[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #196 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ ( ตอน คลุ้มคลั่ง )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค นก-เป้28 ตอน คลุ้มคลั่ง

อะไรที่จะทำให้แยกจากกันได้นะ

ความหึงหวง เท่ากับศูนย์ ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น
ความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของงั้นเหรอ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักนิดทำไมจะต้องสนใจด้วย

แล้วอะไรล่ะ ที่จะตัดขาดคนสองคนออกจากกัน...........

ในเมื่อโกรธกันแล้ว ทะเลาะกันแล้ว แต่สุดท้าย ก็กลับมาตัวติดกันเหมือนเดิม ทั้งในเวลาที่ดีกัน และโกรธกัน

แล้วอะไร ที่เป็นเกลียวเชือกมัดคนสองคนที่ไม่ควรอยู่ใกล้ชิดกัน ให้อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาอย่างนี้

เพราะโดนล้อ เพราะประชด

หรือว่ามันเพราะอะไรกันแน่............เฝ้าหาคำตอบเท่าไหร่ก็ไม่ได้คำตอบสักที
ไอ้เป้มันมีคนอื่น ๆ นับไม่ถ้วน ทำให้เสียใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
มันไม่เคยสนใจ ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ ว่าจะทำให้เจ็บปวดมากแค่ไหน มันไม่เคยหันกลับมามองเลยสักนิด

เลว ไอ้เป้มันเลว เกลียดมัน โกรธมัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย อยากหนีจากมันให้ไกล ๆ
เกลียดไอ้เป้ เกลียด มันมาก

ความคิดไหลเรื่อย พร้อมกับความหงุดหงิดโมโหเริ่มปะทุ

............ความหึงหวงงั้นเหรอ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ทำไมต้องหึงต้องหวง ด้วย

บ้าน่ะ ตลกแล้วแบบนี้

แล้ว.............มันประหลาดนี่หว่า ผู้ชายกับผู้ชายกอดกัน มันก็ปกติ แค่กอด แค่หอมแก้มเล่น สนุก ๆ หยอกล้อกัน
แต่.........จูบ............ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ ทำไม........

ปลาทองตาโต ครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เฝ้าหาคำตอบให้กับตัวเอง แต่ความคิดที่น่าขยะแขยง กลับผุดวาบขึ้นในสมอง

ร่างที่เอนซบอยู่ที่ไหล่ ฝ่ามือที่ยังเกาะกุมกันแน่น

ถึงจะบอกว่าประชดใคร ๆ แต่แบบนี้........มันผิดปกตินี่นา
มันผิดปกติมานานแล้ว

แต่เพิ่งรู้ตัวว่ามันเป็นเรื่องผิด ก็วันนี้

ทำไม..........ถึงเพิ่งรู้ตัว

ทำไม........

ตอนนี้กำลังทำเรื่องวิปริตอยู่ไม่ใช่เหรอ เรื่องทุเรศ เรื่องที่ใคร ๆ เขาก็สมเพช ไม่ได้แล้ว
จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

"เป้...ปล่อยมือกูนะ.....มึงจับมือกูมาครึ่งปีแล้ว.........กูอยู่กับมึงมาครึ่งปีแล้ว.......กูขาดผู้หญิงมาครึ่งปีแล้ว
แล้วกูก็เป็นทุกข์เพราะมึงมามากพอแล้ว.......เมื่อไหร่....มึงจะปล่อยกูไปซะที"

ฝ่ามือที่เคยกุมแน่น กำลังถูกสะบัดหนี โดยไม่เปิดโอกาสให้ไอ้เป้ตาหยีที่กำลังมีความสุขได้ตั้งตัว

เกิดอะไรขึ้น....ไม่เข้าใจ กำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"นก.....มึงเป็นอะไรวะ...อยู่ดี ๆ ก็โวยวาย มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย"

ไม่มีคำตอบ นอกจากมือที่ถูกแกะออก และร่างที่เคยได้กอดรัดแน่น กำลังพยายามผละหนี

"มึงหวงกูมั้ย" คำถามมาพร้อมกับที่ปลาทองตาโต พยายามดิ้นรน ออกห่างจากคนที่ไม่ยอมปล่อย ให้เป็นอิสระ

"ไม่....ทำไมกูต้องหวงมึงด้วย....ในเมื่อมึงเป็นของกูนะไอ้นก...เฮ้ย อย่าดิ้นสิวะ...เป็นเหี้ยอะไรวะเนี่ย"

ไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่า อะไรบางอย่างภายในใจ ที่เหมือนคลื่นที่อยู่ใต้น้ำ

เคยสงบนิ่งมาตลอด

แต่วันนี้กลับปะทุขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย และกำลังซัดสาดโถมกระหน่ำโดยไม่ให้ตั้งตัว
บางสิ่งบางอย่าง ที่จิตใต้สำนึกเก็บกดเอาไว้ เนิ่นนาน ความเจ็บช้ำ ซ้ำ ๆ ที่ถูกกดไว้กำลังแตกร้าว

"มึงไม่ได้เป็นอะไรกับกู....มึงไม่ได้เป็น.........ไอ้บ้า....ปล่อยกูนะ...กูเกลียดมึง...ตอนนี้กูเกลียดมึง...ไปไกล ๆ เดี๋ยวนี้
ไปเดี๋ยวนี้นะ...ออกไปให้ห่าง....ออกไป...อย่ามาจับตัวกูนะ...โว้ยยยยยยยยยยยย ปล่อยสิวะ ไอ้เป้ กูเกลียดมึง
ปล่อยโว้ยยยยยยยยยยย"

นกมันเป็นอะไร........นก.....นกมันเป็นอะไร............มันกำลังคลั่ง
ทำไม เกิดอะไรขึ้น ทำไม.....นก...ไอ้นก....เป็นอะไรกัน

กำปั้นที่กำแน่น ถูกเหวี่ยงเข้าที่ใบหน้าของคนที่เข้ามากอดรัดเอาไว้
ไม่มีสติ เหมือนกำลังโดนตอบโต้โดยไม่รู้ตัว
หน้ามืดไปหมด.....อยากหนี....ทำไมถึงเป็นแบบนี้.........อยากหนีให้ไกล ๆ

หนีความเครียด
หนีความกดดัน
หนีความทุกข์ทางใจ

"ปล่อยยยยยยยยยยยยยยย กู ไอ้เป้.......ปล่อยยยยยยยยยยยย "

สองร่างที่กำลังกอดรัด และแลกหมัดกัน ทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ต้องเหลียวมองและวิ่งหนีด้วยความตกใจ

ไอ้เป้ตาหยี ทั้งดึงทั้งรั้ง ร่างของคนที่เหมือนขาดสติ และพร้อมจะทำลายทุกอย่าง ให้เดินตาม

ทุ่มเทแรงกายทั้งหมดที่มี ทั้งดึงทั้งลาก ให้ออกจากบริเวณ ที่มีผู้คนสนใจหยุดมอง

แต่กลับกลายเป็นเรื่องยาก ที่จะทำให้คนที่กำลังคลุ้มคลั่ง ได้สติ

สุดท้าย

ต้องกำหมัดแน่น และซัดเข้าที่ใบหน้าของปลาทองตาโต จนร่างนั้นเซถลา

ใบหน้าแหงนเงยไปตามแรงที่กระแทกเข้าที่ใบหน้า

ร่างนั้นถึงได้หยุดนิ่ง......ถึงเพิ่งรู้สึกตัว

"เป็นห่าอะไรวะ.........ไอ้เหี้ยแม่งอยู่ดี ๆ ก็คลั่ง อยู่ดี ๆ ก็โมโห อยู่ดี ๆ ก็คุ้มดีคุ้มร้าย........มึงเป็นบ้าหรือไงวะไอ้นก"

เสียงตะคอก........เสียงของใคร

ดวงตากลมโตหันกลับมามองคนที่ยืนหอบเหนื่อยอยู่ตรงหน้า เจ็บ เริ่มรู้สึกเจ็บ เจ็บร้าวไปหมดทั้งใบหน้า

"มองอะไรวะ........จะมุงเหี้ยอะไรนักหนา...ไม่เคยเห็นผัวเมียตีกันหรือไงวะ"

ดวงตายิบหยีเบิกกว้าง และหันไปตะคอกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาและเริ่มซุบซิบนินทา ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

ต่างฝ่ายต่างยืนหอบเหนื่อย......ก่อนที่ไอ้เป้ตาหยี จะรีบเดินเข้าไปจูงมือคนที่ยืนนิ่งให้เดินตาม
พามายืนที่ป้ายรถเมล์ และโบกแท็กซี่เพื่อจะยัดคนบ้าเข้าไปในรถด้วยความหงุดหงิดโมโห

ต่างฝ่ายต่างนิ่ง ต่างฝ่ายต่างเงียบ

หลังจากบอกทาง คนขับเรียบร้อยแล้ว

ปลาทองตาโต หันไปมองที่นอกหน้าต่าง
ทบทวนถึงเรื่องเมื่อไม่กี่นาทีก่อน.........เหมือนกับน็อตในหัวมันหลุดออกไปอย่างฉับพลัน
ทำอะไรไปโดยไม่ทันคิด อยู่ดี ๆ ก็โมโหขึ้นมา โมโหแบบสุด ๆ จนหยุดไม่ได้
โมโหแบบไม่มีเหตุผล จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังโมโห

โมโหซะจน............

"นก....ร้องไห้ทำไม.....มีอะไรคุยกันสิ....มึงเอาแต่เก็บเงียบ....กูยั่วโมโหก็แล้ว....ทำดีด้วยก็แล้ว...แต่ก็ไม่เคยเข้าใจมึงเลยสักที"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มราบเรียบ ที่ค่อยปรับให้เป็นปกติ เอ่ยบอกกับร่างที่นั่งเคียงข้างเสียงเบา

ก่อนจะเอื้อมไปกุมมือที่พยายามจะสะบัดหนีนั้นให้กระชับแน่นขึ้นมา แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมให้แตะแต่เพราะความดื้อดึง
สุดท้ายก็ได้สัมผัสฝ่ามืออุ่น ๆ เย็นชื้นนั้นจนได้

"ร้องไห้ทำไม...เจ็บเหรอ...กูต่อยมึง...มึงคงเจ็บมากสินะ"

ฝ่ามืออุ่น ร้อน ดึงปลายคางของปลาทองตาโตให้หันมามองหน้ากันชัด ๆ

ร้องไห้อีกแล้ว...........นิ่งอีกแล้ว...........เงียบอีกแล้ว.........

ทุกข์ใจเพราะไอ้นกร้องไห้อีกแล้ว....ไม่อยากให้ร้องไห้เลยจริง ๆ

ดวงตากลมโตมองผ่านม่านน้ำตา จ้องมองใบหน้าของคนที่กุมมือเอาไว้

.........อะไรกัน........อะไรที่จะทำให้แยกจากไอ้เป้ได้.....ทะเลาะแล้ว
โกรธกันแล้ว เกลียดกันแล้ว สุดท้าย ก็กลับมาเป็นแบบนี้เหมือนทุกครั้ง

อะไรกัน อะไรที่ผูกมัดเอา จนทำให้ไปไหนไม่ได้........สิ่งนี้มันคืออะไรกัน

ศรีษะมนถูกกดให้เอนซบลงที่ลาดไหล่กว้าง
ดวงตากลมโต หรี่ปรือลงช้า ๆ พร้อมกับหยดน้ำตาที่รินไหล

อยากแยกจาก............แต่กลับไม่อยากออกห่าง
อยากผละหนี............แต่กลับไม่ยอมหนี
อยากจะผลักไส.........แต่ปฏิเสธอ้อมกอดอบอุ่นไม่ได้สักที

แล้วเมื่อไหร่............เมื่อไหร่ถึงจะหลุดพ้นสักที

TBC....