[ Fic BTS ] -Love and Tears- [ KooKGA ]

ลำดับตอนที่ #25 : 25

ความรักมันเป็นเหมือนยาเสพติด

ทำไมผมต้องเชื่อพวกเค้า  ทำไมต้องเชื่อในสิ่งที่พวกเค้าพูด

ทั้งๆที่ทั้งหมดมันเป็นเรื่องโกหกทั้งนั้น

" ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม "

O_O

ผมรีบทรุดตัวลง   ก่อนที่ใครคนนั้นจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกันกับผม

" มีอะไรจะพูดหรอ "  

" น้ารู้ว่าตอนนี้จีมินกำลังอารมณ์ไม่ดี   แต่เรื่องนี้ยุนกิกับโฮซอกพวกเค้าสองคนไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย  อย่าลากพวกเค้าสองคนเข้ามาเกี่ยวเลยนะ  จีมิน  น้าขอร้อง"

" ทำไมจะไม่เกี่ยว  ก็เพราะมัน  เพราะยุนกิไม่ใช่หรอ  จองกุกถึงทิ้งผมไป  

ถ้าน้าไม่คิดที่จะช่วยอะไรก็อย่ามายุ่ง  "

" จีมิน  ฟังน้า...."

" ไม่ฟัง..มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะ   คิมนัมจุน  "  

ผมตะวาดออกไปเสียงแข็ง

ก่อนที่จะดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้   แล้วเดินหนีออกมา

ตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจผมเลย   ทุกคนคิดว่าผมผิด

ตั้งแต่พ่อแม่ตายเพราะอุบัติเหตุ  ทุกคนในบ้านก็โทษว่าผมเป็นเพราะผม

ก็ได้  ถ้าผมมันผิดที่เกิดมา  ผมก็เลวให้มันถึงที่สุดให้ดู  ...!!

บรื้น.........!!!

รถกำลังแล่นไปตามทาง   

ก่อนที่ผมจะเร่งให้มันเร็วขึ้น....!!

( ดูแลตัวเองให้ดีๆ  ถ้าจองกุกมันทำให้มึงเสียใจ 

ให้นึกถึงกูเป็นคนแรกรู้ไหม  กูคนนี้จะคอยอยู่ข้างๆ มึงเอง  ปาร์ค  จีมิน  )

"  แม้แต่มึงยังโกหกกูเลย  คิมแทฮยอง "

ทันใดนั้นเองที่มีรถคันหนึ่งสวนทางมา

ก่อนที่ผมจะหักหลบ   จนรถพุ้งชนต้นไม้

โรงพยาบาล xx

ผมนั่งเฝ้าอาการของจีมินอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความร้อนใจ

ก่อนที่คุณหมอจะเดินออกมา

" เป็นยังไงมั้งครับหมอ  ปาร์คจีมิน  อาการของเค้าเป็นยังไงมั้งครับ  "

" คนไข้  สมองของเค้าได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก  ถ้าไม่เป็นเจ้าชายนิทรา  หมอเกรงว่าถ้าเค้าฟื้นขึ้นมา  อาจจะจำอะไรไม่ได้ "

.

.

.

( ขอแต่มีมึงอยู่เคียงข้างกูคนเดียวก็พอแล้ว  แทฮยอง )

ผมนั่งกุมมือของจีมินเอาไว้

ภาวนาให้เค้าขึ้นมา   แล้วจำอะไรไม่ได้เลย

ไม่อยากให้เค้าต้องมาทนเจ็บกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว  

" ถึงมึงจะจำกูไม่ได้  แต่กูก็ขอให้มึงฟื้นขึ้นมาเถอะนะ   ปาร์คจีมิน  "

ผมกระซิบไปที่ข้างหูของจีมินเบาๆ

ก่อนจะล่ะริมฝีปากออกมา  แล้วโน้มลงไปจูบที่หน้าผากของเค้าพร้อมกับน้ำตา

" กูรักมึงนะ  ปาร์คจีมิน "

บนด่านฟ้าของโรงพยาบาล

" แล้วจะเอายังไงต่อแทฮยอง  พี่เป็นห่วงนายจริงๆ"  

" ไม่ต้องห่วงหรอกครับพี่จิน   ผมไม่เป็นไร  "   ผมหันไปแสร้งตอบให้กับพี่ชายตัวเอง  ก่อนจะหันหน้ากลับมา

" จริงหรอ ! ที่บอกว่าไม่เป็นอะไรน่ะ  มันจริงหรอแทฮยอง "

"  ครับ !จีมินนอนเจ็บแบบนี้   ผมอยากจะอยู่ดูแลเค้า  ถึงแม้ว่าเค้าจะตื่นขึ้นมาแล้วจำผมไม่ได้ก็ตาม "

" งั้นก็ตามใจนายก็แล้วกัน  แต่ถ้าขาดเหลือ  หรือต้องการอะไรก็บอกนะ  เดียวจะเอามาให้ "

" ครับ ขอบคุณครับ  พี่จิน "

พี่จินเอื้อมมือมาตบที่ไหล่ของผมเบาๆ  ก่อนจะเดินลงไปพร้อมกับพี่นัมจุน

ส่วนตัวผมแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น

ถึงแม้จะบอกว่าไม่เป็นอะไร

แต่ในใจก็แอบกลัวอยู่เหมือนกัน   กลัวว่าปาร์คจีมินจะไม่ฟื้นขึ้นมามองหน้าของผมอีกเลย

ผมเดินลงมาจากด่านฟ้า

ก่อนจะกลับมาที่ห้องพักฟื้นของจีมิน

O_O

ม่านตาผมเบิกกว้าง  แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

จีมินกำลังนั่งหันหน้ามองออกไปนอกหน้าตา   ก่อนที่เค้าจะหันหน้ามามองผม   พร้อมกับรอยยิ้มเบาๆ

แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่อยู่ในนั้น   ก่อนจะหันกลับไป..!!

"  ท้องฟ้าวันนี้   สวยจะเลยนะครับ  "

จีมินเค้าพูดออกมาลอยๆ   ก่อนที่จะเอามือเอื้อมออกไป

พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะไร้เดียงสานั่น

"  อื้ม !  สวยมาก  "

ผมตอบกลับไป  ก่อนที่จีมินจะหันมายิ้มให้กับผมอีกครั้ง  !

" ขอบใจนะ "

ตัดฉับ++++++

Talk...

อ่านจบอย่าลืมคอมเม้นให้ไรต์ด้วยนะค่ะ  ^^