[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #97 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ตั้ม-ทัต (ตอน อาบน้ำ ภาคจบ)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคตั้ม-ทัต (อาบน้ำ ภาคจบ)

“เฮ้ย....” มือเล็กๆ เริ่มยันอกคนที่ตั้งหน้าตั้งตาจะพยายามอาบน้ำให้ ออกห่าง
เสื้อชอร์ป เปียกเละ
และลงไปอยู่ในกะละมังแล้ว
เสื้อปลดออกแล้ว
กางเกงไปแล้ว
และ

……

“ไม่ถอดหมดจะอาบได้ไงตั้ม.....” นั่นแหละ ไม่ใช่เสียงใคร ไอ้ทัตผู้มีความมุ่งมั่นในการอาบน้ำเกินปกตินั่นเอง

“ไป...ไป..ไปหยิบผ้าขนหนูก่อนดีกว่าม้างงงง...” ก็รู้ทั้งรู้ว่าไม่รอด แต่ไอ้ตั้มมันเขิน
นี่มันก็จะถอดหมดแล้วนะเนี่ย เห็นกันจนจะหมดแล้ว ท่องแล้วว่า ผู้ชายเหมือนกัน ผู้ชายเหมือนกัน อย่าตื่นเต้นมาก อย่าตื่นเต้นมาก แต่พอมองที่ไหล่กว้าง และช่วงเอวของคนที่ยืนประจันหน้าโชว์หุ่นอยู่นั่นก็ เอ่อ.....หน้า...หน้ามัน...หน้ามันร้อนวูบ มือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูกเลยอ่ะ

“ช่างมันเถอะน่ะ...อาบต่อเหอะ.....แล้วใช้ครีมอาบน้ำกลิ่นส้มเหรอตั้ม...มิน่าล่ะเจอที่ไรหอมทุกที”

ร่างสูงเอื้อมมือไปกดที่หัวปั้มขวดครีมอาบน้ำและชโลมลงบนผิวขาวเนียนของคนที่แทบจะอยู่ในสภาพเกือบเปลือยกายอาบน้ำอยู่กับเขา ลูบไล้ไปเรื่อย จนเกิดฟอง

“เง่อ...อ่ะ...อาบเองได้..น่ะ...” ร่างกายมันไปแล้วแหละ...ปิดไม่มิดหรอกไอ้ตั้มน่ะ ผู้ชายเหมือนกัน พอเจออย่างนี้เข้า สติพร้อมร่างกายก็ไปเรียบร้อยแล้ว ไอ้ส่วนที่มันควรจะอ่อนมันก็ชักจะไม่ยอมอ่อนแล้ว จนไอ้ทัตมันหัวเราะ

“ถอดเร็ว...” ร่างสูงยืนประชิด และก้มบอกกับร่างบางที่ยืนหน้าแดง ร่างกายรู้สึกก่อนไอ้ทัตซะได้

“ถอดก่อน...หรือจะให้ทัตถอดให้..หรือจะถอดพร้อมกัน..”

ไม่ต้องบอกหรอกว่าตอนนี้เสียงทุ้ม ๆ นั้นกระเส่าแค่ไหน เวลาก้มกระซิบ และมือก็เปะป่ายไปทั่วร่างของอีกคนแล้ว จุดหมายคืออาบน้ำให้ แต่ความตั้งใจคือ.....

“ตั้มไม่ถอด..ทัตถอดล่ะนะ...”

มือแกร่งก้มลงปลดชิ้นส่วนสุดท้ายของร่างกายตัวเองที่แข็งขืนเพราะแรงอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด
ไม่คิดจะอายหรอก ก็ในเมื่อยังไงตั้มมันก็ต้องเห็นอยู่ดี อายไปก็เท่านั้น
ให้ตั้มอายดีกว่า น่ารักกว่ากันตั้งเยอะ

ดวงตากลมโตต้องรีบหลบเมื่อเผลอมองตามการกระทำของอีกฝ่าย และต้องรีบเบือนหน้าหนี ไม่รู้จะทำยังไงต่อดี

และมันก็ช้ากว่าไอ้ทัต เมื่อตอนนี้ร่างสูงทรุดกายลงนั่ง แกล้งแตะต้องร่างกายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกของอีกฝ่ายไม่ต่างกัน แตะปลายลิ้น เข้าหาส่วนที่ยังถูกผืนผ้าเล็กๆ ปกปิดไว้ และเล็มปลายลิ้นไปมา

“เฮ้ยยยยยย ไม่เอา...อย่า...” ร่างบางทำท่าจะทรุดกายลงตาม ผลักให้ศรีษะของอีกคนออกห่างจากร่างกายของตนเอง

บ้า
ไอ้บ้าทัต
ทำไปได้ไงน่ะ
แบบนั้น
เรื่องน่าอายแบบนี้
อายนะ
อายจนไม่กล้าจะมองหน้าทัตแล้ว

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน อายแสนอาย อายจนอยากจะร้องไห้ออกมา

และคนตัวสูงกว่าในสภาพร่างกายเปลือยเปล่าก็ยอมลุกขึ้นยืน เล่นมากไปคงไม่ดี กะว่าจะทำให้ตั้มมันชินกับการได้เห็นร่างกายของเขา แต่ดูเหมือนนอกจากจะไม่ชินแล้ว ตั้มมันยังจะอายขนาดหนักซะอีก ปล่อยไว้เดี๋ยวตั้มมันก็เป็นลมหน้ามืดอดทำกันพอดี

“ถอดให้นะ...นะ...ไม่ต้องอายหรอกตั้ม...เราก็ผู้ชายเหมือนกัน...อย่าอายเลย..” ไม่ดีนักหรอกที่แกล้งตั้มเล่นแบบนี้
ถึงจะชอบแก้มแดง ๆ นั้นมาก แต่ก็ไม่อยากให้ตั้มต้องทรมาน ดูซินั่น ไม่บอกก็รู้ว่าตั้มมันก็อยากทำเหมือนกัน
แต่ก็คงอายไม่กล้าทำต่อหน้าเขา ถ้าไม่รีบ ๆ ทำล่ะก็ ตั้มจะยิ่งทรมานเข้าไปใหญ่น่ะสิ

ปลายนิ้วเรียวแกร่ง เอื้อมแตะผ้าผืนเล็กที่ยังปิดกั้นร่างกายแข็งขืนของอีกฝ่าย ทรุดร่างลงรูดรั้งออกจนสุดที่ปลายเรียวขาเนียนขาว ให้ร่างบางได้ยกขาออกเพื่อจะสลัดส่วนนั้นให้พ้นตัวได้ง่าย

“อายยยยยยยย..ทัตอย่ามองเด่ะ...อายนะเว้ย” มือเล็กๆ พยายามจะปกปิดร่างกายของตัวเอง ความรู้สึกที่มี
เปิดเผยให้คนตัวสูงกว่าได้เห็นชัดเจน

ฝ่ามือร้อนรุ่มก็ค่อยดึงมือเล็กๆ ที่พยายามจะปกปิดร่างกายออก และแทนที่ด้วยมือของตัวเอง

หยาดน้ำจากฝักบัว ยัง รินรดร่างกาย

ทัตพงษ์ดันให้หลังของร่างกายสั่นไหวของคนตรงหน้าหันหลังชิดติดกับกำแพง โอบรัดเอวบางไว้ และเริ่มต้นปลดปล่อยความทรมานเจ็บปวดให้กับคนที่หลับตาแน่น ซบหน้าลงกับไหล่กว้างโอบกอดร่างสูงเอาไว้ และดูเหมือนแทบไม่มีแรงจะยืนไหว เมื่อถูกรูดรั้งร่างกายแผ่วเบา

“ทำให้ทัตด้วยนะตั้ม....” ฝ่ามืออุ่นร้อนที่โอบรัดรอบเอวบาง ดึงมือที่กอดไหล่เขาไว้ ให้แตะต้องจุดกึ่งกลางลำตัวของเขา ที่ต้องการการปลดปล่อยไม่ต่างกัน

และมือเล็ก ๆ เย็นเฉียบ ยังไม่หายสั่นก็แตะต้องที่ร่างกายให้ ดึงรั้งให้เหมือนที่ได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกัน

“ฮ้า...อะ...” ดวงตากลมหรี่หรือ เผลอส่งเสียงครางออกมาจนอีกฝ่ายรับรู้

ผนังห้องมันบาง และเสียงก้องแบบนี้เห็นทีจะไม่ไหว กลางคืนมันเงียบขนาดนี้ เดี๋ยวใครต่อใครก็ได้ยินเสียงน่ารัก น่ารักของตั้มกันพอดี

“อือ...อืมมมมม” เรียวปากงามถูกปิดกั้นจากเรียวปากร้อนรุ่มของคนที่ยืนแนบชิด ถ่ายทอดความอบอุ่นให้และช่วยหยุดเสียงหวามไหว ให้กลืนหายไปในลำคอ ได้ยินเพียงเสียงสายน้ำและเสียงกระทบกันระหว่างร่างกายและฝ่ามือที่เมื่อโดนน้ำแล้ว มันจะยิ่งเกิดเสียงก้องมากขึ้น

“ไม่ไหวแล้วตั้ม...ไปที่เตียงกัน...” แรงอารมณ์จากการถูกปลุกเร้า ไม่สามารถหยุดได้แล้ว

ร่างสูงจูงมือร่างบางให้ออกจากห้องน้ำ
ปิดน้ำเรียบร้อย
ตรงดิ่งไปหยิบผ้าขนหนูมาซับให้อย่างลวก ๆ ด้วยความร้อนรน

“ทำนะตั้ม...ทัตทนไม่ไหวแล้วนะ...”

ฝ่ามืออุ่นร้อน ผ่อนให้ร่างบางนอนลง คุกเข่าไว้และพลิกกายให้คว่ำหน้า

“อ๊า....ไม่เอา...แบบนี้ไม่เอา...” ร่างบางพยายามจะถอยหนี อย่างนี้ก็เห็นร่างกายน่าอายของเขาจนชัดเจนเลยน่ะสิ แล้วยัง แล้วยัง ห๊า....ไม่เอานะ...อายจะตายอยู่แล้วอ่ะ...ไม่เอานะ

“ตั้ม....ทัตรักตั้มนะ...อย่าอายเลยนะ...เรื่องอย่างนี้มันก็ธรรมดานะตั้ม...คนดี” น้ำเสียงทุ้มนุ้ม เอ่ยปลุกปลอบ นวดเฟ้นที่สะโพกนวลตึงแน่น ที่เห็นชัด ตั้มมันขาวไปทั้งตัว แผ่นหลังเล็กบางยิ่งขาวจนอยากจะฝากร่องรอยเอาไว้ทุกส่วน

“ทัต....”

เรียวลิ้นร้อนรุ่ม ลากไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียน กดฝ่ามือแนบชิดกับหลังมือของร่างบางที่นอนคว่ำหน้าอยู่อย่างแนบชิด นวดเฟ้นสะโพกมนไปมา ปลุกเร้าอารมณ์ให้กับอีกฝ่ายมากขึ้น

“ทัต....” เสียงหวานใส เรียกชื่อของคนที่ปรนนิบัติให้ไม่ขาดปาก อะไรๆ ดูเหมือนจะไปกันใหญ่แล้ว

“ทัต...ห้ามรุนแรงนะ...ไม่งั้นชกแน่...” น้ำเสียงสั่นไหวเอ่ยกับร่างสูงที่พัวพันอยู่กับแผ่นหลังของตัวเอง ส่วนแข็งขืนนั้นแตะโดนกับร่างกายจนรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายคงพร้อมเต็มที่แล้ว

“งั้นตั้มก็ต้องให้ความร่วมมือนะ..รู้ป่าว..” ร่างสูงหัวเราะเสียงเบา ตั้มกลัว และเขาก็ต้องทำให้ตั้มหายกลัว
นั่นคือหน้าที่ ที่ต้องทำ มีความสุขก็ต้องมีด้วยกัน จะปล่อยให้อีกฝ่ายเจ็บปวดทรมานโดยที่รู้สึกดีอยู่คนเดียว
นั่นก็คงเห็นแก่ตัวเกินไป

“ตั้ม....ยกตัวขึ้นหน่อย...” ร่างสูงจัดท่าทางให้ร่างกายเข้าหากันง่ายที่สุดและเจ็บปวดน้อยที่สุด

“แบบนี้ไม่เจ็บนะ......” น้ำเสียงทุ้มนุ่มปลอบโยน ทำให้ตั้มชินซะ จะได้ให้ความร่วมมือและไม่เขินอายอีก เพื่อตัวของตั้มเองด้วย

ปลายนิ้วแกร่งชโลมชุ่มไปด้วยของเหลวลื่นบางอย่างที่หาได้จากโต๊ะเครื่องแป้ง น้ำมันออยสำหรับทาผิวคงได้ใช้ให้เกิดประโยชน์ก็วันนี้แหละ

“ฮ้า...อะ...อะ...” ดวงหน้าสวยหวานซบแน่นอยู่กับหมอน กลั้นเสียงเอาไว้อย่างถึงที่สุด เมื่อเริ่มรู้ว่าร่างกายกำลังถูกล่วงล้ำเข้ามาทีละนิด มันทั้งตึงทั้งแน่น จนรู้สึกแสบไปหมด

และก็ค่อยรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เมื่อถูกเพิ่มปลายนิ้วเพื่อใช้ในการเปิดทางเข้าไปด้วยความอ่อนโยน ไม่เร่งเร้า เร่งร้อน ค่อยปรับร่างกายให้รู้สึกคุ้นชินก่อน จนเมื่อพร้อม เมื่อร่างกายของร่างบางเปิดทางยอมรับแล้ว บทรักที่แท้จริงจึงได้เริ่มขึ้น

ร่างกายร้อนผ่าวค่อยแทรกเข้าหาช่องทางคับแคบเรียบลื่นนั้นอย่างเชื่องช้า ปล่อยเวลาให้ร่างบางได้ปรับตัว

“โอ้ย....เจ็บ...เจ็บ...พอ..พอก่อน...” มือเล็กๆ เกร็งแน่น จิกหมอน เอาไว้ เริ่มรับรู้ร่างกายของอีกคน

และเมื่อเขาบอกว่าเจ็บ....ทัตก็หยุดให้ เมื่อเขาปรับลมหายใจได้ ร่างสูงถึงค่อยแทรกสอดอีกครั้ง เชื่องช้า

“ยังเจ็บอยู่มั้ย....ทัตจะทำค่อย ๆ นะ...” ร่างสูงสอดแทรกร่างกายเข้าหาจนหมดสิ้นและก้มลงกระซิบที่ข้างหู
ของร่างบางที่คว่ำหน้าอยู่

“อื้อ...พอไหวแล้ว...ห้ามทำแรงนะ...ไม่งั้นเอาคืนจริงๆ ด้วย..” เสียงใสอู้อี้อยู่กับหมอน ร่างสูงจึงค่อยหยัดกายขึ้น กระชับสะโพกมนเนียนนั้นแน่น แอ่นกายเข้าหา และเริ่มจังหวะการสอดแทรกเชื่องช้าแผ่วเบาทันที

“อ๊า...อ่ะ...ฮื่อ...” ร่างเล็กสั่นไหวตามแรงกระแทกที่ถาโถมเข้ามา จังหวะที่เคยเชื่องช้าเริ่มเร่าร้อนขึ้น เมื่อรับรู้ว่าเขาปรับตัวได้ ร่างกายได้รับการปลอบโยนด้วยจังหวะการแทรกสอดและมันยังคงดำเนินไป อุ้งมือแกร่งประคองร่างกายสั่นไหวที่ถูกออดอ้อนนั้นไว้ ฉุดรั้งให้ได้ดำเนินไปพร้อมกัน

“ตั้ม.........อ่ะ...อ่ะ....อ่ะ” เสียงหอบหายใจของร่างเบื้องหลังชัดเจน พร้อมกับเสียงของร่างกายที่แทรกเข้าหากันอย่างต่อเนื่อง

“อื้อ...ทัต....อ่ะ..อื้อ” เสียงหวานใสเครือแผ่ว หอบหายใจหนักตามความรู้สึก มือเล็กๆ ถูกดึงขึ้นให้แขนไพล่ไปข้างหลัง ร่างบางแอ่นกายขึ้นรับแรงกระแทกกระทั้นของร่างสูงได้ถนัดขึ้น ใบหน้าหวานแหงนเงยไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ส่วนกลางของร่างกายถูกปล่อยเป็นอิสระและไหวไปตามแรงแทรกสอดนั้น

“อื้อ...ตั้ม...พร้อมกันนะ..อดทนหน่อยอีกนิดเดียว อีกนิด..อื้อ...” ร่างสูงปล่อยมือออกจากมือของร่างบางที่ดึงไว้
ให้เป็นอิสระ พลิกกายให้คนที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงหงายหน้าขึ้น เพื่อที่เขาจะได้เห็นหน้าของร่างบางน่ารักนั้นอย่างชัดเจน ในขณะที่ร่างกายไม่ได้ถูกถอนออกจากกัน

“อย่ามองนะ....ห้ามมองนะ...” ใบหน้าสวยหวานยั่วยวนเต็มไปด้วยแรงอารมณ์หลากหลาย พยายามจะปกปิดใบหน้าให้พ้นจากสายตาของคนที่มองอยู่ ด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน

“ตั้ม...ทัตก็เป็นเหมือนกัน...ตั้มอย่าปิดหน้านะ...ทัตยังไม่ปิดเลย...มองหน้าทัตสิตั้มนะ...” เสียงทุ้มนุ่มปลอบประโลมให้อีกคนได้เปิดเผยทุกอย่างออกมา อยากให้ตั้มได้รู้ว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างจากตั้มเลยสักนิด อยากให้ร่างบางที่เขากำลังครอบครองอยู่ได้รับรู้

“นะ..ขอร้องล่ะ..มองทัตนะตั้ม...” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยบอก และใบหน้าหวานน่ารักที่ปกปิดไว้ ก็ยินยอมเปิดออก สบตากับร่างสูงที่เคลื่อนไหวอยู่ แม้จะพยายามแล้ว แต่ก็อายเหลือเกิน ได้แต่หลบด้วยการกระพริบตาซ้ำ ๆ ไม่อยากมองให้ชัด ทัตเองก็ทำหน้าแบบนี้ได้เหมือนกัน เหมือนกับที่เขาเองก็รู้สึก

“พร้อมกันนะ...พร้อมกัน...” ร่างสูงลดกายลง ให้สนิทแนบแน่นกับร่างเบื้องล่าง จังหวะที่ลึกล้ำยังคงดำเนินไป
ก่อนจะแตะจุมพิตที่ริมฝีปากแห้งผากนั้น และกระแทกกายซ้ำอีกครั้ง จนสุดแรง

“อ๊า....อ่ะ...อื้ออออออออออออ” ทุกอย่างนิ่งสงบลง พร้อมกับความรู้สึกทั้งมวลหลั่งริน ออกมาจนหมดสิ้น

“รักตั้มที่สุดเลยนะคนดี....” น้ำเสียงหอบกระเส่าที่เริ่มปรับความรู้สึกให้เป็นปกติเอ่ยบอกกับร่างบาง และค่อยถอนกายที่อ่อนแรงออกห่างอย่างเชื่องช้า รับรู้การบีบรัดครั้งสุดท้าย และกอดก่ายแนบร่างชิดใกล้กัน

“ตั้มก็รักทัต...รักทัตจริง ๆ “ ดวงตากลมหรี่ปรือ ปล่อยให้ทุกอย่างมืดมิดลง พร้อมกับร่างสูงที่เหมือนหมดความรู้สึกไปพร้อมกัน

โอบรัดกอดก่ายกันแนบแน่น
หมดสิ้นซึ่งเรี่ยวแรง

และได้หลับใหลไปในนิทรานั้นพร้อมกัน

**************************

ได้เสียเลือดสมใจ  หลังจากที่ปล่อยให้ค้างกันมาหลายตอน  เค้าไม่ผิดนะ เค้าก็โดนคนแต่งแกล้งเหมือนกัน