[Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #26 : ตอน เพราะอะไร

 ตอน เพราะอะไร

"อยากว่ายน้ำมั้ย"

ห๊า อยากว่ายน้ำ สามทุ่ม ว่ายตอนสามทุ่มเนี่ยนะ ไอ้บ้า กูไม่บ้าด้วยคนหรอก

อ้อนเหลือบสายตามองหน้าของทานตะวันแล้วรีบปลดล็อคเข็มขัดนิรภัย เอื้อมมือคว้ากระเป๋าอุปกรณ์ใบใหญ่ที่อยู่เบาะหลัง แล้วเตรียมรีบหนีขึ้นบ้านทันที

ลางร้ายมาอีกแล้ว เพิ่งกุมมือกันหวานชื่นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เอาอีกแล้วมึงไอ้ทาน

พอกลับมาถึงบ้านนี่เตรียมแกล้งกูอีกแล้ว ไอ้เวรเอ้ย เป็นคนดีไม่ทันไร เอาอีกแล้วมึง ไม่เอาด้วยหรอกเว้ย ให้มึงแกล้งเนี่ยนะ ไม่เอา

"เฮ้ย กูรู้มึงอยากว่ายน้ำ"

ไม่ใช่กูแล้ว นั่นมันมึงแล้ว ไม่ใช่กูเลย กูไม่มีอารมณ์อยากว่ายน้ำตอนนี้หรอกเว้ย

"ไปหนายยยยยยยยย ไม่ต้องรีบนะจ๊ะ แฟนจ๋า ร้อน ๆ ต้องว่ายน้ำ"

เหวออออออออออออ ไอ้ทาน ไม่เอาโว้ย ไม่เอา กูไม่ว่ายน้ำตอนนี้โว้ยยยยยยยยยยยย

อ้อนรีบจ้ำอ้าวเตรียมหนี แต่สายกระเป๋าอุปกรณ์ถูกทานตะวันดึงเอาไว้ และไอ้คนตัวโตมันก็อมยิ้มแปลก ๆ ทำหน้ากวน ๆ แบบที่อ้อนเห็นแล้วรู้แน่ว่างานนี้มีรายการแกล้งเกิดขึ้นอีกแล้วแน่ ๆ

"ว่ายน้ำเป็นเพื่อนหน่อย" นั่นไง มาแล้วไอ้คำพูดชวนสยองของมันมาอีกแล้ว

ทานตะวันเดินเข้ามาใกล้อีกนิด และอ้อนก็เตรียมผละหนี ม่ายเอาโว้ย ม่ายอาว

"เล่นน้ำกันเร็ว" ไม่มีจังหวะหนี ไม่มีจังหวะหลบหลีก เพราะมือของทานตะวันกระชากกระเป๋าโยนไว้ตรงทางเดินเข้าบ้านและย่อกายลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคว้าร่างของอ้อนเอาไว้ และแบกขึ้นพาดบ่าเดินลิ่วไปที่สระว่ายน้ำ

"เฮ้ย ไอ้ทาน ไม่เอากูไม่เล่นน้ำโว้ย ไอ้ทาน ไม่เอา"

ไม่เอาเหรอ ไม่เอาใช่มั้ย ไม่เอานี่แหละต้องเอา

ทานตะวันยิ้มกริ่ม และยิ่งสนุกมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อร่างที่อยู่บนบ่า ทั้งดิ้นทั้งตะกุย และพยายามจะลงให้ได้ แต่ก็สายไปแล้ว

รองเท้าไม่ต้องถอด เสื้อผ้าไม่ต้องเปลี่ยน

"ไม่เอา ไอ้ทาน ไม่เอา ไอ้ทาน โว้ยยยยยยยยย ปล่อยกูโว้ย ไอ้บ้า จิต ไอ้ทานไอ้โรคจิต"

ด่าใช่มั้ย ดี ด่าใช่มั้ย ลงไปว่ายน้ำเลยไอ้เป๋

ทานตะวันโยนร่างของอ้อนลงน้ำทั้งอย่างนั้น และคนที่ตกลงน้ำเสียงดังตูม ก็ตะเกียกตะกายดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำ สำลักน้ำ หัวหูเปียกลู่ ต้องพยายามหาที่ยืนให้ได้ กว่าจะหายสำลัก ไอ้คนตัวโตก็กระโดดตามลงมาทั้งเสื้อผ้า แล้วก็ว่ายไปมาในสระอย่างมีความสุข

"โง่ มาเด่ะ ชอบล่ะสิ ดึก ๆมันต้องว่ายน้ำหัวมันจะได้เย็น ๆ ฮ่า ฮ่า สะใจโว้ยยยยยยยยย"

เออ มึงสนุก แต่กูไม่สนุกด้วยหรอกนะโว้ย ไอ้บ้า กูไม่ชอบนิสัยมึงเลยจริง ๆ ขี้แกล้ง ชอบแกล้ง เลว

อ้อนหน้าหงิกหน้างอ เตรียมจะขึ้นจากน้ำแต่อีกฝ่ายก็ทำให้ต้องหันไปมองแล้วก็เบะหน้าด้วยความหมั่นไส้

"เป๋เอ้ย จับกูให้ได้สิ นี่ต่อให้แล้ว ถ้าเล่นน้ำมึงก็เดินได้เร็วขึ้น ไม่ช้าเหมือนอยู่บนบกนะโว้ย จะลองดูมั้ยล่ะ ฮ่า ฮ่า"

ทานตะวันโผไปทางนั้นทีทางนี้ทีลัดหน้าลัดหลัง จนอ้อน ต้องยกมือขึ้นตีน้ำจนกระจายโดนใบหน้าของทานตะวันที่ต้องยกมือขึ้นลูบไล้ที่ใบหน้าของตัวเองเพราะน้ำเข้าตา

"หือมึง ไอ้เป๋ กล้านะ กล้า มานี่เลยมึง กูจะจับกดน้ำเดี๋ยวนี้แหละโว้ย"

ทานตะวันใช้แขนตีน้ำและโผเข้ามาหา เพียงเท่านั้นอ้อนก็รู้ตัวว่าต้องหนี ว่ายหนีไปอีกทาง แล้วก็หัวเราะ เมื่ออีกฝ่ายทำหน้าหงุดหงิดที่ไม่สามารถจับตัวได้

"มานี่เลยมึง กล้าเหรอ" ทานตะวันโผเข้าหาแล้ว แต่อ้อนก็หลบหลีกไปอีกทาง เมื่อทานอีกฝ่ายกำลังจะเข้ามาใกล้

"จับได้นะมึง น่าดูแน่" ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ใบหน้าของคนพูดกลับมีรอยยิ้มสดใส ยอมอ่อนข้อให้กับคนที่ว่ายหนีไปอีกทาง ไม่ได้จริงจังนัก

เหมือนเล่นไล่จับกันในน้ำมากกว่า เมื่อเข้าใกล้อ้อนมากขึ้น คนที่ปากก็บอกว่าไม่สนุกเลยที่ต้องลงมาเล่นน้ำกลางดึกแบบนี้ กลับใช้มือตีน้ำให้กระจายมาโดนใบหน้าของคนที่ว่ายเข้าหา

หัวเราะทั้ง ๆ ที่หงุดหงิด
ควรจะโกรธ แต่กลับสนุก

แกล้งกันไปแกล้งกันมาอยู่อย่างนั้น จนเหนื่อย

อ้อนว่ายเข้าหาขอบสระและกระโดดขึ้นจากน้ำ นั่งชันเข่าและถอดรองเท้าโยนทิ้งไว้ข้างสระน้ำ โดยมีทานตะวันโผเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ และกระโดดขึ้นจากน้ำถอดรองเท้าและทำตามที่อ้อนทำ

อ้อนรวบปลายเสื้อเข้าหากัน และใช้มือบิดน้ำที่ชายเสื้อ ทุกกิริยา ทุกท่าทาง อยู่ในสายตาของทานตะวันตลอดเวลา
และนั่นก็ทำให้คนที่คิดเจ้าเล่ห์อมยิ้ม และนิ่งมองเงียบ ๆ

ขาวไม่เบา เสื้อบางจนเห็นชัดถึงจุดแดงเข้มที่แผ่นอก หยดน้ำยังเกาะพราวที่ใบหน้า เส้นผมที่เปียกลู่น้ำ ยิ่งทำให้ละสายตาไม่ได้

"แม่ง เละ เปียกหมด ประสาทชิบหาย เล่นอะไรไม่เคยดูเลย" เสียงบ่นงึมงำ กระทบเข้าโสตประสาทของทานตะวันที่นั่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ

น่ามองโว้ยแบบนี้ ผิวขาว ๆ เสื้อผ้าหัวหูเปียกลู่ แบบนี้ มันน่ามองดีพิลึก

"รองเท้าก็ถอดแล้ว งั้นก็ลงเล่นน้ำได้แล้วสิวะ"

ทานตะวันปลดเสื้อออกจากร่างกาย และโยนทิ้งไว้ข้างสระว่ายน้ำ ลุกขึ้นและกระตุกแขนของอ้อนให้ลุกตาม

"ไปเร็ว ไปว่ายน้ำต่อเร็ว"

เหวอ ไม่เอาแล้วโว้ย กูไม่เล่นแล้ว ไอ้ทานปล่อยกูนะโว้ย

"ไม่เอาแล้ว ไอ้ทาน ไม่เอา พอแล้วโว้ย ไอ้ทาน โธ่โว้ยยยยยยยยยยย"

ถึงอ้อนจะตะโกนแค่ไหน ก็กลับเข้าสู่สภาพเดิมคือโดนโยนลงสระ จนสำลักน้ำ

"แค่ก แค่ก ไอ้ทานมึงนะมึง ไอ้บ้าเอ้ย" อ้อนบ่นด้วยความหงุดหงิด แล้วเตรียมจะขึ้นจากน้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ง่ายนัก เมื่อคนตัวโตที่โผตามลงมาในน้ำ ยืนกั้นเอาไว้ ไม่ยอมให้ขึ้น

"ไปไหน"

"ไม่เอาแล้ว จะขึ้นแล้วโว้ย" อ้อนตอบออกไปอย่างนั้น และโผไปอีกทาง แต่ก็ถูกทานตะวันโผตามและรั้งเอาไว้

"ไม่ให้ไป"

คำพูดประกาศิตมาอีกแล้ว อ้อนยืนนิ่งเงียบ และเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน หัวหูลู่เปียกน้ำไม่ต่างกัน

จะเอาอะไรอีกวะ คราวนี้ ไม่ให้ขึ้นจากน้ำ จะเอาอะไรอีก

ไม่เข้าใจ

อ้อนไม่เข้าใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำ แต่นัยน์ตาคมที่จ้องมองมา กลับทำให้เริ่มเห็นความผิดปกติ

ไม่ให้ขึ้น ก็ไม่ขึ้น แล้วทำไมต้องมายืนชิดขนาดนี้ หน้าห่างกันแค่คืบ สายตาสั้นเหรอ มองทำไมวะ
อ้อนรีบหรุบตาลงต่ำ และโผว่ายหนีแต่กลับถูกรั้งแขนเอาไว้ให้เข้ามายืนอยู่ตรงหน้าของทานตะวัน

สายตาที่มองมันแปลกไป ผิดไปจากปกติ ไม่ใช่ไอ้ทานคนเดิมที่เคยมอง มองเหมือนจะทะลุผิวเนื้อแบบนั้น มองอะไรของมันวะ

"อ้อน"

ข้อมือถูกรั้งเข้าหาตัวของคนเรียก และอ้อนก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของอีกฝ่าย

อะไรวะ

ไอ้ทานมัน.......มันมองแปลก ๆ แถมยังเรียกชื่อเสียงเบาขนาดนั้น มันจะเอาอะไรของมัน

"อะไร..." อ้อนพยายามจะดึงข้อมือของตัวเองกลับ แล้วก็ได้ผลทานตะวันยอมปล่อย แต่เปลี่ยนเป็นรั้งเอวของอ้อนเข้าหาตัวและกอดเอวของคนที่อยู่ในอาการตกใจเข้ามากอดเอาไว้แน่น

ร่างกายแนบชิด จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ และสายตาแปลก ๆ ที่ส่งมา

"อ้อน" ทานตะวันยังเรียกชื่อของคนในอ้อมแขนเหมือนเดิม แต่น้ำเสียงทุ่มนุ่มกลับแผ่วเบาจนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ เพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน

"อะ...อะ..อะไรวะ" ไม่ใช่ไอ้ทานปกติแน่ ๆ แบบนี้มันทำให้รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เป็นไอ้ทานผีเข้าที่แหกปากโวยวายดีกว่า ไม่ใช่ไอ้ทานที่ทำตาหวานซึ้งแล้วก็มองแปลก ๆ แบบนี้

อ้อนมองหาทางหนีทีไล่ แต่ดูเหมือนว่าคนที่กอดเอวเอาไว้จะไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ

"เล่นอะไรวะ" ไม่รู้ว่าตัวเองเสียงสั่นแค่ไหนตอนที่เอ่ยถาม แต่มันก็สั่นจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ แม้กระทั่งตัวเองยังรู้สึก

"ไม่เล่น เอาจริง"

เฮ้ย เอาจริงอะไรวะ กูไม่เอาจริงด้วยคนหรอกนะโว้ย

เพียงแค่นี้ก็รู้แล้ว ว่าทานตะวันจะเอาอะไร เพราะสายตาคม ๆนั้น จับจ้องที่ริมฝีปากของอ้อนตลอดเวลา ถึงไม่อยากรับรู้ แต่ก็รู้จนได้ว่าทานตะวันกำลังจะหมายถึงอะไร

"ขอจูบ แบบจูบจริง ๆ ไม่ใช่จูบเล่น ๆ "

เฮ้ย ไม่เอา ใครจะบ้าก็บ้าไป ไม่เอานะโว้ย อ้อนตาโต กับคำขอของคนที่ไม่ยอมปล่อย กอดไว้และรั้งเอวเข้าหาตัวมากขึ้น ใบหน้าใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

ไม่เคยรู้ว่านอกจากตัวสั่นแล้ว ใจก็สั่นด้วย

หน้าแดงหรือเปล่าไม่รู้ แต่รู้ว่าริมฝีปากแห้งผาก และฝ่ามือก็เริ่มเย็นชื้น เมื่อสบตากลับสายตาคมที่ทอดมองลงมาอย่างจริงจังและบ่งบอกว่าไม่ได้พูดเล่น

"ไอ้ทาน เล่นอะไรวะ กูผู้ชายนะโว้ย เล่นอะไรให้มันมีขอบเขตหน่อย อึก อื้อ"

ไม่ต้องรอให้เสียเวลา ไม่ทันได้ตอบ ไม่ทันได้หนี ริมฝีปากอุ่นร้อนทาบทับลงมาแล้ว

อ้อนที่กำลังคิดหนี ตัวแข็งทื่อ ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ดวงตากลมโตเบิกโพลง เมื่อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแผ่วหวานที่ริมฝีปาก และผละออกอย่างช้า ๆ

"ไม่ได้เล่น จูบจริง ๆ " ทานตะวันเอ่ยบอก จริงจัง หนักแน่น ดวงตาคมจับจ้องที่ใบหน้าของอ้อน นิ่งงัน แต่มั่นคง
อ้อนยังคงนิ่งอึ้ง กระพริบตาปริบ ๆ หลายครั้ง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเล่นอะไรกันแบบนี้ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนการเล่นสนุก มันจริงจังเกินไป

"ไอ้ทาน มึงบ้าไปแล้ว กูไม่เล่นด้วยแล้วนะโว้ย"

อ้อนสะบัดหน้าหนีและโผออกจากอ้อมแขนของทานตะวัน แต่ก็ไม่พ้น เมื่อร่างนั้นรั้งให้เข้าหาอีกครั้ง และคราวนี้ ริมฝีปากที่ทาบทับลงมาร้อนแรงจนรู้สึกได้

"อึกอื้อ ไอ้ อื้อ" คิดว่าคงเหมือนทุกครั้งที่หยอกล้อ ไม่นานก็ผละออกห่าง แต่ครั้งนี้ รีมฝีปากอุ่นร้อนแนบชิดมากกว่าครั้งไหน และรุกเร้าเอาแต่ใจจนตั้งรับไม่ทัน

ฝ่ามือยันแผ่นอกของคนตัวโตให้ออกห่าง แต่ก็เท่านั้น เพราะไม่มีทีท่าว่าทานตะวันจะยอมปล่อยเลย

แต่กลับรั้งร่างของอ้อนเข้าหามากขึ้น

เรียกร้องมากขึ้น

ริมฝีปากเลาะเล็มค้นหาความหวานจากกลีบปากนุ่ม เนิ่นนาน คลึงเคล้าหยอกล้อ

ต่างฝ่ายต่างไม่รู้สึกตัวอีก ความรู้สึกแตกกระเจิง ไม่เป็นตัวของตัวเอง รวมทั้งความรู้สึกโหยหาและอยากจะลิ้มลองรสชาติหวานละมุนให้มากขึ้น และเพิ่มขึ้น

เป็นนานที่สัมผัสร้อนแรง ค่อย ๆแผ่วเบา ปลายลิ้นร้อนสอดปลายลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับปลายลิ้นนุ่มชื้นเนิ่นนาน กว่าที่อีกฝ่ายจะยอมตอบรับกลับมา

มือที่ผลักไสหยุดนิ่ง ร่างกายไม่กล้าขยับอีก

ดวงตากลมโตหรี่ปรือลง สัมผัสได้ถึงไออุ่น และความรู้สึกอ่อนหวานที่ถูกมอบให้ ไม่ได้เร่งเร้าหรือกลั่นแกล้งเหมือนคราวแรก

แต่เหมือนโหยหา และอยากได้รับการตอบกลับ

ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ลูบไล้แผ่วเบาที่แผ่นหลัง และประคองต้นคอของอ้อนเอาไว้ให้รับความรู้สึกได้มากขึ้น
อ่อนหวานจนรู้สึกได้ ไม่เรียกร้อง ไม่รุนแรง แต่หวานล้ำ จนไม่กล้าผละจาก และไม่อาจผลักไส

เป็นนานที่ต่างอยู่ภายใต้ความรู้สึกที่เหนือการควบคุม
เป็นนานที่ถูกครอบงำจากความรู้สึกอ่อนหวาน จนไม่เป็นตัวของตัวเอง

และเมื่อริมฝีปากร้อนรุ่มผละจาก
ดวงตากลมโตค่อยหรี่ปรือขึ้น นิ่งมองใบหน้าของทานตะวันนิ่ง ๆ

รับรู้ได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งใบหน้า ดวงตากลมโตหรุบสายตาลง ไม่กล้าจ้องกลับ ไม่กล้าท้าทายกับสายตาที่จ้องนิ่ง ไม่กระพริบ

อ้อมแขนที่เคยโอบรัดที่รอบเอว ยอมคลายออก เพื่อให้ร่างในอ้อมแขนเป็นอิสระ

เพื่อเปิดโอกาสให้คนในอ้อมแขนผละหนี

ไอ้ทาน มัน จูบ
มันกอด
มันทำทำไมวะ เพื่ออะไร

"ไม่ได้เล่น ทำจริง ๆ ทำเพราะอยากจูบจริง ๆ ไม่ได้ล้อเล่น"

น้ำเสียงที่เอ่ยบอกจริงจัง หัวใจของคนฟังสั่นไหว จนต้องขบริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น

มีแต่คำถามมากมายเต็มหัว ไม่รู้ว่าถามทำไม ตอบตัวเองไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้
อ้อนผลักอกของคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าออกห่าง และโผว่ายเข้าหาขอบสระ กระโดดขึ้นจากน้ำ และเดินลิ่วเข้าบ้านไปด้วยความรู้สึกสับสน

ไอ้ทานมันกอด
ไอ้ทานมันจูบ
มันทำทำไม

ไม่มีเหตุผล เพราะอะไรมันถึงทำแบบนี้ เพราะอะไรถึงยอมให้มันทำขนาดนี้ ไม่รู้ ไม่รู้อะไรแล้ว
ใครก็ได้ช่วยที ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมวะ ทำไม

อ้อนยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง และขัดถูอย่างแรง

อยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ไม่รู้ว่าทำไมถึงเคลิบเคลิ้มไปกับการชักนำของอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้หลงเคลิ้มไปได้ขนาดนั้น

อ้อนยังคงสับสนกับรู้สึกแปลก ที่ก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ เงียบซะจนไม่เคยรู้สึก จนกระทั่งวันนี้
และไม่ต่างจากทานตะวัน ที่ยังยืนนิ่งเงียบ อยู่กลางสระน้ำ

หวาน ความรู้สึกที่ได้สัมผัสคือความอ่อนหวาน
แต่ที่มากกว่านั้นคือความรู้สึกบางอย่างที่ตามมาด้วย
แค่คิดว่าอยากลองจูบแบบจริง ๆ จัง ๆ แต่ไม่นึกว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้
ไม่คิดว่าตัวเองจะเรียกร้องขนาดนี้

ไม่นึกว่า พอลองสัมผัสแล้วทำให้หยุดไม่ได้ และไม่เป็นตัวของตัวเองมากขนาดนี้

ทานตะวันโผเข้าหาที่ขอบสระ กระโดดขึ้นจากน้ำ มานั่งเงียบ ๆ
ดวงตาคมมองเข้าไปภายในตัวบ้าน
แต่ไม่กล้าลุกขึ้นยืน และไม่กล้าเดินเข้าไปหาคนที่เพิ่งเดินเข้าบ้านไปก่อนหน้านี้

ไม่รู้ว่าทำไมไม่กล้า
แต่รู้ว่ายังไม่อยากเผชิญหน้า

กลัวอ้อนโกรธ กลัวว่าจะกลายเป็นแบบวันก่อนอีก กลัวไปหมด กลัวจนไม่รู้จะมองหน้าได้ยังไง
แต่ไม่ว่ายังไง ก็ตัดใจจากความรู้สึกที่ได้รับรู้ไม่ได้เลย

***************************************