[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #94 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ตั้ม-ทัต (ตอน ความเจ็บปวดที่อ่อนโยน)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคตั้ม-ทัต (ความเจ็บปวดที่อ่อนโยน)

"เจ็บมากมั้ย...."

ไอ้ทัตใช้ผ้าประคบน้ำแข็ง ประคบที่ข้างแก้มของไอ้ตั้มเบา ๆ หลังจากที่วิ่งหนี ออกมาจากที่ดวล และวิ่งกันกระเจิดกระเจิง ถอดชอร์ปออกกันโดนจับ แล้วก็พากันกระโดดขึ้นแท็กซี่มาที่อพาร์ทเม้นได้อย่างปลอดภัยทั้งคู่
และก็พากันลากขึ้นมาที่ห้องที่มีอากาศถ่ายเทและเย็นสบายที่สุด ซึ่งนั่นก็คือห้องของไอ้ตั้มนั่นเอง แล้วมันสองคนก็ต้องมานั่งบ้าผลัดกันทายากันเองอีก

"เจ็บดิ...แล้วเป็นไงมั่งเนี่ย..."

ไอ้ตั้มเองก็ประคบน้ำแข็งที่หน้าของไอ้ทัตเหมือนกัน บ้าชิบหายตีกันจะตายห่า ยังมีหน้ามาถามกันอีกว่าเจ็บมั้ย
ในเมื่อไอ้แผลแตกต่างๆ น่ะ มันก็ฝีมือของมันทั้งคู่ที่ผลัดกันต่อยกันไม่ใช่หรือไง อยากสู้กันเอง สมน้ำหน้ามึงแล้วนี่ อยากเก่งเอง

"ก็...แหม..หมัดหนักขนาดนั้น..ดูดิ..คิ้วแตกเลยเนี่ย" ไอ้ทัตบ่นงอนๆ

ตั้มนะตั้ม น่ารักอ้อนแอ้นแบบนี้ แต่หมัดหนักชะมัด ซัดเขาซะจนจะหมอบหลายครั้ง นี่ถ้าเกิดทะเลาะกันจริงๆ ตั้มมิฆ่าเขาตายเหรอเนี่ย คนเรานี่ดูแต่หน้าไม่ได้จริงๆ มิน่าล่ะ ได้เป็นหัวหน้าของไอ้พวกก่อสร้างได้ ดูถูกฝีมือตั้มไม่ได้เลยจริงๆ ให้ตายเถอะ

"เหรอ..." ไอ้ตั้มแกล้งลากเสียงยาว และกดที่บริเวณมุมปากของร่างสูงนั้นแรงๆ เหมือนรู้ว่า เจ็บก็เลยยิ่งแกล้งให้เจ็บมากขึ้น

"โอ้ยยยยยยยยยยย ตั้มอ่ะ..เบาหน่อยสิ...เจ็บนะเนี่ย" ไอ้ทัตบ่นงึมงำ กุมที่บริเวณปากของตัวเอง กดมาได้นะตั้มแกล้งกันนักนะ เดี๋ยวปั๊ด จูบเลย

ไอ้ทัตคิดอะไรเลยเถิด และหัวเราะออกมาเบาๆ เล่นเอาไอ้ตั้มที่นั่งประคบแผลให้ถึงกับมองหน้า เจ็บจะตายยังมีหน้ามาหัวเราะ เดี๋ยวปั๊ด .... หอมแก้มเลยนิ

เอาละค้าบบบบบบบบบ ไหน ๆ มันก็คิดตรงกันเยี่ยงนี้แล้ว จะช้าอยู่ไย

"หัวเราะไรวะ...บอกมาดิ..หัวเราะมากๆ เดี๋ยวเอาหมัดยัดปากอีกรอบหรอก..." ไอ้ตั้ม ด่าเข้าให้รอบหนึ่ง แล้วก็หน้างอหงิก แม่ง กวนตีนดีจริงเว้ย

"ให้บอกจริงดิ...ไม่เอาหรอกขืนบอก เดี๋ยวโดนกำปั้นยัดปากจริง ๆ อะดิ" ไอ้ทัตหัวเราะขำ และก็ได้เห็นว่าร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ หน้างอหงิกทันตาเห็น จากเดิมที่มันหงิกอยู่แล้ว เลยยิ่งไปกันใหญ่จนสังเกตเห็นได้ชัด

"เออ..แม่งอย่าบอกแล้วกัน.."

มือเล็ก ๆ กุมที่คิ้วของตัวเอง แสบชิบหายเลยไอ้ห่าทัต ต่อยมาได้ แต่ถ้าเล่นไม่สมจริง ก็ไม่มีใครเชื่อหรอก
มันเป็นเรื่องศักดิ์ศรีของแผนก ขืนอ่อนข้อให้อีกฝ่ายเหนือกว่า แผนกก็เสียหน้ากันพอดีน่ะสิ

"เป็นไรมากป่าว...." ไอ้ทัตรีบเปิดหาแผลที่หัวคิ้วของร่างโปร่งบางนั้น แล้วก็ได้เห็นชัด

 
โหยยยยยยยย นี่มัน นี่มัน ก็ต้องเจ็บแล้วเนี่ย...แตกขนาดนี้เนี่ย
ทำไมเขาทำแบบนี้วะเนี่ย
ซัดตั้มถึงขนาดแผลแตกขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย
โอยยยยยยยยยยยยย ทำไมกูเลวอย่างนี้วะ
ปกป้องไม่ได้ แล้วยังเป็นคนลงมือเองอีก

"ตั้ม...เจ็บมากมั้ย.." น้ำเสียงทุ้มนุ่มแผ่วหายไป หลังจากมองแผลบนใบหน้าน่ารักนั้นแล้ว ตั้มเจ็บมากเลย มากกว่าเขาอีก ทำไมเขาทำอย่างนั้นไปว้าาาาาาาาา เรื่องศักดิ์ศรีของแผนกก็สำคัญ แต่ทำให้คนที่รักต้องเจ็บขนาดนี้นี่ มันเรียกว่าเลวแล้วเนี่ยแบบนี้

"อือ...เจ็บจนอยากร้องไห้เลยแหละ..." ไอ้ตั้มตอบไปแบบไม่คิดอะไร นั่งควานหายาหม่องมาทาที่รอยฟกช้ำตามตัว ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังดูที่แผลของมันเลยว่าตอนนี้ทำหน้ายังไง

ร่างสูงใบหน้าหมองเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ปกป้องตั้มไม่ได้ แถมยังเป็นคนลงมือเองซะอีก
แม่งเอ้ยยยยยยย ทำไมกูมันถ่อยแบบนี้วะเนี่ย ตั้มเจ็บขนาดนี้เนี่ย ก็ฝีมือมึงไม่ใช่หรือไง
ไอ้ห่าทัตเอ้ยยยยยยยย

ฝ่ามือแกร่งโขกเข้าที่หัวของตัวเอง เสียงดังลั่น

"เฮ้ยยยยยย เฮ้ย ทำไรวะ...ทำอะไรเนี่ย..." ไอ้ตั้มต้องรีบไปดึงมือของร่างสูงเอาไว้ และพอเห็นหน้าของทัตพงษ์ได้ชัด ก็ต้องนิ่งเงียบลงทันใด

ดวงตาคม หันมาสบตากับร่างบาง หยาดน้ำตาคลอปริ่ม ก่อนจะไหลหยดลงมาเป็นสาย

"เฮ้ยยยยยยย อย่าร้องดิ..เจ็บมากจนต้องร้องเลยเหรอ"

ไอ้ตั้ม พยายามจะควานไปหากระดาษทิชชู่มาให้ร่างสูงเช็ดหน้า แต่ก็ช้ากว่าไอ้ทัตเสียแล้ว มันไม่รอให้ร่างบางลุกจากเตียง แต่ดึงแขนให้ตั้มมาเผชิญหน้ากับมันได้อย่างถนัด และดวงตากลมโตก็ได้สบกับดวงตาคมที่ยังคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ต่างคนต่างนิ่งงันไปชั่วขณะ

และเมื่อฝ่ามือแกร่ง ฉุดดึงให้ร่างโปร่งบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดได้ ร่างบางก็ไม่คิดจะขัดขืน ยอมโผเข้ามาให้ร่างสูงกกกอดแนบแน่นได้อย่างง่ายดาย และถ่ายทอดความรู้สึกให้กันและกัน หวังเพียงเพื่อจะเยียวยาให้ร่างบางหายจากความเจ็บปวดบ้าง

ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนขาวภายใต้เสื้อชอร์ปสีเหมือนกันแต่ปกคนละสี หวังเพียงจะให้ตั้มบรรเทาความเจ็บปวดลงบ้าง และยังคงไม่สามารถหยุดน้ำตาได้ ทำไมเจ็บปวดหัวใจอย่างนี้ เขาเป็นคนลงมือกับตั้ม จนตั้มต้องเจ็บขนาดนี้ เขามันผิดเอง เขามันผิดเอง ได้ทัตเอาแต่โทษตัวเองอยู่แบบนั้น

"เจ็บใช่มั้ย...ตั้มเจ็บเพราะเราจริง ๆ ด้วยใช่มั้ย..." ไอ้ทัตยังคงเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ จนไอ้ตั้มต้องเป็นฝ่ายโอบแขนเข้ามากอดกระชับถ่ายทอดความอบอุ่นให้กับไอ้ทัตเสียเอง

"เราไม่เป็นไรทัต...เราไม่เป็นไรจริง ๆ ทัต...เชื่อสิ..ทัตเองก็เจ็บนี่นา..ไหนดูสิ..ขอเราดูหน่อย" ร่างโปร่งบางผละออกจากร่างสูงที่ยืนน้ำตาอาบแก้ม บรรจงเช็ดให้ด้วยปลายนิ้วมือเล็กเรียวสวยและส่งยิ้มอ่อนโยนให้

"ไม่ได้ดูแดจังกึมนะเว้ย...ร้องไห้ทำไมเนี่ย..." คำพูดแซวๆ ที่ร่างบางเอ่ยกับร่างสูงก่อน และสองร่างก็หัวเราะออกมาพร้อมกันเบา ๆ พร้อมกับที่ดวงตาสองคู่ได้สบกันนิ่ง

อะไร หลายอย่างดูเหมือนจะถูกส่งผ่านมาตามสายตาด้วย และในเวลาไม่นาน ใบหน้าคมที่ยังคงบวบช้ำก็ค่อยโน้มลงมาหาร่างเล็กบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับที่ร่างโปร่งบางเสื้อชอร์ปสีเดียวกันแต่ปกคนละสีก็ค่อยแหงนเงยใบหน้ารับสัมผัสจากริมฝีปากอุ่นร้อนที่แตะต้องลงมาแผ่วเบา เรียวแขนเล็กบางก็ค่อยแปรเปลี่ยนยกขึ้นโอบรัดรอบคอร่างสูงอย่างเผลอไผลกับรสสัมผัสที่ได้รับ พอกับที่ร่างสูงก็โอบรัดที่รอบเอวบางแน่นขึ้นเช่นกัน ก่อนที่ร่างบางจะถูกผ่อนกายให้โอนอ่อนนอนลงบนเตียงกว้าง และถูกตามทับทับด้วยร่างสูงที่แนบร่างตามลงมา

*********************************