คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Short Fic] พิซซ่าพาเพลิน J - The End
“ จุนฮยองนะ ?” ร่างสูงถามย้ำ
“ อื้ม ... อ้ะ เดี๋ยวสิ !” มือใหญ่ของดูจุนคว้าข้อมือของร่างบางได้แล้วพาวิ่งเข้าในคอนโด ทำเอาเด็กทั้งสามตกใจยืนเอ๋อเหร๋อทำอะไรไม่ถูก
แต่ก็วิ่งตามไปเพราะความเป็นห่วงปนอยากรู้อยากเห็นเบาเบา =..=
“ เดี๋ยวๆ นี่จะพาฉันไปไหนน่ะ TOT” ร่างบางท้วงพลางยันตัวเอาไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จหรอก =_____________=
“ ห้องจุนฮยองไง เอ๋ ... เดี๋ยวนะ”
ฮยอนซึงมองหน้าร่างสูงก่อนจะทำหน้างงๆ แล้วหมอนี่เป็นใคร ทำไมต้องมาลากเค้าไปหาจุนฮยอง จุนฮยองกลับมาจากบ้านแม่แล้วเหรอ ? แล้วหมอนี่รู้ได้ไงหว่า =O=
และ ... หมอนี่จะหยุดทำไม =______________=
“ เอ่อ โทษทีนะ ห้องจุนฮยอง 1223 หรือ 1243 แล้วนะ ?”
อ๋อ ... จำห้องไม่ได้นี่เอง แล้วลากมาซะไกล =_______________=
“ 1243 เลี้ยวขวาหลังออกจากลิฟต์นี่แหละ”
“ นั่นน่ะสิ ฉันก็จำได้นะ ... จำได้จริงๆนะ อย่ามองแบบนั่นสิ U.U” ดุจุนรีบแก้ตัวพัลวันหลังจากฮยอนซึงมองเขาด้วยสายตาล้อเลียนเล็กๆ
“ ฮ่ะๆ” ร่างบางขยับตัวออกจากลิฟต์หลังจากที่มันหยุดตรงชั้นที่ 12 และแล้ว …
“ รอพวกผมด้วยยยยยยยยยยยยย !”
ตึง !
เด็กสามคนที่เจอข้างล่างนั้นวิ่งทะลุออกมาจากบันไดหนีไฟ สภาพเหงื่อโทรมกาย ปากซีดแทบหมดเลือด และแก้มแดงน่ารัก(?)
โดยเฉพาะหนูน้อยตัวเล็กที่สุดนั่นน่ะ =[]= แทบจะล้มทั้งยืน
“ เห้ เด็กเตี้ย ยืนไหวมั้ย ?” ยุนดูจุนที่ไม่รู้วิ่งไปตั้งแต่เมื่อไรเข้าไปประคองเด็กเตี้ยคนนั้นไว้อย่างอ่อนโยน ข้างๆคือเด็กน้อยอีกสองคนที่พลัดกันพัดลมใส่หน้าเพื่อน ก่อนจะหัวเราะเบาๆออกมา
“ นี่ ... พวกนายชื่ออะไรกันเหรอ ? โทษทีนะที่พี่ลืมถามน่ะ” ฮยอนซึงถามหนุ่มน้อยสามคนนั่น
เจ้าของใบหน้าหวาน ปากอิ่มสีสด ( ที่ตอนนี้ซีด =_=) ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่ปนกับเสียงหอบเล็กๆ “ กีกวังฮ่ะ”
ตามด้วยเด็กหนุ่มร่างสูงโย่ง ใบหน้าหล่อเหลา มีจมูกที่โด่งจนเตะตา ตอบออกมาพลางยิ้มๆ “ ดงอุนครับผม ส่วนนั่นโยซอบ” ดงอุนตอบแล้วชี้ไปที่เพื่อนตัวเล็กของเขาซึ่งนั่งหมดสภาพอยู่ข้างๆพี่พนักงานพิซซ่า
“ รีบไปห้องไอเพื่อนจุนกันเหอะ เดี๋ยวมันลุกขึ้นมาแล้วเป็นลมเป็นแล้งลงไปอีก” ดูจุนพูดแทรกขึ้นมาพลางพยุงร่างเล็กๆของเด็กเตี้ยขึ้นมาด้วย
ฮยอนซึงหันไปมองโยซอบที่หมดสภาพ กีกวังที่ดูจะหมดแรง และดงอุนที่เหมือนเพิ่งวิ่งสามพันเมตรภาพในสองนาทีมา ก่อนจะส่งสายตาจิกกัดไปให้ดูจุน
“ เอ่อ ... งั้นหมายถึงนายคนเดียวก่อนล่ะกัน ถ้าเด็กๆดีขึ้นเดี๋ยวฉันตามไป” ดูจุนพูดพร้อมทำหน้าสำนึกผิด
“... แฮ่ๆ ^-^; ”
“ นั่นสิ มันคงจะดีกว่า =_=” ร่างบางตอบ แล้วออกเดินไปทางห้องของแฟนหนุ่ม ...
พร้อมอีกสี่คนที่ย่องตามหลังมาห่างๆอย่างเบาๆ
( เมื่อกี่แค่เฟคนะ พอดีเป็นพวกชอบซุ่มดูคนเค้าจีบกัน > < )
ก็อก ก็อก
“ จุนฮยอง เอ่อ ... ยงกุนอา ?” ฮยอนซึงส่งเสียงเรียกเข้าไปในห้อง
“ ...” เงียบกริบ -_-;
ร่างบางทั้งเคาะและเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ จนเมื่อร่างบางเอาหน้าแนบกับประตูเพื่อฟังเสียงการเคลื่อนไหวภายในห้อง ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกอย่างแรง
ผ่าง !
“ ฮะ... ฮยอนซึงอา ?” ใบหน้าหล่อเหลาซีดเซียวโผล่ออกมาจากห้องที่พร่ำเรียกอยู่นาน ก่อนจะคว้าตัวหนุ่มร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้องเข้าไปกอดแน่น
กอดด้วยความคิดถึงหลังจากที่ได้ความทรงจำกลับมา ...
“ ยงกุน ... ไม่เป็นไรแล้วเหรอ ?” ฮยอนซึงพูดพลางลูบศรีษะทุยๆของจุนฮยอง
“ เป็นดิ” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้
“ หืม ? ...”
“ ...” ร่างโปร่งเงียบไป และใช้ความอบอุ่นของร่างกายตอบแทน
รู้มั้ย คิดถึงขนาดไหนเนี่ย ...
“ อืม ... ฉันคิดถึงนายมากยงกุน” ร่างบางซุกใบหน้าเข้ากับไหล่ของร่างโปร่งตรงหน้า
“ ครับ ... คิดถึงมากๆเหมือนกัน” เสียงที่เคยทุ้มเท่ๆกระซิบเข้าข้างๆหูของหนุ่มหน้าหวาน เขายังกอดร่างนี้ไว้ท่าเดิม โดยไม่สนเวลาว่ามันจะผ่านมากี่นาที
ก็อยากจะกอดนี่นา กอดให้คุ้มกับความคิดถึงที่หายไป
ฮ่ะๆ กอดมันไว้อย่างนี้นี่แหละ จะกอดไว้
... กอดไว้
ปล่อยให้เวลามันผ่านไป
... ผ่านไป
เพราะจะผ่านก็ผ่านไปสิ ใครแคร์ :P
( ซึ้งได้ไม่เกินสิบบรรทัด เกรียนแตก =..=)
หลังจากนั้น ทุกคนก็กินพิซซ่ากันอย่างมีความสุข จบบริบูรณ์
- มึนมากมันน้อยตามๆกันไป =v= , แถมยังสั้นอีกต่างหาก =.....=
- ไรเตอร์แต่งมึนไปหน่อย แง ขอโทษทุกคน ช่วงนี้ต้องใช้พลังเรียนเยอะจริงๆ
- มีความสุขมากๆกับการเรียนนะคะ จุ๊บม๊วฟ <3
( สำหรับหลายๆคนทีเปิดแล้ว )
- เอาใจช่วยกรุงเทพ และ จังหวัดอื่นๆที่น้ำยังไม่ลดกันน้า สู้ๆ
- ไม่อยากทำทอล์ก เดี๋ยวยาว เอาเป็นว่ารักทุกคนเหมือนเดิมจ้า ^-^
ความคิดเห็น