คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #108 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ความประทับใจครั้งที่ 2 )
“ทำไมไม่ให้เลี้ยงข้าว...ห๊า” คุณชายปอนด์เดินกระแทกเท้าปิดประตูห้องเสียงดังลั่น
หลังจากกินข้าวเสร็จและขึ้นห้องมาเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงนั้นกำลังโมโห คนตัวเล็กกว่า
ที่เดินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจใครออกไปยืนที่หน้าระเบียงอีกแล้ว
ทำไมต้องหลบหน้าด้วย ทำไมไม่อยากเจอกันขนาดนั้นเลยเหรอ เกลียดมากเลยหรือไง
กะอีแค่ก๋วยเตี๋ยวจานเดียว ทำไมถึงได้หยิ่งยโสขนาดนี้วะ น่าโมโหจริง ๆ
แล้วอย่าให้เห็นนะ ว่าเอาเล็บจิกแขนเล่นอีกน่ะ ถ้าเห็นล่ะมึง....เจอกูแน่
คุณชายปอนด์ไม่เคยเข้าใจเลยว่าอีกคน อยากจะร้องไห้มากแค่ไหน ที่โดนคนที่เจ้าตัวคิดว่าเขารังเกียจ
ดูถูกด้วยการซื้อก๋วยเตี๋ยวให้กิน เรื่องเล็กน้อยมากกกกกกกก
แต่สำหรับหนมปังมันไม่ใช่หรอก
เขาดูน่าทุเรศถึงขนาดไม่มีเงินจะซื้อข้าวกินเลยหรือไงกัน
อย่ามาดูถูก แล้วก็อย่ามาทำเป็นสงสารหน่อยเลย
ไม่ได้อยากได้ความสงสารจากใครสักนิด
“ไอ้ทัตตตตตตตตตต กูเอง.....เพื่อนมึงอ่ะมันเป็นห่าอะไรวะ....กูไม่ทนแล้วนะ..กูเบื่อ..” ไอ้ปอนด์กรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์เสียงดังลั่น ให้คนที่อยู่นอกระเบียงได้ยินด้วย ก็โมโห คนมันโมโห ทำไมล่ะ แค่ก๋วยเตี๋ยวชามเดียว มันจะเรื่องมากทำไม
หนมปังได้ยินชัดเจนทุกประโยคที่ไอ้ปอนด์พูด
ก็เอาสิ อยากจะฟ้องอะไรทัตก็เอาเลย ยังไงเขาก็ตัวปัญหาอยู่แล้วนี่
อยากจะพูดอะไรก็พูดไปเลย ยังไงไอ้คนคนนั้นก็เกลียดเขา แล้วอย่ามายุ่งกับเขาอีกก็แล้วกัน
เขาจะเป็นจะตายอีก ก็อย่ามาขวางแล้วกัน อย่ามายุ่งอย่ามาขวาง ร่างกายนี้ก็เป็นของตัวเอง
ทำไมจะทำอะไรไม่ได้ อยากทำอะไรก็จะทำ จะได้ตาย ๆ ไปเลย
หนมปังนิ่งคิดอย่างแค้นเคือง ได้ยินชัดเลยล่ะ ได้ยินชัดเลย ว่าคนในห้องคุยกับทัตว่ายังไง
ทำไมจะต้องตะโกนให้ได้ยินด้วย เขาเกลียดไอ้ปอนด์ เกลียด เกลียด เกลียดที่สุด
“ไอ้ปังมันทำอะไรให้มึงโกรธวะ....” เสียงของไอ้ทัตกรอกมาตามสาย
ปกติปังมันไม่ออกฤทธิ์ออกเดชกับใคร เว้นแต่ว่า มาดูถูกมัน แล้วก็ มาทำท่าทางสงสารมันก็แค่นั้นเอง
แล้วอย่างไอ้คุณชายปอนด์มีหรือจะมาทำเป็นสงสารไอ้ปัง มีแต่จะมองด้วยสายตาเหยียด ๆ แล้วก็สะบัด
หน้าหนีน่ะสิ
“กูก็แค่จะจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวให้ .... ทำไมต้องโกรธ...กูผิดใช่มั้ยเนี่ยห๊า...เพื่อนมึงไม่ผิดเลยว่างั้นเถอะ”
ไอ้ปอนด์ประทะคารมย์ด่ากลับไปเสียงดัง ให้คนที่อยู่นอกระเบียงได้ยินชัดยิ่งขึ้น
อยากจะพูดให้ไอ้หนมปังมันรู้ซะมั่งว่ามันอ่ะแหละที่ผิด เขาไม่ใช่คนผิดเลย อุตส่าห์มีน้ำใจ
แล้วมาทำท่าปั้นปึงใส่ ยังไงเขาก็ไม่ใช่คนผิดหรอกนะ ต้องให้ไอ้ทัตรับรู้ด้วย
“ไอ้เหี้ยปอนด์มึงเลี้ยงข้าวมันทำไมห๊า........มึงไม่รู้เหรอว่านอกจากกูมันไม่รับของจากใครเลย
มึงเคยเห็นมันรับของจากใครมั้ยล่ะ ไอ้ห่าเอ้ย เล่นอะไรไม่เสือกถามกูก่อนเลยนะ.....
สมควรแล้วมึง ....ไอ้ปังไม่เอาก๋วยเตี๋ยวราดหัวมึงก็บุญแล้ว มันบ้าศักดิ์ศรีจะตายห่า
ไม่มีจะแดก มันยังไม่ยอมแดกเลย สัตว์ปอนด์ มึงไปขอโทษมันเลยเดี๋ยวนี้นะ”
ไม่น่าเล้ยจริง ๆ เถอะ ไม่น่าให้ไอ้ปังมันอยู่กับไอ้ปอนด์เลยจริง ๆ ไอ้ปังไม่เอาน้ำก๋วยเตี๋ยวราดหัวไอ้ปอนด์
ก็มีอีกอย่างหนึ่งคือ มันไปแอบยืนร้องไห้คนเดียว เพราะคิดแต่ว่าทุกคนสงสารมัน เอาแต่ดูถูกเอาแต่สงสาร เอาแต่เวทนามันแน่ ๆ เลย
โธ่เอ้ย รู้อย่างนี้เอาไอ้ปังกลับมาอยู่ที่บ้านด้วยก็ดีหรอก
จะเชียร์มึงซะหน่อยไอ้ห่าปอนด์ เสือกทำเสียเรื่อง กูไม่รู้ด้วยแล้วโว้ยยยยยยยยยยย
ไอ้ทัตยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น เมื่อรู้ตัวว่าคิดผิดไปที่ปล่อยไอ้ปังให้อยู่กับไอ้ปอนด์
สงสัยต้องรีบกลับแล้วแหละแบบนี้น่ะ
“อะไร.....ทีวันก่อนกูให้มันกินเบียร์มันยังไม่เห็นว่าอะไรเลยนะไอ้ทัต...อ๊ะ”
คุณชายปอนด์ชะงักนิ่งเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่นอกระเบียงเดินเข้ามาหา
และค้นในกระเป๋าเสื้อตัวเอง วางเศษเหรียญและแบงค์ย่อยสองสามใบที่มีในกระเป๋าเสื้อ
ออกมาวางไว้ให้กองรวม ๆ กันบนเตียง
แล้วก็ยังไปค้นตามกระเป๋าเสื้อและกางเกงตัวอื่น ๆ ที่พอจะมีเศษเหรียญหลง ๆ อยู่ เอามาวางไว้ให้อีก
“เงินมีไม่พอ......เดี๋ยวเงินออกแล้วจะเอามาใช้ค่าเบียร์วันก่อนให้” หนมปังวิ่งลิ่ว ออกไปนอกห้องแล้ว
โดยที่ไอ้คุณชายปอนด์ต้องโยนโทรศัพท์ไว้บนเตียงและวิ่งออกไปคว้าแขนเอาไว้
“เฮ้ยยยยยยยยย เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย อะไรกันวะพวกมึงเอ้ยยยยยยยย” โทรศัพท์ถูกโยนไว้โดยยังไม่ได้กดวาง และเมื่อไอ้ทัตเงียบเสียงลงก็ได้ยินที่ไอ้หนมปังและคุณชายปอนด์คุยกันได้อย่างชัดเจน
“คิดว่าแค่นี้จะพอจ่ายเหรอ.......ขาดอีกตั้งหลายบาทอ่ะ...เอาคืนมาวันนี้เลยนะ” เพราะอะไรไม่รู้คุณชายปอนด์มันถึงได้โวยวายด่าออกไปอย่างนั้น และมือแกร่งก็ยึดแขนคนตัวเล็กกว่าไว้แน่น ยิ่งกำแรงขึ้นอีก
เมื่อคนตัวเล็กกว่าพยายามจะแกะมือออก
“ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวเงินออกจะเอามาคืนไงล่ะ....หูหนวกเหรอ....เจ็บนะเว้ย...เจ็บบบบบบบบบบ”
ปอนด์มันคงไม่ทันได้สังเกตหรอกว่า ไอ้หนมปังมันแอบทำอะไรอีกแล้ว ยิ่งมันจับข้อมือไอ้ปังแน่นขึ้น
ไอ้หนมปังก็ยิ่งเจ็บ เพราะว่าวันก่อน อยากจะทำเรื่องที่ทัตห้ามไว้ จึงได้แอบเอาคัตเตอร์มากรีดแขนอีกแล้ว แต่กรีดไปนิดเดียวเป็นรอยหลายเส้นอยู่เหมือนกัน ทัตไม่อยู่สองวันกว่าทัตจะกลับมา รอยก็คงหายไปพอดี แต่ตอนนี้โดนบีบข้อมือ เลยเป็นการไปย้ำรอยแผลให้กว้างแล้วก็แสบมากขึ้น
“ร้องทำไม....ทีจะฆ่าตัวตายอ่ะยังไม่กลัวเลย...ทีกรีดแขนเล่นก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่...แล้วจับแค่นี้จะร้องทำไม จะเจ็บทำไม....ห๊า...”
ร่างสูงเกิดความโมโหอย่างสุดจะกลั้น ยิ่งบีบข้อมือเล็ก ๆ นั้นแน่นขึ้นอีก
อยากทำร้ายตัวเองดีนัก ดีแล้วนี่ เจ็บไปเลย ร้องไปเลย ร้องให้ตายไปเลย ไอ้บ้าเอ้ย
ไอ้ปอนด์ยิ่งบิดซ้ำขึ้น มากขึ้น
จนเมื่อมันก้มมองที่ข้อมือเล็ก ๆ นั้นก็เห็นเลือดซึมออกมา
มันถึงได้สติปล่อยข้อมือของหนมปังออกทันที
“ขอโทษ....ขอโทษ....ขอโทษ...เจ็บมากเลยเหรอ...เลือดออกเลย...ขอโทษนะขอโทษ...ขอโทษจริง ๆ นะปัง เจ็บมากเลยเหรอปัง....” จากที่อารมณ์โมโห พอเห็นแค่นั้นแหละ ปฏิกิริยาของไอ้ปอนด์เปลี่ยนไปทันที
รีบไปคว้ากล่องยาในตู้ ออกมา
และดึงแขนเล็ก ๆ มาทำแผลให้ โดยที่หนมปังมองเมินไปทางอื่น
ไม่ได้ลุกหนี แต่ไม่อยากให้ทัตต้องรู้ว่าเขาสร้างปัญหาอีกแล้ว
เขากลัว กลัวไอ้ปอนด์จะไปบอกทัตเรื่องที่เขากรีดแขนตัวเองอีกแล้ว จึงต้องจำใจนั่งให้ไอ้ปอนด์ที่ทำท่าโมโหทวงเงินเขาอยู่เมื่อกี้นี้ ทำแผลให้
ร่างสูงบรรจงล้างแผลที่มีเลือดไหลซิบ ๆ นั้นอย่างเบามือ และแปะพลาสเตอร์ยาให้
ก่อนจะยกขึ้นเป่าเบา ๆ
เพี้ยงงงงงงงงงงง หายยยยยยยยยย
ไอ้ปอนด์ ทำเหมือนสมัยเด็ก ๆ ที่แม่เคยทำให้ เวลาที่หกล้ม เวลาที่เจ็บ แม่จะทำอย่างนี้ให้
มันไม่ได้หายเจ็บ แต่ก็ทำให้สบายใจ
ร่างบางมองหน้าร่างสูงตรงหน้าอย่างแปลกใจ บ้าหรือไง มาเป่าให้แบบนี้ ไม่ใช่เด็กนะ
“เดี๋ยวก็หายนะ....” ไอ้ปอนด์ คุณชายร้อยอารมณ์เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า ส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ยังไม่ได้ปล่อยมือออกจากข้อมือของร่างบาง
หนมปังถอยออกไปนั่งห่างออกไป และ ไอ้ปอนด์ต้องจำใจปล่อยมืออย่างเสียดาย
คนตัวเล็กกว่ามองที่ข้อมือของตัวเอง ก่อนจะค่อยช้อนสายตาไปมองคนที่กำลัวสาละวนอยู่กับการเก็บยาลงกล่อง
นอกจากทัตแล้ว
ไม่เคยมีใครทำแผลให้
ไม่เคยมีใครมาเป่า แล้วบอกว่า เดี๋ยวก็หาย
ไม่เคยมีใครสนใจเลย
ว่าเขาจะเป็นจะตายยังไง
แต่...................................
ไอ้ปอนด์คนที่รังเกียจเขา .......
ทำแผลให้
และส่งยิ้มอ่อนโยน ปลอบขวัญ
แล้ว.......
แล้วจะต้อง.......
ขอบคุณมั้ย....
แล้ว.....จะขอบคุณยังไงดี
ร่างบางมองที่ข้อมือตัวเองที่มีพลาสเตอร์ยาแปะอยู่ สลับกับการมองร่างสูงนั้นไปมา
และสองคนก็ไม่รู้หรอกว่า
ทั้งไอ้ตั้มและไอ้ทัตที่นอนอยู่บนเตียงที่บ้านของไอ้ตั้มเอง
นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และก็ฟังบทสนทนาของทั้งสองคนอยู่ตลอดเวลา
TBC.......
หิว เลิกดึก ไม่มีที่กินข้าว่ะ
ความคิดเห็น