[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #230 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค มังคุด-พันซ์ ( ตอน คนที่สนใจ )

 ตอน คนที่สนใจ

“เหี้ยพันซ์....สงสัยสบู่เข้าตากูเนี่ย....แม่งแสบตาน้ำตาไหลเลย...ฮ่า ฮ่า ฮ่า มุกเว้ย ขำป่าว....”

นายมังคุด ณ แผนกโยธา แก้ผ้ายืนอยู่ต่อหน้าเพื่อน และหัวเราะเก้อ ๆ มึน ๆ ก่อนจะรีบเผ่นกลับเข้าห้องน้ำด้วยความอาย หลังจากก้มมองสภาพตัวเอง กูเอ้ยกู ทำไมทะลึ่งพุ่งออกมาอย่างนี้วะ เสื้อผ้าแม่งก็ไม่ใส่ ชีเปลือยเลยนะนั่น ถึงเพื่อนกัน แต่มันก็ทุเรศนะ ถึงจะเคยจับ ๆ หรือดูกันมาบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ในสภาพไม่เมาอย่างนี้

รักคุดนั่งกุมขมับตัวเองอยู่ในห้องน้ำ โดยมีไอ้พันซ์ตะโกนเสียงดังลั่นอยู่นอกห้อง

“แม่งฝุ่นเหี้ยเข้าตากู.....กูขยี้แล้วน้ำตาไหลเลย....มึงก็รีบออกมาเร็ว ๆ ดิเหี้ยคุด....กูจะอาบน้ำแล้ว.....”

เสียงถีบประตูปึงปังหน้าห้องทำให้รักคุดมานั่งเล่นบทนางเอกต่อไม่ได้ จึงต้องเดินไปเปิดฝักบัวอาบน้ำด้วยความเร็วจะมาเล่นบทโศกต่อไปไม่ได้อีก

“เออ กูรู้แล้วสัตว์นี่....ถีบประตูให้แม่งพังเลยไป๊.....”

แม้ว่าเสียงประตูปึงปังจากข้างนอกจะทำให้มังคุด หวาดหวั่นบ้างเล็ก ๆ แต่คนที่อยู่ข้างนอกคงยิ่งกว่า

เพราะเตะประตูไป เขินไป

เตะอีกครั้ง ก็อาย ๆ ยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก กลัวว่าไอ้คุดแม่งจะเปิดประตูออกมาจริง ๆ

ใครว่าไอ้คุดมันตัวดำวะ

แขนมันสิดำ มันดำเฉพาะช่วงแขนขึ้นไป ดูตัวมันสิ ผิวตัดกับสีผิวที่โผล่พ้นเสื้อมาอย่างกะอะไรดี
เป็นเพราะต้องตากแดดตากลมเล่นฟุตบอลตอนกลางวันหรือเปล่า มันถึงได้ดำขนาดนั้น

ผิวขาว ๆ ที่มีรอยแดงๆ ตามตัว
เอวบาง ๆ
น่ารักน่ากอด............อย่านะมึง อย่าทะลึ่งวิ่งออกมาแบบเมื่อกี้อีกนะ กูเคาะไม่จริงจังนะ ออกมามึงเสร็จกู กูไม่รู้ด้วยนะไอ้ห่าคุด......

หนุ่มคลีโอสุดหล่อ เดินกลับมานั่งที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงนอน หลับตาลงอย่างต้องการระงับความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาอีกแล้ว

เห็นไอ้คุดแก้ผ้าแล้วมีอารมณ์อย่างว่า
ไม่ได้กรึ่ม ๆ ไม่ได้เมา ๆ อีกต่างหาก

แต่............

“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เหี้ยคุด....อาบห่าอะไรนักหนาวะ....แม่งเอ้ย......รีบออกมาซะทีสิวะ.....ไอ้คุดเอ้ย...ไอ้ห่าแม่ง....” ปากตะโกนด่าแต่ได้แต่ภาวนาขออย่าให้ออกมาเลย

และมังคุดมันก็โผล่พรวดออกมาทันที ในสภาพดีกว่าเมื่อครู่ที่ผ่านมา

แต่ว่ามันยิ่งดู

น่ารักน่าฟัดยิ่งกว่า

“เรียกหาพ่อมึงนักหนาเหรอ.....ควายพันซ์....มึงดูเลยรอยเหี้ยอะไรมึงเนี่ย.....ฝีมือมึงเลยไอ้พันซ์....หน้ากูยิ่งเหี้ย ๆ อยู่.... แล้วกูจะไปไหนได้เนี่ย....” รักคุดมายืนอยู่ต่อหน้าเพื่อนแล้วก็กร่นด่าไม่ยอมหยุด และยังเดินวนไปวนมาในห้อง ค้นหาเสื้อผ้ามาแต่งตัว เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปั้นหน้าให้ดูธรรมดาที่สุด

“รอยเหรอ...มึงก็ใส่เสื้อปิด ๆ หน่อยดิไม่มีใครสังเกตหรอก....หน้ามึงคงไม่มีใครอยากมองนักหรอกไอ้คุด...ยังไงเขาก็มองกู....ไม่มองมึงหรอก...ควายเอ้ยกลัวเหี้ยอะไรมากมายล่ะมึง....”

ไอ้พันซ์ผงกหัวขึ้นและปรือตามองคนที่แต่งตัวอยู่ปลายเตียง ห่างออกไป

“ควายเหอะ....ไม่รับผิดชอบหนูเลยนะพี่พันซ์....เมื่อคืนออกจะรุนแรง...เร่าร้อน....ทีนี้ทำเป็นไม่รู้จัก
คิดจะฟันหนูแล้วทิ้งเหรอพี่พันซ์....ฮ่า ฮ่า ฮ่า อ่า”

รักคุด ณ แผนกโยธา ยืนก้มหน้าด้วยความอาย แต่ก็ยังไม่เลิกพูดอะไรทุเรศ ทุเรศ ออกมา ถ้าไม่ทำอย่างนี้มันจะยิ่งเป็นที่สังเกต แล้วก็ยิ่งจะน่าสงสัยไปกันใหญ่

และคงไม่ต่างจากพันซ์เท่าไหร่ ที่ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี ได้แต่แกล้งหลับตา ทำเหมือนง่วงนอน ไม่ใส่ใจอะไรนัก

.....ไอ้มังคุด...ตัวดำ....หน้าตาก็งั้น ๆ

แต่ข้างใน......ผลมังคุดเวลาปลอกเปลือก
ทั้งขาวผ่องนวลเนียน
นุ่มนวลน่าสัมผัส
และยังมีรสชาติหวาน ๆ อีกต่างหาก
มิหนำซ้ำยังมีสรรพคุณทางยาอีก

มีแต่คุณทั้งนั้น ถึงเปลือกจะไม่สวยไม่น่ารักก็เถอะ

“คุด...จะกินอะไรหรือเปล่า...ออกไปคงไม่ค่อยดี...เดียวรอให้รอยจาง ๆ หน่อยดีกว่ามั้ย...มึงจะกินอะไรล่ะ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง......”

หนุ่มคลีโอลุกพรวดพราดขึ้นมองเพื่อนที่เอาผ้าขนหนูไปตากที่ระเบียงและกำลังเดินเข้ามาภายในห้อง

“รับผิดชอบหนูแล้วเหรอพี่พันซ์...หนูอยากแดกพิซซ่าสั่งให้หนูหน่อยสิ....ถาดใหญ่นะพี่พันซ์ ถาดกลางหนูกินไม่อิ่ม....ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

มังคุดเดินมานั่งข้าง ๆ เพื่อน และแกล้งกระพริบตาปริบ ๆ และหัวเราะร่า

“เออ...ได้...สองถาดเลยมั้ย...สั่งมาแล้วแดกให้หมดนะมึง....จะได้มาเล่นตลกให้กูดู...”

ไอ้พันซ์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดหมายเลขและสั่งอาหารมากิน ก่อนจะวางสายและหันหน้ามามองคนที่มองหน้าอยู่ก่อนแล้ว

“มองหน้าพี่ติดใจเหรอน้อง....พี่ยิ่งหล่อ ๆ อยู่นะ.....มองเข้าไปดิ..เผื่อความหล่อจะไปติดบ้าง ดีมั้ยวะฮ่า ฮ่า ฮ่า”

แซวให้ตลก แซวให้ขำ และก็ขำจริง ๆ

ไอ้คุดนั่งขำ ขำจริง ๆ มีเล่นมุกด้วยนะเนี่ย เออสิวะ ไม่หล่ออะนะ หน้าก็ขี้เหร่ มองไปเหอะเผื่อความหล่อจะกระเด็นมาติดบ้าง ท่าจะดี
เผื่อชาตินี้ไอ้พันซ์จะหลงผิดมาชอบ

“มึงหล่อไม่เท่าพี่คีหรอก.....กูไปมองพี่คีดีกว่า...เหี้ยเอ้ยกูคิดถึงเขาจริง ๆ เลยว่ะ ป่านนี้พี่คีคงนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่บ้านแน่ ๆ เลยว่ะ.....มึงไม่ได้ครึ่งหนึ่งของเขาหรอกควายพันซ์เอ้ย....ตลกเว้ย”

ไอ้คุดลงไปนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะพูดอย่างที่ใจคิดออกไป

ได้ผลอย่างชะงัด คนที่นั่งอยู่จ้องกลับมาตาขวางทันที จากที่ยิ้ม ๆ อยู่ ก็หน้าบึ้ง รู้สึกหงุดหงิดและโมโหขึ้นมา

“เหี้ยเอ้ย....รักคนมีเจ้าของ...เขาไม่มองมึงหรอกไอ้คุด....มึงอ่ะรักคุดไปเหอะ..ได้แต่แอบมองเขาอยู่นั่นแหละ โง่”
โดนดูถูกมาก ๆ เข้าก็คงทนไม่ไหวเหมือนกัน รักคุดนอนมองเพดานห้อง ใคร่ครวญทบทวนเรื่องต่าง ๆ ไปมาก่อนจะตัดสินใจพูดบางสิ่งออกไป ไม่ได้จงใจให้มันตลกหรือเป็นเรื่องล้อเล่นเลยสักนิด

“เออสิวะ ก็ไม่หล่อนี่หน่า....ใครเขาจะมาสนคนหน้าตาอย่างกู....เขาก็ชอบมึงกันทั้งนั้นหละ แล้วทำไมมึงไม่หาแฟนล่ะ กูชอบผู้ชายนะมึง...ไม่กลัวสักวันกูจะมาชอบมึงเหรอ....รู้อย่างนี้แล้วไปห่างๆ กูไม่ดีกว่าเหรอพันซ์”

คำพูดนั้นมันอะไรกัน จะบอกว่าให้ไปห่าง ๆ หรือยังไง ทำไมไม่อยากอยู่ใกล้กันเลยเหรอ จะให้มีแฟนหรือไงวะไอ้คุดแม่งพูดจาแบบนี้หาเรื่องกันนี่หว่า

“เรื่องของกู...กูหาเมื่อไหร่ก็หาได้...ไม่เหมือนมึงหรอก....หน้ากูหล่อนี่หว่า...”

กี่ครั้งแล้วที่พูดจาทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ แต่ก็ยังจะพูด ยังจะเอ่ยออกไป
ใบหน้าของคนที่นอนมองเพดานอยู่หมองลงไปอย่างถนัดตา ก่อนจะทอดสายตามองมาที่คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

“ขอโทษทีเหอะที่หน้าตาเหี้ย....กูกลับแหละพันซ์....”

ร่างนั้นลุกขึ้นทันที และจะก้าวลงจากเตียง

“เฮ้ยคุด....มึงโกรธกูเหรอ...กูขอโทษ....มึงโกรธเหรอ...”

พันซ์ดึงแขนของเพื่อนเอาไว้และเอ่ยถามด้วยความเร็ว ขอโทษแล้วนี่ไง จะกลับจริง ๆ หรือไง ก็ไหนว่าไม่กล้าจะออกไปข้างนอกยังไงล่ะ แล้วเดี๋ยวพิซซ่าก็จะมาส่งแล้วด้วย จะไม่กินก่อนเหรอ

“เปล่า...กูไม่ได้โกรธหรอก...ไม่มีใครเขามองกูหรอก.....รอยเหี้ยอะไรกูไม่สนใจหรอก....แค่หน้ากูยังไม่มีใครอยากมองเลยด้วยซ้ำไปมั้งกะอีแค่รอยแค่นี้...จะอะไรนักหนา...กูกลับแหละนะ....”

แม้จะพยายามลุกขึ้นแต่มือของอีกคนก็ไม่ยอมปล่อยแขนเลยสักนิด

“คุด...โกรธจริง ๆ ด้วยนี่....ขอโทษนะ...กู...เอ่อ...เรา...ขอโทษว่ะ...นะ...”

หนุ่มคลีโอ หน้าซีดเผือด อยากจะร้องขอให้อย่ากลับ และสำนึกผิดจริง ๆ ใครจะรู้สึกดีที่ทำให้คนที่รักต้องเสียใจด้วยคำพูดแบบนี้

แต่แค่ชั่วเวลาไม่ถึงนาทีก็ได้เห็นใบหน้าของคนที่กลั้นยิ้มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

“ไอ้คุด....มึงแกล้งเหรอ...ไอ้เหี้ยนี่ไม่ได้โกรธจริง ๆ นี่หว่า....” พันซ์หัวเราะออกมาได้ และเอื้อมมือไปขยี้ผมของเพื่อนเล่นด้วยความมันเขี้ยว แม่งแกล้งนี่หว่า ไอ้คุด แสบมากเลยมึง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำเว้ย โดนหลอกนี่หว่า คนหล่อนี่มันโง่จริง ๆ ...” ได้ทีไอ้คุดก็ขี่แพะไล่ซะอย่างนั้น และก็หัวเราะด้วยความสะใจ อย่างน้อยไอ้พันซ์มันก็ง้อ มันง้อ ทั้งที่มันทำเป็นไม่สนใจก็ได้ แต่มันก็ง้อ

“เออ....กูโง่นี่..ถ้าไม่แคร์กูก็ไม่ง้อมึงหรอก....เหี้ยนี่ ถ้ากูไม่สนใจมึงกูก็ไม่ง้อหรอกไอ้คุด....ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

พันซ์หัวเราะอย่างดีใจ และก็หยุดนิ่งทันทีเมื่อคนที่หัวเราะอยู่ก่อนหน้านี้ หันกลับมามองอย่างคาดไม่ถึง

“แคร์กูเหมือนกันเหรอมึง....สนใจกูด้วยเหรอ....”

*******************************************