[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #111 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน เริ่มสับสน)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน เริ่มสับสน )

"หลีก.....จะนอน...." หนมปังหาวิธีเลี่ยงด้วยการลุกขึ้นยืนแล้วรีบไปดึงผ้าห่ม
ลงนอนบนพื้นห้องที่ปูเสื่อไว้

ร้อนรนจนไม่รู้จะทำยังไงดี

เขาและร่างสูงนั้นเพิ่งจูบกัน จูบน่ะ จูบจริง ๆ
แบบนั้นเขาเรียกว่าจูบ ร้อยเปอร์เซ็นต์

ผู้ชายที่ไหนเขาจูบกันบ้างล่ะ
ถ้าไม่ใช่......เกย์

ปอนด์เป็นเกย์
เหมือนที่ตั้มเป็น
แล้วทัตก็เป็นด้วยงั้นเหรอ

นี่เขาอยู่ท่ามกลางเกย์ โดยไม่ได้รู้สึกอะไรเลยหรือไง

ตั้มเป็นแฟนของทัต

ทัตเป็นเพื่อนของเขา

และ....ปอนด์เป็นเพื่อนของตั้ม

ส่วนเขาก็เป็นเพื่อนของทัต

ไม่รู้ว่าหนมปังจะนั่งเรียบเรียง ลำดับญาติทำไม

แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ เหงื่ออกเต็มมือจนเปียกชุ่ม

คนตัวสูงกว่า ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

ส่วนหนมปังก็ซุกอยู่ใต้โปงผ้าห่ม

ไม่รู้จะโกรธจะโมโห

หรือจะทำอะไรต่อไปดี

เวลาเกือบตีสี่แล้ว

ปอนด์เดินไปปิดไฟ และมาล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เขาเหมือนเช่นทุกวัน

แต่วันนี้มันแปลกไป

หนมปังรับรู้ถึงไออุ่นของคนที่นอนอยู่เบื้องหลัง

ร่างบางสงบนิ่ง แกล้งหลับไปซะอย่างนั้น ทั้งที่ร่างซุกแน่นอยู่ในโปงผ้า

ไม่กล้าขยับกาย ตัวแข็งทื่อไปแล้ว

ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงหายใจของคนเบื้องหลัง ที่ไม่ได้ทำอะไรแปลก ๆ ออกมาอีก

มือเล็กชื้นเหงื่อแตะที่ริมฝีปากตัวเองแผ่วเบา

ไล้ปลายนิ้วไปมา อย่างไม่เข้าใจ

ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าปอนด์เกลียดเขา

แล้วทำไม.......

ทำไมร่างสูงนั้นต้องมาทำดีกับเขาด้วย

มากอด

มาจูบ

มาทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว

มาทำให้รู้สึกแปลก ๆ กับเพศเดียวกัน

ความรู้สึกที่เขาไม่ได้รู้สึกกับทัต

แต่......

ทำไมเขารู้สึกหัวใจเต้นแรง เวลาที่ต้องอยู่ใกล้ ๆ กับปอนด์ด้วย

นัยย์ตากลมโตพยายามข่มตาให้หลับลงให้ได้

และพยายามบอกกับตัวเองว่า

อย่าคิดมากไปเลยไอ้ปัง เขาก็แค่อยากให้สอนจูบให้แค่นั้นเอง

แกไม่ได้ผิดเพี้ยนเป็นเกย์แน่ ๆ น่ะ ใจเย็น ๆ ไว้

ปลอบใจตัวเองไปอย่างนั้น ทั้งที่เมื่อคนที่นอนอยู่ด้านหลังขยับกายครั้งใด

ร่างบางนั้นยิ่งแทบอยากหยุดหายใจมากเท่านั้น

ร่างกายมันเกร็งไปหมดทุกส่วน

เหมือนกับมันจะไม่ยอมฟังคำสั่งของสมองอย่างนั้นแหละ

เวลาเกือบเที่ยงของเช้าวันอาทิตย์

คุณชายปอนด์ตื่นมาด้วยความสดชื่นหลังจากได้นอนอย่างเต็มอิ่ม
เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมา กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสี่เกือบตีห้า

วันนี้ก็เลยตื่นนอนเกือบเที่ยง

พอตื่นมาก็เห็นว่าคนที่เขาขโมยจูบไปและก็นั่งแก้มแดงเรื่อไม่ยอมตอบคำถามของเขาเมื่อคืน

กำลังง่วนกับการรีดผ้าและเดินเอาไม้แขวนเสื้อไปแขวน

ร่างสูงเดินเข้าไปอาบน้ำ

และเดินออกมาในสภาพผ้าขนหนูพันร่างกายเบื้องล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่เต็มที

หยดน้ำใสเกาะพราวทั่วกายแกร่ง

เมื่อก่อนก็ออกมาในสภาพนี้ประจำ ไม่ได้คิดอะไร

และคิดอยู่ตลอดว่าไอ้หนมปังมันชอบมานั่งรีดผ้าเกะกะขวางทาง

แต่วันนี้มันไม่เหมือนวันก่อน

ดูเหมือนคนที่สนใจกับการรีดผ้าจะไม่ยอมมองเขาเลยสักนิด

ร่างบางทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่หัวใจเต้นระรัว

ฉีดน้ำยารีดผ้าจนฟุ้งกระเด็น และย้ำรีดเสื้อ ซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้น

อย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี

ร่างสูงยังไม่ยอมผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่กลับเดินเข้ามาหา

จนขนมปังสัมผัสได้ถึงกลิ่น หอมอ่อน ๆ หลังอาบน้ำนั้น


"หนมปัง.....หิว..ไปกินข้าวกันเถอะนะ"

ร่างสูงทิ้งกายลงนั่งข้าง ๆ ร่างบางที่มือไม้สั่น ทำอะไรไม่ถูก

กายแกร่งปรากฎอยู่ต่อหน้าร่างบาง

และเอื้อมมือมาแตะมือเล็ก ๆ นั้นให้ละมือจากการรีดผ้าก่อน


"ง่ะ...ยัง...ยัง..ไม่หิว..ไปกินก่อนแล้วกัน.." ขนมปังไม่รู้แล้ว

ว่าเสื้อเรียบหรือไม่เรียบ

รีบกระโดดลงจากเตียง ทำทีเอาเสื้อไปแขวน ที่ราวตากผ้า

โดยมีร่างสูงฉวยโอกาสตามประกบที่ด้านหลัง

และสอดลำแขนแกร่งเข้าโอบรัดเอวบางชนิดที่คนถูกกอดสัมผัสได้ถึง
ความเย็นของร่างกายของอีกฝ่ายจากการที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาด ๆ

ปฏิกิริยาเช่นเดิม

ยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ

ขยับเขยื้อนไม่ได้

นัยย์ตาเบิกโพลง

และมือเล็ก ๆ ก็ปล่อยเสื้อที่ถือไว้หลุดร่วงลงจากมือ

สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ข้างแก้ม

เมื่อร่างสูงเริ่มกอดรัดเข้าหาจากด้านหลัง

มือเล็ก ๆ เริ่มจิกนิ้วเข้าที่ข้อมือของตัวเองอีกครั้ง

ลมหายใจติดขัด

และก็ต้องละมือออกเมื่อถูกฝ่ามือเย็น ๆ ดึงออกและให้มาแตะ
ที่ลำแขนของคนที่กอดรัดจากเบื้องหลังนั้นแทน

"ถ้าจะจิกแขนตัวเอง....เปลี่ยนมาจิกแขนปอนด์ดีกว่านะ..ปอนด์ยอมเจ็บแทน"

เสียงทุ้มแผ่ว คลอเคลียอยู่ข้างแก้มของร่างบางที่ยืนนิ่ง

ใบหน้าเนียนขาวแดงซ่าน ขึ้นเรื่อย ๆ

อัตราการเต้นของหัวใจเร็วขึ้น

"ปอนด์...." เสียงหวานใส่ระรัวเรียกคนที่คลอเคลียเข้าหา

.................................................

ไม่ค้าง  บอกแล้วว่าไม่ค้าง อิอิ