[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #150 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน เรื่องปกติ )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท  ตอน เรื่องปกติ

“คุณอิทธิพลครับ”

อารยะเรียกชื่อคนที่กำลังนอนหลับตา อยู่ข้าง ๆ ลูกสาว ร่างนั้นปรือตาตื่นขึ้น และก็หลับตาลงนอนต่อโดยไม่คิดจะสนใจคนที่เรียกเลยสักนิด

เพิ่งรู้ว่าไอ้อิทมันใจแข็ง ก็วันนี้นี้ ใจแข็ง ไม่เคยคิดจะยอมอ่อนข้อให้เลย

บรรดาแม่ ๆ เดินไปนั่งคุยกันอยู่หน้าบ้าน ทิ้งให้คนที่เพิ่งรู้จักกันสองคน นั่งอยู่ ด้วยกัน

“อิท...หลับจริง ๆ เหรอ....”

แม้จะพยายามเรียกอีกหลายครั้ง แต่อิทธิพลก็ยังคงนอนนิ่ง

อารยะขยับกายเข้าไปใกล้กับคนที่นอนนิ่ง และนั่งมองภาพนั้นด้วยความเพลิดเพลิน ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปคว้าหมอน ที่วางอยู่ห่างออกไป และยกศรีษะของคนที่นอนนิ่ง ๆ ให้สูงขึ้น สอดหมอนวางไว้รองศรีษะให้

“อื้อ” อิทธิพลขยับกายเพียงเล็กน้อย ปรือตาขึ้นมอง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งด้วยความง่วงงุน

“หนาวหรือเปล่า เอาผ้าห่มมั้ย เดี๋ยวเดินไปหยิบให้”

เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ที่ข้างหู อ่อนโยนจนทำให้เคลิบเคลิ้ม ไม่มีเสียงตอบกลับมา นอกจากความเงียบ

เด็กหญิงตัวเล็กยังนอนดูดนมในขวด ทั้งที่ดวงตาหลับพริ้ม
ไม่ต่างจากพ่อลูกอ่อนอย่างอิทธิพล ที่ต้องอดหลับอดนอนในเวลากลางคืน และเมื่อมีเวลาเพียงนิดเดียว
การนอนหลับพักผ่อน ก็เป็นหนทางผ่อนคลายได้ดีที่สุด

อารยะค่อยเอนกายลงนอนเคียงข้างร่างที่หลับใหล
ก่อนจะเท้าแขนขึ้น เอียงคอมองใบหน้าของคนรู้จัก ให้ใกล้ขึ้น

เอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมนิ่มที่ปรกอยู่ที่หน้าผากของอิทธิพล แต่กลับถูกปัดมือ ออก เหมือนเจ้าตัวหงุดหงิดโมโหเมื่อมีใครมารบกวนการนอน

“ฮื่อออออ”

เสียงถอนหายใจยาว ทำให้อารยะอมยิ้ม เมื่อมองภาพตรงหน้า

มาเยี่ยมหลานทุกวันหยุด ไม่ได้พูดอะไรกับอิทธิพลมากนักหรอก เพราะอิทมันจะทำเป็นเฉย บางทีก็เดินหนี
แล้วมันก็ไม่ยอมให้เดินตามด้วย

ทั้งแม่และป้ารวมทั้งแม่ของอารยะ เหมือนกับว่าได้เพื่อนใหม่ เห็นพักนี้เข้ากันได้ดี และเมื่อหลานหลับก็พากันไปนั่งคุยกันที่ศาลาหน้าบ้าน

ทิ้งให้อารยะและอิทธิพล และหลาน อยู่ด้วยกันแบบนี้เป็นประจำ จนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

เห็นคนหลับแล้วก็อยากจะหลับบ้าง

แต่คนที่หลับใหลอยู่เคียงข้าง ทำให้หลับตาไม่ลง

ผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ทำไมถึงชอบได้นะ ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ เกลียดกันสุด ๆ โกรธกันสุด ๆ ตัดสัมพันธ์กันไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้อยากจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ครั้งหนึ่งดวงตาของอารยะสะท้อนแต่ความโกรธ และความเกลียดชัง แต่ครั้งนี้ สิ่งที่สะท้อนในดวงตา
คือความอ่อนโยน ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา

อิท

ไอ้อิท

ไอ้คุณอิทธิพลครับ

เมื่อไหร่วะ เมื่อไหร่ที่กูหลงรักมึง มึงทำให้กูหลงรักมึงตอนไหนกันนะ
เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าขาดไม่ได้ เมื่อไหร่ที่เฝ้าแต่คิดถึง

อารยะนิ่งมองหน้าของคนที่ทำให้หลงรัก แล้วก็ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับร่างที่หลับใหล

ทำไมถึงได้ใจแข็งขนาดนี้ก็ไม่รู้

จนแยมคลานได้แล้ว อิทก็ยังไม่ยอม คุยด้วย เลยสักคำ ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่แอบมองอยู่เงียบ ๆ เพราะกลัวจะทำให้ไม่พอใจ

จะใจแข็งอีกนานมั้ยกว่าจะยอมดีด้วย

นานมั้ย กว่าจะยอมคุยด้วยอีกครั้ง แต่ไม่เป็นไรหรอก อยากจะให้ค่อย ๆ ยกโทษให้ ที่ปากเสียไปบังคับให้สัญญา ผิดเองแหละนะที่โง่พูดอะไรอย่างนั้นออกไป

“ผมรักคุณจังเลยคุณอิทธิพล......คุณอิทธิพลจะขยับฐานะจากคนรู้จักให้เป็นคนรู้ใจวันไหนกันนะ ไม่ว่ายังไงผมก็จะรอต่อไป นะครับ....คุณอิทธิพล”

อารยะกระซิบบอกคนที่นอนนิ่ง ๆ และค่อยก้มลงจรดริมฝีปากเข้าที่ข้างแก้มของคนนอนหลับ

แต่กลับถูกผลักใบหน้าให้ออกห่าง ทั้งที่ร่างนั้นไม่ต้องลืมตา

“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ.....ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณนะครับ คุณอารยะ....โปรดอยู่ห่างผมหน่อย ไม่อย่างนั้นจะหาว่าไม่เตือน”

เสียงที่เอ่ยบอกทำให้อารยะต้องผละออกห่าง เพราะคนที่ทำท่าเหมือนกำลังหลับ อาจจะลุกขึ้นมาโมโหใส่ได้ง่าย เลยต้องจำใจล่าถอย หยัดกายขึ้นอย่างเซ็ง ๆ และต้องพาตัวเอลกลับไปนั่งที่เดิม
ได้แต่นั่งมองร่างที่นอนอยู่เคียงข้างลูกสาว ด้วยความท้อใจ

นึกว่าจะทำอะไรได้บ้างซะอีก

ไอ้อิทนะไอ้อิท ไอ้คุณอิทธิพล มึงนี่มันร้ายกาจจริง ๆ

*************************************