[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #134 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน แค่ความสงสาร )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท  ตอน แค่ความสงสาร

ผ้าขนหนูชุบน้ำถูกบรรจงเช็ดที่ใบหน้าของคนที่นอนสงบนิ่ง จนอิทธิพลถึงกับสะดุ้งสุดตัว และปรือตาตื่นขึ้น

เย็น......รู้สึกเย็น แล้วก็รู้สึกว่าร้อน ร้อนไปทั้งตัว....แต่เมื่อปรือตาขึ้นกลับเห็นห้องทั้งห้องขาวโพลนและหมุนวนไปทั่ว

จนต้องหลับตาลงอีกครั้ง.......และสัมผัสได้ถึงความเย็นสบายอีกครั้ง ใบหน้าคมยิ้มอย่างเป็นสุข และเผลอบ่นงึมงำ
ออกมา ตามที่จิตใต้สำนึกสั่งให้พูด

"แป้งเย็น.......ตราพ่ออิทสุดหล่อ.....เย็นสบาย......"

คำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ของอิทธิพล ที่เอาแต่คิดถึงลูกสาวจนไม่มีพื้นที่เหลือที่จะคิดถึงเรื่องอื่นอีกทำให้อารยะที่ถือผ้าขนหนูเปียกน้ำถึงกับยืนนิ่งด้วยความสับสน ไม่เข้าใจว่าไอ้อิท พูดถึงอะไร แต่เห็นมันยิ้ม แล้วก็เบะหน้าพร้อมกับที่ขบริมฝีปากแน่น

"เจ็บ.........ปล่อยกู...กูเจ็บ.ฮือ ฮึก เจ็บ........จะกลับไปหาแยม...แยม...."

เสียงละเมอ ของอิทธิพลที่แทบจะฟังไม่รู้เรื่อง ทำให้อารยะยิ่งเครียดหนักขึ้น
ร่างนั้นสงบลงแล้ว และดูเหมือนกับว่าผล็อยหลับไปอีกครั้ง และไม่รับรู้สิ่งใดรอบตัวอีก

ไอ้อิท.....โดนไม่กี่ที ถึงกับจับไข้เลยนะ
แล้วทีนี้จะทำยังไงดี......จะพากลับตอนนี้ก็ไม่ได้...ได้แต่รอให้ไข้ลดลงหน่อย แล้วค่อยพามันกลับก็เท่านั้น
เป็นภาระจริง ๆ ลำบากกูอีก แม่งเอ้ย ทำไมมันถึงได้แย่แบบนี้วะ ทำไมมันไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้

เชือกที่ข้อมือถูกคลายออกแล้ว แต่ก็ยังไม่ทั้งหมดทีเดียว

อารยะนิ่งมองร่างที่นอนสงบนิ่ง เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นอยู่ตลอดเวลา จนต้องคอยใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเพื่อลดไข้
นั่นยิ่งทำให้อารยะยิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำเกินกว่าเหตุก็แค้นอยู่หรอก

แต่พอทำอะไรไปแล้ว มันก็ถึงเริ่มคิดได้ ว่าไม่ควรเป็นคนที่ขาดสติขนาดนี้
ไม่นึกว่าจะเผลอรุนแรงไปจนถึงขนาดทำให้อีกคนต้องจับไข้

แค่จะสั่งสอนมัน และหาทางบีบให้มันยอมอ่อนข้อลงบ้าง แต่ดูเหมือนตอนนี้อะไรจะเลยเถิดไปกันใหญ่

หัวสมองไอ้อิทมันคิดอะไรอยู่นะตอนนี้............

"แยม.......ฮือออออ เจ็บ..พ่ออิทจะกลับไปหาแยม....." เสียงละเมอที่ดังเป็นพัก ๆ พร้อมกับที่ร่างที่ร้อนรุ่มกระสับกระส่ายไปมา จนทำให้อารยะไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืน นั่นยิ่งทำให้ท้อใจ

ไอ้เหี้ยอิท...ละเมออะไรก็ละเมอไปเหอะ แต่อย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย

กูสงสารโว้ย......แม่งเอ้ย...ด่าหน่อยก็ได้ กูจะได้ไม่รู้สึกผิด
นี่เอาแต่ร้องว่าเจ็บ ๆ ตลอดเวลา

แล้วก็ร้องหาลูกอีกต่างหาก........แม่งกูเลยยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

ก็มึงผิดเอง มึงอยากเหี้ยเองทำไม พูดดี ๆ ไม่เข้าใจ กูอุตส่าห์ถ่อไปขอร้องถึงที่ ยังปฏิเสธอีก

กูไม่มีทางเลือกหรอกนะถึงต้องทำอย่างนี้

ร่างสูงที่มีสีหน้าเครียดขรึมอยู่เสมอ ยิ่งขมวดคิ้วมุ่น เมื่อใช้ผ้าขนหนูซับไปตามร่างกายที่ร้อนรุ่มเหมือนมีเปลวไฟสุมอยู่ในร่างตลอดเวลา

ไข้แม่งเมื่อไหร่จะลดวะ.....จะต้องให้กูดูแลมึงไปถึงไหนเนี่ย

ปล่อยให้ตายห่าไปเลยดีกว่า.......เป็นไข้ตายไปเลยมันถึงจะยิ่งดี.....

หยดน้ำที่คลออยู่ที่หน่วยตา ค่อยหยดลงมาอีกครั้ง

อีกแล้ว อีกแล้ว .....โธ่โว้ยยยยยยยยยย จะเสือกร้องทำไมวะ ทีกูเอามึง มึงไม่เสือกร้องนะ

แต่พอร้องคิดถึงลูก ไอ้อิทมันเสือกร้องได้ร้องดี.....แล้วจะให้กูทำยังไงดีละโว้ย....

แม้จะหงุดหงิดโมโห แต่ปลายนิ้วแกร่งกลับค่อยแตะลงที่ข้างแก้มของคนที่สะบัดหน้าหนีกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียง

และบรรจงเช็ดหยดน้ำที่หลั่งรินออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น

"เฮ่อ...แม่งเหี้ยอะไรนักหนาวะเนี่ย โว้ยยยยยยยยยยยยย"

เสียงถอนหายใจยาว พร้อมกับที่อารยะ เดินไปทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้ ข้างเตียง ก่อนจะโยนผ้าขนหนูทิ้งลงพื้นด้วยความหงุดหงิดโมโห

จะรู้สึกผิดทำเหี้ยอะไร แม่ง......ทำอะไรไปแล้วไม่มีทางมานั่งเสียใจหรอก อย่างไอ้อิทเจอแค่นี้ยังน้อยไป

มันต้องเจอหนักกว่านี้ถึงจะสะใจ

แล้วกูจะสงสารมันทำไมเนี่ย ทำไมกูจะต้องมาปรนนิบัติมันด้วยวะ ไอ้เหี้ยเอ้ย เวรกรรมอะไรของกูนักหนาเนี่ย

อารยะลุกขึ้นยืนและคว้าผ้าขนหนูที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมา ก่อนจะเดินไปวางมือแตะที่หน้าผากของอิทธิพลที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงแล้วก็พบว่าความร้อนยังไม่ได้ลดลงเลยสักนิด

"มึงจะจับไข้อีกนานมั้ยวะ......กูจะประสาทแดกอยู่แล้วเนี่ยไอ้อิท"

ร่างสูงที่มักขมวดคิ้วอยู่เสมอ เดินเข้าไปในห้องน้ำและซักผ้าขนหนูที่อ่างล้างหน้า บิดพอหมาด ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ และบรรจงเช็ดไปที่ใบหน้าและลำคอ ของอิทธิพลอีกครั้ง เพื่อช่วยให้ความร้อนลดลงบ้าง

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าของอิทธิพล ด้วยความสับสนภายในใจที่ตีกันวุ่นไปหมด

"กูเกลียดมึงไอ้อิท........ไม่ตายแหละดี....ตื่นขึ้นมามึงจะได้ทรมาน.....ทรมานจนถึงขนาดที่ว่าถ้ามึงอยากตายก็ตายไม่ได้....มึงคอยดูก็แล้วกัน"

************************************