คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #61 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน ความทรงจำสุดท้าย )
ไอร้อนที่แผ่กระจาย จนคนที่อยู่ใกล้รู้สึก
ป่วยไม่ใช่เหรอ ขนาดไม่สบายอย่างนั้น แล้วยังจะไปอีกเหรอ
ขายตัวบ้าอะไร
คนอะไรไร้ศักดิ์ศรี พ่อแม่เลี้ยงมายังไงถึงได้เป็นแบบนั้น
น้ำฝนหนุ่มร่างสูง นั่งมองแผ่นหลังของคนที่เดินจากไปท่ามกลางสายฝนที่แม้จะค่อยซาลงแล้ว แต่ก็ทำให้เปียกได้
ท่าทางแบบนั้น
ใบหน้าแบบนั้น
แววตาอย่างนั้น
อะไรกัน ความรู้สึกนั้นมันคืออะไร
คนที่เอาแต่เกเร เที่ยวมีปัญหากับหลาย ๆ คนไปทั่วอย่างนั้น
ไม่มีอะไรที่จะต้องไปสนใจ
แต่...........ใบหน้าที่หม่นหมอง
ดวงตาคู่นั้น
น้ำฝนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เกลียดคุณ
แต่สงสาร
ตอบไม่ได้ว่าทำไมสงสาร
หรือจะเป็นเพราะว่า วันนี้ดูคุณปูไม่เหมือนคุณ
ร่างที่กำลังเดินอย่างเชื่องช้าอยู่ตรงหน้า ไหล่ที่ลู่ลง ศรีษะที่ก้มมองพื้นถนนที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ
น้ำฝนนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น
ไม่ใช่เรื่องอะไรที่จะต้องไปสนใจสักนิด ตลอดมา ก็ถูกคุณปูแกล้งไม่ใช่เหรอ
นิสัยอันธพาล แย่
เกินจะรับได้แบบนั้น
แต่ว่า.........น่าสงสาร
หนุ่มร่างสูงใหญ่กัดปากตัวเองแน่น ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องไปสนใจไยดี คนนิสัยแย่ ๆ อย่างนั้นด้วย
"คุณปูครับ...20 บาท ใช่มั้ยครับ...ค่ารถน่ะ"
น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่ ตะโกนออกมาจากที่พักผู้โดยสาร ก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคนที่ยืนนิ่ง
ไอ้ปูเงยหน้ามองอย่างช้า ๆ
พร้อมกับที่เศษเงินในกระเป๋าของน้ำฝน ถูกเทออกมาจนหมด
เศษเงิน
ที่จะพาไปในที่ ๆ ต้องไป
เศษเงินของไอ้ฝน คนที่เกลียด
ไอ้ปู อันธพาลยืนมองภาพตรงหน้าที่ค่อย ๆ พร่าเลือน อยู่อย่างนั้น
ไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะรับเงินเอาไว้ หยดน้ำตาที่มาพร้อมกับสายฝน
ไม่มีใครรู้ว่าร่างนั้นกำลังสะอื้นไห้
"นี่ครับ...เอาไปเลยครับ..."
เศษเหรียญถูกนำมาวางไว้บนมือที่ร้อนผะผ่าว ก่อนที่ร่างนั้นจะปล่อยแขนให้ตกลงข้างตัว
ทิ้งร่างลงบนพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ เมื่อร่างกายทนแบกรับความเจ็บปวดต่อไปอีกไม่ไหว
"คุณปูครับ...คุณปูครับ...คุณปู"
ไอ้ปู นอนเหม่อมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม และหยาดฝนที่หยดลงที่ใบหน้า เหมือนร่างกายกำลังถูกกลืนกิน
หนาวสะท้านเยือกไปถึงหัวใจ
หนาว
หนาว
เจ็บ
เจ็บจังเลย
เหมือนมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงร่างกาย จนหนีไปไหนไม่ได้ เจ็บ...เพราะเข็มกำลังทิ่มแทงเข้าไปในร่างกาย
ฝังลึกเข้าไปในหัวใจ
"ปูเป็นพี่ต้องดูแลน้องให้ดีนะลูก" เสียงที่อยู่ในความทรงจำตลอดมา น้ำเสียงผะแผ่วอ่อนโยน และรอยยิ้มที่อยู่ความทรงจำเสมอ
ไม่เคยจางหายไปสักวัน
"ครับแม่" ใบหน้าคมยิ้มกว้างเมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ภาพที่เห็น...
ครอบครัว...ครอบครัวเมื่อครั้งยังอยู่กันพร้อมหน้า
ความสุข ความทรงจำสุดท้าย ที่เหลืออยู่ แม้อยากได้กลับมาไว้ในกำมืออีกครั้ง
แต่ก็รู้ว่าไม่มีทางที่จะไขว่คว้าและได้กลับมาครอบครองอีกตลอดชีวิตนี้
T^T ปูน่าสงสารอ่ะ แต่ก็ยังดีที่ไม่สบายล้มไปซะก่อน
ความคิดเห็น