[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #93 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ตั้ม-ทัต (ตอน ดวล)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเองภาคตั้ม-ทัต (ดวล)

"ไหนวะ....หัวหน้าพวกมึงอ่ะ..."

ทัตพงษ์ตะโกนถามแผนกก่อสร้างที่ยกพวกกันมาทั้งแผนกด้วยเสียงอันดัง แต่สายตาสอดส่ายมองหาร่างของกฤษดา เขาไม่สนหรอกว่าไอ้เวรหัวหน้าแผนกก่อสร้างนั่นจะหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ที่เขาสนใจก็คือคนร่างโปร่งบางนั้นต่างหากล่ะ ว่าอยู่ตรงไหน กลัวจะโดนลูกหลงไปด้วย กลัวว่าจะหลบไม่ทันขึ้นมาแล้วจะทำยังไง เขาจะไปปกป้องไม่ทันน่ะสิ

และก็ได้เห็น..
.อือดีแล้ว อยู่แถวหลังๆ อ่ะดีแล้ว แล้วนั่นใครกันที่กระซิบอยู่นั่นน่ะ
ดูเหมือนว่าตั้มจะไม่รู้เลยว่าเขา
คือหัวหน้าของแผนกเครื่องกล เดี๋ยวกลับบ้านไปแล้วค่อยคุยกันอีกที
แหม ก็ไม่อยากบอกตั้มนี่นา ว่าไอ้บ้าที่นอนดูละครรอบดึกด้วยกันทุกวัน เป็นคนที่ได้รับการยอมรับของแผนกน่ะ
ไม่อยากบอกหรอกเดี๋ยวหาว่าเขาขี้คุย ก็เขาทั้งบ้าบอ บ่อน้ำตาตื้น ดูละครซึ้ง ๆ ก็นั่งร้องไห้นี่นา
ตลกจะตายไป

และเขาก็เริ่มมองหาหัวหน้าของไอ้แผนกก่อสร้าง
ทั้งแถวที่ยืนสุมหัวกัน ค่อย ๆ เดินออก เหลือพื้นที่ว่างให้ร่างเล็กบางที่ยืนอยู่ด้านหลัง ได้ปรากฏตัว

ตั้ม
ตั้ม
ตั้ม
ไม่จริงน่ะ ไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยยย ตลกน่ะ จะส่งตั้มมาชกกับเขางั้นเหรอ

ไม่ใช่เฉพาะทัตพงษ์หรอกที่งง แต่ร่างโปร่งบางเองก็ตกใจไม่แพ้กัน

ทั้งสองมองหน้ากันนิ่ง เหมือนไม่แน่ใจว่าที่เห็นอยู่นี่มันถูกแน่แล้วหรือไม่ ต่างคนต่างนิ่งไปชั่วขณะ สบตากันนิ่งแบบนั้น ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้รับรู้ ร่างกายชาวูบ ยืนตัวแข็งทื่อกันทั้งคู่ เมื่อได้รับรู้ในเรื่องที่ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้
"เฮ้ยยยยยยย นี่มันตุ๊ดนะ...แน่ใจเหรอว่าไอ้ห่านี่อ่ะ...."

ร่างสูงแกร่งเอียงหน้าไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ภาวนาให้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน อย่าให้เป็นตั้มเลย ขอร้องล่ะ แค่แผนกผิดใจกันก็แย่แล้ว แต่นี่จะให้เป็นหัวหน้าแผนกด้วยกันทั้งคู่นี่ ไม่ไหวนะ

"ไอ้หมีควายนี่แน่เหรอวะ..."

ร่างโปร่งบางเองก็เอ่ยถามเพื่อนข้างๆ ด้วยความงุนงง ทำไมต้องเป็นทัตด้วย ทำไม แล้วนี่จะทำยังไงต่อดีล่ะเนี่ย ชกทัตเลยเหรอ บ้าน่ะ ไม่จริงใช่มั้ยนี่

และคำตอบที่ทั้งสองฝ่ายได้รับก็คือ -----------ใช่แล้วไอ้นี่แหละ-----------
แค่ได้ฟังก็แทบเข่าทรุด แต่ก็แข็งใจพูดกันต่อ

"มึง...มึงเองเหรอ....ที่ท้ากูดวลอ่ะ"

แม้น้ำเสียงจะดูไหวๆ ชอบกล แต่ทัตพงษ์ต้องตะโกนถามออกไปพยายามบังคับเสียงให้หนักแน่นเข้าไว้
และทำท่าทางให้น่าเกรงขามที่สุด

"อะ..เอ้อออออออ สิ เออสิวะ...มึงกลัวเหรอ"

และกฤษดาเองก็ขมวดคิ้วมุ่น กัดปากตัวเองแน่นตะโกนถามร่างสูงนั้นออกไปเหมือนกัน แย่แล้วแบบนี้ เอาไงต่อดีล่ะไอ้ตั้ม คิดสิ คิดสิ ทำยังไงจะเลี่ยงการยกพวกครั้งนี้ได้น่ะ

"มึง...มึงจะเอาไง..." ร่างสูงก้าวเดินเข้ามาใกล้ๆ และค่อยพูดเสียงเบาไม่ให้ใครได้ยิน

"จะชกจริงเหรอตั้ม" เสียงแผ่วๆ ที่ร่างสูงพยายามจะบอกก่อนจะเดินผละออกมา ทำให้ร่างบางต้องพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าต้องทำแน่ๆ

ต่อยตั้มเหรอ.....ให้ต่อยตั้มงั้นเหรอ....ทำไม่ได้ เขาทำไม่ได้ ไอ้ทัตคนนี้จะทำร้ายตั้มได้ยังไงกัน

"มึงจะให้กู 45 นาทีหรือเปล่า...เรื่องสนามน่ะ" ไอ้ทัตตะโกนเสียงดัง และก็ได้ยินเสียงโห่ลั่นของแผนกก่อสร้าง ท่าทางแต่ละคนคงไม่ยอมเลิกง่ายๆ แน่ เตรียมพร้อมกับศึกครั้งนี้มาอย่างเต็มที

เมื่ออีกแผนกหนึ่งโห่ไล่ อีกแผนกก็โห่กลับเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมซึ่งกันและกัน
และทั้งไอ้ตั้มและไอ้ทัตก็ทำหน้าไม่ถูก จะยอมก็ไม่ได้

สุดท้ายแล้วคงเลี่ยงไม่ได้แน่แล้วครั้งนี้
ทำไมมันซวยอย่างนี้นะ ทำไมวะ

***********************************

"สัตว์เอ้ยยยยยยยยย อย่าอยู่เลยมึง..."

สองร่างสบถลั่นเสียงดังหลังจากที่ตะโกนด่ากันเป็นเวลานานเพื่อถ่วงเวลา แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเลย นอกจากยิ่งไปช่วยกระตุ้นความเดือดดาลของทั้งสองฝ่าย

เมื่อต่างฝ่ายต่างโห่ไล่กัน แค่เพียงคำพูดคำเดียว ก็ทำให้สองฝ่ายกรูเข้าหากันตะลุมบอนกันเละเทะไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เสื้อสีเดียวกันแต่เวลาชกก็ต้องเลือกดูปกเสื้อว่าใครเป็นใครไม่งั้นคงได้ต่อยกันมั่วแน่ ๆ

และทั้งไอ้ตั้มและไอ้ทัตก็ต้องแลกหมัดกันนัวเนียไปหมด ร่างสูงเผลอปล่อยหมัดใส่ร่างโปร่งบางหลายหมัด ทำท่าจะนึกเสียใจอยู่หรอก แต่แค่โดนหมัดขวาตรงซัดเข้าปลายคางแบบกรรมการไม่ทันนับแค่นั้นแหละ ถึงได้รู้ว่าสำคัญผิดไปแล้ว

ตั้มไม่ได้อ่อนแอเหยาะแหยะอย่างที่เขาคิดเลย ซัดมาที หน้าเขาสะบัดไปคนละทิศ มึนจนเห็นดาวหลายดวง เซหลุนๆ ไป แทบจะหัวทิ่ม ถ้าไม่ยันกายเอาไว้ พอตั้งหลักได้ก็ต้องมาดวลกันต่อ อารมณ์นั้นไม่รู้ใครเป็นใคร ทั้งมือทั้งตีน สาดใส่กันไม่มียั้ง แบบลืมตาย ลืมความเจ็บ

ไม่สนใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะเป็นจะตายอย่างไร แรงมีเท่าไหร่สาดใส่กันอย่างเต็มที่ ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ตั้มและไอ้ทัต ที่ช่วงแรกออกหมัดกันแบบเบาๆ แต่แค่ไม่ถึงเสี้ยวนาที ถึงได้เพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายก็แข็งแกร่งไม่แพ้กัน เลยกลายเป็นว่า สัญชาติญาณดิบในตัวถูกปลุกขึ้นมา ซัดกันไม่ยั้ง ยิ่งอีกฝ่ายแรง อีกฝ่ายก็แรงกลับ

"แม่งเอ้ยยยยยยยยย" ไอ้ตั้มตะโกนด่า ยกตีนขึ้นยันร่างสูงที่ทำท่าจะโถมเข้ามา และเตะตัดที่หน้าขา จนร่างสูงเซถลาหัวแทบคะมำ

ใบหน้าเนียนสวย แดงช้ำ จากฝีมือของร่างสูง และทัตพงษ์เองก็มีสภาพไม่ต่างกัน ทั้งปากทั้งจมูก แผลแตกนับไม่ถ้วน โดยแอนตาซิลไม่แจกค่าแผลแตกในการเย็บแผลเหมือนเวทีมวยราชดำเนินแน่

"มึงอย่าอยู่เลย....ไอ้ก่อสร้างเอ้ยยยยยย" หมัดขวาตรงเหวี่ยงใส่ร่างบางอย่างเต็มกำลังชนิดกะน็อคในหมัดเดียว
ถูกปล่อยเข้าเต็มแรง แต่โชคดีที่ร่างโปร่งบางไหวทันหลบหลีกได้อย่างทันท่วงที และทำท่าจะสวนกลับ ให้สาสมกัน

ยังไม่ทันที่อะไรจะไปกันใหญ่
เสียงตะโกนของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

"ตำรวจเว้ยยยยยยยยยย ตำรวจมา......"

เสียงตะโกนลั่น ๆ นั้น ทำให้ร่างสูงกระชากแขนของร่างที่ดวลหมัดด้วยเมื่อครู่วิ่งตามไปพร้อมกัน จังหวะนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นแน่ เพราะต่างฝ่ายต่างหนีเอาตัวรอด ไม่มีใครรอใคร

และร่างโปร่งบางก็วิ่งไปตามแรงฉุดของร่างสูง ออกวิ่งโดยไม่หันมามองข้างหลังเลย พวกที่ซัดกันอยู่ก็พากันวิ่ง ออกจากตรงนั้นด้วยความเร็ว ไม่รอให้รู้ผลแพ้ชนะแต่อย่างใด

************************************