คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Heart : I PT. JM
✁ £σnLy ♥ HзarT
ความรักมันสวยงามจริงๆหรอ...ผมว่าไม่เลย
มันเหมือนกับพันธนาการที่ขังผมเอาไว้มากกว่า..!!
บรื้น...!!!
รถเปิดประทุนสีแดงกำลังแล่นไปบนถนน ก่อนที่ผมจะเอนไปซบไหล่ของคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆผมเอาไว้
รอยยิ้มปรากฏเบาใบหน้าของเราทั้งสองคน .. ก่อนที่ผมจะยื่นริมฝีปากไปหอมที่ข้างแก้มของเค้าแล้วล่ะออกมา
“กูรักมึงนะ จอนจองกุก “
“กูก็รักมึงเหมือนกัน...ปาร์คจีมิน “
มือของเราสอดประสานกุมกันเอาไว้ ก่อนที่ผมจะเอนไปซบที่ไหล่ของเค้าเหมือนเดิม
.
.
.
ครื้น....ครื้น........!!!
รถจอดสนิท พร้อมกับคลื่นทะเลที่ซัดสาดเข้ากระทบกับชายฝั่งเรื่อยๆ ก่อนที่จองกุกจะค่อยๆล่ะริมฝีปากของเค้าออกจากริมฝีปากของผม แต่มือเรียวยังคงจับปลายคางของผมเอาไว้
“ แต่งงานกับกูนะ ปาร์คจีมิน “
O_O
ม่านตาของผมเบิกกว้าง ก่อนที่ผมจะพยักหน้ารับคำของเค้าด้วยความดีใจ
น้ำใสๆของผมเริ่มคลอออกมาที่เบ้าตา ก่อนที่แหวนเพชรประมาน 10 กะรัต จะถูกสวมลงมาบนนิ้วของผม
พร้อมกับมือเรียวของจองกุกที่ยกขึ้นมากุมข้างแก้มของผมเอาไว้ แล้วดึงตัวผมเข้าไปโอบ...ท่ามกลางแสงจันทร์ที่กำลังสาดส่อง
หลังจากวันนั้นความรักของผมเต็มไปด้วยกลีบกุหลาบที่โรยตลอดทาง
จองกุกเค้าเอาใจใส่เสมอ..ถึงแม้ว่างานขนาดไหน แต่เค้าก็ยังพยายามหาเวลามาหาผม
.
.
คอนโด XX
(( จีมิน ))
พรึ่บ...!!
เสื้อสูทสีเทาถูกนำมาแขวนไว้ตรงหน้าตู้ ในขณะที่จองกุกเองกำลังนั่งพักเหนื่อยอยู่บนโซฟา
ก่อนที่ผมจะเดินไปรินไวน์แล้วนำมายื่นให้กับเค้าเหมือนกับทุกครั้ง
“ ขอบใจ “
“วันหลังถ้าเหนื่อยมาก มึงไม่ต้องมาหากูก็ได้นะจองกุก พักผ่อนอยู่ที่บ้านเถอะ เหนื่อยจากที่ทำงานมาทั้งวันแล้ว “
หมับ..!!
จองกุกดึงตัวผมลงไปนั่งบนตักของเค้า สายตาจ้องมองมาที่ผม
พร้อมกับมือที่สัมผัสมาที่ข้างแก้มของผมเบาๆ
“ถึงกูจะเหนื่อย แต่กูก็อยากเจอมึงมากกว่า มึงย้ายเข้าไปกูกับที่บ้านกูเถอะนะจีมิน “
“ในสถานะอะไรล่ะ “
“เมียของกูไง “
ผมยิ้มออกมาด้วยความพึ่งพอใจ ก่อนที่จองกุกจะยื่นริมฝีปากของเค้าเข้ามาไซร้ศอกคอของผม
พร้อมกับมือที่ดึงเชือกผูกเสื้อคลุมของผมออก แล้วปัดมันตกลงไป เผยให้เห็นผิวเนียนของผมที่ซ่อนอยู่ข้างในใต้เสื้อคลุมนั้น
แก้วไวน์สุดหรูถูกวางลงบนโต๊ะ ก่อนที่จองกุกจะช้อนตัวผมเข้าไปในห้อง...
.
.
.
ตุบ
ตัวผมถูกวางลงบนเตียงเบาๆ พร้อมกับตัวของเค้าที่ค้อมตัวผมเอาไว้จากทางด้านบน
นัยน์ตาจ้องมองผมผมด้วยอารมณ์วูบไหวที่ซ่อนอยู่ มือเรียวค่อยๆสัมผัสมาที่ข้างแก้ม พร้อมกับรอยยิ้ม
“ อย่า..ยังไม่ใช่ตอนนี้จองกุก “
“ทำไมล่ะ อีกไม่นานกูกับมึงก็จะแต่งงานกันแล้ว...กูขอไม่ได้หรอ “
“รออีกหน่อยนะคนดี รอให้กูแต่งเข้าไปเป็นเมียมึงจริงๆซะก่อน แล้วจากนั้น...กูจะเป็นฝ่ายที่ยอมมีอะไรกับมึงเอง “
ผมพูดพลางเอามือลูบไปที่ข้างแก้มของเค้า พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆบนใบหน้า
ก่อนที่ผมจะค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ในขณะที่จองกุกเองก็ไม่ได้ว่าอะไรผม เพราะรู้นิสัยลึกๆของผมดี
“ ไม่เอา ไม่ทำหน้าแบบนั้นซิ มึงกลับมาเหนื่อยๆ เดียวกูเข้าครัวไปทำอาหารเย็นในมึงกินดีกว่า รอแปบนะ..”
“อืม”
จองกุกพยักหน้ารับคำของผม ก่อนที่จะดันตัวเองไปนอนพิงที่หมอน พร้อมกับเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงไปเล่น
เพื่อคั่นเวลา
.
.
ภายในครัว
ผมกำลังยืนทำอาหารของโปรดของจองกุกอย่างตั้งใจ ก่อนที่จองกุกมันจะเดินออกมา
พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบเสื้อสูทที่อยู่ตรงหน้าตู้มาสวมใส่
“กูกลับก่อนนะ “
“ อ้าว ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนหรอ”
“ไม่อ่ะ ! พอดีมีงานด่วนเข้ามา...เดียวถ้าเสร็จงานเมื่อไหร่แล้วจะโทรหาก็แล้วกัน “
ปั้ง..!!!
จองกุกบอกกับผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบๆ ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไป
ก่อนที่ผมจะถอนหายใจออกมา แล้วเหลือบสายตาหันกลับไปมองอาหารที่ผมทำเอาไว้
เฮ้อออออ...!!
ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนที่จะเดินไปหยิบอาหารพวกนั้นมาทิ้งลงถังขยะ พร้อมกับน้ำตาที่มันกำลังไหล
ที่ผมไม่ยอมมีอะไรกับเค้า
เพราะว่าผมกลัวว่าถ้าเค้าได้ผมแล้ว
เค้าจะเบื่อแล้วทิ้งผมไป เหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆ..
ไม่ใช่ว่าผมไม่รัก...หรือเชื่อใจเค้า เหมือนอย่างที่เค้ากำลังเข้าใจอยู่ในตอนนี้
.
.
02.00 น.
ผมกำลังนั่งรอโทรศัพท์จากจองกุก หลังจากที่เค้าบอกกับผมว่าจะโทรมา หลังจากเคียงานเสร็จ
แต่นี่มันก็ตี2 แล้ว ผมได้แต่นอนจ้องโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา แล้วเอามันไปวางเอาไว้บนหัวเตียงเหมือนเดิม
นอนจ้องมันแบบนั้น พร้อมกับพยายามทำความเข้าใจว่าเค้ากำลังทำงานอยู่
สายตาผมได้แต่นอนมองโทรศัพท์ของตัวเองอยู่แบบนั้น จนเผลอหลับไป
จนกระทั่ง..!!
เช้าวันรุ่งขึ้น
แสงแดดอ่อนๆทำให้ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนที่จะเห็นจองกุกกำลังนอนอยู่ข้างๆ
รอยยิ้มของผมปรากฏบนใบหน้าเบาๆ ก่อนที่จองกุกจะเอื้อมมือมาดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้
“ตื่นเถอะจองกุก..เช้าแล้วนะ เดียวก็ไปทำงานสายหรอก “
“ขออีก5นาทีนะ กูอยากนอนกอดมึงในนานกว่านี้อีกหน่อย”
ผมยิ้ม ก่อนที่สายตาของผมมันจะเหลือบไปเห็นรอยลิปสติกที่ปกคอเสื้อของจองกุก มือของผมได้แต่กำเข้าหากันแน่น เพื่อข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
มันอาจจะไม่มีอะไรอย่างที่ผมคิดก็ได้...ผมคิดมากไปเอง
ผมไม่ได้แต่ลดตัวเองล้มลงไปที่หมอน สายตาจ้องมองคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆผม แล้วข่มใจให้หลับตาลง
.
.
ปัก...!!
อาหารเช้าถูกวางลงตรงหน้าของจองกุก ก่อนที่ผมจะทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงกันข้ามกับเค้า
" เมื่อคืนไปไหนมาหรอ " ผมถาม
" พอดีมีงานด่วนเข้ามานะ..นี่ก็สายมากแล้วกูไปทำงานนะ ตอนเย็นเจอกัน "
จองกุกยื่นริมฝีปากมาจูบที่หน้าผากของผม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป.....
ผมคงคิดมากไปเอง จริงๆ
ตัดฉับ++++++++++
อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น