คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สมัครตัวละคร :: Secret Hac. [แอนนาเบล]
Application
[Secret Hac.]
"ถ้าความอยุติธรรมมันไม่มีอยู่บนโลก โลกนี้คงน่าอยู่น่าดู..ว่างั้นมั้ยคะ?"
บทที่ต้องการ
:: คนที่ 4
ชื่อ-นามสกุล
:: แอนนาเบล วี มอร์ริแกน | Annabelle
Vi Morrigan
ชื่อเล่น :: แอนนา
| Anna
อายุ :: 17 ปี
รูปร่างหน้าตา :: เป็นเด็กสาวร่างโปร่งสูงราวๆ
167
ซม. และมีน้ำหนักประมาณ 50 กก. มีใบหน้าเรียวไข่ดูสวยสง่าที่มักจะเรียบตึงไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆบนใบหน้า
ดวงตากลมสีแดงใสราวกับอัญมณีเม็ดงามตัดกับผิวขาวเนียนละเอียดที่ไร้ซึ่งตำหนิบนใบหน้า
จมูกโด่งได้รูปและริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูอ่อน
ผมสีทองอร่ามแบบชาวยุโรปซึ่งยาวเป็นลอนจนถึงกลางหลัง ร่างกายบอบบางที่มักจะสวมใส่เสื้อผ้าสีแดงเลือดอยู่เสมอ
ทุกสิ่งบนใบหน้าของเธอดูลงตัวมากราวกับเป็นเทพีแห่งความงามก็ไม่ปาน
นิสัย :: แอนนาเป็นหญิงสาวที่เย็นชาและไร้ความรู้สึก
แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีความเป็นมนุษย์อยู่ในตัวเธอ ใบหน้างดงามที่มักจะนิ่งสนิทไร้อารมณ์และดูว่างเปล่าเสียจนไม่มีใครคาดเดาความคิดของเธอออก
ถ้าจะให้พูดแล้วแอนนานั้นดูเหมือนหุ่นยนต์มากกว่ามนุษย์เสียอีก
ดวงตาสีแดงทับทิมที่มักจะว่างเปล่าไร้ประกายและไร้อารมณ์
ดูราวกับเป็นเพียงอัญมณีชิ้นหนึ่งที่ประดับอยู่บนใบหน้าเท่านั้น เธอเป็นคนที่ไร้ซึ่งความอ่อนโยน
ไม่รู้จักความรัก
และคิดเพียงว่าทำอย่างไรถึงจะสามารถแก้แค้นให้กับความอยุติธรรมเหล่านั้นได้
ทำให้เธอดูเหมือนหุ่นยนต์หน้าตาย..ที่มักจะทำทุกวิถีทางเพื่อเป้าหมายของตนโดยไม่สนว่ามันจะทำให้ใครเดือดร้อน
นอกจากนั้นเธอยังเป็นพวกไร้ความรู้สึกทางกายภาพ
ต่อให้โดนทำร้ายที่ทำการต่อสู้จนร่างกายบาดเจ็บหนักแค่ไหน เธอก็ยังไม่รู้สึกเจ็บเลยซักนิด
เหมือนกับว่าหัวใจและประสาทสัมผัสของเธอด้านชาโดยสมบูรณ์แบบ ไม่เจ็บ..ไม่ปวด..ไม่แสบ..ไม่คัน..
เหมือนกับว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลยแม้ว่าจะถูกแทงหรืออะไรก็ตาม
เช่นเดียวกับใบหน้าที่ยังคงนิ่งสนิทและไม่รู้สึกเจ็บปวด
นั่นทำให้ต่อให้ถูกแทงหรืออยู่ในการต่อสู้นานเท่าใดเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บ..และอาจจะตายโดยที่ตัวเองยังไม่รู้ตัวซะด้วยซ้ำ
ไร้ซึ่งความรู้สึก ไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์ ไม่มีความสงสาร ไม่มีความปราณี
ใครมาขวางทางเธอต้องถูกกำจัด เธอเป็นพวกชอบการต่อสู้..และจะต่อสู้จนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง
(แต่เธอไม่เคยแพ้หรอก คนที่มาตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอต่างหากที่จะตายโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ)
นอกจากนั้นแล้วเธอยังมีพละกำลังมากมายมหาศาล..มันจึงเคยมีมนุษย์ตั้งสมมติฐานว่าเธออาจจะเป็นหุ่นยนต์จริงๆก็ได้
(แต่เธอเป็นมนุษย์นะ!)
ถ้าฟังจากที่กล่าวมาก็จะรู้ว่าความจริงแล้วเธอแทบจะไม่มีด้านดีเลยซักนิด
แต่ถึงกระนั้นเธอก็เป็นคนที่จะอ่อนโยน(แม้ว่าใบหน้าจะยังนิ่งอยู่)กับพวกพ้อง
เป็นคนที่รักพวกพ้องมากแต่ไม่ค่อยแสดงออก เป็นพวกหน้าตายและมักจะพูดจาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
แต่แน่นอนว่าทุกประโยคที่เธอพูดมามักจะเป็นคำพูดที่ตรงไปตรงมาจนเรียกได้ว่าขวานผ่าซาก
(แน่นอนว่าตอนพูดเธอไม่ได้ตั้งใจยั่วโมโหนะ เธอไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำในตอนที่พูด
แต่แค่มันมักจะเป็นคำพูดที่ทิ่งแทงใจ หรือก็คือพูดแทงใจดำนั่นล่ะ
ทั้งๆที่เธอก็แค่พูดตามปกติ..ปกติของเธอน่ะนะ -__-;;)
ประวัติ/สาเหตุที่ฆ่าตัวตาย/ความอยุติธรรมที่ได้รับมา
:: แอนนาเกิดในตระกูลมอร์ริแกนซึ่งเป็นตระกูลผู้ดีเก่าและมีชื่อเสียง
แต่ทว่าเธอกลับไม่ได้เกิดมาเพราะความรักของพ่อแม่ พ่อกับแม่ของเธอนั้นถูกพวกผู้ใหญ่ในตระกูลจับมาแต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์และชื่อเสียงของตระกูล
และเพื่อที่จะมีทายาทสืบทอดจำเป็นที่จะต้องมีลูกผู้ชาย..แต่ลูกคนแรกที่เกิดมากลับเป็นผู้หญิง
ซึ่งนั่นก็คือแอนนาเบล..พวกญาติๆและทุกคนในครอบครัวต่างเมินเฉยและไม่เคยสนใจแอนนาเบลตั้งแต่ที่รู้ว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิง
ทุกคนต่างทอดทิ้งเธอและทำเหมือนเธอเป็นธาตุอากาศ..และมันก็ยิ่งหนักขึ้นเมื่อน้องชายของเธอเกิดมา
ทุกคนสนใจแต่น้องชาย..ไม่เว้นแม้แต่พ่อกับแม่ของเธอ
เธอไม่มีตัวตนอยู่ในบ้าน..ต่อให้อยู่กับเหมือนกับว่าไม่ได้อยู่
เธอเป็นเด็กสาวที่เก่งกาจ ฉลาด และมีความสามารถ
มีความพยายามที่จะเก่งมากขึ้นและมากขึ้น แต่ถึงกระนั้นครอบครัวของเธอก็ไม่เคยสนใจเธอ
พวกเขาสนใจแต่น้องชายที่มักจะวาดรูปและเล่นเกมเป็นวันๆ
น้องชายของเธอเป็นเด็กเกเรแต่พ่อแม่ก็ยังรัก น้องชายของเธอเคยฆ่าคนตาย
แต่พ่อแม่ก็ยังรัก
ในขณะที่เธอทำตัวดีทุกอย่าง..พยายามขยันเรียนจนเป็นที่ชื่นชมของเพื่อน
พยายามเรียนมารยาทอย่างหนักเพื่อเป็นกุลสตรีที่ดี
แต่ครอบครัวของเธอก็ไม่มีใครเลยที่สนใจเธอ
พวกเขาไม่เคยยิ้มให้เธอ..พวกเขาไม่เคยกอดเธอ พวกเขาไม่เคยมอบความอบอุ่นให้เธอ พวกเขาไม่เคยอวยพรวันเกิดให้เธอด้วยซ้ำ
จนกระทั่งวันหนึ่งที่ทุกอย่างขาดสะบั้น..น้องชายของเธอฆ่าเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอไป
แต่พ่อกับแม่ก็ยังไม่ดุด่าน้องชายและยังอ่อนโยนและรักน้องชายเหมือนเดิม
ตั้งแต่นั้นมาเธอก็มักจะเก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่พูดอะไรเลย ไม่กินข้าว ไม่กินน้ำ
ไม่แม้แต่จะพบหน้าใคร
ขังตัวอยู่ในห้องพร้อมกับวาดรูปภาพที่ติดอยู่ในความทรงจำของเธอ
ไม่ว่าจะเป็นด้านหลังของแม่ ด้านหลังของพ่อ และภาพพ่อ แม่ และน้องชายของเธอ
ภาพครอบครัวสุขสันต์..ที่ไม่มีเธออยู่ เธอพยายามฆ่าตัวตายอยู่บ่อยครั้งตั้งแต่ใช้มีดแทงตัวเอง
โดดลงไปในน้ำลึก กระโดดลงมาจากบันได กระโดดลงมาจากดาดฟ้า
หรือวิธีมากมายเยอะแยะจนยากจะพูด แต่ก็รอดตายมาได้ทุกครั้ง
(ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเธอทำบุญมาด้วยอะไร ไม่มีคนมาเห็นก่อนก็มีคนมาช่วยทันทุกที)
แน่นอนว่าทุกคนในบ้านมักจะพูดจาแดกดันเธออยู่เสมอเกี่ยวกับเรื่องที่เธอชอบฆ่าตัวตาย
และในทีสุดเธอก็ตายตามที่เธอต้องการเมื่ออายุได้ 17 ปี
ฆ่าตัวตายด้วยวิธีอะไร :: เธอขังตัวอยู่ในห้องพร้อมกับล็อคกลอนอย่างแน่นหนา
เธอใช้มีดอี้โต้ที่เอามาจากห้องครัวสับตั้งแต่นิ้วเท้าขึ้นไปจนถึงต้นขาทั้งสองข้างจนเละกลายเป็นเพียงชิ้นเนื้อ..ก่อนจะใช้มีดอีโต้นั้นสับแขนตัวเองข้างหนึ่งออกและตัดหัวตัวเองโดยการลงมีดเพียงแค่ครั้งเดียว
แน่นอนว่าสภาพศพของเธอนั้นอยู่ในสภาพที่ขาทั้งสองข้างและแขนข้างหนึ่งถูกสับจนเละ
ส่วนศีรษะก็กลิ้งหลุนๆไปที่หน้าบานประตู
ลักษณะการพูด :: มักจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
ดูไร้ซึ่งอารมณ์ และพูดตรงจนเกินไปไร้ซึ่งการถนอมน้ำใจ ซึ่งบ่อยครั้งการพูดของเธอนั้นมักจะไปแทงใจดำใครบางคนโดยที่เธอไม่ตั้งใจ
มักจะแทนตัวเองว่า “ดิฉัน” และแทนคนอื่นว่า “คุณ” และมักจะพูดมีหางเสียงเสมอ
ลักษณะเสียงหัวเราะ ::
เธอไม่เคยหัวเราะ..สิ่งที่เธอทำมีแค่การมองเหยื่อด้วยสายตาว่างเปล่าและฆ่าเหยื่อจนตายโดยที่เหยื่อยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนนั้นตายแล้ว
หรือถ้าจะหัวเราะจริงๆ..เธอมักจะแค่กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
(ไม่ค่อยมีใครดูออกหรอกว่าเธอกำลังหัวเราะ) และส่งเสียง “หึ..” เบาๆ
อาวุธ :: มีดอีโต้..ความจริงแล้วอาวุธมันก็ไม่ค่อยน่ากลัว(?)นักหรอก
สิ่งที่น่ากลัวจริงๆคือความเร็วและพละกำลังของเธอต่างหาก
เธอชอบพุ่งเข้ามาหาเหยื่อแล้วใช้อีโต้ตัดคอเหยื่อทิ้งโดยที่เหยื่อยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองตายแล้ว
สีประจำตัว ::
สีแดงหม่น (สีเลือด)
ของที่ชอบ :: การฆ่าและการต่อสู้
เธอจะชอบมากๆสังเกตได้จากท่าทีที่ดูกระตือรือร้นและรีบเร่งไปหาเป้าหมายเป็นพิเศษ
ยิ่งเหยื่อหรือคู่ต่อสู้เก่งๆเธอจะยิ่งชอบ แม้ว่าจะไม่แสดงออกก็เถอะ..
ของที่เกลียด
:: คู่ต่อสู้หรือศัตรูที่อ่อนจนเกินไป
เธอจะดูเฉื่อยชาเป็นพิเศษและหลังจากฆ่าเสร็จเธอจะพูดออกมาว่า “น่ารำคาญ..”
เพิ่มเติม :: อาวุธของเธอไม่น่ากลัวหรอกค่ะ
สิ่งที่น่ากลัวจริงๆของเธอคือความเร็วและพละกำลังที่เหนือมนุษย์จนเหมือนหุ่นยนต์
แรงของเธอจะไม่ตกง่ายๆ และเธอก็ไม่รู้จักความอ่อนล้าด้วย
เธอมักจะพุ่งไปหาคู่ต่อสู้เงียบๆและฆ่าอีกฝ่ายโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันรู้ตัวมากกว่าที่จะประกาศตัวแบบพวกผู้ร้ายในหนัง(?)
คุยกับผปค.
สวัสดีค่ะ
ไรท์ชื่อมัดหมี่ค่ะ ผปค.ชื่ออะไรคะ?
-ชื่อ ไดม่อน ค่ะ!
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้ล่ะคะ?
-น่าติดตามมากๆค่ะ! ชอบเรื่องเกี่ยวกับความยุติธรรมและความอยุติธรรมมากๆ
เพราะในชีวิตเราก็เจอเรื่องแบบนี้บ่อยๆ..
บทที่ซีเรียสหนักมากนะคะ
คิดว่าตัวเองกรอกใบสมัครมาดีหรือยังเอ่ย?
-กรอกดีแล้วนะ(ฮา) แต่ถ้ามีอะไรให้ปรับแก้บอกได้นะคะ
T^T ความจริงเราอยากสมัครจริงๆนะ
แต่ไม่คิดหรอกว่าตัวเองจะผ่าน(ฮา) แต่ถ้าผ่านจะดีมากๆค่ะ จะขอติดตามไรท์ไปตลอดชาติ
ถถถถว์
ใบสมัครยาวไปต้องขออภัยนะคะ
บทนี้ค่อนข้างเรื่องมาก
-ไม่เป็นไรค่า
บทนี้เป็นบทที่สำคัญ
และเป็นตัวคิงของเรื่อง ถ้าไม่ติดตามหรือเม้นแสดงตัวเลย มีโอกาสตายสูงมากเลยนะคะ
-จะเม้นทุกวันที่มัดหมี่จังอัพค่ะ ถถถถว์
มีอะไรอยากบอกไรท์ไหมคะ?
-ยังไงก็ฝากแอนนาเบลด้วยนะคะ! อย่าลืมมาอัพเรื่อง Neverland นะคะ รออยู่!
ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ
ความคิดเห็น