คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การเริ่มงานที่วุ่นวาย
ณ.ห้องของดงบังชินกิ
จียูลเคาะประตูด้วยอาการที่เหนื่อยหอบ ก่อนประตูจะถูกเปิดออกด้วยมือของแจจุงที่มองเธอด้วยรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น
“เข้ามาก่อนซิ” แจจุงยื่นมือให้จียูลจับแล้วพาเธอเข้ามาข้างในห้อง แจจุงคือผู้ชายคนที่สองรองจากฮันคยองที่ดีกับเธอแบบนี้
“แจจุงปล่อยมือฉันเถอะ” จียูลชักมือออกจากร่างบางทันที เมื่อเห็นว่าสายตาของยุนโฮมองมาที่เธอ
“เธอมาสายนะสาวน้อย” ยุนโฮเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาที่อยู่บนผนังห้อง ก่อนจะหันมามองหน้าของเธอ ที่ตอนนี้มีแต่เหงื่อเต็มไปหมด
“ขอโทษนะ ต่อไปฉันจะมาให้เร็วกว่านี้” จียูลเงยหน้าขึ้นมามองหน้ายุนโฮที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“นี่หรอครับ ที่พี่ยุนโฮบอกว่าได้แม่บ้านมาใหม่”ชางมินพูดแทรกเข้ามาทันที
“ใช่ ต่อไปนี้งานบ้านที่พวกนายเคยทำ ต่อไปฉันจะยกมาให้สาวน้อยคิมจียูลทำให้หมด แล้วฉันขอสั่งห้ามให้พวกนายมาช่วยเธอเด็ดขาด” พอยุนโฮพูดจบ เค้าก็หยิบกุญแจรถแล้วฮัมเพลงเดินออกจากห้องไปอย่างสบายใจ
“อีตาบ้ายุนโฮ คอยดูนะถ้าถึงโอกาสของฉันเมื่อไรนายตายแน่” จียูลเพ้อหลุดปากออกมา ก่อนจะหันหน้าไปมองหนุ่มๆทั้ง4ที่ยืนมองเธออยู่
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมยุนโฮต้องทำแบบนี้กับเธอด้วย” ยูชอนตั้งคำถามขึ้นมา ก่อนจะเดินไปหยิบไม้กวาดออกมา
“ไม่ต้องห่วงนะพวกเราจะช่วยเธอเอง กว่ายุนโฮจะกลับมาก็เสร็จพอดี” จุนซูตบที่ไหล่ของจียูลเบาๆ แล้วเดินไปช่วยยูชอนกวาดอีกแรง ทั้ง5คนช่วยกันทำงานอย่างแข็งขัน จนเสร็จเกือบหมดเหลือก็แต่อาหารเย็นที่ต้องเตรียม เหลืออีก15นาทีท่านั้นยุนโฮก็จะกลับมาแล้ว แจจุงรีบดึงแขนจียูลเข้าไปในครัว เขาเตรียมอุปกรณ์ให้เธอจนครบเหลือแต่ให้เธอปรุงรสเท่านั้น
“ทำไมคุณถึงไม่ปรุงเองล่ะค่ะ” จียูลหันไปถาม ขณะที่มือของเธอ ก็ยุ่งอยู่กับการปรุงอาหารตามที่
แจจุงบอก
“ไม่ได้หรอ ยุนโฮนะจำฝีมืออาหารของฉันได้ ฉันถึงให้เธอปรุงแทนไง รีบๆเถอะยุนโฮจะกลับมาแล้ว” จียูลและแจจุงช่วยกันทำอย่างเต็มที่ ในที่สุดอาหารมื้อเย็นก็เสร็จทัน ที่ยุนโฮกลับมาพอดี ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องก็ตรวจดูความเรียบร้อย
“เก่งนิ แต่แน่ใจนะว่าทำคนเดียว คนอื่นไม่ได้ช่วย” ยุนโฮส่งสายตาไปมองเพื่อนๆทั้ง4คน
“ป่าวนะครับ พวกเราไม่ได้ช่วยเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่เชื่อถามพี่แจจุงก็ได้” ชางมินหันไปมอง
แจจุงที่ยืนอยู่ข้างๆจุนซู ร่างบางพยักหน้ารับคำทันที สีหน้าของพวกเขามองดูก็รู้ว่าเหนื่อย
“งั้นหรอ ก็ดีแต่อย่าให้ฉันรู้นะว่าพวกนายโกหกฉัน” ยุนโฮยื่นคำขาด ก่อนจะหันหลัง แล้วเดินเข้าห้องไปอย่าหน้าตาเฉย
“ยุนโฮไม่ทานอะไรก่อนหรอ จียูลอุตสาห์ลงมือทำเต็มที่เลยนะ” แจจุงเดินไปรั้งแขนของยุนโฮเอาไว้
“ขอโทษนะ ฉันทานจากข้างนอกมาแล้ว” ยุนโฮแกะมือของแจจุงออกจากแขน เพื่อจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่ก็ต้องหยุดเพราะคำพูดของจียูล
“แย่ที่สุด คุณรู้ไหมว่าคุณทำให้คนๆหนึ่งต้องเสียความรู้สึก แล้วคนๆนั้นก็ไม่ใช่ฉัน แต่มันเป็นแจจุงเพื่อนคุณเอง คุณมันก็เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ยอมรับรู้ถึงความรู้สึกคนอื่นบ้างๆ คุณมันทุเรศที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา ฉันเกลียดคุณชองยุนโฮ” จียูลพูดด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมาทั้งหมด ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป ยุนโฮไม่พูดอะไร เขาเดินเข้าห้องไปเฉยๆ
“งั้นเราก็มากินกันเถอะนะครับ ผมหิวแล้วอ่ะ” ชางมินนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่รอใคร และไม่สนใจสายของพี่ๆที่มองมาที่เขาด้วย ทั้งยูชอนและจุนซูยืนมองด้วยความอยากกิน และแล้วท้องของเขาทั้งคู่ก็ร้องออกมาพร้อมกัน
“ไม่ไหวแล้วโว้ย” ทั้งยูชอนและจุนซูเข้าไปช่วยชางมินละเลงกินอาหารที่อยู่บนโต๊ะจนเกือบหมด ก่อนจะหันมองหน้าแจจุงที่ยืนทำหน้ามุ้ยอยู่
“นายไม่หิวหรอโบแจ” จุนซูถาม ในขณะที่ยังถือน่องไก่คามือ
“ไม่อ่ะ เชิญพวกนายกินกันตามสบายเลย ฉันขอตัวออกไปดูจียูลหน่อย ไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นไงบ้าง” แจจุงพูดจบ ก็เดินออกไป ปล่อยให้เพื่อนทั้ง3 คนนั่งกินอาหารไปกันให้เต็มอิ่ม
ณ.หน้าคอนโดSM
จียูลนั่งเอาหน้าฟุบไปที่โต๊ะอยู่คนเดียว น้ำตาของเธอค่อยๆรินไหลออกมาเพราะความเสียใจ
“ทำไมเราต้องร้องไห้ให้กับคนบ้าๆแบบนั้นด้วย” จียูลพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเอามือทุบไปที่โต๊ะด้วยความโมโห
“ขอฉันนั่งด้วยคนได้ไหม” จียูลหันไปมองเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของเธอ รอยยิ้มของแจจุงทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ร่างเล็กพยักหน้า ก่อนจะเขยิบที่ให้กับร่างบาง
“เธออย่าโกรธยุนโฮเลยนะ เขาก็เป็นคนอย่างนี้แหละ ปากร้ายแต่ใจดี”แจจุงจับมือของจียูลเอาไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมามองแจจุง สายตาของแจจุงเหมือนกับสายตาของแม่ที่มองเธอไม่มีผิด สายตาที่มีแต่ความห่วงใย สายตาแบบนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน พอได้สติจียูลก็ชักมือออกจากร่างบางทันที
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องเป็นห่วง คือว่าฉัน” ไม่ทันทีจียูลจะจบแจจุงก็ดึงตัวเธอเข้ามากอดเอาไว้ หน้าของจียูลตอนนี้แดงไม่หมด หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เวลาแบบนี้ เธออยากจะหยุดมันเอาไว้เหลือเกิน
“จียูลคือว่าเราไปหาอะไรกินกันเถอะนะ คือว่าฉันหิวแล้ว” เพียงคำพูดของแจจุง กลับทำให้บรรยากาศที่กำลังจะโรแมนติกพังทลายลงทันที จียูลผลักตัวออกจากอ้อมกอดของแจจุงทันที ก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วค่อยๆปล่อยออกมา
“ได้ซิ ฉันจะพาคุณไปกินอาหารญี่ปุ่นร้านนึงอร่อยมากๆ คุณต้องชอบแน่ๆ” จียูลลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะจับมือของแจจุงแล้วพาเขาไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่เธอบอก ร้านนั้นอยู่ห่างจากอาพาร์ตเม้นของเธอไม่มาก ยุนโฮค่อยแอบดูการกระทำของจียูลกับแจจุงผ่านทางหน้าต่าง ก่อนมือหนาจะปิดผ้าม่านลง พร้อมกับภาพความสุขของคนสองคนที่อยู่หน้าคอนโด
ความคิดเห็น