คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #116 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ขอโทษที่รบกวน)
“ไอ้ปังงงงงงงงงงงงง ไอ้ปังงงงงงงงมึงมานี่เลย มึงมานี่เดี๋ยวนี้...” ทัตพงษ์ ลากไอ้ตัวเตี้ยสุดโหดที่ยืน
อยู่หน้าระเบียง มาคุยกันให้รู้เรื่อง
“ทัต...ทัตรู้แล้วเหรอ....” ร่างบางหวาดหวั่น กับปอนด์ยอมอ่อนข้อให้ กับทัตก็ต้องยอม แต่คนอื่นยอมไม่ได้
ทัตก็น่าจะรู้นี่นา
“ไม่รู้ได้ไง....ไอ้เหี้ยแปดตัวไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงพยาบาลโดยที่มึงกลับห้องมาในสภาพไม่มีแผลสักนิด
มึงอย่าบอกนะว่าไม่ใช่มึง.....ห๊า...กูบอกแล้วนะไอ้ปัง...กูบอกแล้ว..อย่าทำอะไรเขาขนาดนั้น...แต่มึงล่อมันซะเละ
กูไปดูมาแล้ว....เล็งจุดตายนี่มันฝีมือมึงทั้งนั้นไอ้ปัง....มึงจะให้กูทำยังไงกับมึง..ไหนมึงบอกกูสิ...”
ฝ่ามือแกร่ง ดึงคอเสื้อของหนมปัง แสนเรียบร้อย อ่อนโยน ขึ้น และตะคอกถามซ้ำ ๆ และหนมปังก็ทำหน้าซีด
เหมือนกับกลัวนักหนา
“ขอโทษ..ขอโทษต่อไปจะไม่ทำแล้ว...ขอโทษ” หนมปังเสียงสั่น กลัวที่สุดคือกลัวทัตโกรธ..ทัตเคยขอ
เรื่องห้ามทำร้ายตัวเอง กับทำร้ายคนอื่น จนบาดเจ็บหนัก ๆ แต่พอถึงเวลาแบบนั้นทีไร ก็ลืมตัวทุกที
“ไอ้ปัง...ขืนเป็นแบบนี้อีก..ต่อไปกูคงไม่เชื่อใจมึงอีกแล้ว...” ร่างสูงของทัตเดินจากไปแล้ว เพราะต้องไป
เตรียมตัวรับตั้มที่กำลังจะกลับมา
“นี่....นี่เราสร้างปัญหาอีกแล้วหรือเนี่ย....” หนมปังทรุดกายลงนั่ง ปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินลงช้า ๆ
เรื่องที่เคยเรียนมวยกับพ่อ แล้วพ่อเป็นทหารเก่าเลยสอนลูกชายให้เล็งจุดตายของคู่ต่อสู้
คงไม่เป็นผลดีกับหนมปังอีกแล้ว เมื่อก่อน เพราะโดนล้อเรื่องครอบครัว เลยเผลอทำร้ายเด็กแถวบ้าน
จนเข้าโรงพยาบาล และโตขึ้น ก็ต้องป้องกันตัว โดยทำร้ายคนอื่น ๆ ไปเยอะเกือบตาย
ร่างบาง ก้มมองที่มือของตัวเอง และกระหน่ำชกไปที่พื้นปูนกระเบื้องเสียงดังสนั่น
เลือดไหลหยดเป็นทาง
เขาเสียใจที่เป็นแบบนี้ เขาเสียใจจริง ๆ
ร่างบางเดินไปหยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
ไม่เอาแล้ว...ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้ทัตอีกแล้ว
ทางเดียวก็คือไปจากที่นี่ซะ
ไม่มารบกวนทัต....ตั้ม...และปอนด์อีก
ร่างบางเดินออกจากห้อง ล็อคประตูอย่างเงียบ ๆ และเดินหายไป พร้อมเสื้อผ้าสองสามชุดเท่ากับตอนที่มา
**********************
ไอ้ปอนด์เดินยิ้มมาตลอดทางที่จะเดินเข้าอพาร์ทเม้น คิดแต่เรื่องเมือเช้า
เมื่อเช้าอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนพร้อมกันกับหนมปัง โดยที่ไอ้คู่รักนั่นนอนหลับไม่รู้เรื่อง
เลยได้โอกาสปลีกตัวออกมา
จัดเสื้อแต่งตัวให้กันพักใหญ่โดยต้องแอบหลบไอ้สองคนที่นอนกอดกันไม่รู้เรื่องนั้น
“ติดกระดุมให้หน่อยสิ....นะ..” ถึงเขินแต่ไอ้สองตัวนั่นก็คงไม่ทันรู้หรอกว่าเขาและหนมปัง
ทำอะไรบ้าง
“อือ...” ร่างบางยิ้มอย่างอาย ๆ หลบหน้าหลบตาไปเรื่อย ในขณะที่มือก็ค่อยติดกระดุมเสื้อให้กับร่างสูงที่ยืนอยู่
คุณชายปอนด์หันมองหน้าคนนอนหลับเป็นระยะ จะหาจังหวะหวานหน่อยก็ต้องคอยระวัง
เดี๋ยวไอ้สองคนนั้นมันจะรู้ตัว
“ห้ามจิกแขนตัวเองนะ...ถ้าปอนด์เห็นแขนหนมปังเป็นรอย..
ปอนด์จะหอมแก้มหนมปังเท่ากับจำนวนรอยแหละรู้มั้ย” ร่างสูงก้มลงกระชิบเสียงเบา
และก็มีผลให้ร่างบางนั้นหน้าแดงซ่านทันที
“รับปากก่อน...เร็ว..” ร่างสูงบังคับเสียงออดอ้อน
และร่างบางนั้นก็รับปากเสียงเบา
น่ารักจังเลยหนมปังของปอนด์…..
ร่างสูงเดินยิ้มเรื่อย เปื่อย
อ๊ะ นั่น ไอ้ทัตปั่นจักรยานมาแต่ไกล สงสัยมารับไอ้ตั้ม
แอบหลบไปอีกทางดีกว่า ได้โอกาสอยู่กับหนมปังสองต่อสองแล้ว
ดีใจจังเลย
ไชโย่......
ไอ้ปอนด์วิ่งไปด้วยความคิดถึงแบบเต็มสปีด ตอนแรกว่าจะกลับด้วยกัน แต่หนมปังไม่ยอม
บอกมีธุระ แต่ว่าตอนนี้หนมปังกลับมาแล้วแน่ ๆ
ไปหาหนมปังดีกว่า
ไปหาหนมปัง
ไปหาหนมปัง
คิดถึงหนมปังจังเล้ยยยยยยยยย
TBC.......
นึกว่าจะได้เลิกงานดึก ที่ไหนได้ ได้กลับเข้าสู่ช่วงโปรโมชั่นเด็กใหม่อีกรอบ ได้เลิกเร็วกว่าคนอื่น เพราะยังเทรนงานใหม่อีกรอบ รอบนี้คงนานแน่ๆ เพราะไม่ค่อยมีคนว่างมาสอนงานเลยจริงๆ
ความคิดเห็น