คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #201 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ ( ตอน ทดสอบความพร้อม )
“นก....เดี๋ยวไปเอาเสื้อให้....นั่งตรงนี้ก่อน” ไอ้เป้ตาหยี เอ่ยบอกกับปลาทองตาโต ก่อนจะกดน้ำนำมาวางไว้ให้
และเดินเข้าห้องไปพับเสื้อใส่ถุงกระดาษออกมาให้กับคนที่นั่งอยู่.....
“น้ำบ้านมึงรสชาติแปลก ๆ “ แก้วน้ำถูกวางไว้ที่เดิมหลังจากที่ปลาทองตาโตดื่มจนหมดแล้ว ก่อนที่ไอ้เป้จะหัวเราะเสียงเบา
“ก็แปลกสิ....กูใส่ยาปลุกเซ็กส์ให้มึงกิน....รสชาติจะเหมือนน้ำธรรมดาได้ไง”
ปลาทองตาโตลุกพรวดพราดขึ้นยืน และชี้หน้าคนที่ทำอะไรเลว ๆ ขากำลังจะก้าว แต่กลับถูกดึงเข้ามากอดเอาไว้แน่น จนขยับตัวไม่ได้
รู้สึกว่าใบหน้าแดงก่ำ รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทำตัวไม่ถูก ร่างกายสั่นสะท้าน มือสั่น และเย็นยะเยือกไม่ทั้งร่าง
เหมือนร่างกายไร้เรี่ยวแรง เมื่อถูกดึงให้เดินเข้ามาภายในห้องนอน กลับเดินตามเข้ามาง่าย ๆ
“นกจะไม่มีแรง ดิ้นก็ไม่ได้ สู้ก็ไม่ได้ ถ้าทำจะยิ่งเจ็บไปทั้งตัว ถ้าขยับร่างกายจะเจ็บไปหมดเลยรู้มั้ย แล้วห้ามด่าด้วยถ้าเกิดนกด่า........ยาจะออกฤทธิ์เร็วขึ้น.....มันเป็นยาชนิดใหม่ ออกฤทธิ์เร็วมาก” ร่างสูงดวงตายิบหยีเอ่ยบอก
ก่อนจะผ่อนร่างของคนที่ทำตาโตให้เอนร่างลงบนเตียงกว้าง
ดวงตาคมจ้องมองดวงตากลมโตและมีรอยยิ้มเจือจางเล็กน้อย
“เป้.......ไม่เคยนอนกับผู้ชายหรอกนะ....นกเป็นคนแรก.....แต่จะไม่ทำให้เจ็บ....รับรอง เชื่อมือเถอะ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบบอกก่อนจะค่อยลงมือปลดกระดุมเสื้อของร่างที่ทอดสายตามองมา ดวงตากลมโตหรี่ปรือจ้องมองใบหน้าของคนที่โน้มใบหน้าลงมา ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ไม่มีแรง มือไม่มีแรง แขนไม่มีแรง อยากจะขยับปากพูด แต่ทำไม่ได้ ทำได้แต่เม้มปากแน่น ร่างกายร้อนรุ่มไปหมด
“ร้อน.....อือ....” ท่าทางกระสับกระส่าย ของร่างเบื้องล่าง ทำให้ฝ่ามือแกร่ง เร่งปลดเสื้อออกจากร่างกายของร่างนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสะบัดทิ้งลงข้างเตียง และก้มลง แตะปลายจมูกที่หน้าผากมน ไล้เรื่อยลงมาที่ข้างแก้มเนียนใส
“อือ....ร้อน.....อ่ะ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มหวานใสเอ่ยบอก สะบัดหน้าออกห่าง แต่ริมฝีปากอุ่น ๆ กลับค่อยสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากเย็นชื้น......ปลายลิ้นร้อน ไล้เลียที่ริมฝีปากบางแตะสัมผัสแผ่วเบา ก่อนจะประทับลงอย่างช้า ๆ
ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้ไปมาที่สะโพกมนของร่างที่นอนหายใจหอบหนักอยู่เบื้องล่าง
“ไอ้เป้....อือ....อย่านะมึง ฮ้า...” ยาออกฤทธิ์จริง ๆ ด้วย แค่คิดจะด่ายังรู้สึกร้อนรุ่มขนาดนี้ เหมือนมีไฟกำลังเผาผลาญร่างกาย ให้หลอมละลาย ไม่มีแรงเลย จะทำยังไงดี จะทำยังไงดี
“อะไร....เรียกทำไม......” ใบหน้าคมผละจาก และสบตากับดวงตากลมโตปรือปรอยหวานซึ้งยั่วยวน
“ยาออกฤทธิ์แล้วด้วย ถ้าขืนไม่ยอม...จะร้อนจนตายเลยรู้มั้ย ตอนนี้นกทำอะไรไม่ได้หรอก นอกจากให้เป้ช่วย
ถ้าโกรธ.....เดี๋ยวยาหมดฤทธิ์แล้วค่อยลุกขึ้นมาต่อยกันก็ยังทัน”
ไอ้เป้ตาหยี อมยิ้มและแกล้งขบฟันเน้นย้ำที่ลำคอเนียนขาว
“อือ.....ไม่เอา...เดี๋ยวมันเป็นรอย ไอ้เป้...พอแล้ว”
ร่างเบื้องล่างขยับกายหนีแต่กลับถูกกดเอาไว้ ฝ่ามือแกร่งลูบไล้วนเวียนที่ยอดอกสีเข้ม ก่อนจะโลมเลียจนจุดสีแดงเข้มแข็งขืนเป็นไต
“เป้....ไม่เอา....อือ....” เสียงครางหวานแผ่ว ทำให้ร่างสูงที่อยู่เบื้องบน อมยิ้มอย่างชอบใจ
พูดมาได้ว่าไม่เอา ขนาดนี้แล้ว ไม่เอาไม่ได้แล้ว ขืนไม่เอาจริง ๆ แย่แน่ ๆ
“ไม่ปล่อย...ไม่เอาก็ต้องเอา...จะเอาเดี๋ยวนี้แหละ”
ไอ้เป้หัวเราะเสียงเบาและจ้องมองใบหน้าของคนไม่เอา อย่างคิดจะแกล้ง
ฝ่ามือลูบไล้เข้าไปภายในกางเกงสีเข้ม และแตะต้องส่วนแข็งขืนเปียกชื้นของร่างที่บิดกายเร่า
“ไม่เอ้า...ไอ้เป้...อย่านะ”
เสียงร้องโวยวาย และหยดน้ำคลอที่หน่วยตา เมื่อถูกแตะต้องร่างกาย อยากหนีแต่หนีไม่ได้
“ไม่เอาได้ไง....ไม่เอาก็ต้องเอา”
ดวงตายิบหยีเบิกกว้าง และแตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากเย็นชื้นที่ขบแน่นไม่ยอมให้ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไป
“อือ...ไม่เอา....อือออออออ อ่ะ”
เสียงหวานใสร้องอึกอักอยู่ในลำคอ หยดน้ำคลอปริ่มที่ดวงตากลมโต ก่อนจะค่อย ๆ หลั่งรินลงช้า ๆ
“อือ อือ....ฮืออ”
ใบหน้าคมผละจากใบหน้าของคนที่นอนนิ่ง และลุกขึ้นนั่ง ปล่อยให้ร่างนั้นเป็นอิสระ
“ไม่ทำแล้ว....ไปเถอะ.” ไอ้เป้เอ่ยบอก และดึงแขนของคนที่ไร้เรี่ยวแรง นอนร้องไห้อยู่บนเตียงให้ลุกตามขึ้นมา
“กลับบ้านเหอะ.....ไม่ต้องกลัวเป็นอะไรหรอก....ไม่ได้ใส่ยาอะไรทั้งนั้นแหละ..แค่อำเฉย ๆไม่นึกว่าจะเชื่อจริง ๆ “
ฝ่ามืออุ่น ๆ ประคองใบหน้าเนียนใสเอาไว้ และใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยดน้ำตาให้
กำปั้นหนัก ๆ ทุบเข้าที่กลางหลังของคนแกล้ง ใบหน้าของปลาทองตาโตแดงก่ำ เมื่อรู้ว่า ที่ตัวเองเป็นแบบนั้นเพราะคิดไปเอง....อายจนไม่มีกล้ามองหน้าของคนที่นิ่งมองอยู่
มองหาเสื้อของตัวเองที่ร่วงหล่นอยู่ข้างเตียง และคว้ามาสวมใส่อย่างลวก ๆ ด้วยความอาย
ไอ้เป้ มันแค่แกล้ง แต่ดันคิดว่าจริง โง่เง่าชะมัด แบบนี้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน
“นก......เป็นอะไรวะ.....โกรธอะไรอีกเนี่ย...เฮ้ย นก....บอกว่าไม่เอาก็ปล่อยแล้วนะ...โกรธทำไมเนี่ย….เอ้ย”
เป้คว้าแขนของคนที่ลุกขึ้นและจะเดินหนีเอาไว้ แต่ปลาทองตาโตกลับสะบัดหนี
อาย เว้ย แม่ง คนอายจะตายอยู่แล้ว ยังมาจับแขนอีก จะให้บอกหรือไงว่าอาย ที่คิดไปเอง ว่าโดนยาแล้วนอนให้มันกอดเล่น
“นก....คุยก่อนสิ....นก.....” ร่างที่ถูกดึงให้หันมาเผชิญหน้ากันทั่งที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ทำให้เป้ได้เห็น
ใบหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากขบกันแน่น จนขึ้นห้อเลือด ดวงตากลมโตไหวระริก ไม่ยอมสบตาด้วย
ไอ้นกมัน................มี..........มี...........อารมณ์จริง ๆ นี่หว่า..............แล้วตอนนี้มันก็..........อายจนไม่ยอมมองหน้าด้วย......น่ารัก......แล้วก็น่ารัก.........แล้วก็น่า.................
“มึงอยากนี่หว่า.........ไอ้นก.....”
เสียงหัวเราะยิ่งทำให้ปลาทองตาโต อยากกระโดดต่อย ไอ้คนตรงหน้า ด้วยความโมโห
เหี้ยแม่ง ไอ้เป้.....เลว.....เกลียดมันเว้ย
“ไปไหน ห้ามไปเลยนก.....กูก็อยากกับมึงเหมือนกัน......เอาสิ โกรธก็โกรธไปเลย...ไม่ปล่อยหรอกเว้ย”
อ้อมแขนแข็งแกร่ง กอดรัดร่างของคนที่ดิ้นรนหนี และกำหมัดจะชกที่ใบหน้า แต่ดีที่เบี่ยงหน้าหลบทัน
เลยสามารถผลักร่างนั้นลงนอนบนเตียงกว้างอีกครั้ง และทิ้งตัวลงไปหา
“คราวนี้ของจริง......ใครเจ๋งกว่า...ได้เป็นผัวเว้ย”
TBC….
ความคิดเห็น