ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -white- : I
You can close your eyes to things you don’t want to see, but you can’t close your heart to things you don’t want to feel.
คุณสามารถหลับตาเพื่อไม่ให้มองเห็นในสิ่งที่ไม่อยากเห็นได้ แต่ไม่อาจปิดกั้นหัวใจของตัวเองไม่ให้รู้สึกในสิ่งที่รู้สึกได้
1 ปีต่อมา
ณ. ประเทศสหรัฐอเมริกา
" อื้ม เข้าใจแล้ว "
" จีมินไม่ลืมหรอกน่า เอาไว้พอถึงเกาหลีแล้ว
เราไปฉลองวันเกิดของจองกุกด้วยกันนะ "
" อื้ม รักเหมือนกัน ครับ "
ผมวางสายจากจองกุก ก่อนจะเอื้อมมือไปรับกาแฟจากพนักงานในร้านพร้อมกับรอยยิ้ม
" Thank you "
ก่อนที่ผมจะเดินออกมาจากร้าน อากาศกำลังดีผมเดินเตร่ไปตามทางเรื่อยๆ
เหลืออีกต้อง 3 ชั่วโมงกว่าเครื่องจะออก ผมขอเดินเล่นก่อนแล้วกัน อีกชั่วโมงไปสนามบินคงทัน
ที่ผมจะได้ขึ้นเครื่องพอดี
ผมเดินไปเรื่อยๆ ก่อนที่สายตาของผมจะเหลือบไปเห็นลูกแมวที่กำลังอยู่กลางถนนสองเลน
" มานี่ เจ้าแมวน้อยมากับฉันนะ " ผมพูดกับเจ้าแมวตัวสีขาวนั่นอยู่ซักพัก
ปริ้น ...ปริ้น !!!!!!!!!!!!!!
เสียงแตรรถทำให้ผมหันไปมองด้วยความตกใจ ก่อนที่มือของผมจะปล่อยให้แมวตัวนั้นกระโดดหนี
รถปะทะเข้ากับร่างของผมเข้าอย่างจัง ก่อนที่ตัวของผมจะล้มลงไปนอนกับพื้น สายตาเหลือบไปมองเจ้าแมวตัวนั้น
ก่อนที่ทุกอย่างของผมจะดับลง
. จองกุก .
ติ้ด ติ้ด ....
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องสี่เหลี่ยม กลิ่นคลุ้งเหมือนกลิ่นของโรงพยาบาล
ก่อนที่ผมจะหันไปเห็นใครบางคนกำลังยืนอยู่ที่ข้างๆเตียงของผม
" ตื่นแล้วหรอ เป็นไงมั้งยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ปวดหัวไหม
ผมโทรบอกป้าของคุณให้เรียบร้อยแล้วนะ .."
" ป้าผมหรอ " ผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ผร่าวเบา
" อื้ม ใช่. " เขาตอบรับผม
" แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยัง " ผมถามเขา
" ขอโทษนะ พอดีผมขับรถชนคุณเองแหละ แต่ไม่ต้องห่วงนะ
ผมจะออกค่ารักษาพยาบาลให้คุณทั้งหมดเลย แถมจะอยู่ดูแลจนกว่าคุณจะหายด้วย "
" ผะ..ผมเป็นใคร เกิดอะไรขึ้นกับผม ทำไมผมถึงจำอะไรไม่ได้เลย โอ้ยยยยยยยยย "
ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ตอนนี้ในหัวของผมมันแทบจะระเบิดออกมา
ภาพให้หัวของผมมันตีกันไปหมด ก่อนที่มันจะหายออกไปจากความทรงจำของผม
" คุณ คุณ "
ผู้ชายคนนั้นเข้ามาจับกุมมือของผมเอาไว้ ก่อนที่ผมจะหันหน้าไปมองเขา
..........................................................................................................................
PT. Jungkook
ประเทศเกาหลีใต้
ปีนี้มันคงเป็นวันฉลองวันเกิดอายุครบ 25 ของผม ที่เงียบเหงาที่สุด
ผมนั่งมองเค้กที่วางอยู่บนโต๊ะภายในห้อง.... คนเดียว
. หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ภายในขณะนี้ค่ะ กรุณณาติดต่อใหม่ภายหลัง .
ติ้ด...
" ฮัลโหล่จีมิน ได้ยินเสียงของจองกุกไหม นี่จองกุกโทรหาจีมินเป็นสิบๆสายแล้วนะ ทำไมจองกุกถึงติดต่อจีมินไม่ได้เลย ยุ่งอยู่หรือเปล่า ถ้าจีมินได้รับข้อความของจองกุกแล้ว โทรกลับมาหาจองกุกด้วยนะ "
ผมฝากข้อความเสียงนั้นเอาไว้ให้กับจีมิน ก่อนที่วางโทรศัพท์ของตัวเองลงบนโต๊ะ
เทียนถูกจุดทีละเล่มจนครบ ก่อนที่ผมจะหลับตาอธิฐาน
. ขอให้ผมกับจีมิน เราสองคนรักกันตลอดไป .
ผมลืมตาขึ้น ก่อนจะก้มลงเป่าเทียนให้ดับลง
ทำไมในใจของผมมันรู้สึกแปลกๆ ในวันที่ผมรู้สึกว่าต้องการมีจีมินอยู่ข้างๆ
แต่มันกลับไม่มี .
ครืด ครืด..
" ฮัลโหล่ "
[ ฮัลโหล่ครับ พอดีเราโทมาจากสถานีตำรวจนะครับ คุณปาร์ค จีมิน ได้ประสบอุบัติเหตุ..........]
ไม่ทันที่ผมจะฟังเสียงของคนปลายสายให้จบ โทรศัพท์ของผมก็ร่วงหล่นจากมือ
นี่หรอวันเกิด 25 ปี
นี่หรอของขวัญที่พระเจ้าประทานให้กับผม
[จีมิน]
ผมรีบตั้งสติโทรบอกกับไอ้แทฮยองให้รู้ ก่อนที่เราสองคน
พร้อมกับไอ้จินและนัมจุน จะพากันเดินทางไปหาจีมินที่อเมริกาในวันถัดไป
ณ. ประเทศสหรัฐอเมริกา
ผมทั้ง 4 คน พากันลงมาจากเครื่อง ก่อนที่จะเดินทางตรงไปยังที่พักที่จองกันเอาไว้ก่อน
ภายในโรงแรม ผมพยายามโทรเข้าเครื่องจีมิน แต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด ก่อนที่ผมจะโทรเข้าไปที่เบอร์บ้านที่จีมินเคยให้ผมเอาไว้แทน
" ครับ ขอบคุณครับป้ารัน "
ผมได้ที่อยู่โรงพยาบาลที่จีมินพักรักษาตัวแล้ว ก่อนที่ผม แทฮยอง นัมจุน และ จิน จะพากันขึ้นรถแท็กซี่ตรงไปที่โรงพยาบาล
โรงพยาบาลXXX
ผมรีบวิ่งไปยังห้องที่ป้ารันบอกกับผมมา ก่อนที่ผมจะเจอ O_O
หัวใจของผมเต้นรัว เมื่อผมมาอยู่หน้าห้องพักฟื้นของจีมินในตอนนี้
" นี่ไงห้องxxx " เสียงของไอ้นัมจุนดังมาจากทางด้านหลังของผม
" เอาไงว่ะ จองกุุกจะเปิดประตูเข้าไปเลยไหม " แทฮยองถามผม
" อื้ม " ผมตอบมันเพียงสั้น ก่อนจะผลักประตูห้องเข้าไป
แก๊ก
ผมเดินเข้ามาภายในห้อง ก่อนที่ผมจะเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งป้อนข้าวป้อนยาให้กับจีมินอยู่
หน้าที่นั้นมันควรจะเป็นหน้าที่ของผมไม่ใช่หรอ.
" จีมิน " เสียงจินตะโกนเรียก
จีมินล่ะสายตาจากผู้ชายคนนั้นมามองที่พวกผม ที่กำลังยืนมองดูเขา
สายตาคู่นั้นที่มองผม ราวกับ....คนแปลกหน้า
ก่อนที่มือของจีมินจะเอื้อมไปดึงแขนของชายคนนั้นเข้ามาใกล้ๆ
" พวกคุณเป็นใครฮะ รู้จักผมหรอ "
เพียงคำพูดของจีมินที่พูดออกมาเพียงไม่กี่ประโยค มันทำให้หัวใจของผมแทบจะแตกสลาย
นี่ใช่ไหม คือ ของขวัญที่จีมินมอบให้จองกุก
น้ำตาของผมค่อยๆไหลออกมา มือไม้ผมมันเกร็งไปหมด
พูดไม่ออก
ผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ .
" จองกุก .. มึง "
" พวกเรากลับกันเถอะ "
ผมรีบหันหลังเปิดประตูออกมาจากห้องๆนั้น
ไม่อยากรู้
ไม่อยากมอง
ไม่อยากเห็น
ทำไมจีมิน ถึงใจร้ายกับจองกุกได้มากขนาดนี้
พอกันที ... ถ้าจะทำกับจองกุกแบบนี้ สู้จีมินฆ่าจองกุกให้ตายซะตอนนี้เลยดีกว่า
ตลอด 1 ปี ที่ผ่านมาที่จองกุกเฝ้ารอจีมิน มันคืออะไรกัน
มันไม่มีความหมายกับจีมินเลยใช่ไหม....... !!
ผมก้าวเท้าขึ้นมาบนด่านฟ้า สายตามองออกไปที่บรรยากาศด้านล่าง
" โธ่เว้ยยยยยยยยยยย"
ผมตะโกนออกมา ก่อนที่ร่างกายของผมมาจะทรุดลงนั่งคุกเข่าพื้น
ไอ้แทฮยอง เอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ของผมเอาไว้จากทางด้านหลัง พร้อมกับสายตาของไอ้นัมจุน และ ไอ้จิน ที่จ้องมองผมด้วยความสงสารหรือจะสมเพชผมดีก็ไม่รู้
" จองกุก มึงโอเคไหมว่ะ " แทฮยองมันถามผมอีกครั้ง หลังจากที่ผมวิ่งออกมาจากห้องพักฟื้นของ ปาร์คจีมิน
" กูไม่เข้าใจ ว่าทำไมจีมินถึงใจร้ายกับกูขนาดนี้ว่ะ กูทำอะไรผิด
กูยังชดใช้ในสิ่งที่กูทำเอาไว้กับเขายังไม่พอหรอ หรือ กูจะต้องตายตรงหน้าเขา เขาถึงจะพอใจว่ะ "
" ใจเย็นๆนะเว้ยมึงจองกุก ทุกอย่างมันต้องมีทางออกเสมอ พวกกูจะช่วยมึงเอง "
นี่ผมจะต้องเริ่มใหม่หมดเลยใช่ไหม
ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากสร้างความทรงจำให้กับจีมิน
ความทรงจำเรื่องราวเกี่ยวกับผม และ ปาร์คจีมิน
ได้ในเมื่อพระเจ้าอยากให้ผมเขียนมันใหม่
ผมก็จะเขียนความทรงจำนั้น ในแบบของผม ให้กับปาร์คจีมินเอง ..
ตัดฉับ++++
Talk.
เริ่มแรกไรต์สปอยให้แค่นี้ก่อนนะค่ะ ขอบอกว่า PT. นี้ ความทรงจำของจีมิน เหมือนจะต้องเริ่มใหม่หมด
เพราะจีมินเองจำใคร จำอะไรเกี่ยวกับอดีตไม่ได้เลย
สงสารจองกุกอ่ะ ทำอะไรไม่ได้เลย......เพราะจีมินแมร่งลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว เฮ้อ ^^
[ คอมเม้นนะจ๊ะ คอมเม้น เดียวไรต์จะรีบอัพให้เลย ]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น