[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #207 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ถิง - เน่ (ตอน ขอแค่ผัน.....ให้ฉันรักเธอ 4 )

 ขอแค่ผัน.....ให้ฉันรักเธอ 4








“แขนมันสักเท่าไหนวะ...แขนมันก็พอ ๆ กับเรานี่หว่า....ผิว...รู้ว่าผิวมันขาว ๆ
ได้กลิ่นหอม เหมือนกลิ่นขนมเวลาอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็นอกนั้นมีอะไรอีกวะ
เสียงหัวเราะ....ที่อบอุ่น....เออ...ใช่สิ...เสียงไง จำเสียงได้
แต่เป็นเสียงหัวเราะนะ....เสียงหัวเราะที่อ่อนโยนอือ อือ จำได้”

นายถออิงอ ..ถิง..

นั่งตักข้าวใส่ปากไป แล้วก็นั่งคำนวณหาอัตราส่วนของพื้นที่ทรงกระบอก
หรือแขนขาของคนในฝันไปด้วย
ทำมือทำไม้ประกอบว่าจะประมาณไหน บนงึมงำ งึมงำไปคนเดียว

ก่อนจะทดลองหัวเราะออกมา...

“เออ...เสียงหัวเราะเรากับนายไม่เหมือนกันด้วย .. ถ้าได้ยินใครหัวเราะคงรู้แน่นอนว่าเป็นนาย
ฮ่า ฮ่า ฮ่า “

ไอ้ถิงยังคงนั่งบ้าต่อไป
และที่สำคัญไอ้ถิงเป็นนักเรียนดีเด่น
ที่โรงเรียนต้องมอบประกาศนียบัตรให้ ในความดีงามของมัน
เนื่องจาก ชาวบ้านเข้าเรียนกัน

ไอ้ถิงมันก็โดดเรียนเป็นอาจิณ...เขานั่งเรียนกัน มันเสือกมานั่งกินข้าว
หัวเราะคิกคัก คิกคักอยู่คนเดียว อันเป็นพฤติกรรมดีงาม
ที่เด็กและสตรีมีครรภ์ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างแต่อย่างใด

และในขณะนี้เป็นเวลาพักของอีกห้องที่นั่งกินข้าวกันเสียงดังสนั่น
ไม่แน่ใจว่าเป็นการกินข้าวแน่ ๆ หรือว่าเป็นการนั่งเชียร์มวยที่เวลามวยราชดำเนิน
“เอ้า...ฮิ้วววววววววววววววววว ไอ้เน่มันหล่อ เว้ย...เมียมันก็เด็ด..ใครอยากฟังประสบการณ์เสียวของไอ้เน่
และเมียของมัน...ปรบมือเลย ปรบมือเลย เอ้าขอเสียงหน่อย “

ผัวเมียคู่บ้าหน้าด้านของไอ้เส่งและไอ้เปา ที่ดีกันกะทันหัน ปากเสียได้ทุกวัน
เอ่ยแซว นายขนมโดเน่ที่ผู้อ่านไม่รู้ว่าคือขนมอะไร
เสียงดังสนั่น และเสียงโห่ร้องชอบใจก็ดังลั่นโรงอาหารทันที

จนไอ้ถิงที่กำลังคำนวณปริมาณอัตราส่วนทรงกระบอกอยู่ต้องหันไปมองด้วยความรำคาญ

ไอ้พวกห้องเหี้ยนี่
เสียงดังจริงเว้ย....รบกวนสมาธิกูชิบหาย

ไอ้ถิง ผู้ขยันโดดเรียน จนไม่เหลือคะแนนจิตพิสัย
หันไปมองพวกที่ทำเสียงดัง แล้วก็หันมาคำนวณอัตราส่วนทรงกระบอกอย่างหงุดหงิด
แม่งเสียงดังโว้ย ดังจนกูแดกข้าวไม่ได้แล้วเนี่ย
เดี๋ยวอัตราส่วนกูก็คลาดเคลื่อนกันพอดี

ร่างสูงนั้นลุกขึ้นยืน และเดินออกจากโรงอาหารด้วยความเบื่อหน่าย

ก่อนจะหันกลับไปอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงแว่ว ๆ ที่คุ้นเคย
ถึงแม้จะมีเสียงอื่นที่ดังสนั่นกลบไปไว้ก็ตาม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ...ไอ้พวกห่านี่...แซวอีกแล้ว...พรุ่งนี้กูไม่เอาการบ้านให้ลอกเลย”
ขนมโดเน่ผู้แสนอารมณ์ดี
หัวเราะกับคำแซวของเพื่อน ๆ ก่อนจะส่ายหน้าแล้ว ก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อไป

ไอ้ถิงยังยืนนิ่งขมวดคิ้วมุ่น

หูฝาดอีกแล้วกู

สงสัยจะคิดถึงนายฝันมากไป

*********************************