คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน ขนม )
คนที่มายืนกดกริ่งเรียก ทำให้น้ำฝน แทบอยากจะเตะประตูห้อง ด้วยความโมโห
มาทำไมกัน แค่เห็นหน้าก็โมโหแล้ว คุณปู คุณปูอีแล้ว นี่คิดจะมายั่วโมโหถึงที่นี่เลยเหรอ
"เอ่อ..ไอ้ฝน...เมื่อกลางวันขอบใจนะ...เนี่ย..มาตามที่บอกแล้วนะ...ใช้เงินหมดแล้วพอดีเลย"
ใบหน้าขาวซีด เอ่ยบอก
วันนี้จ่ายค่าเทอมไอ้กุ้งแล้ว แล้วก็เอาเงินไปจ่ายค่าเช่าเหลือเงินอีกประมาณ 300 กว่าบาท
คงพออยู่ได้อีกหลายวันแล้วก็
ถึงจะยังมึน ๆ หัวอยู่ แต่ก็..คงทำอะไรได้...ตัวก็ไม่ค่อยร้อนแล้ว
ไม่เคยป่วยนาน ขืนป่วยนาน ๆ จะแดกอะไรล่ะ
คนที่มายืนอยู่ตรงหน้า ทำให้น้ำฝนต้องกระแทกประตูปิดดังปัง เมื่อร่างสูงในชุดเสื้อชอปสีเทาหม่น เดินเข้ามาในห้องแล้ว
"ทานอะไรหรือยังล่ะครับคุณปู...จะมานอนกับผมใช่มั้ยล่ะครับ...แล้วบอกที่บ้านหรือยังล่ะครับ...ว่าคุณปูขายให้ผมในราคาเท่าไหร่น่ะ"
หมัดหนัก ๆ ถูกเหวี่ยงแรงมากระทบเข้าที่แผ่นหลัง
เล่นเอาน้ำฝนถึงกับเซ
"อะไรกันล่ะครับ...มันเจ็บนะครับ..."
น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่...หันกลับมามองคนที่ซัดแผ่นหลังเข้าให้ ด้วยความเจ็บ
ขนาดไม่ค่อยสบายยังทำแบบนี้อีก
"กูขายแต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ต่อยนะเว้ย...มึงรู้จักกูน้อยไปไอ้ฝน...เงินแค่นั้น...ค่าตัวเหรอ..หือ..น้อยไปแล้วมึง
จะเอากูอ่ะ..เพิ่มอีก 5,000 เว้ย"
สุดที่จะทน
หลอกเอาเงินแล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีก
จะมีใครนิสัยแย่เหมือนคุณปูอีกมั้ยเนี่ย
น้ำฝนไม่ได้มีความคิดที่จะนอนกับผู้ชายด้วยกันเลยสักนิด แต่ดูท่าทางของคุณปูสิ
มาหาแท้ ๆ มาเพื่อจะมาไถเงินเนี่ยอะนะ
โห่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ย รับไม่ได้จริง ๆ
"5,000 เอามั้ย...ถ้าไม่เอา...ช่างหัวมึง...กูกลับหล่ะ"
จะมีใครร้ายกาจขนาดนี้อีกมั้ย ไม่เคยมี ไม่เคยมีคนแบบคุณปูจริง ๆ
น้ำฝน เดินไปเปิดลิ้นชักแล้ว นับเงินมาวางให้ 5,000 ใช่มั้ย
"เอานี่เลยครับคุณ
ร่างสูงนั้นหันหน้าหนี หลังคำพูดของไอ้ยักษ์ตัวโตกว่า ที่มายืนอยู่ตรงหน้า
เตรียมใจมาอย่างดี ว่าจะให้มันทำอย่างว่าตามแต่ใจมัน.....แต่พอมาเจอมันแบบนี้เลยยิ่งรู้
ไอ้ฝน.......ไอ้คนที่คิดว่าเงินซื้อได้ทุกสิ่ง...
ไอ้ปูอันธพาล ก้าวเท้าหนีออกจากห้อง ทำท่าจะหันหลังหนี
แต่ก็โดนคว้าแขนเอาไว้
"อะไรวะ...กูไม่มีอารมณ์อยากทำเว้ย....มึงวิปริตเหรอ...อยากเอาผู้ชายด้วยกันหรือไงไอ้ฝน"
เสียงเอะอะโวยวาย ตามมาด้วยหมัด หนัก ๆ ที่สวนกลับมา ทำให้น้ำฝนต้องหันหน้าหนี
ก่อนจะจับแขนของอีกฝ่ายไว้ และจับไพล่หลังเอาไว้
"โอ้ยยยยยยยยยยยย เจ็บ...ไอ้ฝน...มึง..ไอ้ยักษ์วิปริต...ถือว่ากูอ่อนข้อให้เลยจะเล่นงานกูใช่มั้ยวะ"
ไม่ใช่แค่มือ...แต่เป็นเท้าด้วยที่พยายามจะเตะขาของน้ำฝน
"ก็ขายแล้วนี่ครับ...ก็ต้องซื้อสิครับ....แล้วทำไมไม่ยอมขึ้นมาง่าย ๆ ล่ะครับ"
อันที่จริงไม่ได้มีความคิดที่จะมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันเลยสักนิด
แต่เพราะนิสัยแบบนี้
นิสัยของคุณปู
แย่มาก ๆ แบบนี้...เลยอยากจะสั่งสอนบ้าง ว่ามันแย่
ทำแบบนี้มันแย่มาก
"ไอ้สัตว์เอ้ย.......ปล่อยแขนกูนะ...แขนจะหักแล้ว...โว้ยยยยยยยยย"
เสียงเอะอะโวยวาย พร้อมกับที่เมื่อพยามดิ้นรน เท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล
ทั้งมือทั้งขา ก็เลยเปะป่ายไปมา เตะอะไรได้ก็เตะ
ข้าวของ หล่นลง เละเทะจนเต็มพื้น ทั้งแจกัน แก้วน้ำ หนังสือพิมพ์ หล่นลงมาจนหมด
เพราะการอาละวาดของไอ้ปูอันธพาล
"ห้องผมเละเทะหมดแล้วนะครับคุณปู...ทำไมทำอย่างนี้ล่ะครับ...หยุดเลยนะครับ..หยุดเดี๋ยวนี้เลยครับ..."
ร่างสูงใหญ่ พยายามที่จัดการให้คนที่อาละวาด แถมปากก็ด่าไม่หยุด ตะโกนโวยวายดังลั่น ให้อยู่นิ่ง ๆ ซะที
แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ได้ผล
จนต้องจัดการกดให้ร่างนั้นนอนคว่ำหน้าลงกับพื้นพรมภายในห้อง
"อื้อออออออออ เจ็บโว้ยยยยยยยย ไอ้ฝนกูเจ็บ..ไอ้เลวไปตายซะเถอะไป๊..." เสียงร้องโวยวายยิ่งทำให้น้ำฝนนึกโมโหเข้าไปใหญ่
พลิกร่างของคนนิสัยไม่ดีให้หันมาเผชิญหน้ากันได้ และใช้สองมือกดแขนทั้งสองข้างของไอ้ปู อันธพาลเอาไว้
"ไปตายเลยไป๊....ไอ้โง่...ไปตายเลย...โว้ยยยยยยยยยยย"
คุณปูปากเสียมาก
นิสัยก็เสียตามปากไปด้วย
เสียงด่าดังลั่น ๆ นั้น ค่อยสงบลงแล้ว เมื่อน้ำฝนเอาแต่จ้องหน้าของคนที่นอนด่าเป็นว่าเล่น
สงสัยจะด่าจนเหนื่อย แล้ว เห็นหอบเหนื่อยขนาดนี้แล้ว
ดวงตาคม จ้องลึกเข้าไปในแววตาของคนที่จ้องมองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
มองนิ่งอยู่อย่างนั้น....ด้วยความโมโห ในครั้งแรก
แล้วเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก็ไม่ยอมหลบตาสักนิด แถมซ้ำยังด่ามาอีกหลายชุด..จนน้ำฝนเบื่อ
กดแขนไว้อย่างนั้น แล้วก็นิ่งฟัง...
จนเห็นว่าด่าจนเหนื่อยแล้วนั่นแหละ
แล้วคุณปูก็เงียบไปเฉย ๆ เป็นอะไรของเขาอีกล่ะเนี่ย
น้ำฝนเองก็นั่งเงียบ รอลุ้นว่าจะมีประโยคคำด่าอะไรออกมาอีกหรือเปล่า
แต่ก็ไม่พบว่ามีคำไหนหลุดออกมาอีก
ดวงตาคมสบนิ่งอยู่กับดวงตาของร่างที่เล่นสงครามประสาทด้วย
เหมือนมีแรงดึงดูด..ให้ก้มลงไปหา....
พร้อมกับที่เจ้าของดวงตาคู่นั้น ปรือตาลงอย่างช้า ๆ เหมือนไม่รู้สึกตัว
ริมฝีปากอุ่นร้อน แตะต้องริมฝีปากของคนที่นอนนิ่งนั้นอย่างเชื่องช้า
เหมือนกับกำลังสับสน...และลองลิ้มรสซ้ำอีกครั้ง
ก่อนจะค่อยแทรกปลายลิ้นเข้าหา...ดูดดุนปลายลิ้นของร่างที่นอนเกร็งร่างกายแน่นให้พัวพันปลายลิ้นเหมือนจะหยอกเย้าเล่น
สองมือที่เคยกดที่ข้อมือของร่างนั้น ค่อยเคลื่อนสอดปลายนิ้วเข้าหาระหว่างข้อนิ้วของอีกฝ่ายทั้งสองข้าง
ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
รู้แต่ว่าเหมือนได้ลิ้มชิมรสขนมหวาน หายาก
รสชาติหวาน ๆ
หอมหวาน......
ไม่คิดว่าจะได้สัมผัส...
อยากกลืนกินทั้งหมด...อยากจะลิ้มรสชาติแสนหวานนี้ไปนาน ๆ
น้ำฝนเริ่มติดใจรสชาติปูซะแล้วสิ
ความคิดเห็น