[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #14 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา (ตอน รักเส่ง..นะ)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา (ตอน รักเส่ง..นะ)






เป็นเหี้ยอะไรของมันทุกวันเลยไอ้สัตว์เปา แม่งชอบแอบมอง
พอทำท่าจะวิ่งเข้าไปหากะชกให้หน้าแหก

มันกลับวิ่งหนีเฉยเลย เป็นมาหลายวันแล้ว
ตะโกนด่ามัน มันก็ไม่เสือกด่ากลับสักคำ

ตอนนี้แผลก็หายแล้ว กลับมาหล่อใส หญิงปลื้มกันทั้งเมืองแล้ว

แต่ตั้งแต่วันก่อนนั้นที่ไปโรงพยาบาลกับไอ้เปา แล้วตบแม่งหัวทิ่มไปทีเดียว
ดูเหมือนมันจะประสาทกลับไปเลย
ตอนที่เดินออกมาเพื่อขึ้นรถเมล์มันก็เดินตามต้อย ๆ ออกมา เหมือนหมาตามเจ้าของ

ด่ามันเล่น และเตะมันไปสองทีหนัก ๆ เพื่อระบายแค้น กะให้แม่งสวนกลับ
จะได้ตีกันหน้าโรงพยาบาลเลย
แต่ไอ้เหี้ยเปาแม่ง เดินเหมือนละเมอ แถมยังหันมามองหน้าเขาจนตาเยิ้ม

นี่ก็หลายวันแล้ว ที่แม่งไม่เข้ามากวนตีนหาเรื่องพูดจาเหี้ย ๆ เหมือนทุกวัน
พอไล่กวดจะไปตีกับมัน มันเสือกใส่เกียร์หมา วิ่งหนีห่างจุกตูด

เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ไม่ได้เจอหน้ามันแบบระยะใกล้กันหนึ่งเมตรเหมือนทุกวัน
เพื่อจะจัดการกับปากเหี้ย ๆ ของมัน

เหงามือเหงาตีนพิกล มือมันคัน ๆ ตีนมันก็คัน ๆ ถ้าไม่ได้หาที่ระบายวันนี้
สงสัย ความคันมือคันตีนต้องไปจุกที่หัวใจ จนหายใจไม่ออกตายแน่

และวันนี้....กูจะฆ่ามึงไอ้เปา...หลังจากกูวางแผนฆ่ามึงได้เรียบร้อยแล้ว
ไม่มีข้อผิดพลาด....

ฮ่า ฮ่า ฮ่า และวันนี้มึงหมดสิทธิ์หนี...ถ้ามึงไม่ตายวันนี้มึงจะตายวันไหนกันไอ้สัตว์เปา
ถึงทีกูมั่งแหละ จะให้กราบตีนกูเลย

เล่นให้หมอบลุกไม่ขึ้น...ร้องไห้แง แง เป็นลูกหมาเลยมึง ไอ้เหี้ยเปาเอ้ย

หมีควายหน้าไม่เละแต่กลับมาหล่อ ตาคม ผิวสีแทน หน้าใสปิ้ง หัวเราะอย่างสะใจ
ที่วันนี้จะได้จัดการกับไอ้เปาสักที หลังจากพลาดโอกาสงาม ๆ ปล่อยให้ไอ้เปาทำสกอร์มานาน

*********************
"เส่ง...กูชอบมึงจังเลย..ทำไมมึงเสือกน่ารักโดนใจกูอย่างนี้..เส่ง..เส่งเมียรักของกูเส่งเมียรักของพี่เปา.."

เป็นเวลานานหลายวันที่ไอ้เปาอยู่ในอาการนี้
หลงใหลได้ปลื้มในใบหน้าของหมีควายหน้าใสตาคม

นั่งละเมอเพ้อพกหาทั้งวันทั้งคืน นอนไม่หลับ
กินไม่ได้ เลือดในกายร้อนฉ่า เมื่อนึกถึงหน้าของเส่งเมียรัก

อยากจะวิ่งเข้าไปกระโดดกอดเมีย

ก็กลัวว่าเมียจะสวนกลับหนัก ๆ ด้วยตีนมหาประลัย
พอทำท่าจะเข้าใกล้เมียรักในระยะหนึ่งเมตร
หน้าจะแดง ตัวจะแข็ง
ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาดื้อ ๆ

"กูรักมึง..กูรักมึงเส่ง...กูหลงรักมึงแล้วใช่มั้ยแบบนี้.."

ตึกใบหยกสองไม่เป็นอันกินข้าว
เมื่อหน้าของเส่งเมียรักลอยไปลอยมาเต็มจาน

"เมียจ๋า...เมีย..." เคยเห็นคนบ้ามั้ย...ตอนนี้ไอ้เปาใกล้เข้าศรีธัญญาเต็มทีอาการกำเริบอีกแล้ว
สงสัยว่าหมอไม่ได้จ่ายยาหลายวัน และไม่ทันได้พาไปนั่งเก้าอี้ไฟฟ้ามันก็หนีออกมาซะก่อน
ไอ้เปามันต้องเสือกหนีออกมาก่อนแน่ ๆ เลย

ตอนนี้ไอ้เปามันกำลังตกหลุมรักอย่างจัง และรอให้เส่งเมียรักมาหย่อนเชือดฉุดมันขึ้นไปสักที

มันแอบมองไอ้เส่งที่กินข้าวถัดออกไปในระยะร้อยหลา ไกลขนาดหมีควายตัวเท่ามด

แต่มันก็เห็นว่าเป็นไอ้เส่ง

กินข้าวไป คนช้อนไปมา...อุบาทว์สิ้นดี

"เหี้ยคีพูดถูก....มีสักคนมันดีอย่างนี้นี่เอง...."

ตึกใบหยกสองยังคงนั่งละเมอต่อไป
อาการหนักขึ้นทุกวัน

เล่นเอาไอ้เส่งที่นั่งถัดออกไปร้อยหลา

เสียวสันหลังวูบ

สังหรณ์ใจไม่ดี
จะเกิดอาเพทอะไรวะเนี่ย หรือว่าพระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตกวะเนี่ย

TBC.......

เส่งช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย