คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : พบเจอ 3 (100%)
ผู้จัดการเดินนำดงเฮเขามาในล็อบบี้ของโรงแรม ตอนแรกดงเฮเห็นเพียงหนุ่มหล่อสูงใหญ่ หัวทองนิดๆที่นั่งหันหน้ามายังทางเดิน ซึ่งเพียงแวบเดียวที่ได้เห็นชายหนุ่มผู้นี้ก็รู้สึกชื้นใจขึ้นมาเป็นกอง เพราะแววตาที่เขาทอดมองดูสุภาพและอ่อนโยน ที่สำคัญรอยยิ้มของเขาทำให้ความรู้สึกในแง่ลบที่มีมาตั้งแต่ต้น ดูเป็นมิตรและคลายความวิตกลงไป เพราะอะไรดงเฮถึงรู้สึกวางใจชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้นักก็ไม่รู้
เมื่อดงเฮเดินตามผู้จัดการจนไปถึงโต๊ะที่หลบมุมอยู่ด้านหลังสุดในบริเวณ
ล็อบบี้เขาก็ได้เห็นชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งนั่งหลบมุมเหมือนจะจงใจให้ต้นไม้ที่ตกแต่งสถานที่บดบังตัวเขาไว้ เพื่อไม่ให้เป้นเป้าสายตาของใคร
นอกจากท่าทีการวางตัวจะดูลึกลับแล้ว สูทสีดำทำให้เขาดูคมเข้มและดุดัน
ยิ่งใบหน้าเรียบเฉยยากจะคาดเดาความรู้สึก และสายตาคมกริบคู่นั้น ทำให้ดงเฮหายใจไม่ทั่งท้อง
" สวัสดีครับท่าน นี่คุณลีดงเฮ นักร้องของเราที่ท่านอยากจะพบ " ผู้จัดการเอ่ยอย่างสุภาพ ดงเฮจึงจำเป็นต้องปั้นยิ้มทักทาย
" สวัสดีครับ "
" สวัสดีครับ คุณดงเฮ เชิญนั่งก่อนครับ " คยูฮยอนเชิญดงเฮนั่ง ก่อนจะหันไปเตือนผู้จัดการกรายๆ
" เห็นว่ามีธุระไม่ใช่หรือครับ "
" โอว ครับๆ ผมลืมเสียสนิทเลย งั้นผมขอตัวก่อนนะครับท่าน " ผู้จัดการโค้งให้ชายในชุดสูทสีดำก่อนและจึงหันมาก้มศีรษะเชิงอำลากับชายหัวทอง เพียงเท่านั้นดงเฮก็พอจะรู้แล้วว่าใครสำคัญกว่าใคร
" ดูแลท่านให้ดีๆ นะดงเฮ " ผู้จัดการกำชับ และเดินเลี่ยงไปอย่างรู้งาน ส่วนดงเฮก็ไม่ยอมนั่งร่วมโต๊ะกับชายแปลกหน้าทั้งสอง
" พวกคุณมีธุระอะไรว่ามาได้เลยครับ "
" เชิญนั่งก่อนดีกว่าครับ " ชายหัวทองบอกอย่างอ่อนโยน แต่ดงเฮก็ไม่ยอมคล้อยตามง่ายๆ
" ผมต้องรีบกลับบ้าน พวกคุณมีอะไรก็ว่ามาเลยครับ " ดงเฮย้ำประโยคเดิม
" นายควรจะนั่งลงก่อน ชั้นไม่ชอบให้ใครมายืนค้ำหัวชั้นแบบนี้ " คิบอมโพร่งออกมา สีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ว่าเขาโกรธมากน้อยเพียงใด
แต่สายตาที่ดุดันที่ทอดมองดงเฮทำให้ เขาจำต้องนั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับเขา ดงเฮก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องทำตามที่เขาสั่ง อาจเพราะแววตาดุๆคู่นั้นที่ทำให้ดงเฮควบคุมตัวเองไม่ได้
" ดี " คิบอมกระตุกยิ้มเพียงแวบเดียวด้วยความพอใจ ก่อนที่สีหน้าของเขาจะราบเรียบเหมือนเช่นเคย
" ว่ามาเลยครับ " ดงเฮเสียงห้วน แต่คิบอมยังคงนิ่งมองโดยไม่เอ่ยอะไรออกมา
" ว่าไงล่ะครับ คุณมีธุระอะไรกับผม " ดงเฮย้ำคำถามเดิม นึกโมโหที่ชายยหนุ่มตรงหน้าไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมาสักที เอาแต่มองเขานิ่ง สายตาจาบจ้วงเหมือนกับว่าเขากำลังประเมินสินค้าชั้นดีอยู่
" ไร้มารยาท " ดงเฮสรุปอยู่ในใจ และรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูกกับสายตาคู่นั้น
" หากคุณไม่มีธุระอะไรผมขอตัว " ดงเฮตัดสินใจโพล่งออกไปและขยับลุก
" นั่งลง ดงเฮ " เขาสั่งสั้นๆ แต่ทำให้ร่างบางชะงักไปเล็กน้อย
" ผมนั่งก็ได้ หากคุณบอกธุระของคุณมาสักที อ๋อ แล้วกรุณาบอกชื่อเสียงเรียงนามของคุณมาด้วย ผมไม่ชอบสนทนากลับคนแปลกหน้า ที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ "
น้ำเสียงหงุดหงิดของดงเฮเรียกรอยยิ้มจางๆให้คิบอมได้อย่างไม่ยากเย็น ในขณะที่คยูฮยอนนึกทึ่งที่ร่างบางกล้าออกฤทธิ์ออกเดชกับเจ้านายของเขา หรืออาจจะเป็นเพราะดงเฮยังไม่รู้ว่าเธอกำลังคุยกับใคร คยูฮยอนสันนิฐานไปเช่นนั้น
" บอสของผม คุณ คิมคิบอม ครับ " คยูฮยอนหวังจะได้เห็นท่าทางที่อ่อนน้อมและหวั่นเกรงจากดงเฮเมื่อเขาบอกชื่อของคิบอมไป แต่ก็เปล่า ท่าทีของเขาเฉยเมยจนน่าแปลกใจ
" งั้นเหรอ สวัสดีครับ คุณคิบอม แล้วคุณล่ะครับชื่ออะไร " ดงเฮหันไปถาม
คยูฮยอน
" ผม คยูฮยอนครับ "
" ยินดีที่ได้รู้จักครับ คยูฮยอน " ดงเฮยิ้มให้อย่างมีไมตรี อย่างน้อยความสุภาพของคยูฮยอนก็ควรจะได้รอยยิ้มจากตน
" เช่นกันครับ " คยูฮยอนตอบรับยิ้มๆ
" แล้วทีนี้จะบอกผมได้หรือยังครับ ว่าพวกคุณมีธุระอะไร " ดงเฮถามพลางหันมองชายหนุ่มทั้งสองอย่างรอคำตอบ คิบอมปรายตามองคยูฮยอนเล็กน้อยเป็นเชิงสั่ง ชั่วขณะคยูฮยอนก็เป็นฝ่ายเอ่ยออกมา
" บอสของผมชื่นชมในน้ำเสียงของคุณ "
" ขอบคุณครับ " ดงเฮตอบรับ แต่เลิกคิ้วมองไปทางคิบอมอย่างระแวง
" เท่านี้ใช่มั้ยครับ "
" มิได้ครับ " คยูฮยอนรีบบอก และหันมองคิบอมด้วยสายตาคำถาม คิบอมพยักหน้าเล็กน้อย คยูฮยอนจึงเอ่ยต่อ
" บอสผมอยากจะฟังคุณร้องเพลงครับ "
" ก็มาฟังที่นี่แหละครับ เพราะผมร้องอยู่ที่นี่แห่งเดียว " ดงเฮบอกซื่อๆ
" ผมหมายถึงบอสอยากให้คุณไปร้องให้ท่านฟังในที่เงียบๆ เป็นส่วนตัว" ความนัยที่คยูฮยอนเอ่ยออกมา ทำให้ดงเฮชักสีหน้าไม่พอใจ
" หมายความว่าไง "
" ก็หมายความว่านายต้องการเท่าไหร่หากต้องเสียเวลาร้องเพลงให้ชั้นฟังในคืนนี้ "
คิบอมโพล่งขึ้นมาเอง เพราะรำคาญคยูฮยอนที่มัวแต่แต่งถ้อยคำเพื่อไม่ให้ระคายความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่คำพูดตรงๆ ของคิบอมก็ทำให้ดงเฮหน้าแดงเข้ม
" คุณคงมาผิดที่แล้วแหละครับ หากคุณต้องการอย่างว่าล่ะก็ที่นี่มีอาบ อบ นวดเอาไว้บริการ แต่ไม่ใช่ที่ล็อบบี้ " พูดจบดงเฮก็ ลุกขึ้นพรวดด้วยความโกรธ
" คนอย่างชั้นไม่เคยต้องไปปลดปล่อยในสถานที่แบบนั้น "
" คนอย่างผมก็ไม่เคยคิดจะเป็นที่ระบายอารมณ์ของใครเพื่อแลกกับเศษเงิน " ดงเฮย้อนเสียงดุดัน จ้องคิบอมตาวาวโรจน์ เหมือนแม่เสือที่ถูกทำร้าย
" ค่าตอบแทนที่นายจะได้รับคงเรียกว่าเศษเงินไม่ได้ คยูฮยอน "
" ครับบอส " คยูฮยอนควักสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านในพร้อมกับปากกาแท่งหรูแล้วส่งให้คิบอม
" นายกรอกตัวเลขได้ทันทีที่นายตอบรับที่จะไปกับชั้นในคืนนี้ " คิบอมฉีกเช็คออกมาหน่งแผ่น และวางลงบนโต๊ะแล้วเลื่อนมาตรงหน้าดงเฮ
" ได้สิ " ดงเฮแค่นยิ้ม แล้วคว้าปากกามาเขียนลงไปในเช็ค หากแต่ไม่ได้กรอกตัวเลขตามที่คิบอมยื่นข้อเสนอให้ แต่กลับเขียนลงไปว่า
ไอ้บ้า
" นี่ไง คำตอบ " ขาดคำดงเฮก็ขว้างเช็คลอยไปตกตรงหน้าคิบอม ก่อนจะเดินกระแทกเท้าจากไปอย่างโกรธๆๆ
ความคิดเห็น