คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Heart : IV
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางอากาศยามเช้าที่สดใส ก่อนที่จะค่อยๆปรับสภาพม่านตาของผมให้มองคนที่นอนอยู่ข้างๆผมให้ชัดมากขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มเบาๆที่ริมฝีปาก ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ตกลงมาให้กับเค้า
ภาพเมื่อคืน มันยังคงติดตาผมอยู่เลย
หมับ...!!
“อะ..” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ หลังจากที่จองกุกเอื้อมมือมาดึงตัวผมเข้าไปใกล้ๆ
ใบหน้าของเราสองคนแทบจะชนกันอยู่แล้ว ก่อนที่นัยน์ตาเรียวคมของคนที่นอนอยู่ข้างๆจะตื่นขึ้นมามองผม
จนผมต้องรีบล่ะสายตาของตัวเองออกมาจากเค้า เนื้อตัวมันเกร็งไปหมด...ก่อนที่จองกุกจะเอื้อมมือของเค้ามากุมข้างแก้มของผมเอาไว้
“เป็นอะไร...”
“ปะ...ป่าว กูแค่รู้สึกแปลกๆไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงอ่ะ..”
“เพราะเรื่องเมื่อคืนหรอ”
“อะ..อืม”
ปลายนิ้วของจองกุกค่อยๆลูบลงมาแตะที่ริมฝีปากของผม ก่อนที่ผมจะรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเค้า
พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆของจองกุกที่ปรากฏตรงเบื้องหน้าของผม
“คิดมาก..มึงก็แค่ทำกับกูเหมือนเดิมนั่นแหละ เคยเป็นยังไงก็เป็นแบบนั้น...กูไม่อยากให้มึงรู้สึกอึดอัดในตอนที่อยู่กับกูนะ ปาร์คจีมิน”
“อะ...อื้ม”
ผมรีบโผล่ตัวเข้าไปกอดจองกุกเอาไว้ พร้อมกับหน้าใบหน้าที่ซกลงไปบนอกของเค้า
จนผมแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของเค้าที่มันกำลังเต้นผ่านเสื้อสีขาวบางๆของเค้าเลย
ทำไมกันนะ
ยิ่งนับวันผมยิ่งรักเค้ามากขึ้น
เชื่อใจเค้าจนแทบจะลืมเรื่องที่เค้าเคยทำเอาไว้จนหมดเลย
หรือมันถึงเวลาที่ผมจะมอบหัวใจ และ ร่างกายของผมให้กับเค้าแล้ว (
เพียงนายคนเดียว จอนจองกุก )
.
.
เช้านี้ จองกุกนั่งทานอาหารเช้ากับผมก่อนที่จะออกไปทำงาน ใบหน้าของผมมันแดงระเรื่อ ในใจแอบดีใจที่ทุกอย่างมันกำลังเป็นไปได้ด้วยดี
“นายน้อย กาแฟคะ..”
“ไม่เอาครับ...เช้าๆแบบนี้ จองกุกควรจะต้องกินอาหารที่มีประโยชน์มากกว่านี้ “
เสียงของผมทำให้จองกุกล่ะสายตาออกจากหนังสือพิมพ์ ก่อนที่จะมองหน้าผมอึ้งๆ พร้อมกับรอยยิ้ม
แล้วหันไปมองหน้าแม่บ้านที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ
“เอาตามที่คุณจีมินบอกนั่นแหละ...ต่อไปนี้ ฉันจะลงมาทานอาหารเช้ากับ คุณจีมินทุกวัน พวกเธอช่วยจัดการด้วยนะ”
“คะ...นายน้อย”
แม่บ้านถอยหลังออกไป ก่อนที่จะจองกุกจะหันหน้ามามองผม แล้วเอื้อมมือนั่นมากุมบนมือของผมเอาไว้
“กูทำแบบนี้...พอใจมึงแล้วนะไอ้เตี้ย”
“อื้ม..พอใจมาก”
ผมบอก ก่อนที่จะรีบชักมือของตัวเองออกจากเค้า แล้วหันมานั่งกินอาหารเช้าที่อยู่ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย
ก่อนที่จองกุกจะล่ะสายตาออกไปจากผม พร้อมกับรอยยิ้ม
ความรักของเราสองคนมันเริ่มเบ่งบานขึ้นเรื่อยๆ จนผมแทบจะไม่คิดที่จะระแวงเค้าอีก..
ไม่ว่าเค้าจะไปที่ไหน ไปกับใครผมแทบจะไม่สนใจอะไรเลย .. เพราะว่าผม เชื่อใจเค้า เชื่อว่าเค้าจะไม่ทำกับผมอีก เชื่อว่าความรักที่ผมมีให้ มันจะเปลี่ยนความไม่พอของ จอนจองกุก ได้
.
.
“วันนี้กูต้องบินไปประชุมกับลูกค้าที่ฮ่องกงนะ อีก2-3วันถึงจะกลับ มึงอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม จีมิน “
“อื้มกูอยู่ได้ มึงไปทำงานให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องห่วงกูหรอก”
ผมบอก พลางขณะที่กำลังยืนผูกเนคไทให้กับเค้าอยู่ ก่อนที่จองกุกจะเอื้อมมือขึ้นมาจับมือของผมเอาไว้
พร้อมกับสายตาของเราสองคนที่ประสานกัน
“......”
จองกุกจ้องมองผมดูแบบนั้น โดยที่เค้าไม่ได้พูดอะไรกับผมเลย
ก่อนที่ผมจะรีบชักมือของตัวเองออกมาจากมือของเค้า แล้วหันหลังไปจัดกระเป๋าให้กับเค้าต่อ
“กูจัดกระเป๋าให้มึงเรียบร้อยแล้วนะ..ให้คนมาลากมันไปได้เลย”
ผมพูด ก่อนที่จองกุกจะเดินเข้ามาโผล่ตัวกอดผมเอาไว้ แล้วยื่นริมฝีปากมาหอมที่ข้างแก้มของผม
“กูไปนะ..แล้วอีก2-3วัน กูจะรีบกลับมาหามึง”
จองกุกล่ะตัวอ้อมกอดออกจากผม ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับเลขาของเค้า
ส่วนตัวผมก็ได้แต่เดินมาแอบมองเค้าอยู่ที่ริมหน้าต่างห้อง
ตั้งแต่มาอยู่ที่เค้าที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกโดดเดี่ยวที่สุด..มือเล็กๆของผมเอื้อมไปจับขอบผ้าม่านเอาไว้
ก่อนที่จองกุกจะหันหน้ามามองผม
เราต่างคนต่างแสร้งยิ้มให้กัน ก่อนที่เค้าจะล่ะสายตาออกจากผม แล้วทรุดตัวเข้าไปในรถ
จนรถคันนั้นค่อยๆเคลื่อนตัวจนลับสายตาของผมไป
2 วันต่อมา
ไร้การติดต่อใดๆจากจอนจองกุก
ไนท์คลับxx
เสียงเพลงดังกระหึ่ม ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปคว้าเหล้าในแก้วบางขึ้นมาดื่ม
เพื่อดับความกระวนกระวายในใจของผม
.
.
“ คิดยังไงว่ะ ถึงชวนกูออกมาเที่ยวกลางคืนแบบนี้ ร้อยวันพันปีกูไม่เห็นมึงชอบเที่ยวกลางคืนเลย มีอะไรหรือเปล่าว่ะจีมิน”
จินมันเอ่ยปากถามผม ก่อนที่ผมจะหันไปแสร้งยิ้มให้กับมัน แล้วหันกลับมา
“ไม่มีอะไรอ่ะ…กูแค่เหงา”
ผมแสร้งตอบไปแบบนั้น ทั้งๆที่ใจจริง ผมกลัวประวัติมันจะซ้ำรอยมากกว่า
บางทีผมก็คิดนะ ว่าจอนจองกุกที่อยู่กับผมตอนนี้ เปลี่ยนไปแล้วจริงๆหรอ เสืออย่างเค้า จะยอมเปลี่ยนตัวเองเพราะผมได้จริงๆใช่ไหม
ผมล่ะความคิดของตัวเองออกจากหัว ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอีกครั้ง
ปัก...!!
…………………………………………………..
หลังจากดื่มจนเริ่มมึนแล้ว ผมก็แยกย้ายจากไอ้จินทันที
ก่อนที่จะพาตัวเอง เดินตามทางมาเรื่อยๆ แต่มันเหมือนกับว่าทางที่อยู่ตรงหน้าผมมันคดเคี้ยวไปหมด
“ทำไมโลกมันหมุนแบบนี้ว่ะ”
ผมสบถกับตัวเอง ก่อนที่จะยกขวดเหล้าที่ถึงมาด้วยยกขึ้นมาดื่ม จนตัวของผมแทบจะหงายหลังล้มลงไปกับพื้น
.
หมับ
.
แต่ทันทีที่ผมจะล้มลงไป มันก็เหมือนกับมีใครมารับตัวผมเอาไว้ ก่อนที่ตัวเราสองคนจะล้มไปพร้อมกัน
O_O
ผมจ้องมองเค้าด้วยสายตาปรือๆ ใบหน้าแดงระรือเพราะอาการเมา ก่อนที่จะยกมือขึ้นไปกุมใบหน้าของเค้าเอาไว้ แสยะยิ้มออกมาเบาๆ
“นายเป็นใคร..มาช่วยฉันเอาไว้ทำไม”
“ลุกขึ้นเถอะครับ..ผมจะพยุงคุณไปส่งที่รถเอง”
“นายทำงานอยู่ที่นี่ใช่ไหม เท่าไหร่ล่ะฉันจะจ่าย..แค่คืนนี้นายอยู่คุยเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”
“ครับ..ครับ”
หลังจากนั้น ผมก็เหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้สติอีกเลย
โรงแรมXX
(ม่านรูด)
ผ้าเย็นๆถูกประขบลงมาบนซอกคอขาวๆของผม ก่อนที่ผมจะค่อยๆลืมตามามองคนที่กำลังนั่งเช็ดตัวอยู่ข้างๆผมในตอนนี้ ผมพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นไป แต่หัวมันมึนไปหมด ก่อนที่เค้าจะเอื้อมมือมาจับผมให้เอนตัวไปพิงที่หมอนที่วางอยู่บนหัวเตียง
“เดียวผมไปหาอะไรอุ่นๆมาให้คุณดื่มนะ จะได้ดีขึ้น”
“ที่นี่ที่ไหน..”
“ม่านรูดครับ” ผู้ชายคนนั้นบอก พลางกำลังเทน้ำอุ่นๆใส่แก้วให้กับผมดื่ม
“ห่ะ..แล้วนายพาฉันมาที่นี่ทำไม” ผมถาม พลางดึงผ้ามาห่มตัวเองที่กำลังเปือยท่อนบนเอาไว้
“คุณดังขนาดนี้ จะให้ผมพาคุณไปที่โรงแรมหรูๆพวกนั้นได้ยังไง ถ้าคู่หมั้นของคุณรู้ เค้าไม่เอาผมตายเลยหรอ”
“นายรู้” ผมพูดขึ้น พลางคายกิริยาท่าทางที่หวาดกลัวของตัวเองลง
“ครับผมรู้ คุณคือ ปาร์คจีมิน คู่หมั้นของประธานยักษ์ใหญ่อย่าง JT จอนจองกุก .../ เห็นไหม คุณดังขนาดนี้ จะให้ผมพาคุณเข้าไปในโรงแรมแบบนั้นได้ยังไง แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถึงที่นี่จะเป็นม่านรูด แต่ผมรับรองว่าจะไม่มีใครรู้ว่าคุณเคยเข้ามาในที่โสโครกแบบนี้หรอก”
“ฉันขอโทษนะที่เข้าใจนายผิด”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ..คุณดีขึ้นหรือยัง ผมจะได้ขับรถพาคุณไปส่งบ้าน”
“ก่อนกลับ..นายช่วยพาฉันไปที่ๆนึงก่อนได้ไหม คิมแทฮยอง”
ผมเหลือบสายตาก้มลงมองไปที่ป้ายชื่อพนักงานเสิร์ฟของเค้า ก่อนที่จะล่ะขึ้นมามองหน้าของเค้า
ก่อนที่เค้าจะยิ้ม แล้วพยักหน้ารับคำของผม
.
.
ริมแม่น้ำฮัน
ครื้น.!!
รถเปิดปะทุนถูกจอดสนิท ก่อนที่ผมจะเอนตัวไปยืนพิงฝากระโปรงรถของตัวเองเอาไว้ พร้อมกับคิมแทฮยองที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆผม
“คุณดูไม่ค่อยมีความสุขเลยนะครับ”
“งั้นหรอ..น้อยคนนะที่จะคิดแบบนี้ ทุกคนคิดว่าฉันเป็นถึงคู่หมั้นของจอนจองกุก จะต้องมีความสุขมากๆอยู่แล้ว
แต่ใครจะรู้ล่ะ ว่าสิ่งที่ฉันต้องการ เงินมันซื้อไม่ได้”
“มันคงมีค่ามากเลยนะครับ...สิ่งที่คุณต้องการ”
“ใช่..มันมีค่ามาก เฮ้อ..!! อ่ะนี้ ค่าจ้างของนาย ฉันกลับก่อนนะ”
ผมยื่นเงินให้กับผมชายคนนั้น ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับมาที่รถ
“แล้วผมจะได้เจอกับคุณอีกไม ปาร์คจีมิน ”
“หึ !
อื้ม....”
พรึ่บ..!!
ประตูถูกปิดลง หลังจากที่ผมทรุดตัวเข้ามานั่งในรถ สายตาเหลือบไปเห็นข้อความที่จอนจองกุกส่งมาให้
จองกุก : กูกำลังจะกลับไปหามึงแล้วนะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน
ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ก่อนที่จะถอยรถขับกลับไปรอจอนจองกุกที่บ้านด้วยความดีใจ
จนไม่ทันสังเกตุผู้ชายอีกคนที่มองผมเลย
บ้านตระกูลจอน
มาถึง ผมก็รีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำเพื่อดับกลิ่นเหล้าที่ผมเพิ่งดื่มมา พรมน้ำหอมเพื่อให้ตัวเองสดชื่น
ก่อนจะแกล้งไปนอนหลับอยู่บนเตียงนุ่มๆสีขาว พร้อมกับแสร้งหลับตาลง
แก๊ก.!!
เสียงประตูถูกเปิดเข้ามา ก่อนที่จะปิดลง
ปลายเท้าของใครบางคนเดินตรงเข้ามาหาผม ทรุดตัวลงนั่ง
พร้อมกับมือเรียวที่ลูบลงมาบนหัวของผมเบาๆ
“มึงคงเหงามากซินะไอ้เตี้ย กูกลับมาแล้ว...มึงตื่นขึ้นมามองหน้ากูซิ”
เสียงกระซิบทำให้ผมคอยๆลืมตาตื่นขึ้นไปมองหน้าเค้า ก่อนที่ผมจะเห็นหน้าจอนจองกุกอยู่ตรงหน้าผม
มือของเค้าสอดประสานเข้ากับมือของผมเอาไว้แน่น พร้อมกับริมฝีปากที่โน้มลงมาใกล้ๆกับริมฝีปากของผม จนแนบสนิท ลิ้นอุ่นๆถูกสอดเข้ามาควานหารสหวานในโพลงปากของผม กลิ่นเหงื่ออ่อนๆของเค้า มันทำให้ผมคิดถึงเหลือเกิน ก่อนที่ผมจะล่ะมือตัวเองออกจากมือของเค้า แล้วเอื้อมมาค้องคอของเค้าเอาไว้ ก่อนที่เค้าจะค่อยๆล่ะริมฝีปากของเค้าออกไป พร้อมกับน้ำใสๆที่ยืดตามออกมา
“กูไม่อยู่ตั้งหลายวัน คิดถึงกูไหมไอ้เตี้ย”
“อื้ม..คิดถึงซิ”
ทันใดนั้นเองที่เสียงข้อความของจอนจองกุกที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อสูทของเค้าก็ดังขึ้น แต่ไม่มีใครสนใจมันเลย..
หุ้นส่วน : เมื่อคืนฉันมีความสุขมากจริงๆ ขอบคุณนะคะ
จอนจองกุก
มือเรียวค่อยๆลูบไปบนแก้มของร่างบาง พร้อมกับสายตาที่ทั้งคู่มองกันด้วยความรักท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดเข้ามา โดยที่ไม่รู้เลยว่า วันที่อีกฝ่ายหายไป...เค้าไปทำอะไรมาบ้าง
ความคิดเห็น