[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #247 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค น้ำแข็ง-บอย (ตอน ความรู้สึกที่ถูกเปิดออก) จบ

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ตอน แชทเลิฟชาร์จรัก (ความรู้สึกที่ถูกเปิดออก) จบ


























“ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยย” ไอ้บอยตะโกนลั่นห้อง

น้ำหลบหน้ามัน

น้ำไม่เคยสบตากับมันอีกเลย

แต่ไอ้บอยก็เห็น

น้ำตาบวมทุกวัน แถมตายังแดงก่ำ จนเห็นได้ชัด
น้ำยังไม่เลิกร้องไห้
น้ำทุกข์ทรมานใจก็เพราะมัน โทรศัพท์ก็ติดต่อกับน้ำไม่ได้
น้ำไม่ออนเอ็มอีกเลย
ตั้งแต่วันที่มันพูดเลว ๆ กับน้ำ

วันก่อนไอ้บอยเห็นว่าน้ำมีแผลแตกที่มุกปาก และแก้มก็ยังช้ำ ๆ อยู่ แถมมีพลาสเตอร์แปะที่หัวคิ้วอีก มันรู้มาว่ามีคนหมั่นไส้น้ำ แล้วไปหาเรื่องน้ำหลังเลิกเรียน น้ำมันก็ไม่ยอม เลยมีเรื่องกัน เจ็บพอกันทั้งสองฝ่าย แต่เหนือกว่านั้น สิ่งที่ไอ้บอยได้รู้ก็คือ เรื่องที่ไอ้พวกเวรนั้นพูด มันหาว่าไอ้บอยเป็นเมียไอ้น้ำ
น้ำมันก็เลยโกรธ.........ที่เคยนิ่ง ๆ เฉย ๆ มันเลยซัดกันเละ

ไอ้บอยอยากจะเข้าไปถามว่าน้ำเป็นยังไงบ้าง เจ็บมั้ย แล้วหยุดร้องไห้หรือยัง

แต่มันก็ไม่กล้า
มันเป็นคนผิด ....ที่พูดไม่ดีกับน้ำ
แต่น้ำก็ยังออกรับแทนมัน

“ทำไมกูต้องเป็นคนแบบนี้ด้วยวะ..” ไอ้บอยนั่งกุมขมับ ปวดหัวจนนอนไม่หลับ มันครุ่นคิดมาหลายคืนแล้ว

ทำยังไงจะกลับไปเหมือนเดิม
ทำยังไงจะได้น้ำกลับมาเหมือนเดิม ทำยังไงดี....

ไอ้บอยแทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ตอนนี้มันไม่สนใจอะไรแล้ว

ผู้ชายก็ผู้ชายวะ.....ช่างหัวมัน ต่อไปนี้จะไม่แคร์สายตาใครอีกแล้ว ใครอยากมองยังไงก็ช่าง คิดถึงน้ำ คิดถึงแต่น้ำคนเดียว ทำไมถึงคิดถึง ทำไมถึงอยากกลับไปคุยกับน้ำเหมือนเดิม

ต่อไปมันจะไม่งี่เง่าอีกแล้ว จะไม่เบื่อน้ำอีก จะไม่สนใจว่าใครคิดยังไง ขอแค่ได้น้ำกลับมาไว้ในมือก็พอ

ขอแค่น้ำคนเดียวเท่านั้น
คนอื่นไม่เอา
คนอื่นไม่เอานะ ขอแค่น้ำคนเดียวเท่านั้น

*************************

กว่าไอ้บอยจะรู้ใจตัวเอง ไอ้น้ำก็เจ็บจนใจชาไปแล้ว ทุกวันนี้มันแทบไม่รู้ความรู้สึกอะไร แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไม เวลากลางคืนน้ำตามันไม่หยุดไหลสักที แล้วในใจก็ยังเจ็บ เหมือนมีเข็มเป็นพันเล่มมาทิ่มแทง

“น้ำ.....” หลังจากตัดสินใจทั้งคืน ไอ้บอยก็เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนที่นั่งเหม่อ ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ แต่จะมีใครทันสังเกตเห็นแววตาเศร้าโศกนั้น

ร่างสูงโปร่ง ขยับตัวไปอีกทาง น้ำแข็งมันกลัว กลัวว่าบอยจะมาบอกให้ไปห่าง ๆ รำคาญตาจะแย่แล้ว

“น้ำ.....” ไอ้บอยเรียกซ้ำ แต่ร่างสูงก็ยังคงก้มหน้านิ่ง

“น้ำ....เรื่องนั้น.....” ไอ้บอยนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับร่างสูงโปร่ง

“ขอโทษครับ....ต่อไปจะพยายามไม่ให้ต้องเห็นหน้าอีก..” น้ำแข็งพูดเสียงสั่น เอาอีกแล้ว น้ำตามันจะเริ่มไหลอีกแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นยืน เตรียมเดินผละจาก ไม่อยากให้บอยต้องรำคาญตา

แต่มือของอีกคนกลับเหนี่ยวรั้งไว้

“เราชอบน้ำ.....เรารักน้ำ....ยกโทษให้เราเถอะนะ...เราชอบน้ำจริง ๆ ..ต่อไปจะไม่ทำให้น้ำเสียใจอีก เราชอบน้ำแข็งคนนี้ที่สุด..จะไม่ปากหมาอีกแล้ว..ใครจะมองยังไงก็ช่างแต่เราชอบน้ำ เราไม่สนใจใครแล้ว เรารักน้ำนะ...รักจนจะเป็นบ้าตายแล้ว..ตั้งแต่วันนั้นที่เราทำน้ำร้องไห้...เราก็ไม่มีหน้าจะไปมองใครได้แล้ว น้ำยกโทษให้เรานะ..กลับมาเหมือนเดิมได้มั้ยน้ำ ...เราขอร้อง..”

ทั้งที่ไม่รู้จะพูดอะไร แต่พอเจอหน้าไอ้บอยกับพูดได้ไม่มีหยุด หลายวันมานี้ที่มันอัดอั้นตันใจจนแทบจะเป็นบ้า เพราะน้ำที่ทำให้มันต้องเป็นแบบนี้ น้ำคนเดียวเท่านั้น ที่มันจะเทใจให้จนหมด ขอแค่ น้ำยกโทษให้มัน ขอแค่นั้น

ร่างสูงโปร่งยืนมองร่างของคนตรงหน้านิ่ง

น้ำแข็ง ................ ตาฝาดอีกแล้วใช่มั้ย......

ร่างสูงกระพริบตาซ้ำอีกหลายครั้ง ปล่อยให้หยาดน้ำตาหลั่งรินลงมา

ปฏิกิริยาของร่างกายอีกแล้วใช่มั้ย ที่จะทำตามหัวใจ..แต่ตอนนี้ใจไม่ได้เจ็บอีกแล้ว
แต่น้ำตากลับรินไหล
เป็นเพราะอะไรกัน ทั้งที่หัวใจมันพองโตขึ้นมา เหมือนบอลลูนถูกอัดแก๊ซ
มันพองจนคับแน่นภายในอก

บอย.....
กลับมาแล้วงั้นเหรอ
เขายังมองบอยอยู่ต่อไปได้ใช่มั้ย.....
คนตัวเล็กกว่า
โน้มคอคนที่สูงกว่าให้เข้าใกล้

กอดรัดร่างสูงที่สะอื้นไห้นั้นเอาไว้

ช่างมันแล้ว
ใครจะมองยังไงก็ช่างมัน ไม่สนใจสายตาใครอีกแล้ว

ไอ้บอยหลับตาลง

ซึมซับความรู้สึกของน้ำที่ถ่ายทอดมาถึงใจมัน
ต่อไปนี้จะไม่ทำให้น้ำร้องไห้เสียใจอีก

“บอยรักน้ำนะ...” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยบอกกับร่างสูงที่โน้มตัวลงมาให้มันได้กอด
“เราก็รักบอย...” น้ำแข็งตอบกลับ

แม้จะมีคนมุงดูด้วยความสนใจ แต่ไม่นานคนเหล่านั้นก็สลายตัวไป เหลือแต่คนที่เดินผ่านมาผ่านไปเท่านั้นที่หยุดดู แล้วไม่นานเขาเหล่านั้นก็ผ่านไป แล้วเรื่องอะไร ไอ้บอยต้องไปสนใจคนพวกนั้นด้วย ในเมื่อคนที่มันรักยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน

น้ำ......แข็ง.....
น้ำแข็งที่จะจับแน่นอยู่ในใจไอ้บอยตลอดไป

และจะไม่ปล่อยให้น้ำแข็งละลาย
เพราะคนที่แวะผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

มันอยากให้น้ำแข็งคนนี้....ห่อหุ้มหัวใจของมันไว้
ตลอดไป

**************************