[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #211 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ถิง - เน่ (ตอน ขอแค่ผัน.....ให้ฉันรักเธอ 8 )

 ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 8








“ทำไมคำนวณไม่ได้วะ...ทำมายยยยยยยยย ฮืออออออออ “

สองคืนแล้วที่ไอ้ถิงไม่ได้กินไม่นอน เอาแต่คำนวณตัวเลขบนกระดาษซ้ำไปซ้ำมา

ยิ่งพยายามจะเขียนแบบแปลนให้เหมือนไอ้บ้านั่นก็ยิ่งเขียนไม่ได้
เหลาดินสอจนคัตเตอร์บาดมือจนต้องเอาพลาสเตอร์ยาปิดแผลถึงสองนิ้วแล้ว

คิดจนหัวแทบแตก แต่ก็คำนวณออกมาไม่ได้สักที เกินปัญญาที่จะเกิดได้อีก
จนต้องร้องไห้ออกมาด้วยความแค้นใจ

และยังคงใส่ชุดนักเรียนของสองวันก่อน หน้าตาไม่ได้ล้าง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง
ก่อนจะปาดน้ำตาของตัวเองออก โกยทุกอย่างที่กระจัดกระจายเต็มโต๊ะเข้ากระเป๋า

และเดินออกจากบ้านมาทันที

ขึ้นรถเมล์ในสภาพง่วงนอนที่สุด และโทรมสุดขีด

จนถึงสถาบัน แล้วก็สะพายกระเป๋าวิ่งเข้าไปในสถาบัน

วิ่งไล่ตามหาไอ้บ้านั่น ที่ทำให้คำนวณปริมาตรไม่ได้.....
อดนอนมาสองวันแล้ว....จะทำยังไงดี

และในเวลาไม่นาน ไอ้ถิงก็ได้เห็นใครคนนั้น เดินหัวเราะมากับเพื่อน เสียงหัวเราะที่คุ้นเคย

ร่างสูงวิ่งเข้าไปหาไอ้บ้านั่น

และกระชากคอเสื้อถามด้วยความโมโห

“มึงมีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่.....กูคำนวณมาสองคืนแล้ว....ทำไมกูคำนวณไม่ได้วะ”

ใบหน้าของคนที่ไม่รู้จัก คำพูดที่ไม่เข้าใจ

เพื่อน ๆ ของคนที่โดนกระชากคอเสื้อ กรูกันเข้ามาแยกไอ้ถิงออกห่าง
แต่ร่างนั้นกลับดิ้นรนเข้าหาคนที่ทำให้มันไม่ได้นอนมาติดกันสองคืน

“กูคำนวณมึงไม่ได้.....ทำไมวะ...ทำไมละเว้ยยยยยยยยยยยยย”
ขนมโดเน่ที่เคยอารมณ์ดี ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ
ไอ้ห่านี่เป็นใครวะ มาหาเรื่องกูแต่เช้าเลย เมายาหรือเปล่าวะ

แค่คิดว่าจะกระชากคอเสื้อกลับ แต่ร่างนั้นกลับหมดเรี่ยวแรงไปดื้อ ๆ

ทิ้งกายลงซบที่ไหล่กว้าง ก่อนจะนั่งลงอย่างช้า ๆ

เพราะความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียและไม่ได้กินอะไรสองวันเต็ม ทำให้ไอ้ถิงถึงกับหน้ามืด
และสลบอยู่แทบเท้าคนที่มันคำนวณปริมาตรอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เอ้ยยยยยยยยยยยยย เหี้ยเป็นไรไม่รู้อ่ะ...ช่วยแม่งหน่อยเร็ว...เมายาป่าววะไอ้เหี้ยเอ้ย”

หลายคนพยายามจะเข้ามาช่วย แต่ไอ้เน่กลับเป็นคนแรกที่อุ้มร่างนั้นขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
และพาไปยังห้องพยาบาล

อุ่นจัง......

หนาวมาก ๆ หนาว จัด ๆ มาสองวันแล้ว

แต่พอได้สัมผัสร่างกายของไอ้คนบ้านี่กลับรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างประหลาด

ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ

แต่ก็พาคนในอ้อมแขนไปถึงห้องพยาบาลได้โดยสวัสดีภาพ

และไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า

นั่งเฝ้าไอ้คนบ้าที่มาถามปัญหาบ้าๆ แต่เช้าทำไม

*********************************