คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #244 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค น้ำแข็ง-บอย (ตอน แชทเลิฟชาร์จรัก)
"ดูไอ้น้ำแข็งดิวะ....พี่ท่านโคตรนิ่งจนน่ากลัวเลยว่ะ" กิตติวัฒน์หรือบอย นักศึกษาแผนกอิเลคทรอนิกส์ ยืนถือถุงโอเลี้ยงจับกลุ่มคุยกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ข้างโรงอาหารใกล้โรงฝึก
คนที่ถูกพูดถึงเหมือนมีหูทิพย์ได้ยิน หันมองเพื่อนต่างแผนก และก็มองผ่านไป ไม่เคยสนใจผู้คน พันธวัฒน์ก็เป็นคนแบบนี้ ไม่ค่อยพูด และเหมือนไม่สนใจคนรอบข้าง หาเพื่อนสักคนไม่มี เลิกเรียนถอดช็อป พับเก็บใส่กระเป๋า นั่งรถเมล์กลับบ้าน ทำตัวเหมือนคนปกติธรรมดาทั่วไป ไม่เคยมีเรื่องมีราว เงียบขรึม และเฉยชากับสิ่งรอบข้างอยู่เสมอ
เขาและบอย ต้องมีเหตุบังเอิญให้พบกันบ่อย ๆ ระหว่างเปลี่ยนคาบห้องเรียนที่มีอยู่อย่างจำกัด ทั้งที่เห็นหน้ากันบ่อย ๆ แต่ก็ไม่เคยพูดกัน จนกระทั่งวันหนึ่ง
--------ผมเป็นคนที่นั่งโต๊ะนี้ ห้องนี้ ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร
แต่แค่อยากมีเพื่อนสักคน...ถ้าคุณได้อ่าน
ช่วยตอบและ..ส่งกลับคืนที่เก่าด้วย----------
กิตติวัฒน์บังเอิญเหลือบไปเห็นเศษกระดาษในโต๊ะที่ถูกขยำยับยู่ยี่และด้วยความง่วงระหว่างที่อาจารย์บรรยายเรื่องวงจรไฟฟ้า เขาเหลือบไปเห็นเศษกระดาษนั้นเข้า
กะว่าจะเอามาปาหัวเพื่อนอีกคนเล่น แต่ก็แกะมันออก และได้พบกับข้อความในกระดาษแผ่นเล็ก ๆ
เขาค่อยจรดปากกาเขียนข้อความตอบไป ด้วยความนึกสนุก
-------ผมก็เป็นคนที่นั่งโต๊ะนี้เหมือนกัน...แต่ไม่อยากได้เพื่อน..อยากได้แฟนมากกว่า 55555-------
ไอ้บอยเขียนข้อความตอบกลับไป คงจะมีใครกล้าตอบกลับมาหรอกนะ เขียนชัดขนาดนี้
เพราะถ้ามันตอบกลับมาก็แสดงว่ามันเป็นเกย์อะดิ ห้องนี้มีแต่ผู้ชายมาเรียน ถ้ามันตอบกลับมาก็ฮาล่ะ
กิตติวัฒน์หัวเราะด้วยความถูกใจ ก่อนจะยัดกระดาษเข้าที่เดิม ทนกล้ำกลืนกับวิชาที่น่าเบื่อต่อไป
********************************
-----ได้สิ---เรามาเป็นแฟนกันเถอะ....
อยากคุยกันแอดเมลมาหาผมนะ...ผมให้เมลไว้แล้ว
บ่ายสามนะ...ผมจะรอคุยกับคุณ-------
กิตติวัฒน์หยิบกระดาษแผ่นเดิมขึ้นมาดู และปรากฎข้อความตอบกลับ
ไอ้หมอนี่มันท่าจะบ้า
อยากคุยเหรอวะ เดี๋ยวได้คุยแน่
บ่ายสามโมงเย็นวันนั้น ไอ้บอยรีบกลับบ้าน และแอดเข้าไปคุยกับเจ้าของอีเมลล์ แอดเดรสที่เขาได้รับ
สวัสดีครับ
สวัสดีครับ
น้ำครับ
อ๋อผมก็บอยครับ อยากเป็นแฟนผมเหรอ
อยากสิ...เรามาเป็นแฟนกันเถอะ
ไอ้บอยมองหน้าจอที่พิมพ์กลับไปกลับมา ไอ้หมอนี่ประสาทเสื่อมชัวร์เลย มาขอผู้ชายเป็นแฟน อย่างนี้ต้องเล่นกับมันหน่อยแล้ว
ตั้งแต่บ่ายสามวันนั้น ไอ้บอยต้องรีบกลับบ้านมาคุยกับคนที่ใช้ชื่อว่าน้ำตลอด ไอ้หมอนี่คุยเก่งและดูร่าเริงดี
นิสัยหลายอย่างก็พอกล้อมแกล้มคุยกันได้ เพราะว่าเด็กช่างเหมือนกันเลยคุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ได้เรื่อย ๆ
มารู้ตัวอีกที ก็ผ่านไป 1 เดือน ทั้งที่คุยกันตลอดโดยไม่เคยเจอหน้ากันสักครั้ง รู้ว่าอยู่สถาบันเดียวกัน แต่ไม่รู้ว่าแผนกไหน ห้องไหน เพราะห้องที่เก็บกระดาษแผ่นนั้นได้ มีคนนั่งสลับวนกันไปมั่วไปหมด ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แต่ที่สะดุดใจที่สุด
---ไอ้น้ำแข็ง....ไอ้คนเย็นชา...ปิศาจหน้าเฉย-----
ไอ้บอยเจอมันที่ทางเดิน และสบตากับมัน มันนิ่งและเฉย และมันเป็นหนึ่งในผู้ที่เขาไปแอบเห็นว่านั่งโต๊ะที่เขานั่ง
ถ้าเป็นไอ้น้ำแข็งคงจะตลกน่าดู เพราะน้ำที่ไอ้บอยรู้จัก ทั้งร่าเริงทั้งคุยสนุก แบบไอ้น้ำแข็งเหรอ....โน่นเลย...ร้อยโยชน์
****************************
กลับบ้านไม่ทันแน่เว้ยวันนี้ กลัวว่าน้ำจะรอ
ใช้เน็ตโรงเรียนนี่แหละว้าาาาาาาาา
กิตติวัฒน์รีบวิ่งกระหืดกระหอบไปที่ห้องอินเตอร์เน็ตของสถาบัน คนเล่นกันเยอะแยะ
ทำไงดี กว่าจะได้โต๊ะก็คงอีกนาน
รอก็ได้วะ
ขณะที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อย ๆ เขาก็เหลือบตาไปเห็น ไอ้น้ำแข็งหน้าเย็นชาคนนั้นที่นั่งอยู่ในบล็อค ท่าทางมันยิ่งเคร่งเครียดเวลามองหน้าจอคอม
ดูรูปโป๊อยู่หรือไงวะ...อยากรู้จริง..ถ้ามันดูรูปโป๊หน้ามันจะเป็นยังไง
ไอ้บอยนั่งคิดไปเรื่อยเปื่อย และแอบหัวเราะเบาๆ
อ่ะ...โต๊ะนั้นลุกนี่หว่า...เสร็จโจร
กิติตวัฒน์รีบเข้าไปชาร์จที่นั่ง และก็ได้สมใจ เฮ่อ รอตั้งนาน เกือบไม่ได้แล้วไงล่ะ
เมื่อเข้าสู่โปรแกรมเขาก็พบว่าน้ำมาออนไว้ก่อนแล้วจริง ๆ
มาเร็วตรงเวลาเป๊ะเลยนะ น้ำ
ไอ้บอยรีบแอดกลับและขอโทษคู่สนทนาของตัวเอง
ขอโทษนะวันนี้มาช้า....
เขาพิมพ์ข้อความกลับไปหาคู่สนทนา หนึ่งเดือนมานี้ เขารู้สึกว่าตัวเองแปลก ๆ ไป ตั้งแต่ได้คุยกับน้ำ เขารู้สึกชอบที่ได้คุย และอยากจะรู้ว่าน้ำเป็นใคร ถ้าไม่ติดว่าน้ำเป็นผู้ชาย เขาก็คงขอน้ำเป็นแฟนแล้ว คนอะไรคุยกันได้ทุกเรื่อง เข้าใจไปซะทุกอย่าง แต่พอนัดเจอ น้ำก็ปฏิเสธไม่ยอมมาเจอเขาสักที
ขณะที่พิมพ์ข้อความหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน เขาก็บังเอิญเหลือบตาไปเห็นไอ้น้ำแข็งที่นั่งอมยิ้ม ตาจ้องเขม็งอยู่ที่หน้าจอ
ยิ้มได้ด้วยเหรอว้าาาาาาาา มันทำอะไรวะ
อยากรู้จริง ๆ
ไวเท่าความคิด ไอ้บอยรีบเอากระเป๋าวางไว้บนพนักและค่อย ๆ เดินลัดออกมาที่โต๊ะข้าง ๆ นั้นโดยไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตเห็น
แอบดูรูปโป๊แน่เลยเว้ย
ขอดูด้วยคนเดะ ฮ่า ฮ่า อ่า
ร่างเล็ก ๆ นั้น แกล้งเหลือบสายตามองจากด้านหลังของคนที่เขาตั้งฉายาให้ว่าน้ำแข็ง
แล้วก็ต้องอ้าปากค้างอุทานออกมา
"เฮ้ยยยยยยยย" ร่างเล็กนิ่งงัน ส่งผลให้คนที่นั่งยิ้มอยู่รู้สึกตัวหันมาหาทันที
"มึง...มึง.." ไอ้บอยพูดอะไรไม่ออก เมื่อเห็นข้อความที่ปรากฎหน้าจอ เขาออกวิ่งทันที ทิ้งกระเป๋าไว้ที่ห้องอินเตอร์เน็ตของโรงเรียน และวิ่งออกมาด้วยความเร็ว
"เดี๋ยว....เดี๋ยวก่อนบอย..." ร่างสูงของอีกคนวิ่งตามออกมาทันได้เห็นใบหน้าสับสนของอีกฝ่าย และต้องรีบรั้งแขนเล็ก ๆ นั้นเอาไว้
"เราขอโทษ..เราขอโทษบอย..เราขอโทษ..." ร่างสูงนั้นละล่ำละลักบอก เขาแอบชอบเพื่อนต่างคณะคนนี้มานาน
แต่เพราะไม่อยากให้ใครต้องรู้ว่าเป็นแบบนี้ จึงได้ทำแบบนี้ เขารู้ว่าบอยและเขาได้นั่งโต๊ะเดียวกัน แม้มีความหวังเพียงน้อยนิดเขาก็ทำอะไรบ้า ๆ ลงไป โอกาส 1 ในล้านที่เขาจะได้รับ แต่เขาก็ได้รับมันมา เขาได้คุยกับบอย คนที่ใฝ่ฝันคนที่ไม่เคยคิดว่าจะได้แม้แต่จะพูดคุยกัน บอยไม่เคยรู้เลยว่าเขาเขียนข้อความในกระดาษแผ่นนั้นยังไง
มันเต็มไปด้วยความหวัง หวังว่าบอยจะได้อ่านมัน
"รู้ตั้งนานแล้วสิ...ว่าเป็นกูอ่ะ..." ร่างเล็กนั้นมองมาอย่างเอาเรื่อง เคยอยากรู้ว่าน้ำที่คุยด้วยเป็นใคร ทั้งที่รู้ว่าน้ำเป็นผู้ชายแต่ก็ยังคุยได้ต่อ เขาน่าจะยอมรับในจุดนี้ได้ แต่เขากลับไม่อยากยอมรับ น้ำที่เขาคุยด้วย กับไอ้คนที่ชื่อน้ำแข็งตรงหน้า มันต้องไม่ใช่คนเดียวกัน
"รู้...เพราะรู้ว่าเป็นบอยเราถึงคุย...เราขอโทษ" ไอ้น้ำแข็งหน้าเย็นชา ที่เขาเคยคิดว่า มันไม่แสดงความรู้สึก กลับทำหน้าอย่างกับคนจะร้องไห้เสียให้ได้ หน้าซีดเผือดแทบไม่มีสีเลือด
"อ๋อ..มึงเลยสนุก...แล้วก็คิดว่ากูเพี้ยนล่ะสิ" กิตติวัฒน์เองรู้สึกโกรธมากที่สุด เหมือนกับเป็นคนบ้า คนโง่
"ไม่สนุกเลย...เรารักบอย...ชอบบอยมากขึ้นทุกวัน ๆ แล้วอย่างนี้เราจะสนุกได้ยังไงที่ต้องปิดบัง เวลาที่เจอบอยเราต้องคอยหลบตา...ทำเหมือนไม่มีอะไร...ทั้งที่เรา...ทั้งที่เราแทบอยากเข้าไปบอกว่า เราไงบอย...เราไง...น้ำแข็งที่บอยอยากเจอ...แต่เรารู้ว่า..กลุ่มบอยเกลียดเรา...แล้วจะให้เราทำอย่างนั้นได้ยังไง" แววตาร้าวรานตัดรอนที่มองมา จริงจังจนไม่สามารถคิดได้ว่าเป็นคำพูดโกหกสักนิด
"คนที่คุยด้วย....คือนายจริงๆ หรือเปล่า...คนที่สนุกร่าเริงแบบนั้น..ปลอบใจเรา เข้าใจเรา...คือนายหรือเปล่า" เพราะความไม่มั่นใจทำให้กิตติวัฒน์ต้องถามออกไปอย่างนั้น ความโมโหเมื่อครู่หายไปเกินครึ่งเมื่อสบนัยย์ตาโศกของคนตรงหน้า
"เราพูดไม่เก่ง...แสดงความรู้สึกไม่เป็น...แต่เราก็เป็นแบบนั้นจริงๆ นั่นคือตัวตนของเรา" น้ำแข็งพยักหน้ายอมรับ ใบหน้าหมองเศร้าลงอีก ต้องเสียบอยไปงั้นเหรอ บ่ายสามโมงตรงของทุกวันจะไม่มีความหมายอีกแล้วงั้นเหรอ
"ก็...ถ้าอย่างนั้น...ก็..ก็หัดคุยกับเราแบบนั้นก็ได้นี่" ไอ้บอยอ้อมแอ้มตอบ ก็ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วนี่ คุยกันไปตั้งขนาดนั้นแล้ว จะเลิกคบง่าย ๆ มันก็จะเป็นการตัดรอนกันเกินไป
"อย่ามายิ้มนะเว้ย...ไม่ใช่ว่าเป็นเกย์นะ...แค่ลองคบเป็นเพื่อนแค่นั้นนะ" ไอ้บอยรับสกัดดาวรุ่งทันที เมื่อเห็นร่างสูงนั้นยิ้มกว้าง
"จริงเหรอ...ดีใจจังเล้ยยยย" น้ำแข็งกระโดดกอดคนตัวเล็กกว่าทันที ดีใจจนบอกไม่ถูก อย่างน้อย ตอนนี้ก็ได้คุยกันตรง ๆ แล้ว ไม่ต้องคุยกันผ่านตัวอักษรแล้ว
"เฮ้ยยยยยยยยย " กิตติวัฒน์เงื้อเท้าขึ้นถีบคนที่โถมเข้าหา ยันออกจนสุดแรง
"โอ้ยยยยยยยยยย " ไอ้คนตัวสูงกว่ากระเด็นออกห่าง ลงไปทรุดอยู่กับพื้น
"คุยด้วยไม่ใช่ว่าให้กอดนะเว้ย...." ไอ้บอยเดินลิ่ว ๆ กลับไปเอากระเป๋าที่ลืมไว้ โดยมีคนที่เคยถูกเรียกว่าไอ้น้ำแข็ง หน้าเย็นชา ของเขาวิ่งตาม
อีกนานเว้ย
อีกนาน
ใครมันจะยอมเป็นเกย์ง่าย ๆ กันวะ
ฝันไปเหอะ
................................................
หายไปนาน ภาคนี้จะเป็นภาคสุดท้ายของซีรีย์นี้แล้วนะคะ
แต่ยังมีสเปต่ออีกเพียบ อยากรู้จริงๆว่ายังมีใครรออ่านอยู่รึเปล่า
ความคิดเห็น