คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน ค่าตัว )
ใบเสร็จรับเงินค่าเช่าห้องหมายเลข......
ใบเสร็จรับเงินค่าบำรุงการศึกษา..ของเด็กหญิง......
ของคุณปูไม่ใช่เหรอ.....ทำไมมีใบเสร็จรับเงินของเด็กคนนี้ได้ล่ะ
น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่ พลิกกระดาษที่หล่นอยู่บนพื้นพรมไปมา สองสามรอบ.....
ในครั้งแรกเห็นว่าเป็นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ยับยู่ยี่ไม่ได้คิดอะไร กำลังจะเก็บไปทิ้งที่ถังขยะซะด้วยซ้ำ
แต่พอนั่งอ่านข้อความในกระดาษ ก็ทำให้คิดถึงอะไรบางอย่าง
"ค่าเทอมไอ้กุ้ง...แล้วก็ค่าห้องที่ติดไว้ 4 เดือน..ถ้าไม่เอาไปให้เขาวันนี้...ครูจะไม่ให้ไอ้กุ้งเรียน...แล้วเขาก็จะไล่ไม่ให้อยู่อีก"
คำพูดของใครคนหนึ่ง ที่เอะอะโวยวายเสียงดัง เมื่อวันก่อน
ของคุณปูไม่ใช่เหรอ...ก็ไม่ได้เอาไปเล่นพนันบอลนี่
แถมจำนวนเงินเมื่อหักลบกันแล้ว ก็คงจะมีเหลืออีกไม่เท่าไหร่ด้วย
กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ถูกพับเก็บใส่กระเป๋าสตางค์ในวันนั้น พร้อมกับที่น้ำฝน หันกลับมามองของที่ยังเกลื่อนกลาดจนเต็มพื้น และยังไม่ได้เก็บให้เข้าที่เข้าทาง
คุณปู.....ทำอะไรของเขาน่ะ...แบบนี้มัน
มัน..............
ขายตัวเพื่อเอาเงินมาส่งน้องเรียนงั้นเหรอ......อย่าทำเป็นเล่นนะ...อย่างคุณ
ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ
กระดาษที่สอดไว้ในกระเป๋าสตางค์ถูกดึงออกมาอ่านซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง...
กี่ครั้งแล้วที่คุณปูทำแบบนี้
แล้วที่บอกว่าหาเงินไปเล่นพนันบอลนั่นมันอะไรกัน....ครั้งก่อนเขาไม่รู้ว่าหาเงินไปเล่นพนันบอลจริงหรือเปล่า
แต่ครั้งนี้....ไม่น่าจะใช่
คุณปูนะคุณปู.....เป็นอะไรของเขากันนะ ชอบหรือไงให้คนมองว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีน่ะ...แปลกคน
พิลึกคนดีจริง ๆ ..... แล้วนั่นน่ะ ก็ยังป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ...วันนี้จะทำเรื่องไม่ดีอีกหรือเปล่า
พอคิดถึงตรงนี้ ก็พาลคิดไปถึงเรื่องเมื่อวันก่อนที่ กอดรัดกันอยู่บนพื้นพรมด้วย
ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร คิดว่าคุณปูแบบนั้นก็น่ารักดี
แต่ตอนนี้เรื่องที่ทำอะไรกันไปบ้างในวันก่อน
ผู้ชายไม่ใช่เหรอ....เรื่องแบบนั้นไม่มีผู้ชายคนไหนเขาทำกันหรอก
แล้วไปทำอย่างนั้นกับคุณปูทำไม
ความหอมหวาน ยังไม่เจือจางไปจากความคิด
แต่พอคิดไปคิดมา กลับอยากเห็นหน้าคุณปูนิสัยเสียคนนั้นขึ้นมา
เกิดอะไรขึ้นนะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่
น้ำฝน กำใบเสร็จรับเงินไว้ในมือ และวิ่งลงไปที่ลานจอดรถ
ไม่อยากขับรถ แต่ฝนตก.....ก็จำใจต้องขับ
คุณปูเขาชอบตะโกนว่าเกลียดฝน....เกลียดฝนตก....แล้ว...คุณปูเขาเกลียดคนชื่อน้ำฝนคนนี้ด้วยหรือเปล่า
อยากจะรู้จริง ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไอ้กุ้ง...พี่ปูได้งานที่ร้านอาหารแล้วนะ...แต่ว่าต้องไปทำงานตอนกลางคืน พอพี่ไปแล้ว เอ็งจัดการล็อคห้องให้เรียบร้อย ใครมาหาก็ห้ามเปิดเชียวนะ ถ้าไม่ใช่พี่เอ็งห้ามเปิดเข้าใจมั้ย”
ไอ้ปูอันธพาล นั่งผูกเชือกรองเท้า และหันไปสั่งน้องสาวที่นั่งตาแป๋วมองอยู่ข้าง ๆ
“พี่ปู...พี่จะกลับมาตอนไหน..หนูไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว...วันก่อนนั้นพี่หายไปทั้งคืน หนูกลัวจังเลย….แม่ทิ้งหนูไปแล้ว...ถ้าพี่ปูทิ้งหนูไปอีกคนหนูจะทำยังไง”
เสียงเล็ก ๆ ของเด็กหญิงตัวน้อย ทำให้ไอ้ปู ต้องอมยิ้ม และลูบไล้ศรีษะมนเล็กของน้องสาวเบา ๆ ถึงอยากตายก็ตายไม่ได้หรอก แม่เขาฝากฝังขนาดนี้ จะตายไปง่าย ๆ ให้ไอ้กุ้งมันอยู่คนเดียวได้ยังไง
“เดี๋ยวพี่ก็กลับ.....กินข้าวแล้วอาบน้ำนอนซะ...เนี่ยเอ็งอยากได้ตุ๊กตาที่ร้านหน้าปากซอยใช่ป่าว เงินเดือนออกพี่จะซื้อให้นะ....แล้วเอ็งห้ามขัดคำสั่งด้วย...ปิดประตูล็อคห้องให้ดี ๆ นะ”
แม้อาการมึนหัวยังมีอยู่ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว ถ้าขืนไม่ไปทำงานคงอดตายแน่ ๆ
เด็กหญิงตัวเล็กโบกมือลาพี่ชาย พร้อมกับที่หนุ่มร่างสูง ในสภาพเสื้อยืดตัวเก่า กับกางเกงยีนส์สีซีด สะพายเป้เดินออกจากห้องไป
โชคดีสุด ๆ ที่มีคนรับเข้าทำงาน....ในช่วงลำบากแบบนี้ แถมร้านอาหารที่จะไปเสิร์ฟก็อยู่ไม่ไกลนัก ถ้าโชคดีก็อาจจะได้กับข้าวกลับมากินบ้าง ไม่ต้องเปลืองเงินซื้อ ประหยัดไปได้อีก
ไอ้ปู เดินยิ้มอย่างดีใจ หน้าระรื่น ไปบนทางเดินในซอย ที่ยังมีน้ำเจิ่งนองอยู่ แต่ถ้าเดินระวังหน่อย
เสื้อผ้าก็ไม่เปื้อน
ฝนตั้งเค้ามาอีกแล้ว............
แล้วแบบนี้....จะซวยอีกมั้ยวะ วันฝนตกทีไรซวยทุกที
บ้าน่ะ กูคงไม่ซวยทุกวันหรอกนะ.....ถ้าซวยทุกวันก็บ้าแล้ว....
ไอ้ปูคิดแล้ว ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ดีใจที่ผ่านเรื่องกลุ้มอกกลุ้มใจมาได้
เหลือก็แต่ว่า....ต้องเอาเงินไปคืนไอ้น้ำฝนให้ได้ ถึงจะจนก็ใช่ว่าจะมาดูถูกกันได้ง่าย ๆ
ถ้ารวยเมื่อไหร่ กูจะเอาเงินไปโยนใส่หน้าไอ้น้ำฝนเหมือนวันนั้นเลยคอยดู
หนุ่มร่างสูงเดินยิ้มไปตลอดทาง ไม่ทันได้สังเกตรถสปอร์ตคันหรู ที่ขับเข้ามาในซอย
ทั้งหลุมและบ่อบนพื้นถนนกักน้ำเอาไว้ จนล้นเอ่อ ก่อนจะสาดเข้ามาที่เสื้อผ้าจนเปรอะเปื้อน
เมื่อรถคันนั้นแล่นผ่าน
ไอ้ปูยืนอึ้ง.....ก่อนจะตะโกนด่าด้วยความโมโห
“ขับไปตายหรือไงวะไอ้สัตว์.........แน่จริงมึงลงมาต่อยกับกูเลยดีกว่า สัตว์เอ้ย ไปตายซะเถอะมึง
แม่ง......”
เสียงด่าตามมาอีก พร้อมกับที่รถคันนั้นเข้าจอดที่ริมฟุตบาธ และเมื่อเจ้าของรถก้าวลงมา ก็ยิ่งทำให้ไอ้ปูสติแตก
“ไอ้เหี้ยฝน..........มึงอีกแล้ว......โว้ยยยยยยยยยย เจอแม่งทีไรซวยทุกทีเลยเว้ย ไอ้สัตว์เอ้ย
เสื้อผ้าก็เลอะ....ใครจะรับผิดชอบวะห๊า...ไอ้สัตว์เอ้ย”
เสียงตะโกนด่ามาพร้อมกับที่ไอ้ปู เดินมากระชากคอเสื้อของน้ำฝน และชกเข้าไปที่ท้องจนน้ำฝนถึงกับตัวงอด้วยความจุก
โห ยังไม่ทันขอโทษเลย โดนชกซะแล้ว.....
คุณปูหมัดหนักชะมัด....นี่ขนาดเคยโดนเตะโดนต่อยมานักต่อนัก ยังไม่เคยมีใครหมัดหนักได้เท่าคุณปูเลย ให้ตายเถอะ
“เจ็บครับ....จุกด้วย....แต่ผมยังไม่ได้ขอโทษเลยนะครับ..โอ้ยยยยยยยย”
น้ำฝนยังเอามือกุมท้องแน่น ก่อนจะเอ่ยบอก
“คุณปูคงต้องไปตีสนุ๊กใช่มั้ย...งั้นเพื่อเป็นการไถ่โทษเดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดผมนะครับ
แล้วผมจะขับรถไปส่งคุณปูเองนะครับ....โอ้ยยยยยยยยย”
หลังคำตอบนั้น หนุ่มร่างใหญ่ยักษ์ ก็โดนฝ่ามือแกร่ง ตบเข้าที่กลางศรีษะ..... เจ็บแสนเจ็บ
แต่ก็โดนตบหัวเล่นมาหลายครั้งแล้ว
“มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว.....มึงรีบเลยนะ...กูไม่อยากไปทำงานสายตั้งแต่วันแรก....กูหมายถึงว่า
กูไม่อยากไปช้า....เดี๋ยวพวกที่โต๊ะเขาจะหาว่าเซียนปูไม่แน่จริง”
โดยไม่รอช้าไอ้ปูเปิดประตูรถเข้าไปอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว และยังด่าไม่เลิก เล่นเอาน้ำฝนต้องรีบขับรถกลับคอนโดแทบไม่ทัน...อารมณ์ร้ายชะมัดแบบนี้
ขู่ตลอดเลย
ต่อยบ้างล่ะ
ชกบ้างล่ะ
เรื่องด่านี่ไม่ต้องพูดเลย เก่งเป็นที่หนึ่ง
“เป็นเหี้ยอะไร...กูรีบ...มึงเข้าใจคำว่ารีบมั้ยห๊า....ยังจะมองหน้าหาพ่อมึงอีกเหรอ....แล้วเสือกยิ้มทำไมห๊า....มึงจะยิ้มทำไมไอ้ฝน”
เสียงตะคอก จากร่างที่นั่งข้าง ๆ ทำให้น้ำฝน ต้องละสายตาออกห่าง และตั้งหน้าตั้งตาขับรถเข้าไปในลานจอดรถของคอนโด
โดยมีไอ้ปู อันธพาล เดินกระทืบเท้าปึงปังตามมา วิ่งนำหน้าไปที่ห้องของน้ำฝนก่อนด้วยมาดกวนสุด ๆ ...แทบจะเป็นคนไขกุญแจห้องเองด้วยซ้ำ
“ช้าจริงเว้ย....เร็วสิวะ.....”
เสียงตะคอกมาพร้อมกับที่น้ำฝนต้องรีบไขประตูห้องและเดินนำหน้าเข้าห้อง ไปค้นหากางเกงยีนส์ตัวที่คิดว่าคุณปูพอจะใส่ได้ แล้วก็นำมายื่นให้
“ตัวนี้แล้วกันครับ....แล้ว....จริงสิครับ.....เห็นคุณปูชอบใส่เสื้อสีขาว..ผมมีเยอะเลย.... คุณแม่ท่านชอบซื้อให้นะครับ....แต่ผมชอบทำสกปรกเลอะเทอะประจำเลยครับ”
หนุ่มร่างสูงใหญ่ เดินไปเลือกเสื้อยืดอีกตัวมาให้คนที่ยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่ และก็เห็นว่าคุณปูก็รับไปไม่ได้โวยวายอะไรมากนัก
เสื้อยืดผืนสีหม่นตัวเก่า ถูกถอดออกต่อหน้าต่อตา ของน้ำฝน เผยให้เห็นร่างกายของคุณปูอย่างชัดเจน
“เฮ้ย.......ถอดตรงนี้เลยเหรอครับ...ไม่ไปเปลี่ยนในห้องล่ะครับ”
น้ำฝนเอ่ยถามและเดินไปนั่งลงที่โซฟา โดยไม่รอช้า ไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้น
ไอ้ปูก็จัดการรูดซิปกางเกงลง และถอดออกต่อหน้าต่อตาของน้ำฝน โดยไม่แคร์เลยสักนิดว่าคนที่นั่งอยู่ จะมองด้วยสายตายังไง
หนุ่มร่างสูงผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย และโยนทั้งเสื้อทั้งกางเกงให้น้ำฝนรับเอาไว้ แล้วก็เดินกระแทกเท้ามาที่หน้าห้อง
“ไอ้ฝน........นั่งหาพ่อมึงเหรอ...เร็วเด่ะ...กูไม่ได้มีเวลาว่างเหมือนมึงนะ.....”
เสียงที่ตะโกนเรียกทำให้น้ำฝนต้องรีบพับเสื้อและกางเกงให้เรียบร้อย และก็รีบคว้ากุญแจรถก่อนจะเดินตามไอ้ปูอันธพาลออกมาที่หน้าห้อง
“คุณปูครับ..........ผมซื้อคุณปูไปตั้งหลายพัน...ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณปูสักอย่างเลยเนี่ย....ไหนว่าจะบริการไงครับ......นอกจากให้จูบแล้ว...ไม่เห็นคุณปูจะบริการอะไรผมซะที.....”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามเรื่อย ๆ เล่นเอาไอ้ปูถึงกับของขึ้นด้วยความโมโห
หันมาคว้าคอเสื้อของน้ำฝน และตะโกนใส่หน้าเสียงดัง
“อยากได้กู...เพิ่มอีก 20,000 เว้ย...ไอ้โง่ฝน…กูไม่ใช่กระจอกกระจอกอย่างที่มึงอยากได้นะ มึงคิดว่ามึงจ่ายแค่นั้น....แล้วอยากจะทำอะไรก็ได้หรือไง”
เสียงตะคอกทำให้น้ำฝน คว้ามือที่กำคอเสื้อเขาเอาไว้ ออกแรงเพียงนิดเดีนว ก็ดึงร่างนั้นเข้าหาตัวได้ง่าย ๆ
“จ่ายสดครับ 20,000 เดี๋ยวมีทิปพิเศษให้ด้วย.....งั้นบริการผมด้วยนะครับ....”
หนุ่มร่างใหญ่ยักษ์....ไม่ต้องออกแรงมากนัก ก็แบกร่างของคนที่ยืนงง เข้ามาในห้องได้อีกครั้ง
ก่อนจะโยนลงที่พื้นพรมผืนเดิม และทิ้งตัวลงไปกดแขนทั้งสองข้างของไอ้ปูอันธพาลเอาไว้
ภาพเก่า ๆ ย้อนมาอีกครั้ง
เสียงด่า.....
และการดิ้นรนเอาตัวรอด
เหมือนวันนั้นไม่มีผิด.....
แต่เมื่อโดนจ้องหน้าแบบไม่ลดละ...ก็ทำให้ใบหน้าของหนุ่มหล่ออย่างไอ้ปู ร้อนผ่าวขึ้นมาได้
เมื่อเห็นแล้วว่าน้ำฝนไม่ได้มองหน้า.....แต่มองที่ริมฝีปากของตัวเอง….และยิ่งด่ามันก็ยิ่งจ้อง
แม่งเหี้ยเอ้ย........แรงมันเยอะกว่ากูได้ไงวะ ไอ้น้ำฝน กูว่าแล้ว พอฝนจะตกทีไรกูซวยทุกทีเลยเว้ยยยยยยยยยยย
ฝนเริ่มรุกปูแล้วล่ะ
ความคิดเห็น