[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #92 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ตั้ม-ทัต (ตอน เตรียมรบ)

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเองภาคตั้ม-ทัต (เตรียมรบ)








“กว่าจะได้ดู...อาทิตย์หน้าเลยอ่ะ” ไอ้ตั้มบ่นงึมงำ หลังจากละครภาคดึกจบแล้ว ก็มันกำลังสนุกดันจบซะได้ เซ็งเลย

“เนอะ...เบื่อว่ะ...”

ไอ้ทัตที่ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียนทำหน้าเบ้ เป็นอย่างนี้ประจำ โฆษณาก็เยอะ แล้วก็มีเนื้อหาจริงๆ แค่นิดเดียวเอง เซ็งจริงๆ กำลังลุ้นมันๆ แล้วทำไมวันนี้มันร้อนแบบนี้วะเนี่ย ไปนั่งเล่นที่ระเบียงหลังห้องดีกว่า

 
ร่างสูงลุกขึ้นยืนและทำท่าจะก้าวออกไปที่ระเบียงหลังห้องเพื่อรับลมเย็นๆ ซะหน่อย

“ไปไหนอ่ะ....ไปด้วยดิ..” คนตัวเล็กกว่าที่นอนหงายอยู่บนเตียงยื่นมือให้คนที่ยืนอยู่ดึงขึ้นเพื่อให้ลุกขึ้นนั่งได้อย่างสะดวก

“ป่ะไปนั่งหลังห้องกัน...ร้อนว่ะ” ไอ้ทัตตอบเรื่อยๆ โดยมีคนตัวเล็กกว่าเดินตามมานั่งด้วย โดยการหันหลังชิดกับกำแพงห้องและนั่งลงกับพื้น รับลมเย็นๆ ที่พัดแผ่ว พอให้คลายร้อนได้บ้าง

“พรุ่งนี้อาจกลับมืดนะ....ที่แผนกมีเรื่อง..” ไอ้ตั้มที่มานั่งลงเคียงข้าง เอ่ยบอกกับร่างสูงและหลับตาลง อากาศยามดึกนี่ก็ดีเหมือนกันนะ เย็นสบาย ปลอดโปร่งดี

“เหมือนกันแหละ...ต้องไปเหมือนกัน...เรื่องสนามบอลแหละ....สงสัยต้องยกพวกตีแน่เลย ยอมก็ยอมไม่ได้ด้วยอ่ะ....ถ้าเกิดคุยกันไม่จบ....” ไอ้ทัตก็ตอบกลับเหมือนกัน แผนกเครื่องกลกับแผนกก่อสร้างไม่ถูกกันอยู่ เวลาเรียกคนก็ต้องไปกันหมด จะมาหดหัวอยู่คนเดียวไม่ได้

“เฮ้ย....ถ้าเจอเราอ่ะ...ก็ชกมาเลยแล้วกัน...เดี๋ยวคนสงสัย...” ไอ้ตั้มหันมาหัวเราะเสียงเบา เรื่องต่อยตีมันก็เรื่องธรรมดา ชินแล้ว แต่ก็ไม่อยากต้องปะทะกับทัตหรอก ไม่อยากทำร้ายทัต ไม่อยากให้ทัตต้องเจ็บตัว

“เหมือนกัน...ชกมาเลยไม่ต้องกลัวเราเจ็บนะเว้ย...” ไอ้ทัตก็หัวเราะเสียงเบาอย่างนึกขำ คนตั้งเป็นร้อย เรื่องอะไรเขาจะมาเลือกชกกับตั้มล่ะ มีคนให้ชกด้วยตั้งหลายคน โดยเฉพาะไอ้หัวหน้าแผนกก่อสร้างนั่นน่ะ

“ระวังตัวมั่งแล้วกัน....” ไอ้ตั้มหันหน้าไปบอกกับร่างสูงที่ชันเข่าขึ้นมากอดไว้

“เออ..เหมือนกันแหละ” ไอ้ทัตก็ตอบกลับ แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า และคิดอะไรตลกๆ ได้ เออ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ลองแย้บๆ ไปหน่อยดีกว่า บรรยากาศเป็นใจซะขนาดนี้แล้วน่ะ

“ฟ้าสวยนะ....แต่ไม่กว้างเลย....” ร่างสูงคิดอะไรแผลงๆ แกล้งหยอกเย้าร่างบางข้างๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“ทำไมอ่ะ....ฟ้ามันก็กว้างออก” ไอ้ตั้มหันมาถามด้วยความงง นี่มันจะพูดอะไรกันเนี่ย

“กว้างอะไรไม่เห็นกว้างเลย....เพราะไม่ว่าฟ้ากว้างแค่ไหนเราก็เขียนคำว่ารักตั้มไม่พอ”

มุกเสี่ยวโคตรของไอ้ทัตทำให้ไอ้ตั้มทำหน้าจะอ้วกออกมา แล้วก็หันไปทำหน้าแบบว่า กูไม่รู้จักมึงนะ มึงเป็นใครเหรอ อย่ามาเข้าใกล้กู ไอ้บ้าไปไกล ๆ เลยมึง

แล้วไอ้ทัตก็หัวเราะชอบใจที่ได้เห็นหน้าแบบนั้นของร่างบางได้ แกล้งแหย่มือเข้ามาใกล้ แล้วร่างบางก็แกล้งถอยหลังหนี ทำหน้าเหยียดหยามเต็มที แบบว่าถ้ามึงพูดอีกทีกูเลิกคบแน่ อารมณ์นั้นเนี่ยเหมือนกับว่า มึงพูดอะไรเนี่ย กูรับไม่ได้เลย เสี่ยวแดกสิ้นคิด

แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

“เฮ้ยตั้ม.....เราลงทุนพูดเลยนะเว้ย...แหม..อายดิ..อายเลย...เขิน ... เขิน” ไอ้ทัตทำเป็นชี้หน้าของร่างบางที่ยังหัวเราะอยู่ ก็รู้ว่ามันเน่า เน่าโคตรพ่อจะเน่า แต่ก็เล่นไปแล้ว เล่นให้มันฮา พอเป็นพิธี แก้อาการเครียดเรื่องของวันพรุ่งนี้

“อายมาก...อายเหลือก้ำเหลือเกิน..อายจนเสียดายข้าวเลย....ไปอ้วกก่อนนะ..” ไอ้ตั้มทำท่าจะลุกไปจริงๆ แต่ก็ถูกฝ่ามือแกร่งอุ่นร้อนนั้นดึงเอาไว้ให้นั่งลงข้างๆ ใบหน้าคมเริ่มจริงจังขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นอะไรอ่ะ.....เครียดเหรอ..” คนตัวเล็กกว่าเอียงหน้ามาถาม

 
พรุ่งนี้เขาเองก็ต้องไปเปิดศึกกับไอ้หัวหน้าของพวกเครื่องกลเหมือนกัน แต่ไม่อยากบอกทัต เดี๋ยวจะเป็นห่วง
ถ้าทัตรู้ว่าเขาคือคนที่ต้องไปเจรจาเรื่องสนามบอล ทัตต้องห้ามแน่ๆ เลย ไม่บอกทัตดีกว่า ทัตเองก็ต้องไปรวมกลุ่มกับพวกที่แผนก ก็ห่วงเหมือนกันกลัวโดนลูกหลงด้วย ถ้ามีเล่นของกันด้วย ก็ยิ่งแย่ อาวุธแต่ละอย่างมันก็หนักเหมือนกัน

“พรุ่งนี้อ่ะ...ถ้าวิ่งได้ก็วิ่งนะตั้ม” ไอ้ทัตหันหน้ามาบอกกับร่างบางที่นั่งเคียงข้าง ก็รู้ว่าเรียนแบบนี้มันก็เรื่องธรรมดา แต่ว่าตั้มมันตัวเล็กนิดเดียว มันจะไปสู้ใครได้วะแบบนี้ เขาจะคอยระวังก็ไม่ได้เพราะไอ้หัวหน้าแผนกก่อสร้าง คงจะต้องซัดเขาอยู่แน่ ๆ

“ไม่มีวิ่งหรอกน่ะ...ดูถูกกันเกินไปแล้ว...” ร่างบางหัวเราะเสียงเบา เหม่อมองไปที่ท้องฟ้ากว้างไกลยามค่ำคืน
ฟ้ามันกว้างขนาดนี้เนี่ย เขียนคำว่ารักตั้มไม่พอจริงหรือเปล่าทัต

 
อยากจะถามออกไป
แต่ก็เงียบไว้ดีกว่า
อยู่ใกล้ ๆ กันอย่างนี้ก็ดีแล้ว ไม่เอาอะไรมากหรอกน่ะ

ร่างสูงหันมายิ้มให้กับร่างบาง แกล้งกดศีรษะมนเล็กให้แนบกับไหล่ของเขา และร่างบางนั้นก็ไม่ได้ขัดขืน เอนซบลงมาอย่างว่าง่าย

อุ่นจังเลยนะ ไหล่ของทัตเนี่ย ถ้าได้อยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ ก็ดีน่ะสิ
ใบหน้าสวยหวาน ยิ้มกับตัวเอง หลับตาลงอย่างเชื่องช้า
พร้อมกับความเย็นสบายของสายลมที่พัดแผ่ว เบา

ทัตพงษ์เหลือบมองคนที่หนุนกับไหล่ของเขาแล้วก็ลอบยิ้มออกมา
เราอยากอยู่กับตั้มแบบนี้ตลอดไปนะ
ไม่อยากให้ใครมารังแกตั้มได้
พรุ่งนี้ดูแลตัวเองด้วยนะตั้ม วิ่งให้เร็ว ๆ ด้วยล่ะ รู้มั้ย

ใบหน้าคมซบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มของร่างบางที่เอนซบอยู่กับไหล่ของเขา
และหลับตาลงรับสายลม เย็นยามดึกนั้น ไปพร้อม ๆ กัน

***********************

 เหนื่อยมากเลยค่ะ เหนื่อยจนร้องไห้  มีเรื่องให้ได้คิดมากแทบทุกวัน