[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #107 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ความคิดที่สวนทาง)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ความคิดที่สวนทาง)

"ทัต...เร็ว.....ออกไปพร้อมกันวันนี้ตั้มจะกลับบ้านแล้วนะ.."
ร่างโปร่งบางของแฟนผู้น่ารักของได้ทัตนามว่าตั้มหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่าและเรียก
ให้ร่างสูงเดินตามไปพร้อมกัน

"รอด้วยดิ....ปังมึงอยู่ได้นะ..เดี๋ยววันอาทิตย์เย็น ๆ กูก็กลับ" ไอ้ทัตหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วหันไปสั่งเสียกับไอ้ปังที่กำลังล้างชามอยู่

"เออ...กูอยู่ได้..ถ้าไอ้ปอนด์กลับมากูจะบอกมันเองว่าตั้มกลับบ้านเดี๋ยวมันคงตามตั้มกลับบ้านด้วยแหละ"
ปังหนุ่มร่างเล็กนัยย์ตาโศก
หันไปบอกกับเพื่อนที่กำลังจะเดินออกไป โบกมือให้อีกครั้งก่อนจะหันไปสนใจกับการล้างชามต่อไป

ตั้มกับทัตต้องกลับบ้านวันเสาร์แล้วก็กลับมาในวันอาทิตย์ช่วงเย็น ๆหรือไม่ก็มาวันจันทร์แล้วก็ไปเรียนเลย

ส่วนคุณชายปอนด์ เห็นว่าจะออกไปเอาเสื้อชอร์ปที่เอาไปแก้ เย็น ๆ คงจะกลับ แล้วก็คงกลับบ้านเหมือนกัน
ก็เหลือแต่เขาที่ต้องนั่งจับเจ่าอยู่คนเดียวตั้งสองวันสินะ
หนมปังนั่งหน้าเศร้า ล้างจานคนเดียวเงียบ ๆ ไปจนเสร็จเรียบร้อย และยกจานใส่กะละมังเข้ามาเช็ด
แล้วก็คว่ำไว้ ยังไม่ทันได้วางจานเสร็จเรียบร้อย ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องเสียงดัง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ไม่มีใครหรอก....ลองเคาะรัว ๆ แบบบ้าเลือดแบบนี้ก็คงมีคุณชายปอนด์คนเดียว

ร่างโปร่งบางเช็ดมือกับผ้าที่แขวนไว้แบบลวก ๆ
มาเปิดประตูให้คุณชายปอนด์ที่เดินหน้าหงิกเข้ามาในห้อง
ก่อนจะวางถุงกระดาษที่บรรจุเสื้อที่เอาไปแก้ไว้บนเตียง
เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความรวดเร็ว เป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดา

ส่วนหนมปัง ก็สนใจอยู่กับการคว่ำจานเงียบ ๆ คนเดียว

จนไอ้ปอนด์ต้องแอบเหลือบมอง
นี่แม่งจะไม่พูดอะไรกับกูเลยใช่มั้ยเนี่ย

เมื่อกี้เพื่อนตั้มที่รักกลับบ้านไปพร้อมกับไอ้ห่าทัต แล้วก็โทรมาบอกว่า
ไอ้หนมปังอยู่ห้องคนเดียว เขาก็เลยต้องรีบกลับมาเนี่ยแหละ
เดี๋ยวไอ้เตี้ยแม่ง เอามือจิกแขนตัวเองเล่นอีก และถ้าไม่สะใจ
เดี๋ยวน้องหนูเธอจะเอามีดมากรีดแขนตัวเองเล่นด้วยความสนุกสนานแล้วใครจะรับผิดชอบกัน

เขาก็เลยโดนไอ้ห่าทัตผู้เป็นอริ ฝากฝังน้องหนูขนมปังเสียชุดใหญ่
ฝากไปด่าไป ก็เลยปะทะคารมย์กันซะยกหนึ่งเพื่อสร้างความสนุกสนานสามัคคีในหมู่คณะ

เหตุผลที่ใช้อ้างไม่ยอมกลับบ้านก็คือ
ที่บ้านน้อง ๆ หลายคน มันเกะกะน่ารำคาญ ชอบกวนประสาท
แล้วก็เพราะว่า ต้องทำรายงานส่ง
ก็เลยจะอยู่ทำงานเงียบ ๆ ที่ห้องให้มันเสร็จ ๆ ไป
ก็แค่นั้นแหละ ดูเหมือนไอ้คู่ผัวเมียนั่นมันจะเชื่อเสียด้วยสิ
ก็เลยยอมให้อยู่กับน้องหนูปังได้

จะบอกว่าเป็นห่วงหนมปัง
กลัวหนมปังมันเอามีดกรีดแขนแล้วลามไปกรีดคอด้วยก็ใช่ที่
เพราะว่าอย่างที่บอกหนมปังเป็นเพื่อนไอ้ทัต และไอ้ทัตมาทำให้เพื่อนตั้มเป็นเกย์
ก็เลยไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องห่วงไอ้ปังมันด้วยสักหน่อย


"หิวโว้ย....." คุณชายปอนด์ตะโกนเสียงดัง หวังจะให้หนมปังหันหน้ามามอง
แต่ปังมันก็ยังเงียบ คว่ำจานเสร็จก็ลุกเดินออกไปนอกห้อง
ยืนมองสายลมแสงแดดของมันไปเรื่อย

"หิวโว้ยยยยยยยยยย...." ร่างสูงเร่งเสียงจนสุดวอลลุ่ม แต่ก็เหมือนเดิม หนูปังก็ยังคงมองสายลมแสงแดด
ของมันไปเหมือนเดิม

จนคุณชายปอนด์ทนไม่ไหว ต้องเดินออกไปเปิดประตูมุ้งลวดแล้วเดินไปหาร่างโปร่งบางใกล้ ๆ
พร้อมกับตะโกนให้ได้ยินชัด ๆ ไปเลยว่า

"ปังงงงงงงง ไปกินข้าวกัน...." พูดแค่นั้นแหละ คุณชายปอนด์ก็ลากน้องหนูปัง ให้ทั้งเดินทั้งวิ่งแบบไม่สนใจ
ว่าคนที่โดนลากอยู่จะวิ่งทันหรือไม่ทัน และก็ไม่สนใจด้วยว่าหนมปังจะงงแค่ไหน

ถอดโซ่ที่จักรยานได้ ก็บังคับขู่เข็ญให้ไอ้ปังขึ้นซ้อนท้าย
และก็ปั่นไปตลาดเพื่อไปกินข้าวแบบหน้าตาเฉย

ปั่นวนไปวนมาหลายรอบจนหาที่จอดจักรยานได้
แล้วก็จอดไว้
ลากคนตัวเล็กกว่า มานั่งแปะอยู่ที่ร้านอาหารตามสั่งที่มีรูปวาดเต็มร้าน

เห็นเขาว่ากันว่า ร้านนี้มีรูปวาดสวย ๆ คนที่วาดรูปมาแปะเคยได้รางวัลระดับประเทศ
และเป็นลูกเจ้าของเหมืองทางใต้ รวยโคตร ๆ แต่มาเปิดร้านอาหารตามสั่งให้แฟน
เพราะแฟนอยากขายอาหารตามสั่ง

"เย็นตาโฟครับ..." คุณชายปอนด์สั่งรายการอาหารกับหนุ่มร่างบางหน้าจืด ที่ใส่ผ้ากันเปื้อน มาจดรายการอาหาร
ส่วนคนทำอาหาร ตัวสูงชะมัด ผิวเข้ม ๆ ยังกับคนใต้แน่ะ

"เย็นตาโฟเหมือนกันครับ..." หนมปังสั่งอาหารของตัวเอง แล้วก็มองไปรอบ ๆ ร้าน
อืม รูปภาพสวย ๆ ชะมัด มีแต่สวย ๆ ทั้งนั้นเลยนะเนี่ย

"พี่สักวาเย็นตาโฟร์สองครับ...." ไอ้หยงหันไปตะโกนบอกกับคนทำอาหาร และก็เดินไปจดรายการอาหารของลูกค้าคนถัดไป

**************************
"อ่ะ...." คุณชายปอนด์ผู้เอื้ออารีเกินเหตุในวันนี้ คีบลูกชิ้นในชามส่งให้กับคนที่ก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจใคร

และน้องหนูขนมปังก็คงได้งงอีกเป็นสิบรอบ กับพฤติกรรมของไอ้ปอนด์
ร่างบางนั้นคีบลูกชิ้นส่งกลับคืนให้กับร่างสูงที่นั่งอมยิ้มอยู่เมื่อครู่
โดยไม่สนใจว่าคนที่ยิ้ม ๆ อยู่จะหน้าเจื่อนไปแล้ว

เพราะอีกคนไม่ยอมรับน้ำใจที่มีให้

เลยต้องต่างคนต่างกิน ต่อไปจนหมดชาม

พอจะจ่ายเงินหนมปังก็วางเงินไว้บนโต๊ะเพื่อจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยว
และยิ่งไอ้ปอนด์พยายามยัดเงินกลับคืนให้
หนมปังก็ยิ่งทำหน้าโกรธมากขึ้น

ไม่ได้อยากได้ความสงสารนะ อย่ามาทำเป็นดีด้วยหน่อยเลย
นอกจากทัตแล้ว ก็ไม่ขอรับความสงสารจากใครหรอก

หนมปังผู้เข้าใจยาก ไม่ทำตัวมีปัญหาเกลียดที่สุดก็คือคนที่ชอบมาทำเป็นสงสาร
เขาไม่ได้อยากได้รับความสงสารจากใครทั้งนั้น
ถ้าแค่จะสมเพชเวทนาแล้วอยู่ห่าง ๆ ก็แล้วไป

แต่อย่ามาทำเป็นสงสารดูแลเห็นใจหน่อยเลย เขาไม่ชอบ

ร่างโปร่งบางเดินออกจากร้านด้วยใบหน้าบึ้งตึง โดยมีคุณชายปอนด์เดินหน้าเครียดตามออกมาด้วย
ทำไมกัน ก็แค่อยากจะเลี้ยงข้าวแท้ ๆ ทำไมจะต้องปฏิเสธด้วย จะโกรธอะไรวะไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

TBC.......


เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ