[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #184 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ (ตอน ความคิดที่สวนทาง )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค นก-เป้16 ตอน ความคิดที่สวนทาง

ตาโตจังเลยนะ ตาโต ๆ แก้มเนียน ๆ นก..ไอ้นก...ตัวหอม ๆ ริมฝีปาก....น่าสัมผัส น่าจูบ น่ากอด
น่าหอม...อยากกอดแน่น ๆ

มืออุ่น ๆ นิ่ม ๆ ถูกยกขึ้นมาแตะที่ปลายจมูกซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น ตามมาด้วย อ้อมแขนที่ค่อยสอดเข้าที่รอบเอวและซบศรีษะลงที่ไหล่ของคนที่นั่งนิ่ง ๆ

ปลาทองตาโตเพียงแต่หันไปมองใบหน้าด้านข้างของคนที่กอด แล้วก็มองเมิน
ไม่รู้สิ……ไม่รู้จะทำท่ายังไงดี
มันก็กอดของมันทุกวัน
แล้วมันก็หอมแก้ม หอมมือทุกวัน

มองใครก็ไม่ได้
ห้ามมอง ห้ามยุ่งกับใคร....

มันทำได้ทุกอย่าง แต่กู...มันห้ามทุกอย่าง

“นก.....หอมจังเลย....”

เออ อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ.....กูเป็นตุ๊กตายัดนุ่น มึงจะทำยังไงกับกูก็ได้ แต่ถ้ากูทำอะไรมั่ง มึงจะออกอาการ
ไอ้ประสาทเอ้ย เมื่อก่อนมันไม่เป็นแบบนี้นี่หว่า

เมื่อก่อนมันก็เงียบ ๆ อยู่คนเดียว ดูหนังสือของมันคนเดียว
ตังค์ก็ให้ยืมใช้ ถึงมันจะดูเอ๋อ ๆ หน่อย แต่ก็ไม่ใช่แบบนี้

ไม่ใช่เหมือนคนบ้าแบบนี้ ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องกันแบบนี้
แล้วที่สำคัญมันไม่ได้เป็นไอ้บ้าที่เอาแต่นัวเนีย ไม่ยอมปล่อยแบบนี้
แล้วนี่อะไร มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกูกันแน่ แค่ต่อยมันไปวันนั้นวันเดียว แค่ถูกหาว่าเป็นคู่เกย์
เลยต้องเกาะติดกัน
แค่นี้..................
แล้วทำไมตอนนี้....มันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

……….นก.....ถ้าไม่มีมึงกูจะเป็นยังไงวะ.....กูเหมือนจะขาดมึงไม่ได้จริง ๆ นะเนี่ย..............

ปลายจมูกยังคงแตะซ้ำที่ข้างแก้ม ความคิดของไอ้เป้ตาหยียังคงไหลไปเรื่อย ๆ

แต่ไม่ได้ถูกเอ่ยบอกออกมาเป็นคำพูด

.......ไม่เคยแคร์ใคร......
ไม่เคยสนใจใคร
ไม่เคยคิดว่าแค่ชกกันวันนั้น จะกลายมาเป็นแบบนี้

ไม่เคยคิดว่าจะทำให้อีกคนเจ็บปวด ไม่เคยหวงใครมากเท่านี้มาก่อน

ดวงตายิบหยี เบิกกว้างขึ้น เพื่อมองใบหน้าของคนที่นั่งนิ่ง ๆ ให้ชัด ๆ
ใบหน้าของไอ้เป้ตาหยี ค่อยมีรอยยิ้มระบายอยู่ที่ใบหน้า

“เป้.....พรุ่งนี้ถ้ามึงไม่ปล่อยกู...กูจะฆ่าตัวตาย....คราวนี้แหละ...มึงไม่มีทางเกาะติดกูได้แน่....แล้วมึงก็จะมีความสุข
ดีมั้ยเป้.....คืนนี้มึงไปอีกนะ....ไปหาหญิงเด็ด ๆ ....ลีลาดี ๆ เอาแบบที่มึงชอบ...เอาแบบสเปคมึง....มึงคงมีความสุขที่สุดเลยเนอะ......แล้วมึงก็มานั่งหัวเราะเยาะกู....ที่กูทำอะไรไม่ได้.....สะใจมึงดี....ทุกข์ของกูคือสุขของมึง”

น้ำเสียงเรียบเรื่อย ไม่สนใจร่างที่เอนซบอยู่เลยสักนิด
พูดไปเถอะ
พูดให้ตาย ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น...
ไอ้เป้มันไม่ปล่อยหรอก......อย่าฝัน.....ถ้าไม่ตายซะ...มันก็คงไม่ปล่อย

“ตัวมึงหอม...ไม่มีใครแตะตัวมึงได้หรอกนอกจากกู”

คำตอบ.....ไปกันคนละเรื่อง.....ปลาทองตาโต ได้แต่เหม่อมองดอกบัวในสระบัวนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น

แต่คนที่เอนซบอยู่ที่ไหล่กลับขมวดคิ้วมุ่น

ไม่ยอมให้ตายหรอก.....ถ้ามึงฆ่าตัวตายนะนก....กูก็จะฆ่าตัวตายตามมึงไปเหมือนกัน
กูไม่ยอมให้มึงไปไหนเด็ดขาด
มึงต้องอยู่กับกูไปตลอด กูไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับมึงแน่.....คอยดูก็แล้วกัน

TBC….