คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จูบ (100%)
รถคันหรูเคลื่อนออกจากโรงแรมมาชั่วระยะหนึ่งแล้ว แต่คิบอมก็ยังนั่งยิ้มอยู่ทางด้านเบาะหลัง สีหน้าและแววตาของเขาในยามนี้บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังรื่นรมย์ไม่น้อย ยิ่งในยามที่คิบอมเหลือบมองข้อความในเช็คใบเล็กที่ดงเฮปาคืนมาให้เขา รอยยิ้มชอบอกชอบใจ ยิ่งทำให้ใบหน้าของคิบอมอ่อนโยนขึ้น แม้แต่คยูฮยอนที่เหลือบมองมาเห็นเข้ายังต้องชะงักไป เพราะรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นนี้คนอย่างคิมคิบอมไม่เคยมีให้ใครมาก่อน
" ดูเหมือนว่าบอสจะไม่โกรธคุณดงเฮเลยนะครับ " คยูฮยอนหยั่งท่าทีของผู้เป็นนาย เพราะสถานการณ์เช่นนี้ทั้งเขาและเจ้านายไม่เคยพบเจอมาก่อน เพราะไม่เคยมีใครมีใครกล้าปฎิเสธเจ้านายของเขามาก่อน
คิบอมยังคงยิ้มเรื่อยๆ แต่ไม่ยอมรับหรือปฏิเสธใดๆ คยูฮยอนเลยเอ่ยถามต่อ
" เขาอาจจะยังไม่รู้จักบอสหรือเปล่าครับ ถึงกล้าปฏิเสธเงื่อนไขที่น่าสนใจขนาดนี้ "
" นั่นสิ " เขายอมรับว่านั่นอาจจะเป็นเหตุผลส่วนหนึ่ง
" แล้วถ้าเขารู้ว่าบอสเป็นใคร "
" นั่นแหละที่ฉันอยากรู้ "
" บอสจะทำยังไงครับ "
" โทรบอกผู้จัดการว่าพรุ่งนี้เช้า เจ้าของโรงแรมคนใหม่ต้องการพบ
ลีดงเฮ " คิบอมบอกยิ้มๆ ดูเหมือนชื่อของดงเฮทำให้เขาอารมณ์ดีได้อย่างน่าประหลาด
" นึกสนุกอะไรขึ้นมาหรือครับ บอสถึงตอแยเขาขนาดนี้ " คยูฮยอนอดถามคิบอมไม่ได้ คิบอมยิ้ม เหลือบสายตาไปมองข้อความในเช็ค ก่อนพึมพำออกมาเบาๆ
" คำว่าไอ้บ้าของเขา มันน่ารักดี!!!!!!! "
……………………..KIHAE FOR REAL……………………….
แอร์ในห้องรับรองแขกเย็นฉ่ำ แต่ดงเฮกลับกระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลาที่รอคอยการเข้าพบเจ้าของโรงแรมคนใหม่ เหตุผลแรกก็คือไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะพบตัวเองทำไม และประการที่สองคือ ท่านประธานคนใหม่รู้จักเขาได้อย่างไร ดงเฮเฝ้าครุ่นคิดถึงเหตุผลต่างๆนานาตลอดทั้งคืน หลังจากที่ผู้จัดการโรงแรม โทรศัพท์ไปบอกว่าเจ้าของโรงแรมต้องการพบ และเขาก็ไม่บอกเหตุผลอะไรมากกว่านั้น
" หรือจะเป็นผู้ชายคนนั้น " ดงเฮนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนเขาแผลงฤทธิ์ต่อหน้าชายแปลกหน้า ซึ่งเขาอาจเป็นคนรู้จักของท่านประธานคนใหม่ และนั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมท่านประธานต้องเรียกตัวเขาตั้งแต่เช้าเช่นนี้
" ต้องเป็นอีตาบ้านั่นแน่ๆ" ดงเฮเอนเอียงไปกับเหตุผลที่เขาเพิ่งคิดได้อยู่ไม่น้อย เพราะมันเป็นไปได้มากที่สุด
ขณะที่ดงเฮกำลังครุ่นคิดถึงเหตุผลต่างๆที่เขาถูกเรียกตัวมาในวันนี้ เลขานุการของท่านประธานคนใหม่ก็เดินเข้ามา
" คุณดงเฮค่ะ ท่านประชุมเสร็จแล้ว เชิญค่ะ "
" ขอบคุณครับ " ดงเฮตอบรับ และลุกเดินไปทางห้องทำงานของท่านประธาน
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก และทันทีที่ดงเฮก้างเข้ามาในห้อง ร่างบางก็ชะงักในทันทีเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่ เสื้อสูทหรูหราสีดำทึบถูกกลืนหายเป็นสีเดียวกับสีของเก้าอี้ ทำให้เขาดูเกรงขามและน่าหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก
" คุณ!!! " ดงเฮหลุดคำอุทานออกมาอย่างแผ่วเบา พร้อมกระพริบตาถี่ๆเพื่อจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้งด้วยความรู้สึกว่า เขาอาจจะสติฟั่นเฟือนไปชั่วขณะ ทำให้เขามองเห็นท่านคนใหม่เป็นชายหนุ่มกักขฬะเมื่อคืนวาน
" เชิญนั่ง " เขาสั่งสั้นๆ ประหยัดถ้อยคำตามนิสัย แต่ครั้งนี้ยังดีกว่าเมื่อวาน ตรงที่เขาผายมือเชื้อเชิญด้วย
" คุณ….. " ดงเฮยังมึนงงไม่เลิกยิ่งแน่ชัดว่าท่านประธานคนใหม่เป็นใครเขายิ่งสับสน
" หวังว่าชั้นคงไม่ทำให้นายช็อกนะ ดงเฮ " คิบอมกระเซ้าเสียงกังวานมีอำนาจอยู่ในตนเอง แต่ไม่ได้ทำดงเฮรู้สึกดีขึ้นมาเลย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>KIHAE FOR REAL>>>>>>>>>>>>>>>>>>
" คุณ…คิบอม " ดงเฮหลุดคำพูดออกมาอย่างยากเย็น พรางสอดสายตาหาคยูฮยอน ชายหนุ่มที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างน้อยหากมีเขาอยู่ในเวลานี้ด้วยเขาคงอุ่นใจขึ้น แต่ทั่วทั้งห้องก็ว่างเปล่า
" คยูฮยอนไปธุระให้ชั้น " คิบอมเอ่ยลอยๆแต่ยิ่งทำให้ดงเฮเครียด เขาเป็นพ่อมดหมอผีหรือไงนะ ทำไมถึงอ่านใจเขาออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่…..
" คุณ…ต้องการอะไร " ดงเฮเอ่ยถาม พยายามตั้งสติให้มั่นเผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้ทันท่วงที
" ต้องการนาย " คิบอมเอ่ยตรงๆไม่มีอ้อมค้อม แต่คำตอบของเขาทำให้เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างของดงเฮ ความโกรธแล่นลิ้วไปถึงโสตประสาท
" คุณมันบ้า!!!! ถ้าคุณเรียกผมมาเพื่อที่จะพูดเรื่องแบบเมื่อคืนอีกละก็คำตอบของผมไม่เปลี่ยนแปลง "
ดงเฮเค้นเสียงรอดไรฟัน แม้เขาจะหวั่นเกรงคิบอมอยู่ แต่คำว่าศักดิ์ศรีมันก็มากพอที่จะทำให้ดงเฮกล้าตอบโต้ด้วยถ้อยคำที่รุนแรง
" คุณอย่าคิดนะว่าการที่คุณเป็นเจ้าของโรงแรมที่นี่แล้วจะทำให้ผมยอมเป็นที่ระบายของคุณ ถ้าไม่พอใจจะไล่ผมออกก็เชิญ ผมไปร้องเพลงที่อื่นก็ได้ "
ท่าทางของดงเฮ กระตุ้นสัญชาตอยากเอาชนะของคิบอมอยู่ไม่น้อย ดูเอาเถอะ นี่ขนาดรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของโรงแรม ร่างบางยังไม่มีท่าจะรับใดๆแม้แต่น้อย
" นายแน่ใจได้ยังไงว่าโรงแรมอื่นจะเปิดรับนาย " คิบอมย้อนถามเพราะนึกอยากจะยั่วดงเฮเล่น
" ผมเชื่อว่าเจ้าของโรงแรมที่อื่นๆคงไม่งี่เง่า ไม่ลามก คิดแต่เรื่อง สกปรกแบบคุณ " ดงเฮอยากจะด่าด้วยคำหยาบคาย แต่เขาก็นึกอะไรไม่ออกไปมากกว่านี้
" นายรู้มั้ย ดงเฮ….ว่าชั้นเป็นเจ้าของโรงแรงกี่แห่งในเกาหลี "
" ก็คงไม่ใช่ทั้งหมดหรอก " ดงเฮขัดขึ้นทันควัน แม้ไม่แน่ใจนัก
" อาจไม่ใช่ทั้งหมด แต่….ที่เหลือก็เพื่อนชั้นทั้งนั้น "
ยิ่งเห็นดงเฮโกรธเท่าไหร่ คิบอมยิ่งนึกอยากยั่วมากๆ เท่านั้น อาจเป็นเพราะเป็นคนคนแรกที่กล้าเถียงเขา กล้าท้าทาย กล้าปฏิเสธ และที่สำคัญที่สุด ดงเฮมองเห็นเงินของเขาเป็นสิ่งที่ไร้ค่า นั่นแหละที่น่าสนใจ ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของคิบอม ล้วนพอใจในความสมบูรณ์พร้อมของเขา รูปหล่อ หุ่นสูงใหญ่กำยำ เป็นนักรักที่ชำนาญศึก เป็นนักธุรกิจที่มีเงินมากมายมหาศาล ทุกคนจึงก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา เพื่อกอบโกยทุกสิ่งจากเขา ทั้งร่างกาย และเงินทอง แม้รู้ว่าในเวลาอันสั้นจะโดนคิบอมเขี่ยทิ้ง แต่ก็ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธ เหตุผลนี้เองทำให้คิบอมมั่นใจในตัวเองมาตลอด จนกระทั่งมาพบดงเฮ คนที่กล้าเขียนด่าเขาบนเช็คแทนที่จะกรอกจำนวนเงินที่ต้องการแลกกับความหฤหรรษ์ชั่วข้ามคืน
" ไม่มีเจ้าของโรงแรมคนไหนกล้าขัดใจชั้นหรอก ดงเฮ" เขาย้ำชัดถ้อยชัดคำ ดงเฮอึ้งไปชั่วขณะ พยายามรวบรวมสติให้หนักแน่ ไม่หวั่นไหวไปกับคำขู่ของคิบอม
" ผมไม่จำเป็นต้องร้องเพลงตามโรงแรมก็ได้ " ดงเฮประกาศกร้าว
" แค่เงินเดือนของครูสอนดนตรีมันจะซักเท่าไหร่ " คิบอมเอ่ยด้วย
น้ำเสียงเยาะหยัน แต่ก็ทำให้ดงเฮคอแข็งขึ้นมาทันที
" มันจะเท่าไหร่ก็ช่าง แต่มันเป็นเงินที่ได้จากงานที่ผมรัก " ดงเฮกระแทกเสียงหงุดหงิด อารมณ์เดือดดาลคุกกรุ่นขึ้นมาเป็นลำดับ
" นายร้องเพลงตอนกลางคืนเพื่อพ่อของนายไม่ใช่เหรอ โรคไตน่ะค่าใช้จ่ายสูงนะ สำหรับตำแหน่งครูสอนดนตรี "
ข้อมูลที่คิบอมเอ่ยขึ้นมาเพื่อจี้ใจดำ ทำให้ดงเฮอึ้งไป เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพียงแค่ข้ามคืน คิบอมจะรู้ประวัติความเป็นมาของตนถึงเพียงนี้
" ผมมีปัญญาหาได้ก็แล้วกัน "
" แน่ใจเหรอ ดงเฮ " คิบอมยิ้มยั่ว แล้วเปิดลิ้นชักหยิบเงินปึกใหญ่ออกมา วางลงบนโต๊ะทำงาน
" เพียงพูดคำว่าตกลง เงินที่กองอยู่ตรงนี้จะเป็นของนาย และอีกสิบล้านวอนจะถึงมือนายทันทีที่คืนนี้สิ้นสุดลง ชั้นให้นายมากกว่าที่เคยให้ใครแล้วนะ" คิบอมยื่นเงื่อนไขพิเศษสุด
" ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อขายตัว "
มือที่เรียวราวกับผู้หญิงตบโต๊ะทำงานอย่างลืมตัว ชั่วพริบตาดงเฮก็กวาดเงินกองโตทิ้งลงถังขยะข้างๆ โต๊ะทำงานด้วยความสะใจ ขณะที่คิบอมมองดงเฮออกฤทธิ์ออกเดชอย่างทึ่งจัด ร่างบางบ้าหรือโง่กันแน่ เขาอยากรู้จริงๆ
" สำหรับคุณเงินอาจจะซื้อได้ทุกอย่าง แต่สำหรับผมไม่ใช่ "
" บอกชั้นสิว่านายต้องการอะไร " คิบอมทอดเสียงอ่อนโยน แต่ดงเฮก็ไม่รู้สึกรู้สม เพราะกำลังโกรธจนหน้ามืด
" ต้องการสิ่งนี้ไง "
ขาดคำดงเฮก็ก้าวมาหยุดตรงหน้าคิบอม แล้วสะบัดมือเต็มเหนี่ยวไปที่ใบหน้าคมเข้มของเขา
" นี่แหละคือสิ่งที่ผมต้องการ" ดงเฮเค้นเสียงลอดไรฟัน สีหน้าดูสะใจอย่างที่สุดที่ได้ตอบแทนความหยาบคายของอีกฝ่ายด้วยน้ำมือของตนเอง
" งั้นชั้นก็จะขอในสิ่งที่ชั้นต้องการบ้าง "
จบคำของคิบอม เขาก็กระชากร่างบางมานั่งบนตัก และใช้มืออีกข้างจับใบหน้าหวานให้อยู่นิ่งๆ พร้อมกับประกบริมฝีปากลงไป
คิบอมบดขยี้ริมฝีปากของดงเฮอย่างรุนแรงและจาบจ้วง สำนึกแรกของเขาคือต้องการสั่งสอนร่างบาง จูบของคิบอมจึงหนักห้วงไร้ความปราณี เหมือนพายุที่กำลังถาโถมท้องทะเล แม้ดงเฮพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการอย่างไร แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ สัมผัสที่ได้รับจากคิบอมก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนริมฝีปากเรียวของร่างบางเจ็บช้ำไปหมด ลิ้นสากๆของเขาตวัดรัดรึงลิ้นนุ่มอย่างไม่ปราณี ทั้งๆที่นี่คือจูบแรกของดงเฮ
" นี่คือบทลงโทษที่นายตบหน้าชั้น "
คิบอมถอนริมฝีปากออกมาเพียงชั่วขณะ เพื่อที่จะพูดคำๆนี้
" คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับผมแบบนี้ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ " ดงเฮพยายามรวบรวมสติที่กำลังจะหลุดลอยไป ผลักให้คิบอมออกห่างๆ แต่ยิ่งดิ้นคิบอมก็ยิ่งรัดร่างบางๆ เอาไว้แน่นขึ้นเป็นเท่าตัว
" นายเองก็ไม่มีสิทธิ์ตบหน้าชั้นเหมือนกัน "
คิบอมไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เขาบดขยี้ริมฝีปากของดงเฮอีกครั้ง และรุนแรงเท่าเดิม เทียบกับอารมณ์เกรี้ยวกราดของเขาในเวลานี้ แต่สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาก็คือ มือกำยำที่เริ่มลูบไล้สะโพกกลมตึง และบีบขย้ำไปตามแรงโมโห
ดงเฮแทบกลั้นหายใจให้ตายตรงนั้น ความหยาบคายที่คิบอมแสดงออกมาทำให้ดงเฮทั้งโกรธ ทั้งกลัว ทั้งขยะแขยง น้ำตาที่อัดอั้นมานานไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ในใจของเขาเวลานี้ร่ำร้องให้ร่างสูงหยุด หยุดการกระทำอันหยาบคายลง
น้ำอุ่นๆที่ไหลรินปะทะแก้มของคิบอม ทำให้เขาชะงักไปและถอนริมฝีปากออกอย่างรวดเร็ว ขณะที่ดงเฮร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธ
" คนเลว คนบ้า บ้าที่สุดเลย " ร่างบางด่าออกมาทั้งๆที่น้ำตาไหลอาบแก้ม และพยายามที่จะถอยออกจากวงแขนที่รัดร่างของตนอยู่ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะคิ
บอมไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
" ปล่อยผมนะ ปล่อย" ดงเฮพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ น้ำตายังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้าหวานๆ
" หยุดร้องเถอะ ดงเฮ "
คิบอมบอก และกรีดนิ้วเช็ดน้ำตาให้ ร่างบางอย่างอ่อนโยน แต่สัมผัสอันอ่อนโยนที่คิบอมแสดงออกมา ไม่อาจเรียกความรู้สึกของดงเฮได้ ดงเฮปัดมือของเขาทิ้ง และฉวยโอกาสตอนที่คิบอมกำลังอึ้ง สะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเขา
" จำเอาไว้นะ สิ่งที่คุณทำกับผมในวันนี้ ผมจะไม่มีวันให้อภัยคุณเลย
คอยดู !!! "
ดงเฮย้ำเสียงกร้าวก่อนจะวิ่งออกจากห้องทำงานของคิบอมไปโดยไม่หันกลับมามอง จึงไม่ได้เห็นแววตาของเขาที่มองด้วยสายตาที่อ่อนโยน และจริงใจ
……………………………………………………………………………...
เม้นมาติ มาชมกันบ้างน้า ไรเตอร์น้อยใจแล้วน้า
ความคิดเห็น