คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #190 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ ( ตอน ทุกข์ใจ )
นกมัน....มันตัวหอมนะ...เวลาอยู่ใกล้ ๆ กับมันแล้ว
ก็รู้สึกดี
ได้กอด
ได้หอมแก้ม ได้รู้สึกถึงไออุ่น แค่มันนั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย
แค่มันอยู่ข้าง ๆ กลับทำให้เคยชิน
เมื่อก่อนอะไรก็ได้ ยังไงก็ได้ อยู่คนเดียวก็ได้
ไม่เคยคิดจะสนใจมันด้วยซ้ำ เพราะมันก็แค่ยืมตังค์ ยืมแล้วชิ่งไม่ค่อยคืน บ้า ๆ บอ ๆ
ยืมหนังสือสาว ๆ ไปแล้วก็เม้มเป็นของตัวเองก็บ่อยไป
พักหลัง ๆ ตัวติดกะมันจนแกะไม่ออก ไม่เข้าใจว่าทำไม ถึงได้ติดมันมากขนาดนี้ ไม่อยากให้ใครแตะ
ไม่อยากให้ใครยุ่งด้วย อยากจะอยู่ใกล้มันไปนาน ๆ อยู่ด้วยกันเรื่อย ๆ
นั่งมองหน้าไอ้นกแล้วก็หลับตาลงเงียบ ๆ ใกล้ ๆ กัน แค่นั้น ก็รู้สึกเป็นสุขแล้ว
...แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เรื่องเรื่อยเปื่อยไปวัน ๆ แบบนี้ มันกลายเป็นความเคยชิน
ตอนที่ทะเลาะกัน ครั้งก่อนนั้น ชกมันไป ทำอะไรไม่ดีไปเยอะ ทำให้ไอ้นกร้องไห้
ทำให้มันเกลียด ทำให้มันโกรธ ทำไม่ดีไปตั้งเยอะ มันยังติดใจเรื่องนั้นอยู่หรือเปล่าวะ
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่ทำกับมันอย่างนั้นเลย จะไม่ทำให้มันเจ็บ
จะไม่ทำให้มันร้องไห้.....
เวลาไอ้นกร้องไห้แล้วเจ็บ....กลัวที่มันร้องไห้
เอาแต่คิดทบทวนไปมา ว่าทำไมถึงได้ทำกับมันแบบนั้น
ทำร้ายจิตใจ ไม่ให้มันไปไหนกับใคร เกลียดที่มันมองผู้หญิงที่มันชอบ
เกลียดทุกอย่าง ที่ทำให้มันมีความสุข แต่ก็ไม่อยากให้ไอ้นกทุกข์ใจ ไม่อยากให้มันอึดอัดใจ
อยากให้รู้สึกดี เวลาที่ได้อยู่ใกล้กัน แค่นั่งอยู่ข้าง ๆ ..นั่งเงียบ ๆ ก็มีความสุขแล้ว
แต่มันคงไม่คิดอย่างนั้น มันไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ กัน มันแค่.....แค่.....แค่....แค่เพราะคนนินทา
มันเลยจำใจต้องทำตัวติดกัน ประชดคนรอบข้าง
ประชด............ใคร ใคร
แค่เพราะว่า..........มันประชด....แค่นั้นเอง...........แต่มันจำใจ.....
ทุกวันนี้มันจำใจ....อยู่ข้าง ๆ กัน
แค่นั้นเองนี่นะ.....
ไอ้เป้ตาหยี กระชับฝ่ามือของคนที่นั่งเคียงข้าง ให้แน่นขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ แตะปลายจมูกเข้าที่ข้างแก้มของคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน
ปลาทองตาโตเพียงแต่เหลือบสายตา มามองใบหน้าของคนที่....วันนี้มันแปลก ๆ เพี้ยน ๆ ต่างจากทุกวัน
เป็นเหี้ยอะไรของมัน..........นั่งจ้องหน้าอยู่ได้.......ประสาทแดแต่วันเลย ไอ้สัตว์เป้
"ตัวมึง..........หอมนะ.............มาก ๆ ด้วย.........จนกูกลัว.....ว่าใครจะรู้สึกเหมือนกับกู....เลยล่ะ"
น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยประโยคนี้ทุกวันซ้ำซาก ไม่ได้ทำให้ปลาทองตาโต ฉุกคิดอะไรเลยสักนิด
ศรีษะมนเอนซบที่ลาดไหล่เหมือนเช่นทุกวัน
แต่วันนี้........ความรู้สึกของคน ๆ เดิม กลับแตกต่างออกไป....
"ท้องอืดเหรอไอ้สัตว์.....ทำหน้าอย่างกะคนท้องอืด....กูล่ะหน่ายมึงจริง ๆ แล้วคืนนี้ไม่ไปกะใครเหรอ..."
ถามอะไร....ถามมาได้...จะให้ไปไหนกะใครกันวะ กูอยู่กับมึง มึงจะให้กูไปไหนกับใครหรือไง ไอ้เหี้ยนก
เพราะคำถาม ทำให้นึกโมโห ... ทั้งที่ปกติ น่าจะรู้สึกดีใจ ที่จะได้เยาะเย้ย แต่วันนี้กลับไม่ใช่ เป็นความรู้สึกอื่น ที่ต่างออกไป
"ถ้ากูไป...มึงจะรู้สึกยังไง...จะดีใจหรือเสียใจ..." ไอ้เป้ตาหยี จ้องตาของคนที่นั่งมองดอกบัวในสระบัว แล้วก็ดึงให้หันหน้ามาคุยกัน
"ไปก็ไปสิ....เรื่องของมึง...."
คำตอบ...เรียบเรื่อย ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา กลับทำให้ไอ้เป้นิ่วหน้า และลุกขึ้น ทันที
จ้องมองใบหน้าของคนที่นั่งนิ่ง ๆ ด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ ว่ากำลังรู้สึกยังไงกันแน่
รู้แต่ว่า..........โกรธไอ้นก...ทำไมวะ..จะไปไหนกับใคร ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงวะ ใบหน้าคม งอหงิก กัดฟันแน่น
ก่อนจะลุกขึ้นเดินลิ่ว ๆ จากไป ทิ้งให้ปลาทองตาโต นั่งเหม่อมองดอกบัวในสระบัวเพียงลำพัง...ด้วยความรู้สึกเหงา ๆ
"แล้วจะให้ทำยังไง...จะให้ห้ามหรือไง...ห้ามมึงก็ไปอยู่ดี...ทุกข์ของกู..คือสุขของมึง....ตอนนี้กูทุกข์เพราะมึงแล้ว....มึงคงมีความสุขมากเลยสินะ"
คำพูดเรียบเรื่อย...เอ่ยบอกตัวเอง........สมเพชตัวเอง....ที่โกรธจนแทบคลั่ง....
เมื่อรู้ว่าไอ้เป้ไปไหนกับใคร
แล้วจะทำอะไรได้......
ห้ามไป..มันก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว
ต่อให้ตายอยู่ตรงหน้ามัน มันก็คงไม่สนใจหรอกนะ
ฝ่ามือ....ที่ไอ้เป้เคยจับ...แก้มที่เคยหอม....
....แก้มหอมนะ...แก้มมึงหอม...
คำพูดของคนอีกคนที่ได้ฟังทุกวันจนจำได้ทุกประโยค
หอมเหรอ.......ไม่อยากให้ใครแตะเหรอ.....แต่มึงแตะใคร ๆ ก็ได้สินะ
เสียใจ.....เจ็บใจ....แค้น...แต่ทำอะไรไม่ได้
ได้แต่ทำเป็นนิ่งเฉย เก็บความรู้สึกที่ก่อตัวเงียบ ๆ ภายในใจเอาไว้ ให้มันอยู่ลึกที่สุด
ปลาทองตาโต ก้มหน้าลง
และค่อย ๆ ยกขาขึ้น นั่งกอดเข่าเอาไว้แน่น
เหม่อมองดอกบัวในสระ ที่เคยมองทุกวัน
วันนี้........ไอ้เป้ก็ไปกับใคร ๆ อีกแล้ว....ไม่อยากให้ไป แต่จะให้ทำยังไง
ถ้ารู้วิธีห้ามมัน...ถ้ารู้วิธีที่จะให้มันอยู่ข้าง ๆ ถ้ารู้วิธีที่จะทำให้มันนั่งจับมือกันไว้ไปตลอด
ก็คงไม่ทุกข์ใจขนาดนี้
"ทุกข์ของกู....คือสุขของมึงใช่มั้ยเป้.......ตอนนี้กู..ทุกข์จะตายแล้ว.......มึงคงมีความสุขสุด ๆ เลยสินะ....มึงคงมีความสุขสุด ๆ เท่ากับความทุกข์ของกู"
ตาโต ๆ หลับลงอย่างช้า ๆ
กลืนเสียงสะอื้นลงคอ......
สะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้
แม้จะบอกตัวเองซ้ำ ๆ แต่....น้ำตา..กลับรินไหล....
"กูทุกข์ใจเพราะมึงจนจะตายอยู่แล้วเป้.........กูจะทำยังไงดี กูจะทำยังไงต่อไปดี"
TBC...
ความคิดเห็น