[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #121 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน หนมปังผู้น่ารัก)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน หนมปังผู้น่ารัก)

โอววววววววววววววววววววว กูอยากจะบ้า
นี่ไอ้ห่าทัต กับตั้มเพื่อนรักมันต้องทำกันอย่างนี้เลยเหรอวะ

คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์เห็นสบโอกาสเหมาะที่จะได้ศึกษาวิชามารจากไอ้ทัต
นั่งตาค้างมองภาพ อลังการงานสร้างตรงหน้า

และก็แทบจะหน้าไหม้เพราะความร้อนในกายเพิ่มสูงขึ้น
แค่คิดก็เสียวหัวใจแล้ว

กับหนมปัง

ถ้าหนมปังทำหน้าแบบนี้ ร้องเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้
มันจะดีมากขนาดไหนวะเนี่ย

ไอ้ปอนด์ยังจ้องมองภาพตรงหน้าเหมือนไม่เคยพบเคยเห็นอะไรที่มหัศจรรย์ขนาดนี้
หน้าของมันตอนนี้คงจะแดงเถือกไปถึงไหนต่อไหน
และหัวใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ

พร้อมกับความหื่นในร่างกายพุ่งกระฉูดจนปรากฎออกมาให้เจ้าตัวรู้สึก

"โห่...ใจเย็นน้องหนู..ขอศึกษาก่อนแล้วกันนะ" เสียงไม่ต้องบอกว่ากระเส่าแค่ไหน
รู้เอาไว้ว่าตอนนี้ตาไอ้ปอนด์มันเยิ้มจนหวานหยด

แค่คิดว่าถ้าเป็นหนมปังแล้วก็ตัวมันเองที่ทำอย่างนั้นกัน
มันจะมีความสุขมากแค่ไหนกันนะ

เสียงครวญครางเร้าอารมณ์ของคู่รักในฉากดุเดือดยิ่งทำให้ไอ้ปอนด์ชักทนไม่ไหว
ยังไงตัวมันเองก็เป็นผู้ชาย...ไม่ต้องเห็นถึงรูปรสกลิ่นเสียงหรอก

แค่เสียงกับภาพ สติสัมปชัญญะก็กระจัดกระจายกระเจิดกระเจิงจนต่อกันไม่ติดแล้ว

"ปอนด์...ข้าวของปอนด์ได้แล้ว.." น้องหนูหนมปังซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่กับความคิดชั่ว ๆ ของไอ้ปอนด์

เปิดประตูพรวดพราดเข้ามา อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ว่าไอ้บ้าปอนด์มันกำลังนั่งจ้องภาพตรงหน้าอยู่
ด้วยหัวใจที่เต้นระทึกแค่ไหน

และเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่พรวพราดเข้ามายืนอยู่ ไอ้ปอนด์ก็รีบไปปิดภาพที่เห็นตรงหน้าแทบไม่ทัน

หน้าจอปิดแล้ว แต่เสียงยังคงอยู่

และหนมปังก็ทันได้เห็นว่าอะไรเป็นอะไร

ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววแห่งความหม่นหมองอยู่เสมอ บัดนี้มันกลับแปรเปลี่ยนไป

ใบหน้าซีดขาว แดงซ่าน ไม่รู้จะทำยังไง วางจานข้าวเสร็จแล้วก็มือไม้สั่น

ส่วนคุณชายปอนด์ก็ต้องรีบจัดการกับทั้งเครื่องเล่นซีดีและโทรทัศน์ให้หยุดเรื่องแย่ ๆ นั้นสักที

ก่อนจะมายืนหน้าแดงพูดอะไรไม่ถูกอยู่ตรงหน้าของหนมปังที่อาการไม่แพ้กัน

ร่างโปร่งบางทำทีเป็นเดินเลี่ยงเข้าไปหยิบไม้กวาดจะกวาดพื้น หรือทำอะไรก็ได้
ที่จะไม่ทำให้ไอ้คุณชายปอนด์อึดอัดใจ

เดินกลับมาเก็บกวาดถูห้อง ไปเรื่อย ๆ ทั้งที่จังหวะการเต้นของหัวใจมันรัวระทึกไปหมด
จนต้องหลบซ่อนใบหน้าเอาไว้

ร่างสูงนั่งชันเข่าอยู่ที่มุมของเตียง อยากจะพูดอะไรก็พูดไม่ออก

ได้แต่เหลือบสายตาไปมองร่างที่เก็บกวาดถูห้องเป็นระยะ ระยะ อย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อดี

พื้นห้องแห้งเรียบร้อยแล้ว

จานข้าวที่แกะเสร็จเรียบร้อยถูกนำมาตั้งไว้ให้ พร้อมกับที่ร่างโปร่งบางเงียบสนิทไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปเช่นกัน

ก่อนจะนั่งลงที่มุมของเตียงอีกข้าง พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดไม่ให้ไอ้ปอนด์ต้องอึดอัด

"เอ่อ.....กินข้าวเถอะ....ปอนด์คงหิวนะ..เราแกะข้าวให้แล้ว..เดี๋ยวเราไปอาบน้ำดีกว่าเนอะ"

ร่างโปร่งบางทำหน้าให้เรียบเฉยที่สุด ก่อนจะไปหยิบผ้าขนหนูมาและเดินลิ่วเข้าห้องน้ำไป

และก็ยืนนิ่งพิงประตูห้องน้ำอยู่แบบนั้น

หลับตาลงช้า ๆ และปิดปากตัวเองไว้แน่น ด้วยความอาย

กับปอนด์.....ต้องทำอย่างนั้นจริง ๆ น่ะเหรอ....
ตั้มกับทัตก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน....

เป็นคนรักกัน...เรื่องนั้นก็คงต้องเป็นเรื่องที่แสนธรรมดาแน่ ๆ
แต่หนมปังไม่รู้จะทำยังไง...ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น

แต่ก็สงสารปอนด์เหลือเกิน
ปอนด์เป็นผู้ชาย

มีความต้องการ
มีความรู้สึก....

แล้วมันนานแค่ไหนกันแล้วล่ะที่อยู่ร่วมห้องกันมาโดยไม่ได้แตะต้องเนื้อตัวกันสักนิด

ปอนด์คอยดูแล
ปอนด์คอยห่วงใย

นอกจากทัตแล้วก็ไม่เคยมีใครดีด้วยมากมายขนาดนี้
ไม่เคยทำให้ต้องรู้สึกว่าตัวเองแย่ และไร้ค่า
ไม่เคยทำให้รู้สึกอึดอัดใจ

ปอนด์มักบอกให้รักตัวเองอยู่เสมอ
ถ้าคิดว่าไม่มีใครรัก ปอนด์ก็จะเป็นคนรักของหนมปังเอง

แต่เรื่องนั้น...เรื่องที่ต้องทำอย่างนั้นมัน.....

แค่คิดก็รู้สึกว่าตัวเองคงจะห่วยแตกและคงไม่มีประสบการณ์ที่จะมาทำให้ปอนด์มีความสุขได้แน่ ๆ

ร่างโปร่งบางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าสายตาเหม่อเลอย
ใจยังคงครุ่นคิดไปต่าง ๆ นา ๆ

ถ้าเกิดว่า...
จะลอง....ลองทำอย่างคนรักกันกับปอนด์
มัน....มันจะทุเรศ

มันจะน่าเกลียดหรือเปล่านะ
คุณชายปอนด์นั่งกินข้าวอยู่คนเดียวเงียบ ๆ และลอบมองไปทางประตูห้องน้ำหลายครั้ง

สิ่งแรกที่หัวใจรู้สึกก็คือความกลัว....

กลัวหนมปังจะคิดว่าคนอย่างไอ้ปอนด์คนนี้อยากแต่จะทำเรื่องแบบนั้น

กลัวหนมปังจะคิดว่า....เขาเป็นไอ้ปอนด์บ้ากาม
กลัวไปหมดสารพัด


ข้าวในจานถูกเขี่ยไปเขี่ยมา

แต่สุดท้ายก็ถูกตักเข้าปากด้วยความหิวจนหมดจานไม่มีเหลือ

นานเกือบชั่วโมงที่ประตูห้องน้ำถูกปิดเงียบ

และเมื่อมันถูกเปิดออกมาอย่างช้า ๆ
พร้อมกับร่างโปร่งบางนั้นค่อยก้าวออกมาจากห้องน้ำ
สายตาไอ้ปอนด์ก็มองตาม

และหยุดนิ่งงันกับภาพที่ได้เห็น
คนที่ยืนเงียบ ก้มมองพื้นไม่กล้าสบตาไอ้ปอนด์สักนิด
และร่างสูงใหญ่ที่นั่งนิ่งก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
เมื่อเห็นภาพของคนที่ยืนนิ่งแก้มแดงอยู่

ภาพที่คนเห็นแทบจะเอาหัวโขกผนังห้องตาย
ภาพของคนรักที่ดูยั่วยวนชวนให้คิดเตลิด
ภาพที่ไอ้ปอนด์ต้องรีบหลบหน้าไปทางอื่น
เพราะตอนนี้มันกำลังกลัว

ไม่ใช่กลัวเหมือนตอนแรกที่กลัว
แต่กลัวว่าจะทนเก็บกดความรู้สึกไว้ไม่ไหว

แล้วกระโดดปล้ำหนมปังด้วยความต้องการทั้งหมด
ที่ทั้งหัวใจและร่างกายต้องการ

สิ่งที่คุณชายปอนด์มันกลัวก็มีแค่นี้เอง

TBC.......

มาลงให้ตอนเช้าค่ะ เลิกงานวันนี้มีโปรแกรมไปเบาๆกับเพื่อน กลัวกลับมาดึก