คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา (ตอน อยากรู้ใจตัวเอง)
“อ้าว...เหี้ยคี..มาไงเนี่ยมึง....” ไอ้เปาทำท่าจะเดินจากไปจากร้านสะดวกซื้อแต่พอเหลือบเห็นเก้าอี้ที่หน้าร้าน
พบว่ามีคนรู้จักจึงเอ่ยทักทันที
“ไงมึง...มาทำเหี้ยอะไรแถวนี้เนี่ย” ร่างสูงของภาคีหันไปยิ้มให้กับเพื่อนต่างแผนก วันนี้เขารอต้นสนเหมือนทุกวัน แต่แปลกใจดึกป่านนี้ไอ้เปามันออกมาทำห่าอะไร .... คนที่หิ้วถุงพะรุงพะรัง นั่งลงข้าง ๆ คนที่จุดบุหรี่สูบ
“หาข้าวแดกว่ะ...นี่ก็มาซื้อข้าวกล่อง..” ไอ้เปาผู้เพิ่งผ่านศึกกับคนในห้องมาหมาด ๆ ลงนั่งข้าง ๆ เพื่อน
แล้วก็ถอนใจ
“เป็นไรมึง....” ภาคีเอ่ยถามเพื่อน ที่นั่งหน้าเครียด
“เด็กในร้านนั่นอ่ะ...เด็กมึงดิ...” ไอ้เปาเอ่ยถามร่างสูงนั้นแบบยิ้ม ๆ
และเหลือบตาไปมองคนในร้านสะดวกซื้อที่กำลังขะมักเขม้นกับการทำงานอยู่
ภาคียิ้มรับ ก่อนจะพยักหน้า เหม่อมองไฟถนนไปเรื่อย
“ทำไมมึงชอบมันวะ..ไอ้เด็กนั่นมีแต่ข่าวลือเรื่องมั่วผู้ชายนี่...” ไอ้เปาหันไปมองคนในร้านอีกครั้งและหันมาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ แม่งผู้ชายเหี้ย ๆ แร่ด ๆ แบบนั้น ไอ้คีไปหลงได้ยังไงกัน
“ใครจะคิดว่าเขาเป็นยังไงก็ช่างเถอะ.....แต่กูรู้ว่าเขาเป็นยังไงก็พอ... มึงดูสิ..มีใครเอาไปลือมั่งมั้ยว่าสนทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้ทุกวัน....แล้วมีใครลือมั้ยว่าสนทำงานส่งตัวเองเรียนงก ๆ ขนาดกูจะเลี้ยงข้าวสักหน่อยก็ยังต้องอ้อนแล้วอ้อนอีก เขาถึงจะยอม.....คนแบบนี้มึงหาได้ง่าย ๆ ที่ไหนกันเหรอ....กูถามหน่อย..”
ภาคีที่ไม่ค่อยพูดเอ่ยเล่าเรื่องของคนในร้านยืดยาว ก่อนจะอัดบุหรี่เข้าปอดหนัก ๆ และหันไปมองคนในร้าน
ส่งยิ้มให้ และคนในร้านก็ยิ้มตอบกลับมา
“มึงมาเฝ้าทุกวันเลยเหรอ...ไม่เบื่อหรือไง....ผู้ชายด้วยกันมันดีตรงไหนวะ...” ไอ้เปาเริ่มตั้งคำถามอีกรอบ
“ไม่รู้สิกูรู้แต่ว่าอยู่ใกล้ ๆ กัน ไม่เคยพูดกันสักคำกูก็ไม่เคยเบื่อ กูยิ่งรักยิ่งชอบเขาขึ้นทุกวัน เพราะสนก็เป็นสน ส่วนตัวกูก็เป็นแบบนี้เขารับกูได้ เขารู้ว่ากูคิดอะไร...มึงเชื่อมั้ยไอ้เปา..กูไม่เคยบอกรักสนเลย...สนก็ไม่เคยพูด...ตอนแรกกูกับสนแทบจะฆ่ากันตายห่า...แล้วมึงดูกูตอนนี้สิ...ต้องมานั่งเฝ้าเขาทุกวันเลย....ตลกชิบหาย...”
ภาคีหัวเราะเสียงเบา หันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ใคร ๆ ก็รู้ว่าสนกับเขาคบหากัน
ภาคีเองก็ไม่ได้ปิดบังอะไร แล้วแต่ว่าใครจะคิดยังไง อยากจะคิดอะไรก็เอาเถอะ อย่ามายุ่งกับสนก็พอ
“เป็นผู้ชายด้วยกันไม่แปลกเหรอวะ...มึงไม่ขยะแขยงหรือไง..เป็นกู..กูคงแหยงไม่เบาเลย....”
ปากก็พูดไปงั้นแหละ กลัวอีกคนจะจับกิริยาอาการได้ กลัวใครจะรู้ว่าก่อนออกมา ก็ไปฟัดผู้ชายแมนล่ำหล่อโคตรมาเหมือนกัน
“ตอนแรกกูก็ไม่ได้ชอบเขาหรอก แต่โกรธกันไปโกรธกันมา ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นรักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มึงก็ลองมีดูสิ...เดี๋ยวก็รู้...ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” ภาคีอารมณ์ดี คุยนั่นคุยนี่ไปเรื่อยเปื่อย
เล่นเอาคนที่นั่งข้าง ๆ หน้าซีดเผือด
ไอ้เหี้ยคีให้กูมีเมียเป็นผู้ชาย เล่น ๆ กูก็เอาได้ แต่จริงจังนี่ท่าจะไม่ไหว
ใจไอ้เปาพาลไปคิดถึงคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงตอนที่มันเดินออกมาซื้อของกินไปให้คน ๆ นั้น
นอกจากทำให้ไอ้เส่งแล้ว
ไอ้เปาก็เพิ่งจะไปจัดการตัวเองในห้องน้ำมาหมาด ๆ ก่อนจะเดินออกมาซื้อของกินในเวลาดึกดื่นป่านนี้
อันที่จริงก็ไม่มีอะไร กลัวไอ้คนเจ็บตื่นมาแล้วหิว ไม่มีอะไรกิน ก็แค่นั้นเอง
ก็แค่นั้นเอง
ก็แค่นั้นเอง
เอ๊ะ........แล้วมันเป็นเรื่องห่าอะไรต้องไปห่วงไอ้เส่งมันด้วยล่ะ...จะหิวตายหรือเปล่าก็ช่างหัวมันสิ
ไอ้เปามองถุงในมือที่มีขนมเต็มไปหมด
แล้วกูจะซื้อไปแดกอะไรขนาดนี้วะเนี่ย...เพียบเลย
ทำอย่างกับว่ากินสัก 10 วันงั้นแหละ
“กูกลับก่อนนะ...ง่วงว่ะ...ดูเด็กมึงแล้วกัน....กูไปแหละ..”
บาติสต้าเปาตบไหล่เพื่อนเบา ๆ และหิ้วถุงขนมจากไปแล้ว ทิ้งให้คนที่มองตามหลัง ส่งยิ้มตามอย่างเข้าใจ
“อาการอย่างมึงอ่ะ...เหมือนช่วงแรกที่กูกังวลเรื่องจะขอคบกับสนเลยว่ะไอ้เปา..” ภาคีหัวเราะออกมา
มองตามร่างที่ยังไม่เข้าใจตัวเองที่เดินจากไปแล้ว
***************************
ด้วยเหตุใดก็ตาม เธอไม่เคยรับรู้
ใกล้เธอซักเท่าไหร่ แต่เหมือนไกล ไกลห่างกัน
ได้แค่มองหน้าเธอ ทำได้เพียงแค่นั้น
หัวใจที่แอบฝัน อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
* หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว
เธอจะเข้าใจกันหรือเปล่า
ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป
และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว
** แค่อยากรู้ รังเกียจกันไหม
ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย
อยากได้ยินเสียง คนที่คุ้นเคย
อยากเจอเธอคนเดิมที่เคยได้เจอในเมื่อวาน
หากพรุ่งนี้ทุกอย่างหมุนไป
ฉันคนหนึ่งจะยืนตรงที่เก่า
อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ
ต่อให้มันจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม
อยากให้รู้ว่ารักเธอ
อยากให้หันมาหน่อย อยากให้มองหน้ากัน
ถ้าเธอไม่หวั่นไหว กับสายตาคนอย่างฉัน
ไม่บังคับใจเธอ หากเจอคนที่ฝัน
หวังเพียงใครคนนั้น จะใกล้เคียงคนอย่างฉัน
ก็แค่เพลงมันติดอยู่ในหัว ไอ้เปาก็เดินร้องเพลงไปเรื่อยเปื่อยตลอดทาง งำงัมไปเรื่อย จนถึงหน้าห้อง
และก็ไขกุญแจเข้าไปภายในห้อง วางถุงขนมไว้บนโต๊ะตัวเล็ก ๆ และเปิดไฟ ที่หัวเตียง
พอให้มีแสงสว่างบ้าง
ฤทธิ์ยาแน่แล้ว....ที่ทำให้ไอ้เหี้ยเส่งหลับเป็นตายไปได้ขนาดนี้ .... ขนาดลงไปนั่งลูบผมมันเล่น ไอ้เส่งยังนอนหลับไม่รู้เรื่องเลย......
แผล...แตกเยอะเลยนะ...ตามแขนขาก็ยังมีรอยจ้ำ ๆ อยู่เต็มตัวเลย
ขาเป็นแผลถลอกยาวขนาดนั้น ไปทำอะไรมาล่ะมึงเอ้ย.....
เหี้ยเส่ง...นอนไม่รู้เรื่องขนาดนี้
อยากโดนกูฟันอีกรอบแน่เลยนะ....เดี๋ยวกูก็สนองให้หายอยากซะหรอก
ตึกใบหยกสองหัวเราะกับท่าทางหลับลึกของคนที่นอนอยู่
ไอ้เปาก้มมองรอยแผลและรอยช้ำที่ใบหน้าคมของหมีควายตัวนั้น
“นานมั้ยวะ....กว่าจะหายเนี่ย...เสียหล่อหมดเลยมึง...เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาไปหาหมอนะเส่ง...”
บาติสต้าเปาบ่นงึมงำก่อนจะล้มตัวลงนอนข้าง ๆ คนที่หลับอยู่
ถอยห่างออกมาเล็กน้อย เพื่อให้อีกคนนอนหลับได้สบายขึ้น
และเอื้อมห่มผ้าให้กับคนข้าง ๆ ก่อนจะยิ้มเรื่อย ๆ ออกมา
วันนี้กูจะยิ้มให้มันกี่ครั้งดีวะเนี่ย
แปลกจริงเว้ยยยยยยยยยยยย
TBC…….
มีต้นสนกับภาคีด้วย หนึ่งในคู่โปรดเลย อิอิ
ความคิดเห็น