ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
ถ้าการที่เราทำตัวเหมือนไร้ตัวตนในสายตาของเค้า
แล้วทำให้เค้ามีความสุข... นั่นคือความรักจริงๆหรอ
" ยุนกิ ไปเรียกน้องมาทานข้าวซิลูก "
" ครับแม่ "
ผมรับปากแม่ ก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นมาจากโต๊ะ
แล้วเดินไปยังห้องของ จองกุก น้องชายของผมเอง....!!
ผมคิดเสมอว่า ความสัมพันธ์ของพวกเราสองคน มันใช่ .. พี่น้อง.. จริงๆหรอ
ทำไมผมถึงรู้สึกกับเขามากกว่านั้น หรือว่า ผมจะแอบรัก จองกุก เข้าแล้วจริงๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก ก็ผมกับเค้าเป็นพี่น้องกันนิน่า ... จะเป็นมากกว่าอย่างอื่นไปได้ยังไง
ผมเกิดมา เพื่อเป็นพี่ชายของ จองกุก
. เลิกคิดซักทีเถอะ มินยุนกิ .
ก๊อก
ก๊อก
" จองกุกตื่นหรือยัง แม่ให้พี่ตามนายลงไปกินข้าว "
ผมยืนเรียกจองกุกอยู่ซักพัก ก่อนที่เค้าจะเดินมาเปิดประตูให้กับผม
สายตา และ ใบหน้าเรียบเฉย จ้องมองมาที่ผม ก่อนจะล่ะมือออกจากประตู แล้วหันหลังเดินกลับเข้ามาในห้อง แล้วล้มตัวลงนอนราบไปกับเตียง
เฮ้อ...!!
ผมถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินตามเจ้าน้องชายตัวดีเข้ามาในห้อง
มือเรียวเอื้อมไปดึงผ้านวมออกจากตัวเค้า
" จองกุก ! ตื่นเถอะ อย่าทำแบบนี้ แม่รอนายไปกินข้าวอยู่นะ "
"....."
ไร้เสียงตอบกลับใดๆออกจากปากของจองกุก ก่อนจะผมจะหมดความอดทนแล้วหันหลังให้กับเค้า
ทันใดนั้นเอง ที่จองกุกเอื้อมมือของเค้ามาดึงตัวผมให้ลงไปนอนราบอยู่บนเตียงโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ส่วนตัวของเค้าก็ค้อมตัวผมเอาไว้
ทันทีที่สายตาของจองกุกจ้องมองมาที่ผม
ผมถึงกับเกร็ง เสียงหัวใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ที่ผมอยู่ใกล้เค้า
" หน้าแดงทำไม เขิลหรอ "
" ปะ...ป่าว พี่ไม่เขิล แต่พี่แค่รู้สึกแปลกๆ "
รอยยิ้มค่อยๆปรากฏบนใบหน้าของจองกุก ก่อนที่เค้าจะค่อยๆโน้มริมฝีปากของเค้ามากระซิบที่ข้างหูของผม
" ยิ่งนายทำตัวน่ารักแบบนี้ ฉันยิ่งมีอารมณ์นะรู้ไหม ยุนกิ "
O_O
ม่านตาของผมเบิกกว้างกับคำพูดของเค้าทันที ก่อนที่จองกุกจะเงยหน้าขึ้นมามองผม
ริมฝีปากของเค้าประกบลงมาบนริมฝีปากของผมทันที พร้อมกับมือของเค้าที่พยายามปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของผมออก
" ยุนกิ จองกุก ลงมากินข้าวเร็วๆลูก แม่จะได้ไปส่ง "
เสียงของแม่ ทำให้จองกุกหยุดชะงัก แล้วล่ะตัวของเค้าออกไปจากผม
ใบหน้า และ แววตา เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน เมื่อหันกลับมามองที่ผม มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง.!
.
.
.
.
บนโต๊ะอาหาร ผม แม่ และ จองกุก พากันนั่งกินข้าวตามปกติ
ก่อนที่จองกุกจะเหลือบสายตามามองที่ผม จนผมจะหลบสายตาเค้าออกมา
" รีบกินเร็วเข้าลูก เดียวไปโรงเรียนสายนะ "
" ฮะ/ ครับ "
ทำไมกันนะ ทุกครั้งที่อยู่กับคนอื่น
ผมถึงกลายเป็นคนที่ไร้ตัวตนสำหรับจองกุก ตลอดเลย ...
หรือว่า ฉันมีค่า แค่เวลานายต้องการงั้นหรอ จองกุก
ครืด....!!
ทันทีที่รถจอดสนิท จองกุกก็รีบเปิดประตูลงมา แล้วเดินนำหน้าของผมไป
ส่วนผมก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วแสร้งยิ้มให้กับแม่เหมือนทุกครั้ง
-ฉัน เป็นอะไร สำหรับนายกันแน่ จองกุก ...!!-
Talk...
มาแล้วจ้าตอนแรก ชอบ ไม่ชอบยังไง
คอมเม้นบอกไรต์ด้วยนะค่ะ ขอให้อ่านกันให้สนุกนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น