ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8
ถ้าความฝันทำให้เราอยู่ด้วยกันได้
ฉันขออยู่ในนั้นตลอดไปเลยได้ไหม....!!
" นายมันเห็นแก่ตัว ต่อให้ฉันตาย ฉันไม่มีวันกลับไปรักคนอย่างนายหรอก จอนจองกุก "
ความคิดนั้นดังก้องอยู่ในหัวของผม พร้อมกับน้ำตาของผมที่มันไหลออกมา
เพียงคำพูดนี้ มันก็เป็นเหมือนฝันร้ายของผมแล้ว พี่ยุนกิ...!!!
มหาลัยxx
ผมกับจีมินมาเรียนตามปกติ ก่อนที่ผมจะเดินไปส่งจีมินที่คณะ
" วันนี้จองกุกเลิกเรียนกี่โมง "
" อือ ! น่าจะประมานบ่ายโมงกว่าๆ จีมินมีอะไรหรอ " ผมถาม
" ส่วนของจีมินเลิกเรียนบ่ายสอง งั้นจองกุกมานั่งรอจีมินอยู่ที่หน้าคณะก่อนนะ เสร็จแล้วเราไปหาแม่จองกุกกัน จะได้ถือโอกาสทานข้าวเย็นกับท่านด้วยเลย "
" อื้ม ! งั้นจองกุกไปเรียนก่อนนะ "
ผมล่ะตัวออกมาจากจีมิน ก่อนจะเดินสวนกับพี่ยุนกิที่กำลังเดินผ่านมาทางผมพอดี
สายตาของพี่ยุนกิเหลือบมองมาที่ผม ก่อนจะล่ะออกไป ทำเหมือนว่าผมเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเค้า
" เดียวก่อน "
พี่ยุนกิถึงกับหยุดชะงัก ก่อนจะหันหน้าของเค้ามามองที่ผม
" มีอะไร "
" เย็นนี้มรึงว่างไม "
" ว่าง .. ทำไม "
" คือแม่บ่นคิดถึงมรึง อยากเจอมรึง กลับไปหาท่านหน่อยได้ไหม "
" กูขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน "
พูดจบ พี่ยุนกิก็หันหลังเดินจากผมไป
ทำไมกันนะ !
แค่พี่ยุนกิทำเย็นชาใส่ผมเพียงแค่นี้
มันถึงทำให้ผมเจ็บได้มากขนาดนี้. แล้วที่ผ่านมาพี่ทนกับความเย็นชาและเห็นแก่ตัวของคนอย่างผมมาได้ยังไง
เย็นวันนั้น. ผมไปรับจีมินที่คณะ ก่อนจะพาเค้ามาหาแม่พร้อมกับผม
และทันทีที่ผมกับจีมินก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน
แม่ก็เดินออกมาต้อนรับเราสองคน ก่อนที่แม่จะโผล่กอดตัวผมเอาไว้ด้วยความดีใจ แล้วล่ะออกไป
" จองกุกกับจีมินมาก็ดีแล้วลูก ยุนกิก็พึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง ดีเลยพวกเราจะได้กินข้าวเย็นพร้อมหน้าซักที "
" พี่ยุนกิมาแล้วหรอฮะ "
" จ๊ะ! กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวน่ะ "
" งั้นเดียวผมเข้าไปช่วยพี่ยุนกิในครัวนะฮะ ส่วนจีมินนายอยู่คุยกับแม่ไปก่อนนะ "
ผมรีบเดินเข้ามาในครัว. ก่อนจะเห็นพี่ยุนกิกำลังยืนค้นน้ำแกงที่อยู่ในหม้ออยู่
นานเท่าไหร่แล้วนะ
ที่ผมไม่ได้มองพี่จากทางด้านหลังแบบนี้
แก๊ก...!!!
เตาถูกปิดลง. ก่อก่อนที่พี่ยุนกิจะถอดผ้ากันเปื้อนออกจากตัวเค้า
" อาหารเสร็จแล้วนะครับแม่ ถ้าจองกุกมา แม่ก็ตักใส่จานให้เค้ากินได้เลยนะครับ เดียวขอตัวกลับก่อน "
" นี่มรึงไม่อยากเห็นหน้ากู ขนาดที่ต้องรีบหนีกลับเลยหรอ มินยุนกิ "
0_0
พี่ยุนกิรีบหันมามองผมด้วยความตกใจ
ก่อนที่ผมจะรีบเดินไปดึงตัวพี่ยุนกิ. เข้ามาใกล้ๆ
" กูถามมรึงไม่ได้ยินหรอ มินยุนกิ "
" แล้วทำไมกูต้องตอบ ทั้งๆที่มรึงก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจแล้ว "
" จองกุก... นายทำไรอะไร "
เสียงขอจีมินทำให้พี่ยุนกิรีบผลักตัวเค้าออกห่างจากผม
พร้อมกับแววตาที่ซ่อนอารมณ์วูบไหวอยู่ภายในนั้นด้วย
" แฟนนายมาแล้ว ฉันขอตัว "
พี่ยุนกิรีบเดินสวนผมกับจีมินออกไปทันที
ก่อนที่ผมจะล่ะสายตามองไปที่อาหารที่พี่ยุนกิทำไว้ให้
. พี่ยุนกิวันนี้ทำอะไรให้ผมกินฮะ .
. ของโปรดของนายทั้งนั้นแหละจองกุก แต่รอก่อนนะพี่ใกล้ทำจะเสร็จแล้ว นายไปรอพี่ที่โต๊ะอาหารก่อนเลย .
ภาพในวันนั้นทำให้ผมถึงกับน้ำตาคลอ
แต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาของผม แล้วหันไปแสร้งยิ้มให้กับจีมิน
................................................................................
SG :
ผมรีบเดินออกมาจากตรงนั้น ก่อนที่ผมจะหวั่นไหวให้กับสายตาของจองกุก
มันคงจะทำให้ผมเกลียดตัวเองไปมากกว่านี้
" ผมกลับก่อนนะครับแม่ "
" อ้าวไม่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนหรอลูกยุนกิ อุส่าห์ทำกับข้าวเอาไว้ตั้งเยอะ "
" ไม่ดีกว่าครับแม่ พอดีผมนัดกับไอ้โฮซอกเอาไว้ ว่าจะไปทำรายงานด้วยกันกับมัน ผมไปก่อนนะครับ "
ผมบอกลาแม่ และ มันเป็นจังหวะที่จองกุกกับจีมินเดินออกมาพอดี
สายตาของจองกุกมองมาที่ผม
ก่อนที่ผมจะเหลือบสายตามองไปที่มือของจีมินที่ยืนคองแขนจองกุกเอาไว้อยู่
และมันคงเป็นเครื่องเตือนใจว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะเอาไปยุ่งกับพวกเค้าอีก
ฉันคงไม่มีสิทธิ์ที่จะบอกความรู้สึกของฉันกับนายอีกแล้ว
-จอนจองกุก-
ผมรีบล่ะสายตาออกมาจากพวกเค้าทั้งสองคน
ก่อนจะนั่งรถเมล์ เพื่อจะกลับไปที่คอนโดที่ผมพักอยู่
หัวพิงไปที่กระจก ก่อนที่สายตาของผมจะเหลือบไปที่หิมะแรกที่กำลังตกลงมา
" วันคริตมาสที่นายชอบ มันกำลังมาถึงแล้วสินะ จองกุก "
ตัดฉับ++++++++++
Talk...
มาแล้วๆ อัพตอนใหม่ให้แล้วนะค่ะ
อย่าลืมคอมเม้นให้ไรต์ด้วยนะค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น