ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

    ลำดับตอนที่ #194 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ ( ตอน ความทุกข์ใจของเป้ )

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.38K
      3
      3 ธ.ค. 53

     ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค นก-เป้26 ตอน ความทุกข์ใจของเป้









    เอ่อ....เอาไงดี...จะ..จะ..จะ..จับมือเหมือน..เหมือน..เหมือนทุกวัน..จะแปลก..แปลก..มั้ยวะ

    ไอ้เป้ตาหยี เดินอย่างเชื่องช้า เข้ามาภายในบริเวณโรงเรียน คือว่านะ ยังไงดี คืออย่างนี้แล้วกัน
    ก็..แบบว่า...เอ้ยยยยยยยยย ห่าอะไรวะเนี่ย

    ก็คือเมื่อคืนไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย แค่เบื่อ ๆ ก็เลยไปหาไอ้นก แค่ไม่มีสาวให้กก ก็เลยไปหาไอ้นกแค่นั้นแหละ
    ไม่ได้ชอบมันนะ เฉย ๆ จะตาย แล้วก็เห็นว่ามันน่ากอด แล้วก็น่าหอม แล้วก็...........ก็....ก็....

    แค่...ปาก...มัน..มัน..มันน่าจูบ...ก็แค่เผลอจูบไป..

    แล้วก็.........เผลอยิ้ม.........แล้วก็เผลอ........มีความสุข
    แล้วก็เผลอ...เห็นว่าไอ้นกมันน่ารักขึ้นทุกวัน ทุกวัน แล้วก็อยากอยู่ใกล้กับมันทุกวัน

    แค่นั้นแหละ.........โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

    ทำหน้าไม่ถูกโว้ยยยยยยยยยยย

    ร่างสูง ๆ มองซ้ายมองขวา ดวงตายิบหยี มองไปเรื่อย ๆ เดินไปหยุดที่เก่า เวลาเดิม

    แล้วก็ได้เห็น........คนที่ทำให้ใจสั่น ถึงขั้นนอนไม่หลับทั้งคืน

    กำลังนั่งเหม่อมองดอกบัวในสระบัวเหมือนทุกวัน

    กูจะเป็นบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย

    สุดยอดของความน่ารักเล้ยยยยยยยยยยย

    เอาไงดีวะ.........เดินไปหา...แล้วก็นั่ง...แล้วก็หอมแก้ม
    แล้วก็จับมือ.......แล้วก็หนุนตักเหมือนทุกวัน......ดีมั้ยวะ

    การเรียงลำดับความคิดในสมอง ยิ่งปั่นป่วน เข้าไปใหญ่ เมื่อขาไม่ยอมก้าวเข้าไปหา
    แต่กำลังก้าวหนี.......

    กูจะเป็นบ้าตายแล้ว

    ไอ้เหี้ยนก.......ใครจ้างมันวะ ใครจ้างมันให้มาทำหน้าน่ารักแบบนี้วะเนี่ย โว้ยยยยยยยยยยย

    หัวใจของไอ้เป้ตาหยี สั่นระรัว เหงื่อเริ่มซึมที่ฝ่ามือ....หน้าเริ่มแดง แล้วก็ซีด แล้วก็แดง

    สลับไปสลับมาอยู่อย่างนั้น อาการเริ่มหนักขึ้นทุกที ทุกที

    จะเดินเข้าไปหา แต่ขาดันจะเดินถอยหลัง จนเมื่อคนที่นั่งมองดอกบัวในสระบัว หันหน้ามามอง
    ก่อนจะเอียงคอน้อย ๆ และค่อย ๆ คลี่ยิ้ม ดวงตากลมโต พราวระยับ ภายใต้ แสงอาทิตย์อ่อน ๆ ยามเช้า

    ริมฝีปาก สีแดงสด ค่อยขยับ พูดบางสิ่งบางอย่าง แต่ไอ้เป้ตอนนี้ ฟังอะไรไม่รู้เรื่อง

    หูอื้อ ตาลาย คล้ายจะเป็นลม ไม่มียาหม่องถ้วยทองมาบำบัดความวิงเวียน

    ขาที่เคยก้าวเดินถอยหลัง กลับก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ปานสายฟ้า
    ก่อนจะกระชากแขนของคนที่นั่งนิ่งอยู่ ให้ลุกขึ้น และพาวิ่ง มายังข้างมุมตึก

    ไม่ต้องรอให้เสียเวลา

    ใบหน้าเนียนขาว ถูกประคองด้วยฝ่ามืออุ่น ๆ

    ริมฝีปากที่กำลังจะอ้าปากพูด กลับถูกทาบประกบแนบแน่น

    จากริมฝีปากบาง ร้อนรุ่ม ที่ทาบทับลงมาอย่างรุนแรง และเรียกร้อง

    ปลายลิ้นร้อน สอดเข้าภายในโพรงปาก เกี่ยวกระหวัด พัวพัน อย่างไม่ให้ตั้งตัว

    ลมหายใจหอบหนัก จนปลาทองตาโตรู้สึก

    ฝ่ามืออุ่น ๆ อีกข้าง ลากไล้ไปมา ที่แผ่นหลัง ก่อนจะค่อยสอดเข้าไปภายในเสื้อ
    ลากไล้สัมผัสกับแผ่นหลังเนียนกว้าง

    กระชากเอวบางให้แนบชิดอยู่กับตัว

    "อือ....อือ" น้ำเสียงครางเครือสั่นไหว แผ่วหวิวในความรู้สึก

    เป็นนาน นาน จนไม่รู้ว่านานแค่ไหน กว่าที่ริมฝีปาก ร้อนรุ่มนั้นจะผละจาก

    และแตะหน้าผาก เข้ากับหน้าผากมน ของอีกคน ที่แทบยืนไม่อยู่

    ต้องอาศัยจับยึดชายเสื้อของคนที่เป็นบ้า ตั้งแต่เช้า เอาไว้แน่น

    ไม่มีคำพูด นอกจากเสียงหอบหายใจหนัก ๆ

    ปลาทองตาโต เอนซบอยู่กับไหล่ของไอ้เป้ ตาหยี ที่กอดรัดร่างเอาไว้แนบแน่น

    บ้า.........ตอนนี้....กำลังเป็นบ้า.......บ้าไอ้นก........คลั่งไอ้นก.......

    นกมันน่ารัก...........ตอนนี้หน้ามันแดง........ตาโต ๆ ไหวระริก.....

    ริมฝีปากแสนหวานขบเม้มเป็นเส้นตรง....และเอนซบอยู่ที่ไหล่

    อุ่น หอม....น่ารัก....น่ารักจนอดใจไม่ไหว ต้องก้มลงแตะปลายจมูกที่แก้มเนียนใสนั้นซ้ำอีกครั้ง

    และยิ่งได้รู้ว่าทั้งหอม ทั้งหวาน.........จนแทบจะทำให้คลั่งตาย

    "เย็นนี้...ไปดูหนังกันนะ"

    คำชวน.......เสียงแผ่ว ๆ นุ่ม ๆ ที่เอ่ยบอก ทำให้ปลาทองตาโต หลับตาลงอย่างช้า ๆ ใบหน้าเนียนขาว ระบายรอยยิ้มสดใส

    ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ

    "อือ"

    ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาอีก นอกจากความรู้สึกแสนหวาน ที่ต่างถ่ายทอดให้กัน

    ฝ่ามืออุ่น ๆ ค่อยเคลื่อนลงแตะที่ฝ่ามือเย็นชื้น ก่อนจะค่อย ๆ เกาะกุม และกระชับฝ่ามือเอาไว้แนบแน่น

    ออกแรงเพียงนิด ก็จูงมือของปลาทองตาโตให้เดินตามได้ง่าย ๆ

    ไม่มีการมองหน้ากันด้วยซ้ำ ว่าตอนนี้ อีกฝ่ายทำหน้ายังไง

    รู้แต่ว่า ไม่กล้ามอง แล้วก็ไม่กล้าให้มอง เพราะว่า เขิน

    เขินจนไม่กล้าสบตากัน........ได้แต่เดินจูงมือกันอย่างนั้น

    "ความสุขของกู....เป็นความทุกข์ของมึงนะนก......ตอนนี้...กูกำลังทุกข์ใจเพราะมึงมากเลย....มึงจะทำให้กูบ้านะเนี่ย....มึงคงมีความสุขมากเลยล่ะสิ"

    คำถามที่เอ่ยถาม เหมือนจงใจกลั่นแกล้ง แต่กลับเป็นการหยอกล้ออยู่ในที ทำให้ปลาทองตาโตถึงกับยิ้มกว้าง

    และตอบออกไป

    "กูไม่รู้หรอก....มึงคงทุกข์มากเลยล่ะสิ...แต่กู...มีความสุขจะตาย....มึงทุกข์บ้างก็ดี..สมน้ำหน้ามึง"

    การตอบกลับ แทนที่จะทำให้โมโห กลับทำให้ไอ้เป้ตาหยียิ้มกว้าง ดวงตายิบหยีเบิกกว้าง

    ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของคนที่ตัวเองกำลังจูงมือให้เดินตาม และก็ได้เห็นว่าไอ้นกมันทำหน้าตาได้น่ารักขนาดไหน

    "ก็มีแค่มึง....ที่ทำให้กูมีความทุกข์ได้มากขนาดนี้ไงล่ะ...ไอ้นก....ตอนนี้กูไม่ได้คิดอะไรนี่...กูยอมทุกข์เพราะมึงมั่งก็ได้วะ"

    TBC... 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×