คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 17
ความจริงแล้ว
O_O
สายตาของผมแทบไม่อยากจะเชื่อ จองกุกกำลังลืมตาตื่นขึ้นมามองผม
แต่ทำไมสายตานั้น มันชั่งดูเย็นชา และ ห่างเหินกับผมซะเหลือเกิน
“จองกุก ! นายฟื้นแล้ว เป็นยังไงมั้ง ยังปวดหัวเหลือเจ็บตรงนั้นอีกไหม”
ผมถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่จองกุกจะชักมือของเค้าออกมาจากผม
พร้อมกับสายตาที่มองผมด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมมรึงถึงอยู่ที่นี่ แล้วคนอื่นหายไปไหนหมด จีมินอยู่ไหน”
คนแรกที่เค้าเรียกหา ไม่ใช่ผม แต่เป็นปาร์คจีมิน
เพราะอะไร หรือว่า เค้าจำผมไม่ได้
หรือว่า เค้าลืมผมไปแล้ว...!!
O_O
ผมถึงกับตอบอะไรเค้าไม่ได้ ทำได้แค่ร้องไห้อยู่ในใจ
ทำได้แค่นั้นจริงๆ
มินยุนกิ ...!!
แก๊ก...!!
ทันใดนั้นเองที่จีมินเปิดประตูเข้ามา ก่อนที่จองกุกจะรีบลุกจากเตียงแล้วโผล่ตัวเข้าไปก่อนเค้าเอาไว้ ต่อหน้าต่อตาของผม ที่นั่งอยู่
" จีมินหายไปไหนมา ทำไมถึงปล่อยให้จองกุกอยู่กับยุนกิแค่สองต่อสองแบบนี้ "
ดูเหมือนจีมินเองมันก็คงจะงงเหมือนกัน
ตกลงจองกุกกำลังเล่นเกมอะไรกับเราสองคนอยู่กันแน่
" จองกุก ! นี่นายหมายความว่ายังไง "
จีมินถาม พร้อมกับเบิกตามองไปยังนัยน์ตาของจองกุก
ก่อนที่จะเหลือบมามองที่ผม
" ก็หมายความอย่างที่พูด คนที่จองกุกอยากลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเป็นคนแรกก็คือจีมินนะ
จีมินเองไม่หรอ ที่เรียกจองกุกให้ตื่นขึ้นมาอ่ะ "
" งะ..งั้นหรอ นั่นซินะ / งั้นจองกุกกลับไปนอนพักที่เตียงดีๆเถอะนะ เดียวจีมินพาไป "
ผมเดินออกมาจากห้องของจองกุก ไม่อยากจะทนดูพวกเค้าพอดรักกันต่อหน้าผม
ทุกอย่างมันเหมือนกับฝันร้ายของผม เมื่อจองกุกฟื้นขึ้นมา ..!!
แทนที่เค้าจะมองหาผมเป็นคนแรก
แต่เค้ากลับคิดว่า ปาร์คจีมินคือคน ที่คอยอยู่เคียงข้างยามเมื่อเค้าหลับทุกคืน
เฮ้อ !!
ผมทรุดตัวลงนั่งที่บรรไดหนีไฟ ก่อนจะถอนหายใจแล้วฟุบหน้าลงไป
รอยยิ้มของจองกุก
เสียงเรียกของจองกุก
ผมคงไม่มีวันได้เห็น ได้ยินมันอีกแล้ว
ผมคงผิดมากที่ทิ้งเค้าไป เลยทำให้เค้าเลือกที่จะลีมผมในวันนี้
แล้วถ้าวันนึง ผมหายไปจากชีวิตของเค้าจริงๆล่ะ....!!!
" ทำไมถึงมานั่งฟุบหน้าคนเดียวอยู่ตรงนี้ เหนื่อยหรอ ! "
เสียงของเค้าทำให้ผมหันหลังกลับไปมอง
" โฮซอก "
โฮซอกยิ้มให้กับผม เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทั้งๆที่เค้าก็รู้ดี ว่าผมกำลังนอกใจ ไปหาจองกุก ..!!
.
.
.
ทุกอย่างเป็นปกติ
จนกระทั่ง วันที่จองกุกออกจากโรงพยาบาล แล้วกลับมาอยู่บ้าน พร้อมกับผม
" แม่ฝากด้วยนะลูกยุนกิ แม่รู้ว่าลูกทำได้ "
" ครับแม่ "
ผมเดินล่ะออกจากแม่มา ก่อนจะวิ่งเข้ามาประคองจองกุกเอาไว้
ก่อนที่สายตาของเค้าจะหันมามองผมอยู่ซักพัก
" ทำอะไร "
" ไปกันเถอะ ! ขายังไม่หายดีแบบนี้ เดียวล้มไปจะทำยังไง "
ผมแสร้งเงยหน้าขึ้นไปพูดกับจองกุก ทั้งที่หัวใจของผมมันเต้นแรงจนจะระเบิดอยู่แล้ว
" มรึงเป็นห่วงกูจริงๆ หรือว่าทำตามที่แม่บอกกันแน่ "
" เลิกพูดมาก แล้วก้าวขาตามกูมาได้แล้ว
ถ้าไม่อยากจะกูให้กำลังลากมรึงไปที่ห้อง "
ทันใดนั้นเองที่จองกุก เหวี่ยงผมไปติดกับผนัง
พร้อมกับมือของเค้าที่ล็อคข้อมือของผมเอาไว้ ..!!
" ดุขนาดนี้...มรึงเป็นเมียกูหรือไง "
O_O
" ตกใจ ! หรือว่า ใช่จริงๆ "
" เชี้ยอะไรมรึงล่ะ "
..............................................................
JK:
พี่ยุนกิรีบผลักผมออกจากห่างจากตัวของเค้า ก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าห้องไป
จนผมแอบอมยิ้มตามหลังเค้าไปได้
ขอให้ผมแกล้งทำเลวกับพี่ต่อไปอีกซักพักนะครับ
จนกว่าผมจะแน่ใจ ว่าพี่ปลอดภัยแล้ว
- พี่ยุนกิ -
ตัดฉับ++++++++++++++
ความคิดเห็น