คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #129 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน ท้าทาย )
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท
ตอน ท้าทาย
อ้าว.....ทำไมนมมันสีแบบนี้วะ นมบูดหรือเปล่าเนี่ย
“แม่....นมบูดเหรอแม่..แม่ดูสิ......สีมันแปลก ๆ หรือเปล่าเนี่ย”
อิทธิพล เป็นโรคจิตขึ้นมากะทันหัน อะไรก็ไม่ได้ นั่นไม่ได้ นี่ไม่ได้ อะไร อะไรก็ดูเรื่องมากไปหมด
จนแม่ต้องเดินมาตบกบาล และเอ็ดเข้าให้ ถึงได้สงบลงบ้าง
“ไอ้อิท.....ให้มันน้อย ๆ หน่อย....เดี๋ยวแม่ตบชักเลยแม่เพิ่งชงเมื่อกี้ เอ็งแหละ ไอ้ลูกเวร อุปทานเหลือเกินนะ”
เสียงบ่นของแม่ ทำให้อิทธิพล ทำหน้าหงิก ก่อนจะอุ้มลูกสาวเดินลิ่ว ๆ มาใส่รถเข็นเด็ก แล้วก็จัดการเข็นลูกสาวออกจากบ้าน พร้อมอาการงอนแม่
“ไปไหนไอ้อิท.....กลับมาเอาตะกร้าขวดนมด้วย....”
เสียงเรียกของแม่ไม่ได้ทำให้อิทธิพลหันกลับมามองเลยสักนิด เพราะเกิดอาการงอนมากกว่า แถมยังเดินบ่นกับลูกสาวที่ทำเสียงอ้อแอ้ไม่รับรู้เลยสักนิด ว่าพ่อเป็นบ้าไปแล้ว
“แยมดูดิ....เจ๊ปากร้ายชิบหายเลยว่ะ.....ชอบด่าพ่ออิท.....เซ็งจริง ๆ ไปเที่ยวกันเหอะ.....ไปเหล่สาวเป็นเพื่อนพ่อหน่อยนะแยมนะ”
อิทธิพลไม่ได้สนใจเลยว่าลูกสาวจะเพิ่งมีอายุเพียงสี่เดือนเศษ เที่ยวพาไปไหนต่อไหน ทำเหมือนเป็นตุ๊กตาของเล่น จนแม่ที่ยืนมองลูกชาย อยู่ต้องส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายแกมตลก
ไอ้อิทมันรู้มั้ยว่านั่นน่ะลูก...ไม่ใช่ของเล่น
มันทำอย่างกะลูกมันเป็นของเล่น คิดอยากจะพาไปไหนก็ไป...กลุ้มใจกับมันจริง ๆ แล้วดูนั่น
สงสัยมันจะงอนอีก... น่ากลุ้มจริง ๆ ไอ้ลูกเวรเอ้ย
“มันไปไหนของมันอีกล่ะนั่น.....” ป้าของอิทธิพล เดินออกมายืนมองหลานชาย แล้วก็ส่ายหน้ากับพฤติกรรมบ้า ๆ บอ ๆ ของหลานชาย
“ไม่รู้มัน .... เห็นบอกจะไปยืมหนังสือ..... ไปแค่นี้ทำไมมันจะต้องเอาลูกไปด้วย...ไอ้อิทนี่มันอาการหนักแล้วนะ....มันแทบจะเอาหนูแยมไปโรงเรียนด้วยอยู่แล้ว.....ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไรของมันนักหนา...นี่ขนาดเข้าห้องน้ำมันก็จะเอาเข้าไปด้วย..ต้องด่ามันไปแหละ มันถึงสำนึกขึ้นมาบ้าง.......ฉันอยากจะบ้ากับมันจริง ๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้อิทมันจะบ้าได้ถึงขนาดนี้”
ป้าของอิทธิพล ยืนหัวเราะ และนึกถึงพฤติกรรมของหลานชาย
อย่างไอ้อิทนี่ไม่น่าจะติดลูกขนาดนี้ พอมีลูกจริง ๆ มันทำให้คนประหลาดใจกันได้ทั้งบาง
เอากับมันสิ.........เห็นแล้วก็อ่อนอกอ่อนใจกับมันจริง ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไอ้ยะนี่หว่า.......มาทำเหี้ยอะไรวะ...ไม่อยากเห็นหน้ามันเลยว่ะ เห็นแล้วคันตีน อยากเตะปากมัน
แม่งน่าเบื่อชอบมาหาเรื่องกูจริง ๆ ถ้ามาพูดจาเหี้ย ๆ แล้วน้ำลายมันกระเด็นโดนหน้าแยมนะ
กูจะต่อยให้คว่ำเลย แล้วก็จะกระทืบให้จมตีนกูเลยคอยดูสิ แม่งเหี้ย เอ้ย เกลียดขี้หน้ามันจริง ๆ เลย
เห็นแล้วพาลจะแดกข้าวไม่ลง
“แยม..แยม....คนบ้ามาแยม....เดี๋ยวพ่ออิทจัดการเอง”
หนุ่มร่างสูงก้มลงไปกระซิบบอกลูกสาวที่นอนหัวเราะเอิ๊กอ๊าก และยกแขนยกขา เหมือนกับกำลังรู้สึกขำ
ที่พ่อชอบทำตัวติงต๊อง
อิทธิพลทำเป็นมองไม่เห็น คนที่มานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดรออยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะ
ทำทีจะเดินเลยผ่านไปเหมือนมองไม่เห็นแต่กลับถูกเรียกเอาไว้
“ไอ้อิท....กูมีเรื่องจะคุยด้วย”
เสียงของอารยะไม่ใช่เบา ๆ แต่อิทธิพล กลับลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เข็นรถเด็กผ่านหน้าอารยะไป เหมือนกับว่าไม่ได้ยินอะไรสักนิด
“ไอ้อิท...กูบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย”
เสียงเรียกของอารยะทำให้อิทธิพลเดินไปยืนอยู่ที่หน้ารถเข็นเด็ก และอุ้มร่างของเด็กหญิงตัวเล็กออกมาจากรถเข็น......เสียงเด็กร้องอ้อแอ้ อ้อแอ้ ทำให้อารยะ ต้องลดเสียงลง เพราะรู้ตัวว่าไม่ควรทำเสียงดังใส่หลาน
“มึงจะทำให้แยมร้องไห้.......มีเหี้ยอะไรก็พูดมา....เดี๋ยวเสนียดจะมาติดลูกกู” อะไรก็ยอมได้ แต่อิทธิพลไม่ชอบให้ลูกร้องไห้....ขวดนมก็ไม่ได้เอามา ถ้าแยมร้องไห้จะทำยังไง แยมยิ่งตกใจเสียงดังดัง อยู่ด้วย
“คุยกันดี ๆ สักวันไม่ได้หรือไง.....กูไม่ได้อยากมาพูดกับมึงก่อนหรอก.....กลัวเสนียดติดตัวเหมือนกัน”
อารยะเองก็ไม่ยอมแพ้ จ้องมองใบหน้าของคนที่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน นึกว่ากูอยากจะคุยกับมึงนักหนาหรือไงถ้าแม่กูไม่ขอร้อง อ้อนวอนล่ะก็ กูไม่มีทางมาพูดดี ๆ กับมึงแบบนี้หรอก เหี้ย เลว แบบไอ้อิทนี่ไม่สมควรเกิดเป็นคนเลยจริง ๆ เกลียดมันชิบหายเลยเว้ย อยากจะชกหน้าตากวน ๆ ของไอ้อิทให้มันเละไปเลยแม่เกลียดมันเว้ย
แต่ติดอยู่ที่หลาน........ถ้าไม่พาหลานมาด้วย คงได้ด่ากันมันส์กว่านี้ แม่งเอ้ย
ดวงตาคมระเรื่อย จ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กที่ซบอยู่กับอกของอิทธิพล พยายามจะเพ่งมองให้ชัด แต่ไอ้อิทก็ดึงหมวกมาบังไว้อีก..........จนต้องละสายตามามองใบหน้าของอิทธิพลแทน
“อย่ามามองลูกกู......ขืนมองอีกที......อย่าหาว่ากูไม่เตือน”
เสียงคำรามของคนที่กำลังยืนอุ้มลูกอยู่ ทำให้อารยะต้องกัดฟันพูดคำพูดที่ท่องมาทั้งคืน
ระงับความเกลียด ความแค้นเอาไว้ ท่องเอาไว้แต่ว่า ใจเย็น เย็น ใจเย็น เย็น ตลอดเวลา
“ที่บ้านกูอยากเห็นหน้าหลาน”
อารยะเอ่ยบอกเสียงเรียบ ทั้งที่ในใจมีแต่ความหงุดหงิดโมโหกับอาการลอยหน้าลอยตาพูดของอิทธิพล แม่งน่าเอาตีนยัดปากมันชะมัด คำพูดนั้นทำให้อิทธิพลเบิกตากว้าง และหัวเราะออกมาเบา ๆ
ตลก......ไอ้บ้านนี้ชอบทำแต่เรื่องตลก ๆ ....ตอนดาท้อง แล้วมาอยู่ที่บ้าน ก็ไม่เคยเห็นจะมาสนใจไยดีเลย
แล้วตอนนี้..........เกิดอยากจะเห็นหน้าหลาน....ฝันใช่มั้ย...พูดจากเพ้อเจ้ออะไรของมันวะ ทุเรศชะมัด....เจอกับครอบครัวของดาก็วันงานศพของดา แล้วไง......ตอนนี้จะเอายังไงต่อ.......ดาตายแล้วทุกอย่างก็จบ...อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีกไม่ได้หรือไง..........เขาเองก็ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวด้วยแล้ว.......ยังจะมายุ่งวุ่นวายด้วยอีก....น่ารำคาญว่ะ
“รอชาติหน้าแล้วกัน........” คำพูดของอิทธิพล ทำให้อารยะ แทบจะกระโดดชกหน้าของคนที่ยืนลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงหน้า แต่ต้องข่มใจเอาไว้ กัดฟันแน่นด้วยความโมโห
“พูดดี ๆ ไม่ชอบ......อย่าให้กูใช้วิธีของกูแล้วกันไอ้อิท”
อารยะ จ้องมองใบหน้าของอดีตเพื่อน ด้วยดวงตาที่บ่งบอกว่าโกรธสุดขีด ก่อนจะเดินผละจากไปด้วยความโมโห
ทิ้งให้อิทธิพล ยืนหัวเราะเยาะด้วยความสะใจอยู่ตรงนั้น
“ก็ลองดูสิ......กูไม่เท่าไหร่....แต่ถ้ามายุ่งกับลูกกู.....กูก็จะเล่นมึงทั้งโคตรเหมือนกัน”
*******************************
ความคิดเห็น