี่จะเปิดโอกาสให้ผมบ้าง "
จองกุกบอกกับผมเพียงเท่านั้น ก่อนจะปล่อยผม
แล้วหันหลังเดินจากไป
ก่อนที่ผมจะเอามือกุมหัวใจของตัวเองเอาไว้
สายตามองตามหลังของเค้าไปจนกระทั่งลับสายตา...!!
" กูขอร้องนะ อย่ามายุ่งกับจองกุกอีก ถ้าจะหนีแล้วก็หนีให้มันรอด
ถ้ามรึงใจอ่อนยอมกลับแล้วก็ คนอย่างกูเนี่ยแหละจะทำให้มรึงรู้จักกับนรกเอง "
ผมหันไปนึกถึงคำพูดของจีมินทันที
กลัวหรือเกินถ้าผมเดินล้ำเส้นเข้าไปหาจองกุกมากกว่านี้ มันจะเกิดอะไรขึ้น
ผมจะต้องกลายเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ... ทำร้ายความรู้สึกของทุกคนที่อยู่รอบๆตัวผมเลยใช่ไหม
ถ้าฉันทำแบบนั้น
มันจะคุ้มไหม กับการที่ยอมแลกมันมาเพื่อนาย
- จองกุก
.......................................................................................
และแล้วเทศกาลคริตมาสที่ทุกคนต่างรอคอยก็มากถึง
ทุกคนอยู่ฉลองกับคนรัก และ ครอบครัวกันอย่างมีความสุข
เว้นแต่ผม ... ที่ต้องนั่งฉลองคนเดียวอยู่ในห้อง
ไวน์ถูกกระดกเข้าปากผม ก่อนจะถูกกลืนผ่านลำคอของผมไป
ผมล่ะแก้วไวน์นั้นออกจากปากของผม. สายตาจ้องมาไปที่หน้าจอโทรศัพท์
ตอนนี้ !
มรึงกำลังทำอะไรอยู่นะจองกุก
มรึงคงมีความสุขมากเลยใช่ไหม. ที่ได้อยู่ฉลองกับคนที่ตัวเองรัก
แล้วกูล่ะ กูก็อยากมีมรึงในวันที่สำคัญเหมือนนะ
ผมล่ะสายตาออกมาจากหน้าจอโทรศัพท์
แล้วหันมากระดกไวน์เข้าปากผมต่อ...
จนกระทั่ง..!!!
ติ้ง..!!!
: ออกมาเจอกันหน่อย ผมจะรอ...ผมควรจะทำยังไงดี
ผมควรจะออกไปเจอเค้าดีไหม
หรือว่า....!!
"ผมคิดถึงพี่ฮะ พี่ยุนกิ "
ผมหวนกับไปคิดถึงคำพูดกับแววตาในวันนั้นของจองกุก
ก่อนที่จะเอื้อมมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองเอาไว้ พร้อมกับความรู้่สึกที่คิดแบบเดียวกันกับเค้า
เฮ้อ..!!
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบดันตัวเองลุกขึ้นจากโซฟา
เอื้อมมือไปคว้าเสื้อโค้ดสีดำ แล้วรีบเปิดประตูวิ่งออกมาจากห้อง
ตึก
ตึก
!!
ผมวิ่งมาตลอดทาง ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเฉลิมฉลอง
เพื่อหวังว่า ผมจะได้ทำตามหัวใจของตัวเองซะครั้ง..!!
ด่านฟ้า
ตึกนัมซาน ( N ทาวเวอร์ )
ผมขึ้นมาบนนี้ด้วยอาการเหนื่อยหอบ กวาดสายตามองหาจองกุกท่ามกลางผู้คนมากมายบนนี้ แต่ผมก็ต้องผิดหวังเมื่อเค้าไม่มา
ผมนี่ ! มันโง่จริงๆ ที่เชื่อคนแบบนั้น
ผมเดินมาทรุดตัวรอนั่งบนเก้าอี้
นั่งอยู่แบบนั้น จนกระทั่งคนเริ่มทะยอยกันกลับ...!!
จนกระทั่ง..!!
" ยุนกิ "
ผมหันไปมองด้วยความดีใจ
ก่อนที่ยืนหยุดอย่ตรงนั้น พร้อมกับเค้าที่เดินโผล่ตัวเข้ามากอดผมเอาไว้
O_O
ตัดฉับ+++++++++
Talk...
ใครเป็นคนโผล่ตัวเข้ามากอดยุนกิเอาไว้ อยากรู้กันแหละซิ
ติดตามตอนหน้านะค่ะ รับรองสนุก...!!
อ่านจบอย่าลืมคอมเม้นให้ไรต์ด้วยนะค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น