ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

    ลำดับตอนที่ #209 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ถิง - เน่ (ตอน ขอแค่ผัน.....ให้ฉันรักเธอ 6 )

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.41K
      6
      19 ม.ค. 54

     ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันมีเธอ








    เบื่อว่ะ...น่าเบื่อจริง ๆ สอนอะไรมากมายนะ....

    ไอ้ถิงรู้สึกหงุดหงิดเหลือเกินที่เข้าเรียนในวันนี้
    สอนแต่เรื่องน่าเบื่อทั้งนั้น ไม่อยากสนใจเลย สอนอะไรกันนะ

    ร่างสูงโปร่ง ขมวดคิ้วมุ่น วาดรูปการ์ตูนบ้า ๆ บอ ๆ ไปเรื่อย จะให้รู้สึกสนุกได้ยังไงล่ะ
    ในเมื่อหนังสือทั้งเล่ม ไอ้ถิงอ่านจบไปทั้งเล่ม และทำความเข้าใจจนหมด ก่อนอาจารย์จะมาสอนแล้ว

    มันก็เลยไม่อยากเรียน ไม่อยากเข้ามาเรียนอะไรที่ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
    ถิงคงเป็นคนที่แปลก แทบไม่เคยเข้าเรียนเลย เอาแต่นั่งคำนวณอัตราส่วนของสิ่งของต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะเก้าอี้

    บางทีถิงคงเป็นคนที่มีความผิดปกติทางสายตา เพราะไม่ว่าเห็นอะไรไอ้ถิง ก็คำนวณออกมาเป็นพื้นที่เสียหมด
    คิดแต่ว่าอาจารย์คนนี้มีหน้าสี่เหลี่ยมคางหมู ต้องใช้อะไรคำนวณถึงจะหาปริมาตรออกมาได้กันนะ

    หูไม่สนใจเลยว่าอาจารย์สอนอะไร
    แต่มือกลับขีดเขียนคำนวณพื้นที่ของสี่เหลี่ยมคางหมูไปเรียบร้อยแล้ว
    และวาดออกมาเป็นรูปภาพได้ อย่างน่าแปลกพร้อมกับเขียนวิธีคิดไว้ที่รูปจนเสร็จเรียบร้อย
    ก่อนจะยิ้มออกมา อย่างดีใจ

    คำนวณพื้นที่ภายในตัวของอาจารย์ได้แล้ว....ที่แท้อาจารย์ก็มีพื้นที่และปริมาตรแค่นี้นี่เอง...

    ไอ้ถิงนั่งอยู่ที่แถวหลังสุดของมุมห้อง
    ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้นะ เห็นอะไรก็เอามาคำนวณเป็นพื้นที่และปริมาตรไปซะหมด
    เห็นหน้าคนแยกไม่ออกว่าสวยหรือหล่อ แต่จะบอกปริมาตรและบอกถึงความจุได้
    ช่างเป็นคนที่แปลกจริง ๆ

    ใกล้หมดคาบเรียนแล้ว
    ไอ้ถิงไม่เคยตั้งใจฟังที่อาจารย์
    พูดเลยสักนิด ห้องข้าง ๆ เลิกเรียนก่อนและเดินโวยวายคุยกันมาเสียงดัง

    เสียงหัวเราะอีกแล้ว.....เสียงที่คุ้นเคย....
    เสียงนั้นกลบเสียงคุยที่ดังสนั่นของทุกคนไปจนหมด

    แม้ว่าเสียงโหวกเหวกโวยวายจะดังแค่ไหน
    แต่ไอ้ถิงกลับได้ยินเสียงหัวเราะที่แสนอ่อนโยนนั้นอย่างชัดเจน
    กำลังพยายามนึกว่า...

    เสียงหัวเราะแบบนี้
    จะเขียนเป็นสี่เหลี่ยมมุมฉาก

    รูปวงรี

    หรือรูปสามเหลี่ยมมุมป้านดี

    สายตาก็พลันได้เห็นใครคนหนึ่งในจำนวนหลาย ๆ คน

    .....ดวงตาคมเหม่อมองคนที่เดินหัวเราะผ่านไปแล้ว.....

    ไอ้หมอนั่น

    ไม่เหมือนเพื่อนที่เป็นรูปสามเหลี่ยม
    หรือรูปสี่เหลี่ยมหรือรูปวงกลมหลาย ๆ คนที่เดินจากไป

    แต่มันมีลักษณะของคน.....

    มันหัวเราะ....

    มันยิ้ม

    และสิ่งที่ไอ้ถิงตกใจที่สุดก็คือ

    เมื่อกลับมามองที่กระดาษพยายามที่จะเขียนหาอัตราส่วนของคน ๆ นั้น

    มันกลับไม่สามารถเขียนอะไรออกไปได้เลย

    *********************************

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×