คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน เพื่อน )
เล่นเอาน้ำฝนถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บ **************************************
และแล้วกูก็เปียกฝนอีก...ไอ้พวกห่าขโมยร่มกู....อย่าให้กูรู้นะว่าใคร ไม่เอาไว้แน่ แม่ง....
ตกหาพ่อมันเหรอวะฝนห่า........
ไอ้ปูอันธพาล เดินด่าฝนที่ตกหนักเหมือนเช่นทุกวัน.....หลังจากฝึกงานเสร็จ ตอนเย็นก็ต้องไปทำงานเป็นเด็กเสริฟที่ร้านอาหารต่อ แต่ฝนมันตกก็เลยเซ็ง ไปไหนลำบาก น้ำแม่งก็ท่วงซอยอีก
กูละเบื่อ
เดินลุยน้ำแม่งทั้งวัน เสี่ยวแดกเลยกู
อยู่ดี ๆ ฝนก็หยุดตก
ไม่ใช่ว่ามันหยุดตกนะ มันก็ยังตกอยู่ แต่ว่า...........
"ขอโทษนะครับมารับช้า....ตอนแรกผมคิดว่าจะขับรถมาดีกว่า แต่ว่าไม่มีที่จอด..คิดว่าคุณปูต้องเดินมาแน่เลย..."
ไอ้เหี้ยน้ำฝน....มันประสาทหรือไงวะ มาเดินกางร่มให้กูเฉยเลย เป็นเหี้ยแม่งอะไรของมันแต่วันวะ
"อย่ามองอย่างนั้นสิครับ.....ผมก็แค่ผ่านมา....อีกอย่างคุณปูก็ไม่ค่อยสบายอยู่นี่ครับ...ถ้าเปียกอีกก็คงแย่"
คำอธิบายเรียบเรื่อย ทำให้ไอ้ปูยิ่งงงหนัก ทุกทีมันวิ่งหนีกู วันนี้มันดันมายืนรับกูเฉยเลย เป็นเหี้ยอะไรของแม่งวะ
ไอ้ปู อันธพาล หันหน้าไปมองใบหน้าด้านข้างของไอ้ยักษ์ตัวโต ที่มีรอยยิ้มจุดอยู่ที่มุมปาก
"เป็นเหี้ยอะไร....เมาเหรอ...โดนกูเสยไม่กี่ทีถึงกับเมาเลยเหรอมึง..ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ไอ้ปูหัวเราะร่า ก่อนจะตบหัวคนที่ตัวสูงกว่าไปหนึ่งครั้ง ด้วยความสะใจ
"โอ้ย...มันเจ็บนะครับ...ทำไมชอบทำแบบนี้ล่ะครับ....ถ้าเป็นคนอื่นเขาโดนทำแบบนี้เขาจะต้องโกรธนะครับ...."
น้ำฝนหันมาเอ็ดคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ และก็ได้รับคำตอบเป็นการยักคิ้วให้หนึ่งครั้ง และยกมือขึ้นเตรียมที่จะโบกอีกสักครั้ง แต่พอเห็นว่าไอ้น้ำฝนมันทำหน้าหงิกใส่แล้วก็ยกมือขึ้นจับหัวของตัวเองไว้ ก็เลยเปลี่ยนไปต่อยแขนมันแทน
หมัดหนัก ๆ กระแทกเข้าที่ไหล่ของน้ำฝนเต็ม ๆ และร่างนั้นก็นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหัวโหล่ และเมื่อมือไม่ได้อยู่ที่ศรีษะแล้ว ก็ทำให้ไอ้ปู กลับมาตบหัวได้อีกครั้ง เสียงดังสนั่น
"ไอ้โง่...เจ็บทำไมไม่สู้วะ...ปล่อยให้ตบหัวเล่นอยู่ได้...โง่หรือเปล่าวะ"
ไม่อยากจะบอกว่า เพราะคนทำเป็นคุณปูหรอก ถึงได้ยอม แล้วก็ไม่เคยมีใครมาทำอย่างนี้ด้วยสักนิด
ก็โดนคุณปูแกล้งอยู่คนเดียวประจำแหละ ไม่อยากทำอะไรกลับ คราวก่อนแค่จับแขนไปนิดเดียว
คุณปูก็โกรธซะแล้ว แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ
"น้ำฝน...มึงไม่โกรธมั่งเหรอ...ที่กูชอบทำนิสัยเหี้ย ๆ ใส่มึงอ่ะ...ไม่รู้ดิ..กูไม่เคยเห็นมึงทำเหมือนโกรธสักที"
ไอ้ปูไม่เคยถามสักครั้งว่าอีกฝ่ายคิดยังไง แต่ครั้งนี้กลับถาม และค่อยเดินอย่างช้า ๆ ไปเรื่อย ๆ
ไม่ต้องกลัวเปียกฝน เพราะมีคนกางร่มให้
แบบนี้มันก็แปลกดี
หลังคำถาม ไม่ได้รับคำตอบกลับมาจนไอ้ปูต้องหันหน้าไปมองคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ
หน้าของไอ้ฝนทำไมมันเป็นอย่างนั้นวะ ทำหน้าเศร้าขึ้นมาเฉย ๆ
"คุณปูครับ.....อีก 8 เดือน ถัดจากนี้....เป็นเพื่อนกันได้มั้ยครับ....เป็นแค่ 8 เดือนก็ได้...แล้วคุณปูจะซ้อมผมทุกวันก็ได้ ขอแค่ให้ผมได้มากางร่มให้คุณปูแบบนี้ในวันฝนตกก็พอ....ผมจะรบกวนคุณปูมากเกินไปหรือเปล่าครับ"
น้ำฝนหันหน้ามาถามไอ้ปู....และก็ได้เห็นใบหน้าที่บ่งบอกให้รู้ว่า กำลัง............งง
"มึงบ้าป่าว....ลูกคนรวยทำไมไม่ไปเป็นเพื่อนกับลูกคนรวยวะ"
คนสองคนหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ และหันมามองหน้ากันแบบชัด ๆ เป็นครั้งแรก
"ผม....เป็นอย่างที่ผมเป็นได้แค่ 8 เดือน....ถัดจากนี้ไป....ชีวิตของผมจะไม่ใช่ของผมคนเดียวอีกต่อไป....ก็...เรื่องของที่บ้านนะครับ เพราะฉะนั้น.....ผมจะต้องจ่ายเงินให้เท่าไหร่ครับ....ผมแค่อยากมีเพื่อน.....8 เดือน.....แค่นั้นเองครับ.....ได้มั้ยครับ"
น้ำเสียงที่หงอยเหงา พร้อมกับที่คนพูดก้มมองที่มือของตัวเอง และเงยหน้าขึ้นมองร่ม....กลัวว่าฝนจะหยดกระเด็นใส่คนตรงหน้า
"มึงโง่เหรอ....เพื่อนเขาไม่ต้องมีเงินมาแลกหรอก....ควายจริง ๆ เลยมึง....กูไม่สนหรอกว่ามึงจะไปตายที่ไหนอีก 8 เดือนน่ะ เพราะกูไม่เข้าใจเรื่องของคนรวย....แต่ถ้ามีคนมากางร่มให้กู...ก็ดี..กูจะได้สบายกะเขามั่ง...แต่ถ้ากูเปียกเพราะมึงล่ะก็....มึงตายแน่ไอ้ฝน"
เสียงที่ตอบกลับมาพร้อมกับที่ นิ้วชี้ของไอ้ปู จิ้มลงที่กลางหน้าผากของน้ำฝนและทำหน้าตากวน ๆ ใส่ แค่นี้ก็ทำให้น้ำฝนยิ้มได้แล้ว
เม็ดฝนยังหล่นลงจากท้องฟ้าไม่ขาดสาย....พร้อมกับที่น้ำฝนเดินตัวลีบ และพยายามเอาร่มไปกางให้ไอ้ปู เพราะกลัวว่าจะทำให้เปียก
ไอ้ปู ไม่สนใจหรอกว่า น้ำฝนจะคิดยังไง....เท่าที่รู้ก็คือ...ดี...มีคนมารอรับ มากางร่มให้ มันก็ดี ดีกว่ากางร่มเอง
และถ้าวันไหน หงุดหงิดมา จะได้ต่อยไอ้น้ำฝนเล่นแก้เซ็ง
แต่สำหรับน้ำฝนแล้ว.....มันคือการเริ่มต้นที่ดีที่สุดในชีวิต...แม้จะรู้ผลลัพธ์ของตอนจบ...แต่ก็ดีใจ...อย่างน้อยก็ได้ทำ...
อย่างน้อยก็ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ.....จากนี้ไป...จะเก็บความทรงจำทั้งหมดนี้ไว้....ตลอดชีวิต...และจะไม่มีวันลืมเลือน แม้แต่วินาทีเดียว
เหมือนทุกอย่างจะดี
ความคิดเห็น