คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Short Fic] พิซซ่าพาเพลิน J - Part 2
[ … ตกลงนายเป็นไงบ้างน่ะ ]
“ ก็จำอะไรไม่ได้นะ เอ ... นายชื่ออะไรเหรอ ?” จุนฮยองถามชื่อปลายสายเนื่องจากเริ่มมีความรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้
[ ฮ่ะๆ ... ยุน ดูจุนไงล่ะ ]
“ ยุน ดูจุน ...” จุนฮยองทวนชื่อชายที่เรียกตัวเองว่าเพื่อนซ้ำ
[ ว่าไงไอป่วย ไม่คุ้นเหรอ ?]
“ แหงล่ะ ... ไม่เลยซักนิด”
[ เดี๋ยวฉันขอแลกหน้าที่กับน้องจงชินดีกว่าว่ะ เผื่อจะได้ไปส่งพิซซ่าให้แก แล้วก็ลูกค้าอีกคนด้วย ... แล้วไว้เจอกัน ออร์เดอร์มาอีกแล้ว TOT]
“ อืม หวังว่าเราจะได้เจอกันนะยุน ดูจุน ... ผมรอคุณอยู่” จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง
ทั้งๆที่เบาะแสแรกอยู่ตรงหน้าแล้ว ยังรู้อะไรไม่เยอะเลยแฮะ
[ ฉันจะไปให้ได้ แล้วไว้เจอกันเพื่อน ]
ตึ๊ด ตึ๊ด ~
ปลายสายเงียบไปแล้ว แต่จุนฮยองยังถือโทรศัพท์ค้างไว้ ในสมองเหมือนเห็นภาพอะไรแว้บไปมา เขาได้นิ่งเพื่อมองภาพเหล่านั้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับส่วนใดของร่างกาย
นั่น ... ใครกันนะ ...
ใช่เจ้าของเสียงที่เรียกเราว่า ยงกุน รึป่าว ...
ติ๊งหน่อง ~
ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา ... สามสิบนาทีเป๊ะเลยแฮะ กำลังหิวพอดี =.,=
“ โย่ว J” ร่างโปร่งเจ้าของห้องผงะออกมาเล็กน้อยหลังจากเห็นหน้าพนักงานส่งพิซซ่า ที่หน้าตาหล่อคม ร่างกายสมส่วนสูงชะลูด บอดี้ค่อนข้างเพอร์เฟ็ค
ทำไมเค้าถึงเคยเจอที่พนักงานหน้าเหมือนสัปปะรดนะ =_____________=
“ นาย ? ยุน ดูจุนน่ะเหรอ ?” จุนฮยองถามออกไป เพราะพนักงานคนนี้หน้าไม่เหมือนสัปปะรดเท่าไร
“ ก็ใช่นะสิ ฉันต้องรีบมารีบไปนะ ไม่งั้นชวดค่าพิซซ่าลูกค้าอีกคนพอดี ... น่าแปลกจริงๆที่สั่งก่อนนายแค่นาทีเดียว เวลาบ่ายโมงนี่มันเวลากินพิซซ่ารึไงกัน ” ดุจุนบ่นไปเรื่อยแล้วเดินแทรกประตูเข้ามาในห้อง ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาอย่างที่ทำเป็นประจำ
เชื่อละว่าสนิทกันจริง =_____________=;
“ นายรู้อะไรบ้างล่ะ เอาจริงๆคือฉันน่ะจำไม่ค่อยได้ แต่ไม่ได้ถึงกับลืมหมดนะ มันเป็นความรู้สึกคุ้นๆ ...”
“ อา ... ฉันไม่รู้จักชื่อหรอกนะ แต่เคยเห็นแว้บๆน่ะ ผู้หญิง ... เอ หรือผู้ชาย ...” ร่างสูงหยุดพูดแล้วกลับมาทบทวนกับตัวเองเองเมื่อต้องพูดถึงแฟนของเพื่อนตรงหน้า
ร่างบาง
ผมซอยระต้นคอ
ส่วนสูงมาตรฐาน
ผิวเนียนละเอียด
ดวงตาเฉี่ยวสวย
ปากเล็กได้รูป
จมูกโด่งกำลังดี
แก้มป่องๆใสๆ
อา ... น่ารัก
“ ผู้ชาย ...เอ่อ นายคงไม่ว่าอะไรนะถ้าฉันตอบแบบนี้ มันมาจากความรู้สึกน่ะ ” จู่ๆจุนฮยองก็แทรกขึ้นมา
“ ฉันก็ว่างั้น แต่หน้านี่สวยมากๆ ผิวขาวเนียนละเอียด ตาเฉี่ยวๆสวยๆ ปากเล็กๆ ล่ะ ...”
“ เดี๋ยวนะ ... โอ้ย” ร่างโปร่งยกมือขึ้นค้างกลางอากาศ ดวงตาค่อยๆเบิกขึ้น เหมือนกำลังมองภาพที่ลอยอยู่กลางอากาศ แววตาสั่นระริกเหมือนพบของสำคัญ แต่คิ้วค่อยๆขมวดชัดขึ้นเรื่อยๆ
ดูจุนได้แต่ยืนสังเกตการณ์ไม่กล้าเข้าไปใกล้เนื่องจากเพื่อนยกมือห้ามไว้ เขามองดูร่างโปร่งที่ผืนร่างกายด้วยการมองภาพเหล่านั้นต่อไปทั้งที่ดูเหมือนปวดหัวแทบระเบิดแล้ว
ตื่อ ดื้อ ดือ ดึ้ด ~
“ โอ๊ะ ?” ร่างสูงล้วงมือลงไปในกางเกงชุดยูนิฟอร์ม ก่อนจะรีบรับสายลูกค้า ... “ คุณลูกค้าครับ ฟังผมหน่อยนะครับ TOT”
เขาพูดต่อโดยไม่รอจังหวะให้ลูกค้าตอบรับ
“ คือแบบว่า ผมติดอยู่ที่คอนโดเพื่อนนะครับ เพื่อนผมเค้าปวดศรีษะมาก คุณ ...”
[ จะให้ฉันไปเอาเองก็ได้นะ ] เสียงคุ้นหูตอบดูจุนกลับมา
“ อะ...อะไรนะครับ” ดูจุนอึ้งในความใจดีของลูกค้าคนนี้จนลืมนึกถึงน้ำเสียงที่แสนคุ้นนั้น
... ซะเมื่อไร *เกรียน*
เขารีบกดเปิดลำโพง แล้วสะกิดเพื่อนที่ลงไปนั่งกุมศรีษะอยู่กับพื้นให้ฟังพร้อมกันๆ
[ เดี๋ยวผมไปเอาเองก็ได้ ตอนนี้ผมอยู่ข้างนอกพอดีน่ะครับ คุณอยู่ที่ไหนเหรอ ?] เสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้น ทำเอาสองหนุ่มถึงกับเงียบไป
“ คอนโด THERDW” จุนฮยองเป็นคนตอบ
[ … ] ครั้งนี้กลับเป็นอีกฝั่งที่เงียบไปครู่นึง ... [ อา ... งั้นเดี๋ยวผมไปรับหน้าคอนโดนะครับ ] เสียงในครั้งนี้ดูเหมือนชั่งใจเรื่องอะไรอยู่ แล้วปลายสายก็วางไปอย่างรวดเร็ว
ตู้ด ตู้ด ..
“ นั่นใคร ?” เสียงที่เบาแทบหมดแรงเหมือนเสียงกระซิบถามขึ้น ... เสียงของจุนฮยองนั่นเอง
“ ลูกค้าอีกคนน่ะ เดี๋ยวมา ..” ไม่ทันที่ดูจุนจะได้พูดจบ เพื่อนก็ล้มพับลงไปทันที
ตึง !
“ จุนฮยองงงงงงงงงงงงงงงงงงง” ร่างสูงวิ่งเข้าไปใกล้ร่างของเพื่อน ก่อนจะเขย่าตัวของจุนฮยองให้ตื่นขึ้น “ ตื่นสิจุนฮยอง ไม่สนุกนะเว้ย” เขาเรียกซ้ำ ... ซ้ำ ... อีกหลายครั้ง
“ เดี๋ยวฉันมานะ ...” ดูจุนพูดขึ้นกับร่างที่สลบสไลอยู่บนโวฟา ก่อนจะถือถุงพิซซ่าแล้ววิ่งลงไปใต้คอนโด
ร่างบางยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าคอนโดที่เขาคุ้นเคย ท่ามกลางแดดร้อนระอุ แต่ด้วยความใจเย็นจึงไม่ถือสาพนักงานที่เลทได้ขนาดนี้
เฮ้อ .... ไม่ถือสาแต่ว่ารู้สึกนะ T^T
ระหว่างที่กำลังยืนคิดอะไรเพลินๆ จู่ๆก็มีกลุ่มเด็กอายุรุ่นน้องเขาเดินเข้ามาทักด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ
“ พี่ฮะ ...” ร่างเล็กตากลมโตทักเขาขึ้น ในมือถือโทรศัพท์ที่มีรูปเขากับแฟนเป็นวอลเปเปอร์
“ นี่มัน ...” ฮยอนซึงเบิกตากว้างแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากมือของเด็กหนุ่ม กลุ่มเด็กสามคนถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกัน
เจอเจ้าของซักทีสินะ เยส !
“ ของพี่ใช่มั้ยฮะ ?” เด็กผู้ชายที่สูงที่สุดเป็นคนถามเขา
“ ป่าวหรอก ... ของแฟนพี่เอง” เสียงหวานหันมายิ้มตอบ “ ขอบใจนะ ว่าแต่ไปเจอที่ไหนเหรอ ?” ฮยอนซึงถามต่อ
“ พ่อผมเป็นตำรวจนะครับ แล้วมันเป็นของกลางของไอ้โจรที่ขโมยของผู้เสียชีวิต ...” เด็กหนุ่มหน้าหวานขยับปากสีสดตอบอย่างฉะฉาน
แต่อะไรนะ ? ผู้เสียชีวิต =[]=
“ แฟนพี่ยังไม่ตายนะ” ร่างบางตอบพลางยิ้มขำ
“อ่ะ เอ่อ ... ขอโทษฮะ TOT”
“ โย่ว ใช่คุณลูกค้ารึป่าว ?” ดูจุนวิ่งตรงมาทางฮยอนซึงและเด็กๆหลังจากไปสอบถามจากพี่ยามหน้าคอนโดมา
“ ผมครับ” ฮยอนซึงยกมือขึ้นแล้วหันไปสบตากับพนักงานส่งพิซซ่าคนนั้น
“ O_O … คุณ ?”
“ ฮะ ?” ร่างบางได้แต่มองท่าทีของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัย อะไรของเขานะ +_+
“ ทะ ... โทษทีครับ U.U” พนักงานโค้งตัวลงพลางเอ่ยคำขอโทษ แต่สายตาก็มองไปที่โทรศัพท์ในมือของคนตรงหน้าพอดี “ เอ๋ ... นั่นโทรศัพท์คุณเหรอ”
ร่างบางสบตาร่างสูงด้วยความลังเลที่จะตอบ แต่เมื่อเจอสายตาอ้อนวอนของชายตรงหน้าปากเล็กสวยก็พูดตอบออกไปทันที
“ ของแฟนน่ะ”
“ ...” ชายแปลกหน้าเงียบไป ทำเอาหนุ่มเล็กใหญ่สี่คนมองหน้ากันอย่างใจไม่ดี (// เด็กน้อยสามคนยังอยู่นะ )
“ มีอะไรรึป่ะ ...”
“ ขอโทษนะครับ ... อาจจะดูละลาบละล้วงนิดนึง ...” หนุ่มผิวแทนพูดขัดก่อนที่เจ้าของใบหน้าสวยจะพูดจบ “ แฟนคุณชื่ออะไรเหรอครับ ... ใช่ ยง จุนฮยอง รึป่าว ?”
“ O_O” ดวงตาเฉี่ยยวสวยเบิกกว้าง มือสั่นระริก ก่อนที่ปากเล็กๆจะเอ่ยตอบชายตรงหน้าที่ดูจะมากกว่าแค่พนักงานส่งพิซซ่า
“ ใช่ ... เขาชื่อ ยง จุนฮยอง”
TCB
วี้ดว้าย ไรเตอร์คัมแบ็กค่า J
ไม่น่าเชื่อว่าวันเดียวคอมเม้นมากันตั้งหลายคอมเม้น
ขอบคุณมากๆเลยนะคะใครที่ติดตามอยู่
พาร์ทสุดท้ายจะจบแล้วววว
ไม่มีดราม่าให้ปวดใจแน่ค่ะ มันเป็นแค่ชอร์ทฟิค ใส่ดราม่าไม่มันส์มือ
*หัวเราะสะใจ*
มีข่าวดีมาด้วย เรื่องเมนจะขยับแล้วนะ >_<
มีแรงปั่นต่อแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ
เจอกันพาร์ทหน้าของ พิซซ่าพาเพลิน
ไรเตอร์รักทุกคน ♥
ความคิดเห็น